Ons ma
Ons ma was geen gemakkelijke. Ze had haar idee over andere mensen en was recht voor de raap. Haar relatie met ons, haar kinderen, was niet altijd opperbest. Zodra mijn zus en ik op eigen benen stonden, hadden we steeds minder contact. De kleinkinderen zagen in hun jonge jaren hun oma en opa niet zo veel. Na hun pensioen verbleven ze vaak in hun appartement in Spanje.Deze getuigenis is om redenen van privacy geanonimiseerd. De naam van de betrokkenen en het woonzorgcentrum zijn bekend bij de redactie.
‘Ons ma was geen gemakkelijke.’
Na de dood van onze pa, verbleef ons ma permanent in Spanje. Ze genoot er, samen met zoveel andere Belgen, van haar goede oude dag.
Dubbel gevoel
Dat ging dertien jaar goed. We gingen af en toe op bezoek met de kinderen. We keerden steeds huiswaarts met een dubbel gevoel. Er was wel een knuffel op het eind van het bezoek, maar ook niet meer dan dat.
Het appartement raakte met de jaren wat vervallen. Heel wat bevriende koppels keerden terug naar hun land van herkomst. De poetsvrouw werd haar belangrijkste gezelschap.
Verwarde indruk
Twee jaar geleden kregen we de eerste signalen dat het minder goed begon te gaan. Mijn moeder was toen 83.
We zagen grote uitgaven op de rekeninguittreksels verschijnen. Als we belden, kregen we een ontwijkend antwoord. Ze kon niet meer zelfstandig geld afhalen. Dat loste ze op door haar bankkaart aan om het even wie te geven.
Ze maakte een verwarde indruk en was er ook fysiek slechter aan toe. Ze viel regelmatig maar weigerde een rollator te gebruiken. “Dat is voor oude mensen”. Ze raakte sociaal geïsoleerd en de verwarring nam toe. Mijn moeder was getroffen door dementie.
Tijdens ons jaarlijks bezoek in de paasvakantie van 2016 herkende ze mijn zus niet meer. Vanaf dat moment maakten we ons grote zorgen. De situatie in Spanje werd onhoudbaar. Er moest iets gebeuren.
Terug naar België
Ze had de nodige zorgen nodig, in België. We regelden in ijltempo een verblijf in een serviceflat. Een maand later, in mei 2016, gingen we haar halen.
‘We regelden een verblijf in een serviceflat.’
We wisten dat ons ma zich zou verzetten tegen zo’n terugkeer naar België. Daarom zeiden we dat we haar in België wilden laten onderzoeken. We konden die bittere pil nog even verhullen door de serviceflat te tonen. Maar ons ma was verstandig genoeg om te begrijpen dat ze nooit zou terugkeren naar Spanje.
Ze nam ons dat kwalijk. Ze vond dat we haar ontvoerd hadden. Eigenlijk was dat ook zo. Maar we deden het met de beste bedoelingen: haar omringen met de nodige zorgen.
Zwaar gevallen
In het half jaar dat ze in haar serviceflat verbleef, kwamen we meer op bezoek. Het contact met de kleinkinderen verbeterde. Ik was fier dat mijn kinderen alsnog een goede band ontwikkelden met hun grootmoeder. Die klik was onverwacht. In de week had ze hulp, in het weekend zorgden wij voor haar.
‘Ze vond dat we haar ontvoerd hadden.’
Maar haar gezondheid ging er verder op achteruit. Ze wandelde ondertussen met rollator. Toch kwam ze zwaar ten val. Ze kon het meldsysteem niet activeren en werd pas lange tijd na haar val door een verzorgende gevonden.
De dementieafdeling
Zoals verwacht, was de serviceflat slechts een tijdelijke oplossing. Bovenop haar dementie, kreeg mijn moeder een hersenbloeding. Dat bespoedigde de overgang naar een aparte dementieafdeling van het aangrenzend woonzorgcentrum.
Dat was voor iedereen een moeilijke en emotionele stap. Het eerste contact met deze afdeling verliep kil en stroef. Er was geen intakegesprek dat ons het gevoel gaf welkom te zijn. Geen warm onthaal met koffie en koekje, enkel een korte en zakelijke uitleg: dit is de kamer, dit zijn de praktische afspraken.
‘We namen het moeilijke overgangsproces zelf in handen.’
Dus namen we dit moeilijke overgangsproces zelf in handen. We richtten de kamer naar eigen goeddunken in. We gaven zelf aan welke medicatie nodig was. De contacten met het verzorgend personeel waren sporadisch en toevallig, afhankelijk van de concrete vraag en het moment.
Op bezoek
De familie kwam zowel in het weekend als in de week op bezoek. Na die bezoekjes waren we vaak van de kaart. Zo’n afdeling laat een diepe indruk na. Niet alleen door het ziektebeeld van de bewoners, maar ook door de organisatie van de leefsituatie.
Mensen brengen hier veel tijd door op hun kamer. Ze hebben geen privacy: in dit woonzorgcentrum kunnen mensen bij elkaar vrij op de kamer binnengaan.
Waarom zo vroeg?
De bewoners sluiten hun dag af met het avondmaal, om vijf uur ’s avonds. Nadien worden ze in bed geholpen en dan gaan de deuren van de kamers dicht. ‘Waarom zo vroeg?’ Vanuit een gezonde dosis verontwaardiging bevraag je hierover de verzorgenden.
‘De dag eindigt na het avondmaal.’
Hun antwoord choqueert: “Omdat de nachtdienst om half tien begint. Tegen dan moeten alle mensen in bed liggen”, zo zeggen ze zelf.
Gelukkig stelden we vast dat er rek zit op dat royale tijdsschema. Bij een aantal personeelsleden moest iedereen tegen zes uur op de kamer zijn, bij anderen kon dit uitlopen tot acht uur. Een wandeling om zes uur ’s avonds was voor sommige zorgverstrekkers onbespreekbaar. Anderen staken graag een tandje bij.
Strakke taakverdeling
Ik stel me vragen bij de taakverdeling van het personeel. Eén zorgkundige bedient de maaltijden van een gang met twintig bewoners. Het is goed dat iedereen het eigen beleg kan kiezen. Maar dan duurt zo’n ronde wel heel lang. Nog voor hun tas koffie leeg is, moeten sommige bewoners eigenlijk al in hun bed liggen. Worden die keuzes afgewogen?
‘Je voelt dat hier iets niet klopt.’
Het verplegend personeel helpt niet met de bedeling van het avondeten. Ongetwijfeld hebben ze het te druk met andere taken. Toch was er geregeld niemand te zien op de gang. Op een afdeling waar zorgnoden hoog en acuut kunnen zijn, is dat gebrek aan permanentie onaanvaardbaar.
Op sommige momenten gingen de deuren van de kamers op slot en hoorde je de bewoners kloppen op deur en ramen. Ik zat eens in de tuin met mijn moeder en ik hoorde een bewoner tikken op het raam en gebaren ‘ik wil hier uit’. Je voelt dan dat hier iets niet klopt.
Makke schaapjes
Ik ben geen arts dus heb weinig zicht op verantwoord gebruik van medicatie. Toch zag ik mensen hier zo snel zo grondig veranderen, dat medicatie hier voor iets tussen zit. Al na een week verblijf, verschrompelden ook sterke karakters tot makke schaapjes.
Ik zag een man die graag met vrouwelijke bewoners omging. In de eerste week van zijn opname paradeerde hij elke dag met een andere dame door de gang, arm in arm. Na een week was dit geflirt voorbij.
Een andere man was duidelijk veel met cijfers bezig geweest. Tijdens zijn eerste dagen werkte hij ijverig aan zijn schriften en lijsten. Maar na een tijdje zat hij passief in de zetel voor zich uit te staren.
Dolen op elkaars kamer
Op deze afdeling is er geen animatie. De kast met gezelschapsspellen zit op slot. De belangrijkste activiteit van deze demente bewoners is dolen. Dolen op elkaars kamer.
Deze schraalheid heeft weinig te maken met personeelstekort, veel met een manke taakverdeling. Ik zag het verplegend personeel vaak samen pauze nemen voor administratie en om even op rust te komen in hun ‘glazen kot’.
Ik ben er voor jou
Het kan ook anders. Op een bepaald moment leefde een jonge ergotherapeut vrijwillig een week mee met de bewoners. Dat bracht meteen meer leven op de afdeling. Het personeel ging anders om met de bewoners. Plots lag niemand voor acht uur ’s avonds in zijn bed. Het kon dus.
‘Die week was er veel meer rust.’
Ik zag deze jongedame zeer zorgzaam omgaan met bewoners. Ze sprak hen persoonlijk aan. Het resultaat was misschien wel een onsamenhangend gesprek, maar haar inzet en houding spraken boekdelen: “Ik ben er voor jou, ik geef aandacht en wil luisteren”. Ik zag dat ze mensen masseerde. Die week was er veel meer rust in de groep.
Juwelen gestolen
Op een bepaald moment bleken alle juwelen van ons ma gestolen. We stelden hierover vragen, maar kregen geen duidelijke antwoorden. Ook op een officiële klacht bij de directie werd niet gereageerd.
Op eigen initiatief kwam er een overleg met het diensthoofd en de kwaliteitscoördinator. Dat bleek een dovemansgesprek met als magere conclusie: “Ja, het is mogelijk dat bewoners bij elkaar op bezoek gaan. Als ze dan van elkaar iets ontvreemden, is daar niets aan te doen.”
Toen ik in dat overleg ook andere mistoestanden aankaartte, bleef het bij ontwijkende antwoorden. Er was geen verslag, er werd geen actie ondernomen.
Kale reis
We probeerden de talrijke informele ontmoetingen met verzorgenden te benutten om signalen te geven. Meestal kwamen we van dezelfde kale reis thuis.
‘Het bleef telkens bij begripvol luisteren.’
Had iemand al iets vernomen van de verdwenen juwelen? Was er een mogelijkheid om mensen niet te snel van hun vrijheid te beroven? Konden er wat meer activiteiten georganiseerd worden? We stelden voor om zelf tijdschriften en spelmateriaal mee te brengen. Het bleef telkens bij begripvol luisteren. Er volgde geen actie of verandering.
Wij kregen geen informatie over mogelijkheden tot structurele participatie, bijvoorbeeld in een gebruikersraad. Wij wisten in elk geval niet dat die bestond.
We bleven beleefd
Ondanks het feit dat we voortdurend op muren botsten, bleven we beleefd. Maar men vond ons wel raar. Veel mensen krijgen hier weinig bezoek. Wij waren betrokken, aanwezig en communicatief. Dat maakte een heel verschil met andere bezoekers die vaak niet goed kunnen inschatten wat hier precies aan de hand is.
‘Veel mensen krijgen hier weinig bezoek.’
De meeste betrokkenheid en genegenheid ervaarden we bij de logistiek medewerkers, meestal van vreemde origine en met het hart op de juiste plaats.
Hier wil ik nooit zijn
Ik sta verbaasd te kijken naar dit gebrek aan professionalisme. Nochtans heb ik op vlak van kwaliteitszorg al heel wat watertjes doorzwommen. Ik verdien mijn kost als procesbegeleider van teams die aan de slag willen gaan rond kwaliteit.
Dit was voor mij een nieuwe wereld. Als dit de bejaardenzorg is, wil ik hier nooit zijn.
Opnieuw gevallen
Mijn moeder maakte na minder dan een half jaar verblijf op de dementieafdeling een zware val op haar kamer.
Op het moment van de feiten moet de deur van de kamer op slot zijn geweest. Mijn moeder had de gewoonte om erg te protesteren als ze niet uit haar kamer kon. Misschien is ze tijdens zo’n protestactie ten val gekomen.
‘Er werd enkel gevraagd de medicatie te verhogen.’
Ze viel op donderdagavond. Op vrijdag stelde mijn zus verbaasd vast dat ons ma plots in een rolstoel zat. Toen ze hierover vragen stelde, volgden er naar slechte gewoonte enkel ontwijkende antwoorden. Ja, ze had zich bezeerd maar neen, er was niets aan de hand.
Heup gebroken
Toen ik zaterdag op bezoek ging merkte ik dat ze veel pijn had. Toen ik navraag deed, werd dit eerst geminimaliseerd. Ja, er was iets gebeurd, maar de dokter was geweest en het was niet ernstig.
Achteraf zijn we erachter gekomen dat er inderdaad een dokter was langsgekomen, maar dat deze niet op de hoogte gebracht was van het valincident. Er werd enkel gevraagd de dosis medicatie te verhogen.
‘Je verwacht een professionele aanpak en bijsturing.’
Op maandag ging ik met mijn moeder naar het ziekenhuis voor een scan. Ze had een gebroken heup. Ik heb het personeel hierop aangesproken maar kreeg weinig gehoor. Gezien de ernst van de feiten, diende ik een officiële klacht in bij de directie. Weerom volgde geen reactie.
Niet lang daarna stierf mijn verzwakte moeder bij het verslikken in eten. Dat gebeurt wel vaker, zegt men ons.
Wrang gevoel
Waar mensen leven en werken, zijn fouten en incidenten onvermijdelijk. Maar dan verwacht je een professionele aanpak en bijsturing. Niets daarvan in dit woonzorgcentrum. In de dagelijkse zorg schemerde nergens door hoe het naar kwaliteitsvolle zorg voor haar demente bewoners kijkt. Kwetsbare bewoners zijn slachtoffers van dat gebrek aan professionaliteit.
Ik houd aan de hele periode in het woonzorgcentrum een wrang gevoel over. Het verliep niet zoals we wilden. Dat snijdt diep. Het gaat niet over een tas koffie die te warm of te koud is. Het gaat over mijn kwetsbare moeder die een zorgzame omgeving nodig had. Door gebrek aan warmte en professionaliteit in het woonzorgcentrum kreeg ze die niet.
We troosten ons met de hoop dat het elders beter gaat. En dat onze getuigenis zorgprofessionals uitdaagt om hun levensbelangrijke job elke dag nog beter te doen.
Reacties [33]
Ben op zoek naar WZC voor moeder met gevorderde dementie. Had een perfect WZC gevonden dat dementie op hun website vermelde. Contract zou opgemaakt worden. Alles positief van 2 kanten. Na telefoontje hoofdverpleegkundige met hospitaal (waar moeder nu verblijft) moeder afgewezen (profiel voldoet niet) en kamer ineens niet meer beschikbaar. Dan moet men geen dementie op website vermelden!! Op basis van een telefoontje oordelen of mensen in aanmerking komen of niet is professioneel en ethisch. Heb nu al een heel slecht beeld van WZC gekregen.
Mijn ouders werden een klein jaar geleden opgenomen in een rusthuis. Thuis ging het echt niet meer. Ik keek er naar uit met het idee dat ze daar een goede zorg zouden genieten en dat de laatst jaren van hun leven nog mooie jaren zouden worden. Wat heb ik mij vergist. Globaal gezien en zeker tov de andere verhalen die ik hier zie lijkt het mij dat de zorg er nog redelijk is. Maar de relatie met de verzorgsters, dokter en directie. We zijn ondertussen al zoveel aanvaringen verder. Telkens als je mondig bent en iets aankaart wordt het verhaal omgedraaid alsof wij diegene zijn die de fouten gemaakt hebben. Als kinderen zijn we al ettelijke keren aangemaand om een opleiding over dementie te gaan volgen. Papa is al jaren dement en het lijkt mij dat wij ons echt wel geinformeerd hebben hierover.
Ik stel mij zwaar de vraag wat we kunnen doen om -de situatie in wzc te verbeteren. Want ook ik kijk er niet naar uit om daar later terecht te moeten komen. Corona heeft het er niet op verbeterd.
Ik herinner me het nog goed
Dat akelige gebouw
Met al die gangen
En deuren
Veel teveel deuren
Altijd op slot
Die geur, die verschrikkelijke geur
Van weggestopte verloren hulpeloze mensen, vermengd met een goedkoop huisparfum.
Te zwak om hulp te vragen als ze dorst of honger hebben of naar toilet moeten of gewoon om hun kinderen of man te zien. Wie hoort hen, als de deuren op slot zijn?
Wie kunnen ze bellen als ze niet bij de bel kunnen?
Als ze uit bed willen , ze beseffen dat ze vastgebonden zijn… Om niet te vallen zegt men dan.
Die schuifelende schimmen, gewoon nergens naar toe.
Overdag allemaal samengereden als oude fietsen in een rek, starend met die verslagen verwarde blik naar een klok die al lang niet meer tikt. Smekend, laat ons toch sterven, we zijn al lang dood.
maar veel kinderen doen liever hun ouders in zo huis
hebben het tedruk met hun zelf
Zooo herkenbaar! Heel veel vragen gesteld aan verpleging, ook tandartsonderzoeken gevraagd, helaas, ook heb ik ze 3x zelf gewassen omdat ik ze terugvond onder de stront!! en ze steken het altijd op ‘te weinig personeel’, bullshit! Menselijk zijn heeft niks met te weinig personeel te maken. Mijn moeder is overleden op 30/06, op 26/06 hadden wij nog een vergadering met dokter en verpleging. Wij smeekten om palliatieve zorg, volgens hen zeker nog niet van toepassing. Ze at veel minder, 10 kilo vermagerd, mag men lachtte ermee.. Mijn zus kwam de zondag (2dagen later) langs en vond haar nog in bed. Heeft zelf geëist dat de dokter van wacht kwam en naar de spoed.. 2 dagen later is ze overleden. Wreed hoe men daar zo mee omgaat.. ze laten ze gewoon stikken. Verschrikkelijk! En dan zeker met die Corona toestand (machtsmisbruik!), ik heb ze de laatste maanden niet meer gezien en dan is ze achteruit gegaan, ik kon het niet geloven! Echt mensonwaardig!!
Met een pijnlijk gevoel lees ik dit verhaal…. wss zijn er meerdere van deze verhalen… een verhaal met een harde kern van realiteit… als verpleegkundige voel ik dit zeer hard binnenkomen…
mijn werkveld in WZC de Bijster , totaalzorg voor bewoners in een dementieproces, kent gelukkig ook de andere kant van deze medaille… er wordt zorg gegeven vanuit het hart 💓 familie/naasten worden betrokken in het geven van de zorg en het afstemmen op elkaar…. ook in deze speciale tijden van Corona stemmen we de zorg af op de bewoners ism familie… dagelijkse telefonische contacten…skype… FaceTime… we maken tijd hiervoor… natuurlijk stellen wij ons ook de vraag… wat doet dit met ons en vooral onze bewoners… geen bezoek van familieleden/naasten… is dit menselijk… waar is onze keuze in vrijheid… etische kwesties… wetenschappelijke onderzoeken naar vereenzaming worden hier zomaar van tafel af geveegd…???
Gelukkig kan het ook anders. Zorg vanuit het hart en met gevoel
Mijn mama verblijft in tijdspanne van 6 jaar in 2de rusthuis. Verschil is groot tussen verzorgenden die hun job met hart en ziel doen en diegenen die enkel komen voor het loon en de toch wel gunstige voorwaarden. Jammer genoeg dat, door personeelstekort , rotte appels deel blijven uitmaken van de ploeg en daar maken ze misbruik van. Tanden poetsen, nagels knippen, enz…. doen we nog altijd zelf want wordt anders zelden gedaan. Ik heb ooit uitgedrukt dat het geen woon-zorgcentrum was maar een gewoon wooncentrum en men was heel verontwaardigd dat ik dit zei. Wat kunnen we doen ? Nog eens van WZC veranderen ? Mijn mama is volledig afhankelijk en we willen haar dit niet aandoen, maar voor ca 2.000 € per maand verwachtten wij toch iets anders.
Kom bij ons eens kijken in Brecht op dekelinekasteeltjes, dan krijg je een heel andere mening over wonen in een wzc
Ik heb mijn al laten inschrijven op de wachtlijst in het rusthuis in riemst nu woont nog op de sociale-woningen in riemst ik kan daar blijven wonen tot niet meer kan daar blijven wonen .
ik wil niet naar het rusthuis gaan in riemst omdat ik dat niet betalen in het rusthuis omdat het te veel kost ik heb het geld er niet voor om dat te betalen allemaal die mensen in het rusthuis kunnen dat ook niet allemaal betalen het is de duur daar .
Emmelen Liza.
Herkenbaar ! Ook in klinieken !! Ze maken de mensen incontinent !!!Hoe minder ze moeten doen , hoe beter !!!! Ik heb genoeg gezien xx
Blablablabla er is nog geen reet veranderd!!!!
Het verhaal is zo herkenbaar. Mijn moeder die zich niet snel laat doen verblijft nu in haar vierde wzc. Schrijnend genoeg zijn de toestanden overal hetzelfde. Tekort aan personeel, infantiliseren van de oude mensen, bedroevend slechte kwaliteit van het eten (gemaakt door Sodexo die er mega winsten op maken). Mijn moeder is eenzamer dan ooit. Ze weegt nog amper 45kg. Zit intussen in een rolstoel waar ze nooit meer uitkomt. Wandelingetjes met de kiné gebeuren niet meer, want er is 1 kinesiste voor 120 bewoners. Eindeloze discussis met personeel en directie en een vreslijk k
lijden zowel voor haar als voor mij, haar dochter. Dat alles voor meer dan 2000€ per maand. Ik heb er geen woorden meer voor. Ook mijn moeders’ vechtlust hebben ze intussen plat gekregen. Personeel dat geen nederlands praat (want die meisjes uit Roemenie of Bulgarije zijn goedkoper). Enzovoort enzoverder. Ik spring nog lieverr van een brug dan daar terecht te komen om de aandeelhouders slapend rijk te maken.
Aub haal haar daar weg als je van haar houdt… :(
Ook in Nederland en met name de Landrijt in Eindhoven is het helaas niet anders !
Mijn ervaring is dat er zoveel verandert met een andere hoofdverpleegster /hoofdverpleger aan het roer. Zware klachten heb ik zeker niet meer (schoonmama verblijft in WZC), het engagement verandert wel met éen andere leidinggevende (personeelsverloop is zeer groot. Intussen heel veel zien passeren, maar momenteel tevreden over de opvolging / aanpak. Ikzelf ben mondig, ga er regelmatig naartoe met vragen. Aantal verpleegkundigen is drastisch verminderd (overal) . Daardoor geraak ik in het weekend niet aan informatie, wat er ook gebeurd is bv op vrijdag. De weekenddiensten worden bemand door verpleegkundigen van buitenshuis. (meerdere WZC onder één koepel). Opvolging laat soms veel te wensen over. Mijn schoonmoeder verblijft in een dure WZC van een private groep, wat me ergert zijn de hoge tarieven die bv pedicure durft vragen ! Dus : tegenwoordig tevreden, maar na elk bezoekje onuitgesproken/ééndrachtig de conclusie : zo lang mogelijk wegblijven !
Om verder te gaan op mijn vorige reactie. Ik merk weinig kritische reflectie bijna alle mensen die in een wzc werken. Ze houden hun potjes liever gedekt, ten koste van de bewoners. Mijn pa is wegens overmedicatie al 7 weken op de psycho-gereatrische afdeling, waar de medicatie tot een minimum werd afgebouwd. Door de rustige, empatische aanpak van de verpleegsters gaat het veel beter met hem, maar ik hou mijn hart vast als hij binnenkort weer nr het wzc gaat. De opleiding van zorgkundigen moet mijn inziens naar een bachelorniveau opgetrokken worden, vooral voor de zwaarst dementerende, met continue aanwezigheid van een psychiater en gereatrische arts. Anders zullen we er blijvend toestanden zoals in Roemeense weeshuizen aantreffen. Dergelijke zieken verzorgen vergt meer zorg dan wassen en eten geven. Deze mensen moeten zich veilig en geborgen voelen en men moet weg van de chemische en fysieke fixatie waar zo snel nr gegrepen wordt.
Ik kan Joris helaas bijtreden. Mijn vader zit in de laatste fase van dementie en heeft door de opgelopen hersenschade psycho-gereatrische problemen. Hij zit nu in zijn derde wzc’s en bij alle 3 merk ik dezelfde structurele problemen: gebrek aan tijd, kennis, vaardigheden en bij veel verzorgenrs/zorgkundigen een foute attitude en gebrek aan empathie en inlevingsvermogen, zeker voor de mensen die zich in de laatste bevinden. Hun antwoord daarop is overmedicatie en chemische en fysieke fixatie, met alle nefaste gevolgen die daarbij hoger: hoger risico op valpartijen, slikproblemenwaardoot grotere kans op overlijden door longontsteking, vluggere cognitieve achteruigang, uitdroging en eiwittentekort omdat ze te letargisch zijn om zelf nog te eten of drinken. Het is schokkerend en hallucinant hoe met deze mensen in ons land wordt omgegaan. Ik vind het ook onbegrijpbaar dat dit niet gesignaleerd wordt aan de overheid.
Mensonterende toestanden bij onze geliefde ouders die altijd zo goed voor ons zorgden! Je ziet hun daar wegkwijnen. Ook mijn moeder was uit bed gevallen ‘s nachts (ze zou de bewegingssensor verstopt hebben!!??)en had hoegenaamd niets. Behalve verschillende ribben gebroken. Ze zag bont en blauw.Ze zat tijdens het ontbijt met de toen al hete zon in het gezicht, te eten ipv haar op een andere stoel te zetten of de blinden wat te laten zakken .. Bij méér dan 30graden in de kamer moest ze ‘s avonds een flanellen(!!!) pyjama aan, met sluiting op de rug want anders deed ze haar pamper (die ze eigenlijk nog niet nodig had) uit. We hebben haar ook eens gevonden in haar eigen uitwerpselen (ook al kwam er regelmatig iemand controleren?????). Je hoorde mensen letterlijk HELP roepen en we gingen op zoek naar verpleging die we lekker keuvelend op het zonneterras vonden, hun bokes etend terwijl ALLE (alarm)lichtjes brandden. Gehoord van PERMANENTIE???? Dokter spande samen met het personeel. Schande!!
Mijn mama werd vandaag begraven en verbleef de laatste weken van haar leven in verzorgingstehuis De Refuge, ze vond het er heerlijk, we hebben er heel positieve herinneringen aan.
Waarschijnlijk niet neen, reageren zullen ze niet willen of waarschijnlijker nog NIET MOGEN van de directie want JA goed en heerlijk personeel die met MENSEN kunnen omgaan en er ook zorg voor dragen ZIJN er, alleen wordt hun engagement snel de kop ingedrukt en verlaten ze de ZAAK – begrijpelijk – maar oooh zooo spijtig. Spreek ik uit ervaring ? Ja, als vrijwilliger in een zorgtehuis
Wat Nicole schrijft is Zeker Waar. Vele mensen hebben klachten maar weten niet waar ze terecht kunnen en hebben soms schrik voor een probleem melding. Verpleging doet wat ze kan. Maar de verpleging kan niet toveren. Deze toestanden kennen wij ook. Betalen mag je maar comfort ontbreekt. Gelukkig zijn er nog goede rusthuizen met een goede verzorging waar de bejaarden een mooie oude dag hebben.
Als ik dit lees, bloed mijn hart. Ik ben zelf verpleegkundige en heb zelf 5 jaar het beste van mezelf gegeven. Als verpleegkundige sta je soms alleen in een groep van zorgkundigen in een vroege shift of late shift. De eindverantwoordelijkheid komt altijd bij de verpleegkundige, die meestal de hele boel aaneenplakt. Ze springt bij waar zorgkundigen niet rond geraken, medicatie bedelen, bewoners die zijn gevallen, dokters opbellen en ontvangen. Vaak wordt er ook verwacht dat je bijspringt bij het wassen, in bed leggen. De zorgkundigen doe ook hun best. Het is niet enkel de onderbemanning. Vaak wordt vergeten hoe veel bewoners van het personeel dagelijks vragen zowel fysiek als mentaal. De continue vraag van bewoners aan zorgkundigen en verpleegkundigen holt deze mensen uit. Het is beter als er genoeg animatie is. Maar het hele systeem zit zo wrang in mekaar dat personeel vervlakt, mensen als bandwerk begint te zien, omdat er niet genoeg variatie in de job wordt gestoken . 1 vd problemen.
Als ik dit lees kan ik niet anders dan reageren. Ik betreur dat de familie niet beluisterd en begeleid werd. Gelukkig gaat het er in de meeste woonzorgcentra helemaal anders aan toe. Het personeel en de vrijwilligers zorgen voor een aangename leef en woonomgeving. Zij zetten zich in voor de bewoner die echt centraal staat. Het feit dat personen met dementie vaak dolen, roepgedrag vertonen, vroeg moe zijn, … hoort erbij. Belangrijk is om hierbij met een multidisciplinair team naar oplossingen op maat te zoeken en in dialoog te gaan met alle betrokkenen. Natuurlijk blijft het rouwproces en afscheid nemen van iemand steeds moeilijk. Het stigmatiseren van woonzorgcentra is echter geen oplossing.
Zo opgelucht dat er toch iemand opkomt voor de zorg, dit is inderdaad niet overal zo… Ik werk zelf in een WZC en bij ons is het echt GOED om te wonen, de mensen ervaren echt een leuke dag om oud te worden, elke dag animatie, individueel, kleine of grote groepsactiviteiten, eten is lekker van sodexo, verzorging word goed gedaan, de nazorg van de bewoners is gedaan, gezichtshaar verwijderen, nagels reinigen, … Naar bed brengen is vanaf 18.30 tot 20u door personeelstekort, we kunnen echt niet anders, maar ze kunnen wel nog tv kijken indien ze dit wensen. Hopelijk helpt dit om de negatieve ervaringen wat op te krikken …
Regering moet dringend ingrijpen in zorg,zowel in ziekenhuizen als in woonzorgcentrum ,dochter werkt ook als verpleegster in woonzorgcentrum en zij is er ook het hart van in dat mensen zo behandeld worden,geen tijd ,zelfs de verpleegsters en verzorgenden worden getimed
Idd ik werk ook in een WZC en kan dit beamen tis hoog tijd dat de politiek wakker wordt en ons helpt met duidelijke oplossing in plaats van besparingen
Na 30 j in zorg moet ik eerlijk zeggen we gaan terug naar af
Geen verpleegkundigen
Personeelstekort
Gevolg
Onredelijke situaties doen zich voor
Bedroevend
Ik ben 33j in de zorg.
Voor verpleging is het ook frustrerend dat ze niet de zorgen kunnen geven die ze willen geven.
Met minder personeel meer werk doen.
Administratie dr overheid opgelegd lijkt belangrijker dan zorg vr mensen.
In de gevangenis is er om het half uur toezicht op de mensen. Ze hebben dagelijks recht op een douche. Een kamer met TV en faciliteiten. Zakgeld……..dit staat in groot kontrast met hetgeen er voor onze bejaarde mensen wordt gedaan en wat ze hier dan nog voor moeten betalen.
Je kan je beter den bak laten indraaien wanneer je op gezegende leeftyd hulpbehoevend wordt…
Dit kan toch niet de realiteit zijn!
Wanneer gaan de ogen vd regering open?
Ik weet voor mezelf dat ik zo echt niet oud wil worden…..
Beste, ik doe aan vrijwilligers werk in het woon – zorgcentrum waar mijn schoonmoeder gehuisvest is. Wat ik daar zie is gewoon weg schreinend. Gewoon door te kort aan personeel. Ik hoop dat ik voldoende zal gespaard hebben om zo lang mogelijk thuis te kunnen blijven.
Ik begrijp u, ik hoop dit ook
Ik kan al boek schrijven over hoe en wat
Er moet inderdaad veel veranderen. Dit soort van toestanden doet zich meer voor dan de men kan vermoeden. Dat komt niet alleen door de rotte appels in het zorglandschap maar ook door de zelfgenoegzaamheid van onze maatschappij waarin velen zich de situatie van hun ouders niet aantrekken en dus de deur openzetten voor dit soort van toestanden. Ja, de regering zou hierop beter moeten toezien. Zelf kan ik evenwel getuigen dat een goedbedoeld initiatief, nl. het opstarten van een nieuw soort leefgemeenschap voor ouderen, door de huidige regelgeving wordt gefnuikt. Ik begrijp dat de regelgeving er is om misbruiken tegen te gaan (maar daar blijkbaar niet goed in slaagt) maar als die ook nog eens obstakels opwerpt om goede alternatieven mogelijk te maken, dan zitten we in een patstelling die echt dringend moet uitgeklaard worden.
Prachtig verhaal. Onze pa , van mijn zus en mij, werd opgevangen bij Joostens Zoersel. Een prachtige man stond altijd klaar voor anderen. Wij zijnhopeloos. Hij wil nog fietsen, leven etc. Maar is daar goed opgevangen. Gaat naar een serviceflat , waar hij zwaar gevallen is na 2 dagen. Maar we houden ons hart vast. Joosten denkt dat hij daar gelukkiger is maar wij weten dat het zijn dood is. Een heel bijzondere man is het. Wij kunnen hem niet evenaren. En we gaan hem helpen in zijn serviceflat. Zonder fiets. Ah ja, hij ziet niet goed meer. En hield van computer, tv, mensen,
Mijn ervaring met een wzc is allesbehalve positief. Ik dacht dat ze goed gingen zorgen voor mijn dementerende papa. Wat was ik mis. Alleen aan een tafeltje moeten eten kan niet op zijn kamer, doen heel de dag de deur op slot, enz….zorg en gezondheid is ook een lachertje, doen er toch niets aan….directie, al 2x verandering van directie en het vele verloop van personeel. Wat een zooitje.
Zeker lezen
Jongvolwassenen in detentie: ‘Zorg moet fundamentele pijler blijven’
‘De kerstmarkt heeft betere openingsuren dan de sociale dienst’
Arts Wouter Arrazola de Oñate: ‘Racisme maakt mensen ziek’
Functionele cookies Always active
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies