Lockdown gaat niet iedereen goed af: ‘Niets voelt nog normaal, ikzelf al helemaal niet’

Ik stel mezelf even voor

Ik ben Stien, dertig jaar, sociaal verpleegkundige. Halftijdse job binnen het onderwijs, dat is mijn limiet. Thuis een pittige jongedame, die in het tweede leerjaar zit en extra noden heeft, en een kleuter van vier. In de buik een baby van zeventien weken.

Een kei in helpen, een denker en doener. Kritisch, naar mezelf en de maatschappij.

‘Ik heb een rugzak die eruitziet als een modieuze handtas, maar loodzwaar weegt.’

Een rugzak die eruitziet als een modieuze handtas, maar loodzwaar weegt, wat niemand ziet. Een rugzak met depressiegevoeligheid en een posttraumatische stressstoornis, die de laatste tijd gelukkig nogal kalm is. Nu ja, was.

Tot enkele weken geleden. De druk op het werk werd me te groot. Ik kreeg zieke kinderen over de vloer. Bang voor besmettingen stapte ik naar de huisarts, die me godzijdank preventief thuis wou schrijven.

Waar is de transparantie?

In de media klinkt het dat een nieuw virus, waar we niets over weten, geen extra risico zou geven voor de zwangerschap. De ‘gewone’ preventieve maatregelen zouden volstaan. Ik ben bang dat men niet helemaal eerlijk is.

De onderzoeken over de impact van het virus op een zwangerschap zijn beperkt. Voor de gewone griep wordt elke zwangere vrouw wel aangeraden om een griepspuit te zetten. Want koorts maken is nefast voor een foetus. Van COVID-19 krijg je toch ook koorts?

Eerlijkheid en transparantie, dat mis ik. Het voelt niet alsof ze dit keer wel voor mij gaan zorgen, en deze keer leeft er bovendien een kleintje in mij. Het lijkt wel of economie voor alles gaat, ook voor ongeboren baby’s.

Voor iedereen moeilijk

De lockdown is voor iedereen moeilijk, lees ik in de media. Dat er stilaan ruimte komt om psychische gevolgen van de crisis onder de aandacht te brengen, kan ik alleen maar toejuichen.

Maar de berichtgeving is afgestemd op de kansrijke middenklasse. Wat met wie geen netwerk heeft? Wie met wie al psychisch kwetsbaar was? Ik weet niet of ik moet lachen of huilen wanneer ik de tips lees die circuleren in de media.

‘Ik weet niet of ik moet lachen of huilen wanneer ik tips lees.’

Blijf in beweging. Ga recreatief wandelen of fietsen in de buitenlucht. Hou contact met vrienden en familie, liefst visueel via Skype. Denk terug aan moeilijke periodes en gebruik coping mechanismen die toen werkten. Structureer je dag. Richt je op positieve dingen en kansen die deze gedwongen periode thuis met zich meebrengt.

Allemaal heel logische dingen, zou je denken. Gemakkelijk in te voeren in je leven. Mij geven ze eerder het gevoel extra te falen dan dat ik er steun aan heb.

Ik voel me eenzaam

Het weggevallen van contacten op het werk en aan de schoolpoort maakt dat ik me eenzaam voel. Familie is voor veel mensen vandaag belangrijk, maar er is maar weinig familie die na de jeugdhulp nog overblijft.

Ik krijg soms de opmerking dat ik toch veel vrienden heb. Zelf zie ik dat niet zo. Ik heb veel kennissen, maar echte vrienden zijn er maar weinig.

‘Vriendschap was altijd tijdelijk en oppervlakkig.’

Ik ben het zo gewoon vanuit de jeugdhulp om telkens te verhuizen en opnieuw te beginnen. Ik was geen gemakkelijk kind en ging van school naar school. Vriendschap was altijd tijdelijk en oppervlakkig. Het kost me als volwassene moeite om het roer om te gooien en duurzame relaties aan te gaan.

Wanneer ik erover chat met een vrouw die vroeger bij me in de leefgroep zat, oppert ze dat ik kan videobellen. Maar ik zou eerlijk niet weten met wie. Ik zie de zin niet in van een skypegesprek waar ik mooi weer moet spelen. En op een depressief gesprek zit niemand te wachten.

De hele wereld is vandaag online geconnecteerd, maar het voelt alsof ik in een bubbel zit waardoor ik er niet bij geraak.

Déjà vu

Déjà vu. Gedwongen door de overheid tot binnenblijven waar je bent, het gevoel compleet afhankelijk te zijn en de wereld die ondertussen aan je voorbijgaat.

De laatste keer dat ik dit ervaarde, zat ik in een leefgroep. Ik wou er niet zijn. Ik wou thuis weg, maar die groep was niets voor mij. Te veel prikkels, te weinig verbinding met anderen. Weinig inspraak.

Dus ik liep weg. De straat bood me de vrijheid die ik nergens anders kon vinden. Hoewel gevaarlijk voor een tiener, was het daar waar ik soms tot rust kwam.

‘Déjà vu. Gedwongen tot binnenblijven, compleet afhankelijk zijn en de wereld die ondertussen aan je voorbijgaat.’

Ik zat bij de speeltuin te kijken naar hoe kinderen vrolijk speelden. Ik wilde hun geluk een klein beetje kunnen voelen. De veiligste plek om te slapen, was een speelhuisje in de speeltuin. Beschut, maar vrij.

Wat ik ook deed, was mezelf pijn doen om terug wat meer voeling te krijgen met de realiteit. Niet echt een gezonde strategie, maar ze werkte voor mij.

Nu zeggen ze dat je moet doen wat vroeger hielp in moeilijke situaties…

Ik kan niet gaan lopen, mijn gezin rekent op mij. En de speeltuinen liggen er vandaag troosteloos bij, verpakt in politielint.

Dagschema’s

Structuur aanbrengen. Ik dacht dat ik het kon.

Enkele weken geleden maakte ik volop dagschema’s voor mezelf en de kinderen. Zoveel mogelijk structuur om de chaos tegen te gaan. Eindelijk gebruikte ik eens Pinterest, ik bereidde allerlei knutselwerkjes en leerrijke oefeningen voor.

Ik heb me geen één dag aan het schema kunnen houden. Mijn kinderen zijn al blij als ik tegen de middag uit bed strompel. Ze zijn intussen heel geoefend in zelfstandig eten nemen en tv kijken.

#momfail

Vorige week had ik een bloeding. De gynaecoloog schreef rust voor. Vertel eens, hoe doe je dat met twee kinderen thuis? Mijn vrouw werkt in de zorg, overdag komt de zorg voor de kinderen vooral op mij terecht. Normaal zouden mijn schoonouders in deze situatie bijspringen, maar dat mag niet meer.

Lees ook

‘Voor elke kwetsbare mens een sociaal netwerk. Dat moeten we doen.’

Gelukkig kunnen de kinderen nu naar de noodopvang op school. Dankjewel directie voor dit begrip! Maar zelfs opstaan om ze naar de noodopvang te brengen, lukte me deze week niet. #momfail.

Ik heb nergens nog energie voor. Al helemaal niet om naar buiten te gaan, hoewel ik weet dat dat me goed zou doen.

Het minste dat nu van me wordt verwacht is uit bed komen, basiszorg geven aan de kinderen en mezelf en liefst nog wat werken. Het zijn allemaal ‘normale’ dingen. Maar niets voelt nog normaal nu, ikzelf al helemaal niet.

De zon doet haar best maar voorlopig breekt ze nog niet door mijn bubbel…