Ik stel mezelf even voor
Ik ben Stien, dertig jaar, sociaal verpleegkundige. Halftijdse job binnen het onderwijs, dat is mijn limiet. Thuis een pittige jongedame, die in het tweede leerjaar zit en extra noden heeft, en een kleuter van vier. In de buik een baby van zeventien weken.
Een kei in helpen, een denker en doener. Kritisch, naar mezelf en de maatschappij.
‘Ik heb een rugzak die eruitziet als een modieuze handtas, maar loodzwaar weegt.’
Een rugzak die eruitziet als een modieuze handtas, maar loodzwaar weegt, wat niemand ziet. Een rugzak met depressiegevoeligheid en een posttraumatische stressstoornis, die de laatste tijd gelukkig nogal kalm is. Nu ja, was.
Tot enkele weken geleden. De druk op het werk werd me te groot. Ik kreeg zieke kinderen over de vloer. Bang voor besmettingen stapte ik naar de huisarts, die me godzijdank preventief thuis wou schrijven.
Waar is de transparantie?
In de media klinkt het dat een nieuw virus, waar we niets over weten, geen extra risico zou geven voor de zwangerschap. De ‘gewone’ preventieve maatregelen zouden volstaan. Ik ben bang dat men niet helemaal eerlijk is.
De onderzoeken over de impact van het virus op een zwangerschap zijn beperkt. Voor de gewone griep wordt elke zwangere vrouw wel aangeraden om een griepspuit te zetten. Want koorts maken is nefast voor een foetus. Van COVID-19 krijg je toch ook koorts?
Eerlijkheid en transparantie, dat mis ik. Het voelt niet alsof ze dit keer wel voor mij gaan zorgen, en deze keer leeft er bovendien een kleintje in mij. Het lijkt wel of economie voor alles gaat, ook voor ongeboren baby’s.
Voor iedereen moeilijk
De lockdown is voor iedereen moeilijk, lees ik in de media. Dat er stilaan ruimte komt om psychische gevolgen van de crisis onder de aandacht te brengen, kan ik alleen maar toejuichen.
Maar de berichtgeving is afgestemd op de kansrijke middenklasse. Wat met wie geen netwerk heeft? Wie met wie al psychisch kwetsbaar was? Ik weet niet of ik moet lachen of huilen wanneer ik de tips lees die circuleren in de media.
‘Ik weet niet of ik moet lachen of huilen wanneer ik tips lees.’
Blijf in beweging. Ga recreatief wandelen of fietsen in de buitenlucht. Hou contact met vrienden en familie, liefst visueel via Skype. Denk terug aan moeilijke periodes en gebruik coping mechanismen die toen werkten. Structureer je dag. Richt je op positieve dingen en kansen die deze gedwongen periode thuis met zich meebrengt.
Allemaal heel logische dingen, zou je denken. Gemakkelijk in te voeren in je leven. Mij geven ze eerder het gevoel extra te falen dan dat ik er steun aan heb.
Ik voel me eenzaam
Het weggevallen van contacten op het werk en aan de schoolpoort maakt dat ik me eenzaam voel. Familie is voor veel mensen vandaag belangrijk, maar er is maar weinig familie die na de jeugdhulp nog overblijft.
Ik krijg soms de opmerking dat ik toch veel vrienden heb. Zelf zie ik dat niet zo. Ik heb veel kennissen, maar echte vrienden zijn er maar weinig.
‘Vriendschap was altijd tijdelijk en oppervlakkig.’
Ik ben het zo gewoon vanuit de jeugdhulp om telkens te verhuizen en opnieuw te beginnen. Ik was geen gemakkelijk kind en ging van school naar school. Vriendschap was altijd tijdelijk en oppervlakkig. Het kost me als volwassene moeite om het roer om te gooien en duurzame relaties aan te gaan.
Wanneer ik erover chat met een vrouw die vroeger bij me in de leefgroep zat, oppert ze dat ik kan videobellen. Maar ik zou eerlijk niet weten met wie. Ik zie de zin niet in van een skypegesprek waar ik mooi weer moet spelen. En op een depressief gesprek zit niemand te wachten.
De hele wereld is vandaag online geconnecteerd, maar het voelt alsof ik in een bubbel zit waardoor ik er niet bij geraak.
Déjà vu
Déjà vu. Gedwongen door de overheid tot binnenblijven waar je bent, het gevoel compleet afhankelijk te zijn en de wereld die ondertussen aan je voorbijgaat.
De laatste keer dat ik dit ervaarde, zat ik in een leefgroep. Ik wou er niet zijn. Ik wou thuis weg, maar die groep was niets voor mij. Te veel prikkels, te weinig verbinding met anderen. Weinig inspraak.
Dus ik liep weg. De straat bood me de vrijheid die ik nergens anders kon vinden. Hoewel gevaarlijk voor een tiener, was het daar waar ik soms tot rust kwam.
‘Déjà vu. Gedwongen tot binnenblijven, compleet afhankelijk zijn en de wereld die ondertussen aan je voorbijgaat.’
Ik zat bij de speeltuin te kijken naar hoe kinderen vrolijk speelden. Ik wilde hun geluk een klein beetje kunnen voelen. De veiligste plek om te slapen, was een speelhuisje in de speeltuin. Beschut, maar vrij.
Wat ik ook deed, was mezelf pijn doen om terug wat meer voeling te krijgen met de realiteit. Niet echt een gezonde strategie, maar ze werkte voor mij.
Nu zeggen ze dat je moet doen wat vroeger hielp in moeilijke situaties…
Ik kan niet gaan lopen, mijn gezin rekent op mij. En de speeltuinen liggen er vandaag troosteloos bij, verpakt in politielint.
Dagschema’s
Structuur aanbrengen. Ik dacht dat ik het kon.
Enkele weken geleden maakte ik volop dagschema’s voor mezelf en de kinderen. Zoveel mogelijk structuur om de chaos tegen te gaan. Eindelijk gebruikte ik eens Pinterest, ik bereidde allerlei knutselwerkjes en leerrijke oefeningen voor.
Ik heb me geen één dag aan het schema kunnen houden. Mijn kinderen zijn al blij als ik tegen de middag uit bed strompel. Ze zijn intussen heel geoefend in zelfstandig eten nemen en tv kijken.
#momfail
Vorige week had ik een bloeding. De gynaecoloog schreef rust voor. Vertel eens, hoe doe je dat met twee kinderen thuis? Mijn vrouw werkt in de zorg, overdag komt de zorg voor de kinderen vooral op mij terecht. Normaal zouden mijn schoonouders in deze situatie bijspringen, maar dat mag niet meer.
Gelukkig kunnen de kinderen nu naar de noodopvang op school. Dankjewel directie voor dit begrip! Maar zelfs opstaan om ze naar de noodopvang te brengen, lukte me deze week niet. #momfail.
Ik heb nergens nog energie voor. Al helemaal niet om naar buiten te gaan, hoewel ik weet dat dat me goed zou doen.
Het minste dat nu van me wordt verwacht is uit bed komen, basiszorg geven aan de kinderen en mezelf en liefst nog wat werken. Het zijn allemaal ‘normale’ dingen. Maar niets voelt nog normaal nu, ikzelf al helemaal niet.
De zon doet haar best maar voorlopig breekt ze nog niet door mijn bubbel…
Reacties [18]
@Mona Herken baar,was begin april pos..milde klachten..verhoging keelpijn kriebelhoest en geen smaak en reuk een paar dagen..zit in de zorg dus 48 uur klachten vrij gaan ben werken..aantal covid pat.op de tandarts afdeling..daarna 8 nei operatie nieuwe heup..was neg.getest..na operatie veelnvage klachten gekregen.snelle haetslag in rust..onrust in lichaam nu oktober nog steeds vage k l achten..soms slaat mw hart over of aanval versnelde hartslag..elke ochtend de laatste weken word ik wakker met vage keelpijn en soms last van mw luchtpijp..dof gevoel ribben rechts..rot schrapend keelkuchje..bloed onderzoek gekregen..alles goed alleen puttig vit d gebrek..nu pillen voor. En zo suddert het maar door deene dag gaat beter als de andere..slaap wei nig..ga morgen naar een sessie van rieki..me lichaam in balans zetten.ben benieuwd..ben gewoon aan het werk..hou me hard vast voor deze nieuwe golf!!!
Zoekend naar een antwoord wat ik moet doen op dit punt wat voelt alsof ik er niet uit ga komen met mijn gezin. Ik voel alleen maar verdriet,woede en onmacht. Uitzichtloos omdat ik geen enkel risico wil nemen wat betreft onze gezondheid en het vooruitzicht daardoor niet zo positief voelt. Ik wil alleen maar liggen en mezelf afsluiten maar dat lukt niet met een man en kind in huis die nu ook vast lopen in hun omgang 24/7. Mijn energie is even op. Ik weet het niet meer. Ik ben zwanger en in mijn laatste weken. Ik heb rust nodig en vergeef mezelf het nooit meer als er nu iets mis gaat door deze situatie. Het is 3 uur snachts en Google maar wat ik moet doen. Kom jou verhaal tegen en het is alsof ik mezelf lees. Ik heb op dit moment nergens wat aan behalve een beetje steun aan jou verhaal. Hoop en geloof dat we er vast wel uit komen. Maar voor mij nu even niet. Heel veel liefde en kracht
Dag lieve mama, krachtige vrouw. Je voelt je nu vast niet zo en ik ben de eerste om dat te begrijpen!
Wees mild voor jezelf, deze situatie is zo vreemd en moeilijk dat het amper te bevatten is.
Weet dat wat je doet alles is wat binnen jouw mogelijkheden valt op dit moment…
Ik vind het jammer te horen dat je het zo moeilijk hebt maar ben tegelijk blij dat je een beetje kracht en herkenning kan putten uit mijn verhaal, ook al is het niet meer dan dat.
Heb je een huisarts waar je bij terecht kan? Of een vroedvrouw die gewoon al op de hoogte is van je gevoel? Hoe moeilijk het ook is om contact te blijven zoeken met anderen, probeer, hoe klein ook. Al is het ‘maar’ deze link doorsturen naar het artikel, zodat je zelf niet opnieuw woorden moet zoeken.
Ik wens je veel kracht deze weken, en een empowerende bevalling met een wolk van een baby! Liefs!
Begrijp je wel, je doet je best, blijft moeizaam.
Normale structuur waarin je mensen ontmoet, deel kunt nemen aan activiteiten vervalt.
Het helpt mij om mezelf te omarmen, de zon te voelen op mijn lijf. Gelukkig kan ik vasthouden aan structuur, eten, drinken, wandelingetje, lezen. Weet ook dat het makkelijk is af te glijden naar depressie en niks doen…Weet ook dat het daarna heel veel moeite kost om weer bij mijn blije gevoel te komen..Dwing mezelf daarom om vast te houden, lukt niet altijd. Mag van mezelf 1 tot 2 dagen niets te hoeven loslaten, slaap veel, zet mijn verstand op nul. Daarna gaat het weer.
Warme groet, Tilly
Veel moed daar!
Zon kan inderdaad zo heerlijk goed doen, maar zelfs dat vraagt energie die er soms niet is.
Dag per dag… Liefs!
Elk jaar sterven er duizenden te vroeg wegens psychische klachten en de gevolgen ervan o.a. sociaal, qua inkomen en fysiek. Ik hoop dat ik een rol kan spelen om dezez maatschappij een veel openere, collectievere, radicalere, intelligentere totaalaanpak te laten ontwikkelen. Dit is zo vaak het probleem: de professionelen beslissen samen met betaalde vertegenwoordigers van belangengroepen, terwijl vele geïsoleerdern betere ideeën kunnen hebben.
Hoi, twee keer op korte tijd je verhaal tegengekomen in de media. Wat een dappere dame ben je. Niks dan respect voor jouw moedige leven! In een ver verleden waren we collega’s. Nooit gedacht dat jij zo’n heftige rugzak meedroeg. zelfs in de sociale sector zijn we er dus goed in om naast elkaar te leven. Eindeloos respect voor wie je bent en wat je doet!
Hey Ans! Dankjewel voor dat mooie compliment!
Het is binnen de zorgsector ook gewoon best nog wel taboe, een eigen rugzak hebben. Met wat geluk zien je collega’s en verantwoordelijken de meerwaarde ervan in, maar helaas is dat lang niet altijd het geval…
Laat het een pleidooi zijn voor meer mens-zijn en ons durven openstellen voor anderen :)
Ho, zo herkenbaar. Ooit was ik ook een kind uit de jeugdzorg.
Daaruit is mijn engagement tot mijn huidig beroep ontstaan.
Het klopt, dat van die oppervlakkige vrienden …
Maar houd moed, ooit gaat dit voorbij!
Die juffen zijn de beste, die oog hebben voor wat er achter een kind kan zitten. En zelf ooit zo’n dingen meegemaakt, dan heb je daar gewoon aandacht voor…
Chapeau trouwens, want ik heb ontzettend veel respect voor juffen, nu nog meer dan voor de Lockdown ;-)
Niks is normaal, in deze abnormale tijd. Ik deel je schrijven graag.
Hou moed, just be you en let love rule.
Ik merk eveneens dat het zoals het steeds is geweest te weinig aandacht wordt gegeven aan de meest kwetsbaren. Hopelijk leren we er alsnog uit!
Dag Stien, ik ben Nadia en ik begrijp je als geen ander. Ik wil gerust je mijn deel meegeven en jou horen en aanvoelen, want ook ik mis dit in onze maatschappij die meestal alleen gebaseerd is op “normale” gezinssituaties.
Je bent niet alleen. Wees mild voor jezelf. Je verhaal kunnen vertellen is een grote stap. Elk klein mini stapje telt.
Dapper. Heftig ook. Dank. Welkom.
Die warmte doet zó goed, Mie. Kzienageire!
een heel mooi, integer en moedig schrijven… dit steunt ongetwijfeld veel anderen…en dit heb jij gedaan… chapeau én veel dank tegelijk…
Hou vol, je bent bezig, moeizaam maar toch. Er komt een eind aan de lock down, dat is belangrijk. Bovendien heb je al heel wat gerealiseerd, dubbel of zelfs meer dan het dubbel van wat een ander in jouw plaats zou kunnen. #Hero#anonimous. Sommige helden leveren hun gevecht in de luwte, vandaar, een applaus voor jou en andere gelijkaardige helden, want ze zijn met meer dan we denken!
Zeker lezen
Jongvolwassenen in detentie: ‘Zorg moet fundamentele pijler blijven’
‘De kerstmarkt heeft betere openingsuren dan de sociale dienst’
Arts Wouter Arrazola de Oñate: ‘Racisme maakt mensen ziek’
Functionele cookies Always active
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies