Opinie

Opvangcrisis asielzoekers: ‘De mannen moeten bijna allemaal vertrekken. Waar naartoe? Niemand heeft het antwoord’

Angela van de Wiel

Angela van de Wiel woont en werkt in Brussel. Ze is verbolgen over hoe wij als samenleving vandaag de dag vluchtelingen aan hun lot overlaten: “Ik schaam me diep. Gedaan met politieke spelletjes. Het gaat hier over rechten en menselijkheid.”

Opvangcrisis asielzoekers

© ID / Tim Dirven

De eerste sneeuw

Mijn dochter kijkt uit het raam en slaakt een gilletje van enthousiasme: “Kijk mama, het sneeuwt!” Ik kijk naar de vlokken smeltende sneeuw tegen de raam. Mooi maar mijn gedachten dwalen af naar het Klein Kasteeltje…

‘Al dagen volg ik het nieuws over het opvangtekort. Toch ben ik nog niet zelf gaan kijken. Schrik om wat ik te zien zou krijgen?’

Het Klein Kasteeltje is niet ver van waar ik woon. Al ettelijke dagen staan hier wachtrijen met asielzoekers. De mensen die daar staan te wachten hebben helaas niet de luxe om enthousiast te worden van de eerste sneeuwvlokjes…

Klein Kasteeltje

Vandaag heb ik pas om 10 uur ’s ochtends mijn eerste werkafspraak, dus ik besluit om eerst een kijkje te gaan nemen aan het Klein Kasteeltje.

Al dagen volg ik het nieuws over deze opvangcrisis op de voet. Mijn collega’s van SAAMO zijn mee actie gaan voeren om dit aan te klagen. Als SAAMO hebben we mee beroep aangetekend tegen een beslissing van staatssecretaris Sammy Mahdi. We willen hem op zijn verantwoordelijkheid wijzen.

Toch ben ik nog niet zelf ter plaatse gaan kijken. Schrik om wat ik te zien zou krijgen misschien? Zelfbescherming?

Natte kartonnen dozen

Maar ik wil mijn ogen er niet voor sluiten. Ik ga op weg richting Klein Kasteeltje. Goed ingeduffeld met een waterdichte regenjas en een warme sjaal. Terwijl ik langs het kanaal wandel, kom ik heel wat mensen tegen op weg naar school, werk… Iedereen haast zich om snel op zijn bestemming te geraken, weg van dit gure weer.

‘Vrijwilligers delen plastieken zeilen uit. Het Rode Kruis voorziet isolatiedekens.’

Aangekomen, zie ik een groep mensen staan, op een rijtje langs de dranghekken. De grond ligt bezaaid met natgeregende kartonnen dozen. Mensen wachten…

Ik schat dat er zo’n 200 mensen in de rij staan. Een mix van wanhoop en gelatenheid op hun gezicht. Vrijwilligers delen plastiek zeilen uit zodat mensen zich kunnen beschermen tegen de regen en smeltende sneeuw. Het Rode Kruis heeft een aantal isolatiedekens voorzien.

Ik spreek twee mannen aan met een hesje van Vluchtelingenwerk. Ze helpen als vrijwilliger mee. Het zijn mannen die weten wat het betekent om als asielzoeker in België aan te komen. Ze willen nu anderen helpen. Naast deze twee mannen, lopen er nog heel wat mensen met hesjes rond. Mensen met een warm hart. Ze delen koffie en water uit aan de wachtenden en informeren hen.

Morgen opnieuw in de rij

Dan komen er een tiental politieagenten aangewandeld die post vatten voor de grote poort van het Klein Kasteeltje.

“D’abord les femmes et les enfants”, roept een agent. De poort gaat open en druppelsgewijs mogen er mensen naar binnen. Een kwartier later gaat de poort onverbiddelijk weer toe. Enkele minuutjes later zie ik een man met een peuter aan de hand naar de poort stappen. Hij mag nog binnen. Een jongeman die probeert mee te glippen heeft minder geluk. Hij wordt meteen tegengehouden.

‘De daklozenopvang is verzadigd. Met een beetje geluk vinden ze een plek waar ze zich overdag kunnen opwarmen.’

Dat was het dan voor vandaag… Het grootste deel van de wachtenden staat nog steeds buiten. Tegen beter weten in blijven ze in de wachtrij staan. Je weet maar nooit.

De vrijwilliger met wie ik babbelde, zei me dat dit scenario zich elke dag herhaalt. Vrouwen en kinderen geraken, als alles goed gaat binnen. De mannen moeten bijna allemaal terug vertrekken. Waar naartoe? Niemand heeft het antwoord. De daklozenopvang is verzadigd. Met een beetje geluk vinden ze een plek waar ze zich overdag kunnen opwarmen. Morgen staan ze opnieuw in de rij.

Schandelijk

Intussen zit ik terug in de warmte van mijn bureau. Mijn tenen voelden bevroren, maar beginnen stilletjes aan terug op te warmen. Ik heb nochtans niet veel langer dan een uur in de kou doorgebracht. Ik denk aan een van de mannen die ik in de rij zag staan: geen sokken en enkel teenslippers aan zijn voeten.

Ik schaam me diep… Alle respect voor de medewerkers en vrijwilligers van Vluchtelingenwerk, Dokters van de Wereld, het Rode Kruis en het Burgerplatform. Ze doen wat ze kunnen om verkleumde mensen te ondersteunen. Maar het is een regelrechte schande dat dit nodig is. Deze mensen hebben recht op opvang maar blijven gewoon in de koude staan!

Gedaan met politieke spelletjes en oneliners over het zogenaamde aanzuigeffect van opvang in hotels. Het gaat hier over rechten, en vooral ook over menselijkheid. Als je de situatie aan het Klein Kasteeltje ziet, besef je dat België aan andere EU-landen geen lessen te leren heeft over hoe ze omgaan met asielzoekers. We doen het hier niet veel beter. Er is nu actie nodig. Geen mens hoort op straat te slapen!

Reacties [8]

  • Chris Verlackt

    Vreselijke toestanden in ons (toch nog) welvarend landje. Ik zag Sammy Madhy gisteren in de Afspraak op CANVAS. Het raakte mij hoe hij oprecht de problematiek en zijn harde werken als staatssecretaris van Asiel en Migratie verdedigde. Het raakte mij temeer om te zien hoe hij zijn kwetsbare kant ook durfde te tonen, zijn menselijk meevoelen. Er wordt vaak gebotst op de bottleneck in de procedure. Daar waar het systeem blijft hangen is de verwerking en de uiteindelijke uitvoering van concrete dossiers. Niet genoeg opvangplaatsen bijvoorbeeld voor die mensen die door zouden moeten stromen vanuit het Klein Kasteeltje. Ik heb een mooi ingericht zolderappartementje dat ik graag ter beschikking wil stellen. Ik nam hiervoor al meermaals contact op met verantwoordelijken in het veld. Hun antwoord is steeds: “Heel nobel van u. Wij sturen info. Wij nemen zeker nog contact op.” En daar stopt het dan. “Ik wil niet langs de zijlijn staan schreeuwen. Ik wil mee spelen op het veld.”

  • Maya

    Zo lang we in een samenleving vertoeven waar geld en macht de scepter zwaait …. Vandaag dat artikel over Poverello in alle kranten en op de nieuwssites van alle TV-zenders. Dat raakt mij diep in mijn vrijwilligershart. Gaat het dan nooit eens beter worden ? Blijven we steeds geconfronteerd worden met mensen die steeds opnieuw zwichten voor het vergaren en zich verrijken op de kap van de armoede? Dit zowel op wereldvlak als plaatselijk? Deze rij mensen in de kou, letterlijk en figuurlijk, legt de vinger in de wonde van onze samenleving. Maar wie voelt het ?

  • Nadia Al-Ali

    Ook ik voel mijn hart bloeden als ik deze mensen op straat zie liggen. En ook voor onze ‘eigen’ mensen die op straat slapen, in het park bij -11. (Vorige winterprik) En ja waar is het menslievende als wij als sterke Westerse samenleving, diegene terugsturen omdat er geen plaats is in onze maatschappij voor ‘anders’ denkende. Ook ik en de weinige overlevende van mijn familie zijn dankbaar dat we hier leven. Terug gaan was voor mijn vader geen optie; bijna iedereen is geëxecuteerd door het regime van het thuisland. Dus telkens ik een medemens kan helpen zal ik het blijven doen. En ik ben dolblij om te zien dat er nog veel mensen rondlopen in onze samenleving met een goed hart voor de mens.

  • Patrick Proot

    Hierbij passen toch enkele relativerende elementen.
    Het is opmerkelijk dat het enkel de Westerse democratiën zijn , die als doelwit voor migratie worden uitgekozen. Tegelijkertijd zijn diegenen die voor onbeperkte migratie opkomen , dezelfde die nestbevuilende kritiek erop hebben.
    De migratie is veelal jonge mannenzaak. Normaal zouden het deze moeten zijn , die de schrijnende onrechtvaardigheden in eigen land zouden moeten aanvechten. In de plaats daarvan komen zij in dichte drommen naar hier, en na een tijd dringen zij hun levenswijze en achterhaalde visies op aan zij , die hen huisvesten. Ergo : door het radicaliseren worden zij een gevaar voor de maatschappij , en wordt door het oplopende aantal van hen een politieke destabilisatie van onze maatschappij mogelijk . Dit houdt een fundamenteel gevaar in :de teloorgang van het enige democratisch model in de wereld , waar alle autocratiën zitten op te wachten.Een migratiestop is dringend gewenst om uit te kijken waar dit alles toe leidt

    • Julien Van Geertsom

      Wat een boel onzin op zo weinig plaats.
      Waar moeten mensen die het voor henzelf en hun familie beter willen hebben naar toe?
      Onze rijkdom is gebouwd op het leeghalen van onze koloniën en op slavenarbeid
      Kunnen we die rijkdom dan niet delen?
      Of moet iedereen een rekening openen op de Kaaiman eilanden (gesteld dat ze genoeg kapitaal hebben)
      Een samenleving is voortdurend in beweging en verandert voortdurend van samenstelling, dat leidt niet tot destabilisering
      Integendeel. Wie herinnert zich niet de achterlijke zeden die de katholieke kerk 50 jaar geleden aan iedereen in onze ‘rijke democratie’ opdrong?
      Vandaag is het hoofd van diezelfde kerk de grootste pleitbezorger van een humane behandeling van vluchtelingen!
      Waar wachten die tsjeven eigenlijk op?

    • Eric Van de Vijver

      Grotendeels akikoord met Julien.
      Patrick P, denk je echt dat die mensen – ook jonge mannen – niet eerst een en ander geprobeerd hebben in eigen omgeving om in menswaardiger omstandigheden te kunnen leven? Waarom zouden zij anders zijn dan wij en wat zou jijzelf doen als je in je land in erbarmelijke miserie met jje gezin zit, nog opgejaagd door soldaten, bandietenvbendes, enz. Kwamen er ook in WO II geen vluchtelingenstromen bij ons op gang? Mijn grootmoeder vertrok in elk geval met een kniderwagen goederen naar Frankrijk.
      Man, oordeel toch niet zo snel over mensen in miserie en armoede. Het mocht jezelf maar eens overkomen.

  • Lutgard Moerman

    Dit is zo in-triest.
    Waar is de medemenselijkheid gebleven ?
    Moeten we ons hart afsluiten en alles ‘meten’? Neen, in zo een wereld wil ik niet leven.
    Veel respect voor zij die ondanks alles blijven helpen en steunen waar ze kunnen

  • Geeroms Piet

    Ik schreef reeds een reactie via mail naar minister Sammy Madhy, ivm de hongerstakers waarin mijn stelling Zijn we niet allemaal God’s kinderen weinig indruk maakte en me een weinig bevredigend antwoord werd teruggemaild. De minister voelt de hete adem van Nva en Vl Belang in zijn nek, zelf heb ik een groot hart voor vluchtelingen, deed de Refugee Walk en zoek mensen met dezelfde gevoelens voor deze mensen, daar ik het mijn plicht voel meer te kunnen doen.

We zijn benieuwd naar je mening!
Blijf hoffelijk, constructief en respectvol

 

Elke reactie wordt gemodereerd. Lees hier onze spelregels. Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.