Platonisch verliefd
Willy kwam een paar keer op TV. Onlangs nog in ‘Op straat’, de reportagereeks over daklozen in Antwerpen van Wannes Deleu. Sinds enige tijd had hij wat houvast gevonden in De Plataan, een dienst begeleid wonen van CAW Antwerpen.
Typerend voor zijn relativerende humor was zijn uitspraak een beetje “platonisch” verliefd te zijn op zijn begeleidster Isabelle, die zo goed voor hem was. Dan toch nog een klein beetje verbinding. In extremis.
“Willy wilde opnieuw contact met zijn familie.”
Willy vertelde in de reportage ook dat hij eens terug contact zou zoeken met zijn familie in Schoten. Ik voelde me aangesproken en ging hem opzoeken. Willy was niet meer in De Plataan maar bleek opgenomen in het Sint-Vincentiusziekenhuis. Hij was ernstig ziek. Een gesprek was niet meer mogelijk.
Isabelle is hem blijven begeleiden tot het einde. Ook zijn zus Erna, was aan het ziekbed. Zij bleek Willy wel eens op te zoeken op de Groenplaats in Antwerpen. Ze wandelden veel, hij liet haar de stad zien en ze deden terrasjes. Hij wou altijd ne saté.
Lange baard
Willy was het type dakloze dat de mensen graag zien. Lange baard. Sympathiek. Humoristisch gelaten over het leven. Zo’n dakloze waarvan de mensen graag denken dat hij ervoor kiest. Maar hoe anders dan hij het misschien liet uitschijnen, Willy koos niet uit vrije wil voor de straat. Hij werd ze wel gewoon.
Dakloosheid is een eindstadium. Het leven van Willy was nooit gemakkelijk en droeg van kinds af alle kiemen van thuisloosheid in zich. Het ouderlijk gezin was slecht gehuisvest. Er was armoede, huiselijk geweld, drankmisbruik… Als vader het te bont maakte gebeurde het dat het hele gezin bij ons thuis aanbelandde voor een nacht onderdak. Mijn slaapkamer was dan ineens iets té gevuld.
Ergens heeft die miserie bijgedragen tot mijn studiekeuze en professionele bezigheden. Armoede heeft me nooit losgelaten. Willy en ik, dakloosheid was ons deel. Hij beleefde het. Ik keek ernaar, vanop veilige afstand. Ik kreeg kansen. Hij niet. Een kwestie van geluk…
Daklozen
Dat Willy weer even in mijn leven was, doet me besluiten dat we onze verantwoordelijkheid moeten opnemen voor medemensen in armoede en thuisloosheid. En dat we dat al te makkelijk niet doen. Individueel, in onze eigen omgeving maar ook maatschappelijk.
“Een samenleving die armoede duldt, is die naam niet waardig.”
Een samenleving die armoede en dakloosheid duldt, is die naam niet waardig. Dakloosheid komt pas op het einde van een aaneenrijging van problemen en tegenslagen. Als alle verbindingen verbroken zijn. Er geen sociaal netwerk meer is om op terug te vallen. Daarom moet in problematische gezinssituaties zo vlug mogelijk hulp geboden worden.
Maar er mag niet te vlug gedacht worden aan dwingende maatregelen en uithuiszettingen, wel aan bijtijdse hulpverlening en woonbegeleiding.
Eigen schuld
Als er dan toch armoede en dakloosheid ontstaan, wordt de maatschappelijke verantwoordelijkheid alleen maar groter. Ze mag geen plaats maken voor een eigen-schuld-denken. Hoe ver zijn we gekomen als een repressieve aanpak opnieuw de kop op steekt? Zonder veel contestatie.
Het welzijnswerk moet zich niet aan de kant laten zetten. Het moet resoluut de kant blijven kiezen van personen in nood. Welzijnswerk moet zorgen voor verbinding met de samenleving.
Het beleid moet die hulpverlening mogelijk blijven maken, sociale rechten handhaven en niet zwichten voor individualisering noch voor commercialisering van de opvang. En een stad mag zijn daklozen best tegen de borst drukken in plaats van burgers te sussen met foute signalen zoals het bewarend beslag leggen op de inkomsten van ‘agressieve’ bedelaars.
Willy krijgt een OCMW-begrafenis met asverstrooiing op het Schoonselhof. Of hoe arm en rijk uiteindelijk toch samenkomen.
Reacties [20]
dakloosheid daar kies je niet altyd voor ik ben het ook geweest en dank zy hulp van straathoek werkers ben ik eruit geraakt waar ik over spreek is wel16jaar terug rust nu maar in vrede
Aan iedereen die mn peter heeft gesteund in zijn moeilijke tijd.
HARTSTIKKE BEDANKT
RUST IN VREDE WILLY
Lieve willy,als kind hebben we vaak samen gespeeld op den elshout waar we woonden. Ik schrok toen ik dit bericht las. Eindelijk heb je rust gevonden. Het ga je goed x
Zo triest,veel sterkte aan zijn familie en zijn zoon Owen.
Lieve Willy, jarenlang heb je gezworven op straat, je Assen zullen uitgestrooid worden. En dat is ok want nu zal je echt vrij zijn. Je lichaam kan je geen pijn meer doen.
Een leven dat nooit een plaats in deze maatschappij heeft gevonden. Maar een leven vol betekenis.
Je nam mijn hand vast en excuseerde u nog tegenover mij : “schatteke ik moet slapen, ik kan niet meer.”
Slaap zacht lieve vriend, rust nu maar uit. Vergeten zal ik niet
Ergens zijn we in de winter Willy wel tegengekomen toen we sjaals en mutsen uitdeelden aan de daklozen .
Er zijn ook veel mensen die echt inzitten met de daklozen , armen , thuislozen .
Misschien toch eens een klein woordje van dank aan al de vrijwilligers die zich inzetten .
Is dit die dakloze van op het Astridplein die nog in het nieuws is geweest omdat hij die kindjes toen had bijgehouden ?
Beste Willy hoop dat je nu geluk gevonden hier boven in de hemel veel sterkte aan de familie en vrienden
Hartverwarmend voor de familie en kennissen van Willy zijn al de mooie reacties hier en elders. Dit man was niet zonder verbinding! Wie een overlijdensbericht, herdenkingsprentje, boekje wil ontvangen, mag een mail met adres sturen aan gerardvm.thuis@gmail.com. En iedereen is welkom op woensdag 3 mei om 13.30 op het Schoonselhof. Laat het geen eenzame uitvaart worden.
Willy ga je goed, Wij hopen dat je nu echt gelukkig zijt, en dat je nu een echte warme zielen ontmoet want alhier bij ons mensen was je maar een arme mens zonder iets, en er zijn zoveel gelijk jouw. Misschien van waar je bent kunt je iets doen voor hen die gelijk jij geen geluk kenden, en zeker voor de arme kinderen alhier.
Willy. We missen jouw lach en jou persoonlijk ook ik ga een beeldje maken voor jou en andere ter herinnering aan de armoede in de koeken stad
He willy je was en top mens zou lief en zacht van karakter en vriend van ons allemaal ik zal je missen
Betse Willy was mijn nonkel de broer van mijn vader die 12 jaar geleden ook de strijd aan kanker heeft verloren. Vele leuke herinneringen draag ik met me mee van hem en na het zien van dit bericht zijn er veel door mijn hoofd gegaan vandaag. het was een persoon waar je altijd bij terecht kon en wouwden we samen lachen aan den toog dan wist ik hem altijd wel in schoten te vinden. doordat hij dakloos was geworden zijn onze wegen wat gescheiden geraakt en heb ik hem nog maar weinig terug gezien en misschien kun jij me wat vertellen over de laatste jaren van zijn leven. Met vriendelijke dank en mijn oprechte deelneming
Ik ben geen sociaal werker. Verre van. Maar het artikel dat ik vandaag in De Standaard las raakt me wel. Ik weet niets van daklozen, maar vindt dat toch zeer erg. En dan stel ik mij de vraag: hoe geraakt men zover? Ik lees daar in de tekst
“Ik kreeg kansen. Hij niet.” Dan denk ik: moet dat niet zijn “Ik greep de kansen. Hij niet”.
Ver van mij de boedoeling Willy en andere daklozen met “eigen schuld dikke bult” te gaan verwijten. Maar toch worstel ik met de vraag: waarom die ene wel, en die andere niet?
Ik denk dat, wie Wiily’s leven in detail heeft gevolgd, wel momenten kan bedenken waarvan men moet toegeven: daar en daar heeft hij steken laten vallen, en nagelaten die achteraf terug op te rapen. Daar is zijn dakloos leven begonnen, en heeft hij misschien niet de moed gehad (en/of de hulp gekregen) om het alsnog te redden. Zijn er geen momenten geweest waarop Willy “dakloos worden” verkozen heeft boven vechten? Dat het dakloos leven “aanvaard” is geworden?
Beste Willy,
Ik ken je niet persoonlijk, maar toch heb ik je efkens leren kennen, als een lieve, goede vriend, via de reportage van Wannes.
Rust in vrede,lieve man. Nu moet je nooit meer koud hebben, nat verregend en verkleumd door de straten ‘wandelen’…Ik wens je een goede ‘thuiskomst’….
Martine
Willy,
Je was een van onze meest trouwe stamgasten, iedere dag kwam je smorgens koffie drinken samen met een grote pint.
De pelikaan was jouw thuis, samen met de andere stamgasten, waarna we heel veel mooie herinneren bewaard hebben.
Ik ben blij dat ik je gekend heb!
Rust zacht
Yves
R.i.P. Willy. Sterkte aan allen die hierbij een dierbare vriend, broer, zoon, neef….. joviaal en goedlachs verloren hebben .
als opgeleide ervaringsdeskundige ga ik dagelijks de strijd aan tegen al het onrecht van onze ‘ welvarende’samenleving……en gaat mijn hart in de eerste plaats uit naar hen die onder de radar leven, mensen waarvan vaak de naam niet eens meer geweten is…… ik ben telkens beschaamd in de ministers hun plaats wanneer ze zeggen dat de welvaart in ons land stijgt……ik zie enkel meer en meer onrecht en afglijding in diezelfde welvaartstaat……
Rest in Peace Willy…
Het was een eer u gekend te mogen hebben want ondanks de penibele en trieste situatie hebben we samen toch véél en goed gelachen.
Antwerpen is een legendarisch figuur, warme mens armer.
Hopelijk schept iets droevig, negatief qua nieuws iets hartverwarmends en positief voor lotgenoten in ons Belgïelandje waar nog steeds, mijns inziens teveel wordt gedaan voor de Derde Wereld te weinig voor onze eigen Vierde Wereld.
Innige deelneming aan zoon Owen, zijn nicht en de rest van de familie. Ook aan de bewoners en begeleiders van De Plataan, mede-lotgenoten in het Antwerpse mijn oprechte deelneming.
The Answer my Friend, is Blowing in the Wind… RIP makker.
Wanneer is dan de begrafenis van Willy? Wie wil gaan kan dan gaan en zou het een idee zijn om daar dan ineens ook de Antwerpse bestuursploeg, wat zeg ik, gans Antwerpen, op uit te nodigen?
Er is niets zo erg als een ‘OCMW’ begrafenis … zijnde een moment waar letterlijk niemand is behalve dan die ene hulpverlener die ‘het dossier’ letterlijk voor de laatste keer moet afhandelen. Ik heb wel al begrepen dat dit nu niet zo zal zijn, dat Willy ook echt contact nog met iemand had, gelukkig, maar laten we er nu eens echt een waardig afscheid van maken.
Zeker lezen
Tom Daems: ‘Hoe we daders straffen, zegt veel over welke samenleving we willen zijn’
‘In de politiek gaan is voor mensen met beperking geen simpele keuze’
‘Discriminatie is een feit. Ook binnen het sociaal werk’
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies