Zin in een korte babbel?
“Ik ben in de buurt, zin in kort babbeltje?” Het was het begin van een avond waar veel gevoelens de revue passeerden.
Ik was opgetogen en blij om nog eens enkele oude vrienden te zien. Vrienden die me al het langst kennen: Bieke en Kelly.Bieke en Kelly zijn schuilnamen.Veel contact is er niet, maar vroeg of laat kruisen onze wegen. En nu kon ik eindelijke mijn jongste baby aan hen showen.
‘Bieke was een zeldzame vriendin in een eenzame periode.’
Bieke is een jeugdvriendin, een zeldzame vriendin in een vreselijk eenzame periode. Ik leerde haar kennen op een kamp voor kinderen en jongeren die jeugdhulp krijgen. Ik was jaloers op haar omdat ze nog thuis woonde. Ik vond het warm en gezellig bij haar moeder.
Bieke kon ik mee naar huis nemen zonder dat ik bang was dat er een oordeel zou komen over waar ik vandaan kwam. Twaalf jaar maar wijs genoeg om mij eruit te praten en te vermijden dat ik thuis klappen kreeg.
Kelly leerde ik kennen in een van de eerste leefgroepen waar ik terecht kwam. We waren allebei een beetje kneusjes, tot elkaar veroordeeld wanneer de ‘kinderen met een ietsje meer geluk’ naar huis konden in het weekend. We waren zieltjes op zoek naar vriendschap, maar wilden vooral onszelf leren kennen in de spiegel van die ander.
Als we wat ouder waren, gingen we via een uitwisselingsproject samen skiën in Slovenië. Die vakantie was het begin van één van de mooiste periodes uit mijn leven.
Twijfelende nostalgie
En toen zaten Kelly en ik na een lange tijd weer eens samen in de woonkamer van Bieke. De rommel deerde me niet, ik ben wel wat gewoon. Of ik die opmerking wel kon maken dat het raam verder open moest? Ik wou niet dat mijn baby in de wiet-damp zat. Mijn moedergevoel nam het al snel over, maar het spookte nog heel de nacht door mijn hoofd: deed ik niet te veel uit de hoogte?
Het is fijn vertoeven bij mensen waar je niet veel aan moet uitleggen. Waar het oké is om geen woorden te hebben voor het gevoel van eenzaamheid. Ooit verloren we dezelfde dromen en gingen we dezelfde tiener groeten in het mortuarium. Hij stierf aan een overdosis. Smalltalk is passé.
‘Onze werelden drijven uit elkaar.’
Bieke is bij Moeders voor Moeders kleren gaan halen. Ik kijk bewonderend mee naar de modeshow die ze opvoert. Ze heeft smaak, moet ik toegeven. Ik moet slikken als ik hoor dat ze anderhalf uur aan de deur heeft aangeschoven. Ik denk aan hoe ik Vinted pas heb ontdekt, en er een feestje van maak om mijn baby aan te kleden.
We praten in het hier en nu, en toch voel ik onze werelden uit elkaar drijven.
Oef, er is hulp
Ik hoor Kelly opsommen welke hulpverleners nog steeds deel uitmaken van haar leven. Ik ben opgelucht. Er komt nu eindelijk hulp voor het huiselijk geweld. Die gebroken rib van een tijdje terug bleef me dwars zitten.
‘Er komt nu eindelijk hulp voor het huiselijk geweld. Die gebroken rib van een tijdje terug bleef me dwars zitten.’
Met een jointje in haar hand zegt ze dat ze zo graag van de drugs af wil. Meer nog: “Ik wil van mijn trauma af. Dan kan ik weer slapen, heb ik geen nachtmerries meer, kan ik tot rust komen.” Maar therapie kost geld, de wachtlijst via het Centrum Geestelijke Gezondheidszorg is minstens een jaar. En haar leven een beetje kennende, zal het niet op een paar sessies gefikst zijn.
Ik doe mijn mond open om mijn pas ontdekte parel van een bewegingstherapeut aan te raden maar kan mijn woorden net op tijd inslikken. Geld. Geld maakt soms gelukkiger. Of toch minder in de ban van je trauma’s. Maar bij Kelly is er geen geld.
Kansen grijpen
Kelly wil een extra certificaat halen voor grootkeuken. Wat we daarvan vinden? “Alles grijpen wat je meer kansen biedt”, antwoord ik. Terwijl kijk ik naar Bieke die zich net inschreef voor een bachelor sociaal werk. Ze wil het nog aan niemand vertellen om het niet te jinxen. Ze doet het toch maar, alleen met twee kinderen en een halftijdse job waar ze uitgeblust van geraakt. Maar ze moet voort. Stiekem ben ik trots op haar.
‘Thuis in mijn warm bed voel ik me schuldig.’
Thuis in mijn warm bed voel ik me schuldig als ik denk aan de lening die ik zonder zorgen kon krijgen. Aan mijn goeie job waar ik toch af en toe over zeur. Aan mijn zes uren privé-therapie per maand. Aan mijn frustratie omdat ik misschien weer niet naar vrienden in het buitenland kan omdat ze in een rode coronazone wonen. Ik moet niet aanschuiven voor een voedselpakket of naar de supermarkt met een rekenmachine in de hand.
Ooit was dat anders.
Ik ga niet alles aan geluk toeschrijven. Het gaat om keuzes en geluk. Maar ik voel me niet helemaal thuis meer in ‘hun’ wereld.
Ook niet thuis in die andere wereld
Exact hetzelfde gevoel bekruipt me wanneer ik bij vrienden ben uit die totaal andere wereld. Ook dan denk ik vaak: “Dit is mijn wereld niet.”
Zonder het zelf te beseffen zijn ze geprivilegieerd. Ze hebben een prachtig zwembad in de tuin en geven barbecues en tuinfeesten. Ze praten over hun jobs, verbouwingen en de dromen voor hun kinderen. Ze gaan ervan uit dat er altijd wel een netwerk is dat paraat staat om je zieke kinderen op te vangen. Ze hebben nooit anders geweten.
Ik voel me een vreemde eend in de bijt wanneer ik mijn kinderen naar een kampje breng zonder sociaal tarief. Wanneer we praten over wie naar waar op vakantie wil.
Gevolg? Zelden trek ik mijn mond open, angst om niet begrepen te worden, om als outsider op de voorgrond te treden. Het voelt alsof ik in beide werelden spioneer. Maar nergens helemaal bij hoor.
Reacties [11]
Mevrouw Kristien,
Ik vind u een prachtige madam! moedig, vastberaden en menselijk. Je pad loopt al lang en kronkelde naar alle richtingen maar je toonde ons allen dat de kracht vanbinnen zit, dat je gewoon 5 mensen nodig hebt die onvoorwaardelijk van je houden, en heel veel wilskracht.
Ik ben enorm trots op u! en dat mag je zelf ook zijn!
Bedankt voor alle levenslessen die je ons al leerde, ongeacht uit welke “wereld” we komen.
Mooi geschreven, het eerste verhaal wat ik lees van een Nederlandse “senior”- care leaver. Mooi als er óók in Nederland zo een competentiecentrum care leaving komt. Ik ben zelf ook “senior”- care leaver en in contact met een Nederlandse psycholoog uit het JAEL-team ( https://jael-elearning.ch). Ik wil me inzetten voor een Nederlands netwerk Care Leaver om vervolgens ook leaving care op de kaart te zetten.
Wie doet mee voor brain-storm?
Mooi en moedig. Een getuigenis die kan tellen en herkenbaar is, voor al wie moeite doet om een stukje in de leefwereld te komen van mensen in armoede.
Een uitnodiging waard in Terzake of De Afspraak.
Ik was half weg in jouw verhaal en plots besefte ik dat ik zat te huilen als een klein kind. Het was net of Ik zat bij jullie aan tafel (alleen zijn de namen in mijn verhaal anders) maar je schreef net MIJN VERHAAL met een twist. En zo schreef je het verhaal van velen met net die kleine twist ,maar zo vol gevoel. ps Je mag best trots op jezelf zijn.
Ik vind het door deze gespleten positie super moeilijk om de juiste verwachtingen te hanteren tegenover anderen. Nu ik zelf aan de ‘andere kant’ zit als hulpverlener moet ik extra opletten om niet ambetant te worden van mensen die hun kansen niet grijpen (want ‘het kan wel, ik heb het ook gedaan’) . Ik moet me er constant van bewust blijven dat iedereen op zijn tempo evolueert, of niet, en dat dat een eigen keuze is. (vooral lastig als die mensen kinderen hebben en die er in meegetrokken worden). Anderzijds heb ik het ook gehad met sommige gepriviligieerde “vrienden” / kennissen die geen idee hebben wat het is, het leven en de trauma’s van instellingen, het studeren met een leefloon, het altijd op je hoede zijn wat er nu weer mis loopt. Die dus ook niet begrijpen hoe het nog steeds een impact heeft… het blijft dansen op een slappe koord, maar jij verricht mooi werk door dit soort dingen te schrijven! kvjz
mooie respons! het is idd niet altijd gemakkelijk als je de beide kanten hebt gezien en niet enkel vanuit je eigen referentiekader aan de slag moet gaan maar ook dat van zovele ‘lotgenoten’ op hun eigen tempo. Zowel de slak als de jaguar geraken op hun bestemming, de route duurt gwn soms wat langer.
Heel herkenbaar, het buitenbeentje dat het gevoel heeft nergens bij te horen. De oude wereld ontgroeid en in de nieuwe wereld mis ik diepgang. Dus bengel je er ergens tussen.. een brugfiguur tussen beide werelden. Je probeert de ene groep meer begrip bij te brengen over de andere, terwijl je weet dat inzicht enkel heerst bij zij die “beleeft en geleefd hebben in..”
Ik heb mijn plek gevonden in een wereld van gelijkgestemden. Wils-en veerkracht hebben me gebracht waar ik nu ben. Maar ik besef ook dat veel mensen nog zoekende zijn..
Heel mooi verwoord!
Ik probeer het ook in mijn werk, de twee werelden elkaar te laten ontmoeten, soms lukt dat, soms niet en voel ik me net heel ver verwijderd daardoor van iedereen. Wanneer het wel lukt zijn het des te mooier begeleidingen.
Vriendschappen zijn moeilijker, gelijkgestemden niet zo gemakkelijk te herkennen en dan moet er nog méér zijn dan enkel dát deeltje waar een klik over is. Het niet alles moeten uitleggen, begrip zonder woorden, zoveel waard…
O, jeetje zo herkenbaar. Ook ik ben intussen de jeugdzorg ontgroeid.
Na jaren op de sukkel, heb ik eindelijk werk … in de sociale sector …
De kinderen van mijn collega’s studeren goed, spelen muziek en beschikken bovendien over veel sociale vaardigheden.
Mijn collega’s zelf beschikken over een stevig netwerk.
Mijn kinderen dragen was de sporen (erfelijk?) geen enkelkan vlot studeren. Mijn kinderen kunnen een liedje streamen, maar zelf musiceren, neen dat is te hoog gegrepen.
Mijn netwerk is niet uitgebreider dan toen ik ‘in de jeugdzorg’ zat. Een aantal vrienden van toen … verloren de pedalen of hun leven. Een vriendin van toen werd leerkracht, maar is door een ongeval invalide …
Een verleden in d jeugdzorg, ook al ‘stel je het nu financieel best goed’, blijft een rugzak die de generatie erna ook beïnvloed …
Ik volg deze reacties
Heel sterk herkenbaar. Het gevoel om niet te mogen meepraten. Nergens bij te horen en geen te stem krijgen. Ik vrees dat dit het gevaar van onze nieuwe individualistische maatschappij is. Je moet bij een groep horen en conformeren of je valt uit de boot. Spijtig genoeg kies je er niet voor om outsider te zijn. Net de meest kwetsbaren worden aan hun lot overgelaten.
Zeker lezen
‘Sociaal werk zal meer politiek worden’
Impact van migratie op mentaal welzijn: ‘Kinderen dragen littekens van hun ouders’
Jongeren over gezond leven: ‘Ook wat ongezond is, kan gelukkig maken’
Functionele cookies Always active
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies