‘Mijn leven speelt zich af tussen twee werelden… nergens hoor ik helemaal bij’

Zin in een korte babbel?

“Ik ben in de buurt, zin in kort babbeltje?” Het was het begin van een avond waar veel gevoelens de revue passeerden.

Ik was opgetogen en blij om nog eens enkele oude vrienden te zien. Vrienden die me al het langst kennen: Bieke en Kelly.Bieke en Kelly zijn schuilnamen.Veel contact is er niet, maar vroeg of laat kruisen onze wegen. En nu kon ik eindelijke mijn jongste baby aan hen showen.

‘Bieke was een zeldzame vriendin in een eenzame periode.’

Bieke is een jeugdvriendin, een zeldzame vriendin in een vreselijk eenzame periode. Ik leerde haar kennen op een kamp voor kinderen en jongeren die jeugdhulp krijgen. Ik was jaloers op haar omdat ze nog thuis woonde. Ik vond het warm en gezellig bij haar moeder.

Bieke kon ik mee naar huis nemen zonder dat ik bang was dat er een oordeel zou komen over waar ik vandaan kwam. Twaalf jaar maar wijs genoeg om mij eruit te praten en te vermijden dat ik thuis klappen kreeg.

Kelly leerde ik kennen in een van de eerste leefgroepen waar ik terecht kwam. We waren allebei een beetje kneusjes, tot elkaar veroordeeld wanneer de ‘kinderen met een ietsje meer geluk’ naar huis konden in het weekend. We waren zieltjes op zoek naar vriendschap, maar wilden vooral onszelf leren kennen in de spiegel van die ander.

Als we wat ouder waren, gingen we via een uitwisselingsproject samen skiën in Slovenië. Die vakantie was het begin van één van de mooiste periodes uit mijn leven.

Twijfelende nostalgie

En toen zaten Kelly en ik na een lange tijd weer eens samen in de woonkamer van Bieke. De rommel deerde me niet, ik ben wel wat gewoon. Of ik die opmerking wel kon maken dat het raam verder open moest? Ik wou niet dat mijn baby in de wiet-damp zat. Mijn moedergevoel nam het al snel over, maar het spookte nog heel de nacht door mijn hoofd: deed ik niet te veel uit de hoogte?

Het is fijn vertoeven bij mensen waar je niet veel aan moet uitleggen. Waar het oké is om geen woorden te hebben voor het gevoel van eenzaamheid. Ooit verloren we dezelfde dromen en gingen we dezelfde tiener groeten in het mortuarium. Hij stierf aan een overdosis. Smalltalk is passé.

‘Onze werelden drijven uit elkaar.’

Bieke is bij Moeders voor Moeders kleren gaan halen. Ik kijk bewonderend mee naar de modeshow die ze opvoert. Ze heeft smaak, moet ik toegeven. Ik moet slikken als ik hoor dat ze anderhalf uur aan de deur heeft aangeschoven. Ik denk aan hoe ik Vinted pas heb ontdekt, en er een feestje van maak om mijn baby aan te kleden.

We praten in het hier en nu, en toch voel ik onze werelden uit elkaar drijven.

Oef, er is hulp

Ik hoor Kelly opsommen welke hulpverleners nog steeds deel uitmaken van haar leven. Ik ben opgelucht. Er komt nu eindelijk hulp voor het huiselijk geweld. Die gebroken rib van een tijdje terug bleef me dwars zitten.

‘Er komt nu eindelijk hulp voor het huiselijk geweld. Die gebroken rib van een tijdje terug bleef me dwars zitten.’

Met een jointje in haar hand zegt ze dat ze zo graag van de drugs af wil. Meer nog: “Ik wil van mijn trauma af. Dan kan ik weer slapen, heb ik geen nachtmerries meer, kan ik tot rust komen.” Maar therapie kost geld, de wachtlijst via het Centrum Geestelijke Gezondheidszorg is minstens een jaar. En haar leven een beetje kennende, zal het niet op een paar sessies gefikst zijn.

Ik doe mijn mond open om mijn pas ontdekte parel van een bewegingstherapeut aan te raden maar kan mijn woorden net op tijd inslikken. Geld. Geld maakt soms gelukkiger. Of toch minder in de ban van je trauma’s. Maar bij Kelly is er geen geld.

Kansen grijpen

Kelly wil een extra certificaat halen voor grootkeuken. Wat we daarvan vinden? “Alles grijpen wat je meer kansen biedt”, antwoord ik. Terwijl kijk ik naar Bieke die zich net inschreef voor een bachelor sociaal werk. Ze wil het nog aan niemand vertellen om het niet te jinxen. Ze doet het toch maar, alleen met twee kinderen en een halftijdse job waar ze uitgeblust van geraakt. Maar ze moet voort. Stiekem ben ik trots op haar.

‘Thuis in mijn warm bed voel ik me schuldig.’

Thuis in mijn warm bed voel ik me schuldig als ik denk aan de lening die ik zonder zorgen kon krijgen. Aan mijn goeie job waar ik toch af en toe over zeur. Aan mijn zes uren privé-therapie per maand. Aan mijn frustratie omdat ik misschien weer niet naar vrienden in het buitenland kan omdat ze in een rode coronazone wonen. Ik moet niet aanschuiven voor een voedselpakket of naar de supermarkt met een rekenmachine in de hand.

Ooit was dat anders.

Ik ga niet alles aan geluk toeschrijven. Het gaat om keuzes en geluk. Maar ik voel me niet helemaal thuis meer in ‘hun’ wereld.

Ook niet thuis in die andere wereld

Exact hetzelfde gevoel bekruipt me wanneer ik bij vrienden ben uit die totaal andere wereld. Ook dan denk ik vaak: “Dit is mijn wereld niet.”

Lees ook

Lockdown gaat niet iedereen goed af: ‘Niets voelt nog normaal, ikzelf al helemaal niet’

Zonder het zelf te beseffen zijn ze geprivilegieerd. Ze hebben een prachtig zwembad in de tuin en geven barbecues en tuinfeesten. Ze praten over hun jobs, verbouwingen en de dromen voor hun kinderen. Ze gaan ervan uit dat er altijd wel een netwerk is dat paraat staat om je zieke kinderen op te vangen. Ze hebben nooit anders geweten.

Ik voel me een vreemde eend in de bijt wanneer ik mijn kinderen naar een kampje breng zonder sociaal tarief. Wanneer we praten over wie naar waar op vakantie wil.

Gevolg? Zelden trek ik mijn mond open, angst om niet begrepen te worden, om als outsider op de voorgrond te treden. Het voelt alsof ik in beide werelden spioneer. Maar nergens helemaal bij hoor.