Verhaal

Hilde Van Mieghem: ‘Oudermishandeling is het taboe der taboes’

Lisa Develtere

Met haar docureeks ‘Als je eens wist’ op Canvas probeerde Hilde Van Mieghem de voorbije jaren taboes rond kindermishandeling en partnergeweld te doorbreken. Momenteel werkt ze aan een vervolg over oudermishandeling. Dat blijkt een uitdaging. Experten zijn dun gezaaid en weinig slachtoffers zijn bereid te getuigen.

Hilde Van Mieghem

© Sociaal.Net / Lisa Develtere

Hoe lopen de voorbereidingen voor de nieuwe reeks?

“Ik ben me nu al een tijd in het thema oudermishandeling aan het verdiepen en ik ben echt geschokt: het is het taboe der taboes. De overheid en de samenleving zien het probleem niet. Wat er binnen een gezin gebeurt, dat is heilig, daar moei je je niet mee.”

“Eigenlijk zou je het zelfs geen taboe mogen noemen, want van een taboe weet men nog dat het bestaat. Als ik mensen op straat zou aanspreken met de vraag ‘Denk jij dat het veel voorkomt dat kinderen hun ouders mishandelen of terroriseren?’, ben ik er zeker van dat meesten ‘Nee’ zouden antwoorden.”

Toch heb je genoeg aanwijzingen dat oudermishandeling wel degelijk een issue is?

“Absoluut. Signalen vanuit de hulpverlening bevestigen het probleem. Over België zijn er amper cijfers, maar over andere Europese landen hebben we wel cijfers. En we weten ondertussen uit ervaring over onderzoek naar kindermishandeling of partnergeweld dat er weinig verschillen zijn van land tot land.”

‘Als je vraagt: ‘Pleegt jouw kind geweld?’ zegt elke ouder ‘Nee’.’

“Het zal dus deze keer een heel internationale documentaire worden. Hulpverlening en experts zijn hier dun gezaaid. De paar die ik vind, verwijzen me door naar het buitenland. Ook de zoektocht naar ervaringsdeskundigen die willen getuigen leverde voorlopig nog niets op.”

Hoe komt het dat je moeilijk getuigen vindt?

“Als je het hebt over ‘geweld tegen ouders’ gaat de deur meteen dicht. Mensen zien het niet als geweld. Als je vraagt: ‘Pleegt jouw kind geweld?’ zegt elke ouder ‘Nee’. Die wil zijn kind beschermen. De vraag ‘Ben je soms bang van je zoon of dochter?’ of termen zoals grensoverschrijdend gedrag of onhandelbare kinderen maken veel meer los.”

“De loyauteit en onvoorwaardelijke liefde voor het kind, speelt heel erg mee. Ze willen het kind beschermen tegen kritiek, tegen een oordeel. Maar er is ook veel schaamte. De ouder durft er niet mee naar buiten komen omdat ze de schuld bij zichzelf leggen. Ze hebben het gevoel dat ze falen.”

Kijk je vooral naar jonge, minderjarige kinderen die hun ouders terroriseren?

“Nee, de reeks gaat over alle kinderen. Er zijn drie duidelijke groepen. De kinderen en jongeren tot 25 jaar. Dan heb je een hele groep volwassen kinderen die thuis blijven wonen. Niet enkel twintigers, maar ook mensen van pakweg 45 jaar. Ze komen amper hun kamer uit, nemen niet deel aan de samenleving en terroriseren het gezin. Toch slagen de ouders er niet in om het kind op straat te zetten.”

‘Hulpverleners beschrijven schrijnende situaties: ondervoeding, verwaarlozing, eenzaamheid, medicijnen die worden onthouden…’

“En dan heb je mantelzorgers die hun oudere ouders mishandelen. Het gaat om economisch misbruik zoals geld verduisteren of volmachten afdwingen, maar ook over fysiek en verbaal misbruik. Hulpverleners die bij ouderen over de vloer beschrijven schrijnende situaties: ondervoeding, verwaarlozing, eenzaamheid, medicijnen die worden onthouden…”

“Er wordt maatschappelijk sterk ingezet op mantelzorg. En veel mensen willen ook mantelzorg bieden. Maar het is vaak gewoon te zwaar. Of de oudere mensen gaan vanuit hun ziektebeeld over je grens. Als je dan al een zware dag achter de rug hebt, durf je wel eens te brullen. Dat kan heel snel ontaarden in mishandeling. Maar ook de roulerende rekening speelt vaak mee.”

Wat bedoel je daarmee?

“Omdat de ouder het kind vroeger zelf mishandeld of misbruikt heeft zit het kind met zo veel wrok en onopgelost trauma. En plots krijgen ze de macht over de mishandelende ouder. De verleiding is groot om dan de rollen om te draaien. Als je weet dat één op vier kinderen mishandeld wordt, zit je dus met een grote groep die afschuwelijke dingen heeft meegemaakt.”

Speelt die roulerende rekening ook bij jongere kinderen die hun ouders mishandelen?

“Er is veel correlatie tussen kindergeweld, partnergeweld en oudermishandeling. Slachtoffers en daders, het is één kluwen. In een harmonisch doorsnee gezin, waar genoeg aandacht, warmte, liefde en respect is, zal een kind zelden ineens het kot afbreken.”

‘Slachtoffers en daders, het is één kluwen.’

“Ik hoorde bijvoorbeeld het verhaal van een jongen die zijn hele leven moest toekijken hoe zijn vader zijn moeder in de prak sloeg. Als hij zeventien is komt hij op een dag tussen. Hij verdedigt zijn moeder en slaat zijn vader in elkaar. De jongen wordt veroordeeld tot een werkstraf. In de rechtbank wordt niet gesproken over al die jaren dat hij getuige was van partnergeweld. Nee, hij krijgt zelf de stempel ‘mishandelaar’. Wat hij deed is misschien niet goed te keuren, maar wel te verstaan.”

Hilde Van Mieghem

“Omdat de ouder het kind vroeger zelf mishandeld of misbruikt heeft zit het kind met zo veel wrok en onopgelost trauma. En plots krijgen ze de macht over de mishandelende ouder. De verleiding is groot om dan de rollen om te draaien.”

© Sociaal.Net / Lisa Develtere

Wat drijft je om ‘Als je eens wist’ te maken?

“Ik heb een helse jeugd gehad. Ik ben opgegroeid in een gezin waar gewelddadigheid bijna een manier van communiceren was. Brullen, roepen, slaan… het was bij ons dagelijkse kost. Ik zal nooit vergeten dat ik aan mijn vader vroeg: ‘Waarom maken jullie zoveel ruzie?’ ‘Dat is liefde, schat’, antwoordde hij.”

‘Ik heb een helse jeugd gehad.’

“Grootgebracht worden met het idee dat geweld gelijk is aan liefde, is echt niet oké. Ik was een heel gevoelig kind en voelde feilloos aan dat het niet klopte. Dat is niet de manier om in een gezin met elkaar om te gaan. Al van jongs af aan heb ik besloten om daarover te spreken. Het is mijn missie. Ik deed het eerder in films, dan in interviews en nu met de docureeks.”

Wat hoop je ermee te bereiken?

“Ik wil mensen aan het denken zetten. Het taboe rond intrafamiliaal geweld doorbreken en het thema bespreekbaar maken. Dat moeten we doen voorbij schuld en boete. Want we zitten allemaal vast in de schuldvraag, maar er is geen schuldige. Die beschuldigende manier van praten over dit onderwerp, zet ons helemaal klem.”

Wat moet er dan wel gebeuren?

“We moeten intrafamiliaal geweld aanpakken. Als er één iets is waar ik steeds bozer om word, is het faciliteren van intrafamiliaal geweld door het niet te willen zien en het niet te willen aanpakken. Nochtans ligt het aan de basis van zo veel andere problemen.”

“Geweld kan niet. Punt. Tot dat inzicht moeten we komen. Wat de ander ook doet of in het verleden gedaan heeft, geweld kan niet. Zoek een andere manier om je probleem op te lossen. Maar alleen al aan de discussie over de pedagogische tik merk je dat we er nog niet zijn. Er is nog steeds geen consensus dat we elke vorm van geweld moeten bannen. Integendeel, we leven in een zeer gewelddadige wereld.”

‘Men zet miljoenen in voor de war on drugs, terrorisme, misbruik van werkloosheid, maar voor hulp aan gezinnen is geen geld.’

“Ik wil dus echt aan de alarmbel trekken: als we een minder gewelddadige maatschappij willen, met minder zelfmoorden, depressies, verslaving, werkverzuim, dan zullen we ons moeten bezighouden met intrafamiliaal geweld. Gezinnen zijn de hoeksteen van onze samenleving, maar ze worden compleet verwaarloosd. Men zet miljoenen in voor de war on drugs, terrorisme, misbruik van werkloosheid, maar voor hulp aan gezinnen is geen geld.”

Ik hoor je dus ook pleiten voor meer daderhulp?

“Absoluut, daar investeert men in België veel te weinig in. Niet inzetten op daders is hetzelfde als aan symptoombestrijding doen. Want bij hen zit het probleem net. Natuurlijk moeten slachtoffers geholpen worden. Maar als je het probleem echt wil aanpakken, moet je met daders aan de slag. Waarom doet die dader dit? Wat heeft die zelf meegemaakt? Daar moeten we inzicht in krijgen. Zo lang je hen blijft demoniseren en in kerkers opsluit, los je niets op.”

Hilde Van Mieghem

“Niet inzetten op daders is hetzelfde als aan symptoombestrijding doen. Want bij hen zit het probleem net.”

© Sociaal.Net / Lisa Develtere

Je werkt nu al drie jaar op rij aan ‘Als je eens wist’. Het moet zwaar zijn om je zo intensief in deze thema’s te verdiepen.

“Het is heel zwaar en maakt veel in me los. De voorbije twee jaar trok ik na de reeks telkens voor een paar maanden naar Italië om daar in absolute isolatie en stilte door te brengen. Telkens moet ik een week of twee slapen om bij te komen. Om de reeks van me af te schudden.”

‘Ik ben een documentairemaker, geen therapeut of hulpverlener.’

“Ik zorg ook dat ik in het buitenland ben als het programma op tv komt. Ik ben een documentairemaker, geen therapeut of hulpverlener. Gesprekken op straat over de reeks, kan ik niet aan.”

Toch vind je de kracht om nog een nieuw seizoen te maken.

“Eerlijk? Dit jaar ben ik met veel weerzin terug begonnen. Ik heb gedacht aan een sabbatjaar, maar nu na vier weken research, ben ik er weer helemaal door gebeten. Ik weet terug waarom ik dit doe. Meer dan andere jaren is het ook een extreme uitdaging omdat oudermishandeling zogezegd niet bestaat.”

“Deze reeks is dus zo verschrikkelijk nodig. Wetenschappers die er rond willen werken, vallen telkens uit de boot als ze middelen aanvragen. De weinige hulpverlening die bestaat is ondergefinancierd. Dat wil ik veranderen. Iedereen die ik spreek die met dit thema bezig is, is zo blij dat ik deze reeks ga maken. Ze zitten erop te wachten.”

Wat je documentaires zo krachtig maakt zijn de slachtoffers die met naam en toenaam hun verhaal vertellen. Zou je niet sneller ervaringsdeskundigen vinden als ze anoniem mochten getuigen?

“Ik ben dat momenteel aan het overwegen. Maar ik hoop dat ik mensen vind die wel openlijk willen getuigen, liefst samen met hun kind. Ik wil allebei de stemmen aan bod laten komen. Want ik wil niet over ‘daders’ versus ‘slachtoffers’ spreken. Wel over de dynamiek tussen ouder en kind.”

‘Ik ga niet voor sensatie.’

“Ik zoek dus mensen die hulp hebben gekregen, hun leven een nieuwe wending hebben gegeven en daarover willen vertellen. Voorbij schuld en boete. Wie de vorige reeksen zag, weet dat ik niet ga voor sensatie. Het gaat niet over wat er exact gebeurde. Het gaat over wat het met je deed, hoe wanhopig je was en hoe je hulp gevonden hebt.”

Hoe is het voor getuigen om mee te doen aan het programma?

“Ze hebben het als zeer helend ervaren. Ze kregen voor het eerst erkenning. Mensen in hun omgeving beseffen eindelijk wat ze hebben meegemaakt. Er wordt niet meer over hen geoordeeld. Partners reageren: ‘Nu begrijp ik waarom je je dikwijls zo eenzaam voelt’. Of vrienden zeggen: ‘Man, wat jij hebt meegemaakt, ik was je vriendin en zag het niet. Het spijt me.’”

“Ik hoor hen nog regelmatig. Hun dankbaarheid is enorm. Ook andere mensen, die ik niet gesproken heb, maar die hetzelfde meemaakten, bedanken mij. Sommigen hebben op hun zeventigste voor het eerst durven spreken, door het programma. Dat is ook dankzij die getuigen. Ze zijn helden.”

‘Als we samen het taboe op oudermishandeling kunnen doorbreken, gaat dat heel veel teweegbrengen.’

“Natuurlijk is het spannend om je verhaal op tv te vertellen. Maar wij zijn er om hen daarbij te ondersteunen. Continu, ook nadat het uitgezonden is, zorgen wij voor hen. Ik vind het belangrijk om te onderstrepen voor mensen die zouden willen getuigen dat de uitkomst zeer positief is. Ik begrijp hun schaamte, ik begrijp hun loyauteit naar het kind. Daarom willen we hen samen aan het woord laten. Maar als we samen het taboe op oudermishandeling kunnen doorbreken, gaat dat heel veel teweegbrengen.”

Heb je het gevoel dat je met ‘Als je eens wist’ het thema geweld op de politieke agenda hebt gezet?

“Meteen na de eerste aflevering kreeg ik een uitnodiging van Vlaams minister van Welzijn Wouter Beke. Ook andere politici pikken het thema op. Ik werd uitgenodigd op een hoorzitting in het Vlaams parlement over kindermishandeling. Alle partijen waren aanwezig. Dat vond ik belangrijk: het is een meta-thema. We moeten hier met z’n allen iets aan doen, wat je politieke kleur ook is.”

‘We moeten hier met z’n allen iets aan doen, wat je politieke kleur ook is.’

“Ook na de reeks rond partnergeweld kwamen er enorm veel reacties. Ik ben dus optimistisch. Voordien leefde het thema van intrafamiliaal geweld niet of nauwelijks, maar stilletjes komt er wat beweging in. Men begint erover na te denken. Het is mijn missie om het thema aan te kaarten, maar ik zal blij zijn als anderen de fakkel overnemen en ik het kan afsluiten.”

Reacties [8]

  • Maria Houben

    Ik heb qua oudergeweld dat kinderen jongeren, jongvolwassenen ouders mishandelen ouders, in heel veel gevallen de moeder direct en indirect mishandelen. Dit telkens melden als dat zij mishandeld worden en alle instanties en organisaties gaan hierin mee. Doen er zelfs nog scheppen bovenop. Maar eigenlijk is het mishandeling van de ouder. De organisaties hulpverleners zijn eigenlijk direct en indirect nog die ouder ook nog aan het mishandelen. Vaak is het eigenlijk huiselijk geweld ten gevolge van stoornis en of beperking. Dit wordt eigenlijk veroorzaakt door de hulpverleners omdat die kinderen en jongeren in een machtspositie ten opzichte van ouders plaatsen. Zij gaan ook naast het kind staan en hierdoor ondersteunen ze indirect eigenlijk het mishandelen. Daar zijn er ook bij die dit zelf ook nog doen handelen/mishandelen van de cliënt

  • Maaike Delbaere

    Lisa : goed artikel, dankjewel!
    Je maakt me alleszins nieuwsgierig om de nieuwe TV reeks van Hilde VM te volgen. Haar vorige programma’s waren heel goed en maakten (tot op de werkvloer) reacties los.
    (ook mooie foto’s trouwens : prima hoor).

  • Marie

    Heb reeds een reactie geplaatst, weet niet of ze werd opgenomen… Ik wil de aandacht vestigen op de emotionele chantage van volwassen kinderen naar ouders (met als speelbal de kleinkinderen)

  • Bernadette

    Er is zeker een gradatie van oudergeweld maar wat heel sterk onder de radar blijft en ook voor heel veel leed zorgt is de emotionele chantage van volwassen kinderen (en als paspunt hun kinderen) naar ouders. Zij nemen alle macht in handen om weinig respectvol te bepalen hoe en wanneer er nog contact is met de ouders, ze wensen wel de zorg en bekommernis en geld te ontvangen…maar niets van verbondenheid in return… Ik zie in m’n omgeving menige oma en opa in deze valkuil trappen, durven hun kinderen er niet op aan te spreken uit schrik, verlatingsangst! Vooral kleinkinderen worden ingezet in deze chantage. In feite is het wellicht zo dat deze kinderen zelf worstelen met menige weerstand en nog aanwezige demonen, perfectionisme enz. en dat projecteren op hun ouders, bij hen de schuld leggen voor hun eigen on volwassenheid… Ook dit openleggen kan voor velen een eye-opener zijn! Succes

  • Kelly

    Wat ik op het eerste zicht mis in dit artikel is de visie in welke mate kinderen verantwoordelijk zijn voor hun ouders. Ik ben zelf als kind geconfronteerd met ernstig intrafamiliaal geweld. Na de echtscheiding van mijn ouders was er sprake van parentificatie: ik moest plots voor mijn moeder zorgen (emotioneel, praktisch en zelfs financieel) en meer “partner” zijn dan kind. Na een totale ineenstorting als jongvolwassene heb ik beslist om meer voor mezelf zorg te dragen. Uit dit artikel kan ik echter opmaken dat ik mijn moeder slecht behandel omdat ik niet langer al mijn tijd en aandacht aan haar besteed. Zelf heeft ze sinds de echtscheiding echter geen nieuw netwerk opgebouwd. Ik worstel dus heel erg met de vraag: welke verantwoordelijkheid draag je als kind tegenover je ouder(s)?

    • Nathalie

      Dag Kelly,

      Ik lees de pijn tussen uw zinnen.
      Ik zou met uw ervaring ook de indruk krijgen dat de volwassen kinderen maar ‘moeten vergeten en vergeven’ …

      In het geval van een voorgeschiedenis van mishandeling, kan men de term van ouderenmishandeling niet gebruiken. Ik denk dat als deze volwassen kinderen het contact verbreken, een keuze hebben gemaakt om zichzelf en hun gezin te beschermen. Dit kan in geval van melding ook worden meegedeeld aan de hulpverlener.
      Deze kiest geen kant, maar zal begrip opbrengen.

      De realiteit is dat wanneer ‘oudermisbehandeling’ aan bod komt, er meestal een wisselwerking is, waarin beide kanten hun verhaal hebben.
      Oude mensen actief pijnigen is uiteraard not done … indien de zorg voor een bejaarde ouder te zwaar wordt, roept men het best hulp in

      Veel sterkte, Kelly

      grijs Nathalie

  • Marleen

    Wat fijn om de term ‘roulerende werking’ te lezen.
    In dit geval zou ik de ‘kinderen’ aanraden om het contact te verbreken …
    In mijn job zie ik de pijn van de druk die de zorg met zich meebrengt.
    Zo is het intussen volwassen kind twee maal slachtoffer …

We zijn benieuwd naar je mening!
Blijf hoffelijk, constructief en respectvol

 

Elke reactie wordt gemodereerd. Lees hier onze spelregels. Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.