Week 1
Van vrijdag 13 maart tot vrijdag 20 maart gaat alles bijzonder snel.
Wat begon bij een aangepaste bezoekersregeling en verscherpte hygiënemaatregelen, evolueert in geen tijd naar de sluiting van een aantal afdelingen. We plooien terug op drie woningen. Een totale omslag in de opdracht van de medewerkers.
‘Eerste week: de besmetting buiten houden is de eerste zorg.’
COVID-19 buiten houden is onze eerste zorg. Er wordt dagelijks gerapporteerd over de aanwezige gebruikers. Het aantal is stabiel. Er zijn nog geen meldingen van symptomen en er zijn nog geen zieken gerapporteerd.
In geen tijd is de ambulante ploeg vanop het thuisfront erin geslaagd zelfgemaakte, maar goede mondmaskers te bezorgen. Er wordt een volledige stock verpleegkledij geleverd. Een wasserij heeft zich geëngageerd om de kledij te wassen en te strijken. Er werden mondmaskers geleverd aan België, 700 stuks komen naar Katrinahof. Ze zullen alleen gebruikt worden bij de verzorging van zieke bewoners.
Ondertussen wordt het noodplan meer verfijnd. We hebben nu direct contact met de huisartsposten en kregen een duidelijk aanspreekpunt toegewezen. Voor zieke bewoners zal er snel een spoedopname zijn. Dit wordt althans beloofd. De quarantaine in een wooneenheid wordt door één van de artsen vergeleken met een groot gezin. Er zijn richtlijnen voor de ondersteuning en verzorging van bewoners met milde symptomen.
20 van de 85 cliëntgebonden medewerkers zijn afwezig. Zeven medewerkers zijn ziek, met symptomen maar worden niet getest. Negen medewerkers zijn preventief afwezig of wegens ziekte in het gezin. De afwezigheden treffen vooral twee wooneenheden, waardoor we met medewerkers moeten schuiven. Onze pedagogische bezorgdheid om wissels te mijden, verdwijnt plots naar de achtergrond.
We maken een planning om ook aan de slag te gaan met de gebruikers die nu thuiszitten. Onze orthopedagogen, sociale diensten en alle ambulante werkers gaan kijken hoe ze daar de hoogste noden kunnen lenigen. Dit zal deels telefonisch moeten, maar ook huisbezoeken zijn mogelijk voor zover we ons aan de richtlijnen van de thuiszorgdiensten houden.
We versturen een brief aan de gebruikers en hun familie. We krijgen hierop mooie reacties. De voorzitter van onze gebruikersraad spreekt over Katrinahof als “één grote, hechte, geëngageerde familie”.
Week 2
De situatie in onze huizen is stabiel. We zijn opgelucht dat we de besmetting weer een week hebben buitengehouden.
‘Onze huizen zijn quarantaines geworden.’
Onze huizen zijn quarantaines geworden. De begeleiders vormen de brug naar de wereld, helaas in alle betekenissen… Om de risico’s nog meer te beperken voeren we werkkledij in met een omkleedsas. Voor de bewoners is dat wel even schrikken om plots de vertrouwde krachten in witte verpleeguniform te zien verschijnen. Gelukkig reageren ze nogal vrolijk.
Doordat een aantal bewoners thuis worden opgevangen, hebben we op de bovenste verdieping van een woning voor een aantal bedden een quarantainesituatie gemaakt. Met mondjesmaat bereiken ons nu ook mondmaskers en beschermkledij. In ijltempo schrijven we instructies en procedures voor de bescherming bij het verzorgen van een zieke bewoner.
‘De flexibiliteit en solidariteit van de medewerkers is enorm.’
De werking is nu volledig herschikt. Voor velen is er thuisopvang, de inzet van de medewerkers is gewijzigd en de buffers zijn uitgerold en gestabiliseerd. Dit loopt goed. De bereidheid, flexibiliteit en solidariteit van de medewerkers is enorm. Dit geldt ook voor de koks in de keuken die nu in het weekend maaltijden maken.
Hun polyvalente inzetbaarheid zegt natuurlijk ook iets over hun competentie en creativiteit. Die hebben ze vooral nodig om de soms weinig gekende en verraste bewoners op hun gemak te stellen en veiligheid te bieden.
Het aantal zieke collega’s schommelt nog altijd rond de twintig, met het goede nieuws dat een aantal terug aan het werk zijn. De sfeer tussen begeleiders en bewoners is goed, zeer goed zelfs.
Week 3
De ongerustheid neemt toe.
De situatie in de woonzorgcentra lijkt toch wel hard op de onze. Waarom worden voorzieningen voor mensen met een beperking nauwelijks vermeld? We zetten in elk geval alles op alles om doemscenario’s geen kans te geven. We vroegen alvast advies en bijstand aan een woonzorgcentrum in de buurt en we kregen ook zicht op wat thuisverpleging kan bieden.
‘De situatie in de woonzorgcentra lijkt toch wel hard op de onze.’
Tot nu toe zijn we erin geslaagd een besmetting buiten te houden. We werken met een quarantaine-zone. Dat voelt onwaarschijnlijk en is grensverleggend. Op deze manier staan we samen klaar om te handelen.
Het aantal afwezige medewerkers blijft gelukkig stabiel. In de planning proberen we zo goed mogelijk rekening te houden met een veilige marge en recuperatie. We krijgen vele vragen over de verschillende statuten: ziekte, quarantaine met ziekenbriefje, tijdelijke werkloosheid, thuiswerk… De stelsels ‘verlof ‘en ‘plus -en minuren’ blijven bestaan en avond-, nacht- of weekendprestaties zijn nu voor velen van toepassing. Het blijft zoeken naar een billijk verhaal voor iedereen.
Week 4
Mijn wekelijkse nieuwsbrief aan de gebruikers begint met “Geen nieuws is soms gewoon goed nieuws.” Ik wil het woord besmetting niet meer gebruiken. Het gaat nog steeds goed met onze bewoners.
‘Een zieke bewoner verzorgen ligt buiten onze expertise.’
Met de vele mensen thuis proberen we de contacten open te houden. We zijn we zeer bezorgd over hoe het daar loopt. Vaak kan advies dat nu gegeven wordt tijdens gesprekken die al wandelend plaatsvinden de noden toch wat lenigen. Ons YouTube kanaal ‘Katrina tube’ is geboren tijdens de crisis. Ook met deze beelden leggen we een brug, een veilige brug.
Vandaag bereiken ons in de media de eerste berichten over een daling van het aantal ziekenhuisopnames. Maar dat voorzichtig positieve gevoel wordt snel de kop ingedrukt.
Ik kijk naar de beelden uit de woonzorgcentra door de ogen van mijn medewerkers. Het noodplan van Katrinahof is een destillaat van de richtlijnen van de woonzorgcentra. De duidelijkheid van het plan is paradoxaal, want volledig buiten de comfortzone en het gekende handelen van onze medewerkers. Het zal aan zijn doel voorbij gaan door onrust te creëren en geen houvast.
Ik schrijf woensdagavond mijn negende mail aan alle medewerkers.
“De relatieve rust die jullie in de huizen realiseerden, wordt verstoord doordat de crisiscel een plan in geval van besmetting klaarstoomde. De opdracht om wanneer nodig een zieke bewoner veilig te verzorgen ligt buiten onze expertise en comfortzone. Natuurlijk hopen we dat we dit nooit nodig zullen hebben, dat artsen zullen oriënteren, dat we op partners kunnen rekenen.”
“De realiteit gebiedt ons echter om worst case te denken. We willen niet gelaten toekijken en wachten op wat komt indien we toch met een besmetting geconfronteerd worden. We willen het ook niet onderschatten of de andere kant opkijken. Het laatste wat we willen is totaal onvoorbereid zijn. Met de quarantaine-zone, de gedetailleerde beschermingsinstructies en materiaal staan we op de best mogelijke maar ook op een verantwoorde manier klaar.”
“Een garantie op het uitsluiten van risico’s is dit niet. Maar dat was op dag één van de crisis niet anders. De steeds opgedreven maatregelen tot nu toe waren een uitdaging in risicobeperking. Dankzij jullie tot op vandaag met succes. Met het noodplan zal dit niet anders zijn.”
Laat ons volhouden. En met succes.
Reacties [10]
Hoera! Over enkele dagen mogen personen met beperking toch al 1 iemand ontvangen! Dat brengt goede moed!
ER zijn personen met een handicap die het nu hard hebben met de corona tijden nu de mensen met een beprekkingen in voorzieningen in covida en ook andere plaatsen.
Ja inderdaad de tranen in mijn ogen! Enorm veel respect voor alles en iedereen. Heel veel Paasgroeten en volhouden is de boodschap jullie zullen er in lukken om het “buiten” te houden.
Jullie verrichten allemaal heldenwerk!!!
Ik heb met stijgende waardering en meeleven het dagboek gelezen.
Tot tranen toe bewogen, wat wel meer gebeurt de laatste tijd.
Uit de tekst spreekt zoveel liefde, bekommernis, zorg voor die mensen die zo kwetsbaar zijn. Zij hebben het nog veel moeilijker dan wij om alles een plaats te geven, het blijft me ontroeren….
En Goddank zijn er nog geen zieken!!
Ik zal voor jullie allemaal bidden, om kracht, toewijding en volharding. Deze mensen roepen het beste in ons wakker, daarom zijn ze ook zo kostbaar.
Ik heb altijd geweten en gevoeld welke formidabele familie jullie allen samen zijn. Ik vind het een voorrecht om daar als vrijwilliger
ook nabijheid te kunnen zijn.
Gezegende paasgroetjes van willy
Super om dit te lezen! Ik heb dit doorgekregen via Inklus.
In deze bizarre periode wil ik toch iedereen een fijn paaswekend toewensen.
Mia
Ik ben fier op mijn dochter in de Peperkoren die erin slaagde om op haar lier een concertje te verzorgen voor haar medebewoners. Dank aan de begeleidende muzikante. Ik leerde ondertussen Skypen & ik dank begeleidster Kiana voor de hulp bij het tot stand brengen van een Skype-verbinding met de DIO.
Ludo Serrien bracht me op de hoogte van dit artikel. Ik heb het met aandacht en nieuwsgierigheid gelezen. Aandacht voor hoe, OC Katrinahof weer uitblinkt in op maat denken en efficient handelen. Met nieuwgierigheid: hoe gaat het met al die hartedieven (oud -lln ) die daar, of in hun familieverband, vertoeven in deze tijd.
Als ik met iets van dienst kan zijn, laat het me weten.
Zoveel warme en lieve groeten aan iedereen.
Ex – juf Ingrid BuSO Katrinahof.
Hou moed
Een dikke pluim voor alle begeleiders maar ook onderhoudspersoneel keukenpersoneel en directieleden
Prachtig, Eric! Je bent een goede directeur in alle opzichten. Ik ben onder de indruk. Ik denk aan jou in deze zorgelijke tijd! Genegen Marianne
Gezien de penibele toestand in sommige instellingen omtrent de beschermingsmaatregelen die nodig zijn om het coronavirus onder controle te houden doe ik een oproep aan alle bestaande solidariteitsfondsen van de instellingen om hun middelen en mogelijkheden nu in te zetten. Als zij dit nu niet doen stel ik mij de vraag wat de reden van hun bestaan dan eigenlijk nog is.
Mdg
Spiessens Jan
Voorzitter vzw Solidariteitsfonds Huize De Steiger Bornem
Zeker lezen
‘Sociaal werk zal meer politiek worden’
Impact van migratie op mentaal welzijn: ‘Kinderen dragen littekens van hun ouders’
Jongeren over gezond leven: ‘Ook wat ongezond is, kan gelukkig maken’
Functionele cookies Always active
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies