Bar koud
Ik zit in mijn wagen op een parking langs de snelweg. Het is stil, want ik heb de muziek op pauze gezet. Wetende waar mijn trip me heen zal brengen, word ik het laatste halfuur door vlagen van wanhoop overspoeld. Ik loop leeg en zoek naar energie die er blijkbaar niet is. Nochtans moet ik die érgens vinden, want ik ben op weg naar Elke, Dennis en hun hond Daya.Om privacyredenen zijn dit niet de echte namen.
‘Ik ben op weg naar Elke, Dennis en hun hond Daya.’
Ik heb eten en drinken bij voor hen. Afgelopen weekend was het bar koud en dan geven ze hun centen liefst uit aan brandstof voor de wagen waar ze al bijna een jaar in overleven.
Boksbal
Ik ken het trio een maand en probeer ze bij te staan met kleine dingen: een kop koffie of thee, een luisterend oor, flauwe moppen, pakketjes voeding en mezelf als figuurlijke boksbal voor hun frustraties over het OCMW, politici, het systeem of hun familie. Het is een aftakelend randje licht dat aangevreten is door een langzaam groter wordend, zwart en smerig abces.
Mijn kartonnen bekertje koffie is bijna leeg wanneer mijn gedachten blijven steken in de moerassige en onwaarschijnlijk ellendige staat van de opvang in het nog steeds vreselijk achtergestelde Halle-Vilvoorde. Er bestaat weinig tot niets en de gevolgen zijn situaties als deze. Een steeds krappere woonmarkt, kilometerslange wachtlijsten en torenhoge huurprijzen strooien extra kilo’s zout in de etterende wonde.
Tot vervelens toe
Ik werk sinds 2000 voor het CAW in deze regio en het is een klaagzang die ik na al die jaren nog steeds in de oren van het beleid sta te scheeuwen. Tot vervelens toe. Tot momenten als deze waarop ik als hulpverlener mee verzuip in de uitzichtloosheid van de mensen die ik ondersteun. Wat kan ik hen bieden? Welke hoop staat er voor hen nog in de vitrine?
‘In een wagen kan je je net iets beter verstoppen dan op de straat.’
Geloof mij: Dennis en Elke zijn niet de enigen die op deze manier overleven. Ze zijn minder zichtbaar. In een wagen kan je je net iets beter verstoppen dan op de straat. Maar het resultaat is hetzelfde: zo goed als kansloos, ten prooi aan tal van psychische en medische problemen, en met uitzichtloosheid als ijskoude knuffelbeer.
Met een glimlach
Dat laatste kan een mens tot wanhoopsdaden drijven. In een zee van leed kan de kleinste tegenslag een trigger zijn om uit het leven te stappen. Ook Dennis vertrouwde me die overweging al toe: “Dan zijn we van alle miserie af.”
Ik drink de laatste druppels lauwe koffie op en vertrek. Op weg naar een andere parking, ergens in Halle-Vilvoorde, waar Elke en Dennis me ongetwijfeld met een glimlach zullen ontvangen. En hopla, een klein opstootje van energie. Ik druk terug op ‘play’ en duw het gaspedaal een beetje harder in.
Reacties