‘Vakbondsmedewerkers staan vandaag meer dan ooit in de vuurlinie’

Grootste vrees van elke winkelbediende

Week vier van de lockdown. Het is maandag 6 april, tien voor acht ‘s morgens. Ik wil mijn partner liefst niet naar zijn werk laten vertrekken. Hij werkt in de Colruyt, en dat in coronatijd.

Gisterenavond hoorden we dat een andere Colruytmedewerker uit Vorst aan COVID-19 overleed. De grootste vrees van elke winkelbediende. Het laat ons niet onberoerd. Maar ik ben trots op mijn partner. Hij is mijn held en hij voorziet mensen tijdens deze crisis van eten en drinken.

‘De vragen over corona stromen vlugger binnen dan we ze kunnen behandelen.’

Om vijf na acht vertrek ik zelf naar mijn werk. Ik werk bij de vakbond als sociaal consulent. De vragen over corona stromen vlugger binnen dan we ze kunnen behandelen. Het gevoel dat je werkt voor de goede zaak maakt echter veel goed. Je informeert mensen over hun rechten, dwingt ze zo nodig af of geeft advies

Die telefoon hakte er pijnlijk hard in

De eerste telefoon komt binnen om negen uur. Een medewerker van Delhaize. Ik merk meteen aan de stem van de man dat hij over zijn toeren is. Zijn supermarkt had tegen openingstijd vandaag mondmaskers beloofd. In het filiaal van de man was die belofte niet nagekomen.

Rustig probeer ik uit te leggen dat de mondmaskerleveringen ook in de ziekenhuizen en woonzorgcentra een probleem vormen, waarop hij me boos onderbreekt. Hij roept dat ik moet luisteren: “Waarom ben ik anders eigenlijk gesyndiceerd?”

Ja, die telefoon hakte er pijnlijk hard in. Ik ben wel iets gewoon, maar dit… Ik maak me al weken grote zorgen om mijn man en zijn collega’s. We zijn het bij de vakbond wel gewoon dat we soms de volle laag krijgen over maatregelen of omstandigheden die we zelf niet gewild hebben. Waar we zelfs tegen geprotesteerd hebben.

Maar in deze tijden, komt het dubbel zo hard binnen. Ik denk namelijk elke dag aan alle supermarktmedewerkers. Mijn collega’s en ik beantwoorden ook in onze vrije tijd de vragen die ons bereiken, want voor de stroom aan vragen is de ‘gewone’ werkdag vaak veel te kort.

Gewaarborgd maandloon onder vuur

Week zes. Na een boze telefoon volgt een kwade e-mail. Vind ik het normaal dat je als zieke moet blijven doorwerken in een winkel waar de maatregelen niet gevolgd worden, ook al vertoon je symptomen van COVID-19?

‘Moet ik dan werken tot ik erbij neerval?’

“Moet ik dan werken tot ik erbij neerval en ondertussen heel wat mensen besmetten?”, vraagt de persoon zich af. “Het is de enige manier om zeker te zijn van mijn volledig loon tijdens ziekte.”

Uiteraard vind ik dit niet normaal. Het maakt me razend dat tijdens deze crisis discussies geopend worden over het gewaarborgd loon tijdens ziekte. De werkelijkheid is vandaag ronduit schandalig. Werknemers die ziek worden, worden maar al te vaak op tijdelijke werkloosheid gezet.

Coronaballonnen van de politiek

Ondertussen zitten we in week zeven van de lockdown. Zeven weken van een nooit gezien beleid. Zeven weken waarin de vakbonden dagelijks onderhandelen voor de veiligheid van werknemers die aan het werk zijn in de essentiële sectoren.

En ook zeven weken van politici die sneller ballonnetjes oplaten dan dat ze doorprikt kunnen worden. Combineer dat met de ongenuanceerde stroom van berichtgeving in de media van vandaag en je creëert complete chaos voor vakbondsmedewerkers.

‘Ongenuanceerde berichtgeving creëert chaos.’

Enkele veelbesproken krantenkoppen: “Wie tijdelijk werkloos is, krijgt 1.450 euro.” “Alleenstaande ouders krijgen extra coronaverlof.” “Hoogzwangere vrouwen verliezen deel bevallingsrust door tijdelijke werkloosheid.” “Het loon van Tim, tijdelijk werkloos: Plots 350 euro netto meer.”

En zo kan ik nog even doorgaan. Ik noem ze coronaballonnetjes, want ze kloppen niet. En wij moeten ze doorprikken. Elke dag, naast onze talloze juridische dossiers en onze dossiers werkloosheid, moeten we vragen beantwoorden over dit soort nepinformatie.

Grote teleurstelling van de persoon aan de lijn

Want mensen bellen naar ons om hun ongenoegen te uiten of om te vragen of iets klopt. We moeten de grote beloften van politici weerleggen of uit de context getrokken artikels nuanceren. Meestal tot grote teleurstelling van de persoon aan de andere kant van de lijn.

Neen, niemand krijgt 1.450 euro. Tijdelijk werklozen zullen meteen het juiste bedrag ontvangen. Neen, je krijgt als alleenstaande ouder geen extra verlof. Het gaat om een onderbrekingsuitkering, waar trouwens tot op vandaag nog geen ministerieel besluit over ondertekend is.

‘Onjuiste informatie verspreiden staat gelijk aan zout in de wonde strooien van wie het vandaag moeilijk heeft.’

Neen, zwangere vrouwen verliezen geen bevallingsrust. Vrouwen die tijdelijk werkloos zijn, kunnen hun prenataal verlof niet kiezen. Dat is ook niet eerlijk, maar wel een zeer groot nuanceverschil.

Neen, Tim heeft niet opeens 350 euro netto meer. Er werd een eenmalige premie bij het maandbedrag geteld en de werkgever van Tim past een deel bij naast zijn uitkering, wat slechts één op tien werkgevers doen).

Framing en perceptie creëren is uiteraard van alle tijden. Maar in deze onzekere periode staat het verspreiden van onjuiste informatie gelijk aan pakken zout in de open wonden strooien van iedereen die het vandaag moeilijk heeft.

Zwijgen is geen optie meer

Een vakbondsmedewerker staat vaak in een onzichtbare vuurlinie. Vandaag meer dan ooit. Wij strijden dagelijks voor de rechten van werknemers en werkzoekenden. Wij ijveren dagelijks voor de waarheid, die die zich niet in oneliners of tweets laat gieten.

We zijn mensen met een grote veerkracht en heel wat incasseringsvermogen, anders kies je niet voor een job in de vakbond. Maar we zijn ook mensen met gevoelens en gedachten.

‘Ook vakbondswerk is welzijnswerk.’

Wij zijn niet de wetgevende macht en we zijn ook niet de instelling die controleert en sanctioneert. We zijn de instantie die oplossingen zoekt voor werknemers en werkzoekenden. De organisatie die welzijn op de eerste plaats zet. Die rechtsbijstand levert. Die vanaf dag één opkwam voor veiligheid en bescherming op het werk. De vakbond was er, is er, en zal blijven.

Heel vaak worden we hier niet voor geapprecieerd. Het is tijd dat alle vakbonden en hun medewerkers opgewaardeerd worden. Het is tijd dat het vakbondswerk terug als vanzelfsprekend tot het sociaal werk wordt gerekend. Want ook vakbondswerk is welzijnswerk.