Sociale professional met coronavirus getuigt: ‘Je huis wordt een no-go-zone’

Keelpijn, droge hoest, koorts

Ik ben besmet met Covid-19. In deze tijden het verdict dat je kost wat kost wilt vermijden. Althans, ik denk dat ik besmet ben. De arts stelde de diagnose aan de telefoon want persoonlijk contact is uit den boze. Alvast één constante in coronatijden.

‘Ik ben besmet met Covid-19.’

Ik ben bijna 40 jaar gehuwd en werk quasi even lang in zorg en welzijn. Altijd gericht op het versterken of herstellen van verbondenheid tussen mensen. Met je kinderen en kleinkinderen, je familie en vrienden, het buurt- en dorpsleven en je uitgebreide werkkring.

Plots wordt alles anders

Ik mag mijn pasgeboren kleindochter absoluut niet bezoeken, laat staan in de armen nemen. Ik mag niet meer op bezoek bij mijn hoogbejaarde, wat vereenzaamde ouders. Fysiek contact met al wie me lief is, wordt verboden. Mijn huis waar altijd iedereen welkom was, is een no-go-zone. Niemand komt er nog in.

Ik ben directeur van Centrum Algemeen Welzijnswerk Halle-Vilvoorde. Ook daar ben ik niet meer. Terwijl ik net nog, samen met een boel collega’s, had gezocht naar de gepaste maatregelen om de gezondheidsrisico’s voldoende ernstig te nemen, zonder de meest kwetsbare mensen die op ons rekenen volledig in de kou te laten staan.

Hopelijk heb ik geen van hen ongewild en ongemerkt besmet. In deze onzekere tijden zijn die sociale professionals onontbeerlijke steunpilaren voor het sociale weefsel. Nog meer dan anders.

Vertrouwen maar ook ongerust

Ik word heen en weer geslingerd tussen ongerustheid en vertrouwen op een goede afloop. Stijgt de koorts weer? Die hoest is toch echt niet normaal? En wat met mijn energiepeil? En komt er niet wat druk op de borst? Na enkele dagen vermindert de hoest, de koorts blijft stabiel en dat is toch een goed teken? Of niet, want de keel blijft kriebelen? Je verlangt naar een test, uitsluitsel.

‘In deze onzekere tijden zijn sociale professionals onontbeerlijke steunpilaren. Nog meer dan anders.’

En hoe spaar ik mijn partner die intussen thuis aan het telewerken is? Hoe belet ik dat hij die dag en nacht met mij samenleeft geen extra risico loopt?

Een aparte slaapkamer is bij ons gelukkig mogelijk. Voor een tijdje kan dat zelfs nog leuk zijn. En als er gesnurkt wordt, deert het even niet… We scheiden handdoeken en toiletgerief, ontsmetten hier en daar extra met bleekwater en overal staan papieren zakdoeken en zeeppompjes. Met een toilet boven en beneden is ook dat makkelijk opgelost en wat extra trappen lopen is gezond. Beter dan op je adem trappen in ieder geval!

Moeten wij echt apart eten?

Maar moeten wij nu echt ook apart eten? Of volstaat het om onze eettafel te verlengen, ons koninklijke allures aan te meten en elk aan een hoofdeind te zitten? En hoe moeten wij koken? Mag ik in de ijskast rommelen, de tafel dekken, drank inschenken, koffie of thee zetten?

‘Wie tips wenst van een ervaringsdeskundige, weet mij te vinden.’

En wat met de afstandsbediening? Moeten we die elke keer dat iemand de televisie of radio aanzet ontsmetten? Anderhalve meter uit elkaar zitten in de zetel lukt nog wel. Maar mag ik de krant of een goed boek doorgeven?

Het is niet haalbaar om elk risico op besmetting uit te sluiten zonder apart te gaan wonen. Een LAT-relatie dus. Maar dat lijkt me nu net de stap te veel. Wie tips wenst van een ervaringsdeskundige, weet mij te vinden.

En intussen ploegen de CAW-medewerkers verder

Gelukkig is sociaal werk teamwerk.

Het is niet omdat ik noodgedwongen een stap opzijzet dat er in het CAW niet hard gewerkt wordt. Integendeel. Om goede en efficiënte zorg voor al onze medewerkers te combineren met haalbare en gepaste hulpverlening voor de meest kwetsbare mensen worden dag na dag heel wat acties uitgezet.

‘Er is bij hulpverleners een groot engagement.’

Ook in een ongeziene wereldwijde crisis als deze staan de CAW’s in Vlaanderen en Brussel garant voor mensen die het in het leven extra moeilijk hebben. Het is de groep mensen die ook nu extra bedreigd worden. Hen goed informeren, hun bezorgdheid ernstig nemen en waar mogelijk geruststellende interventies doen, zijn cruciaal.

Engagement

Als sociaal werkers willen we vermijden dat de eenzaamheid of isolatie van mensen nog groter worden. Daarom bewaken we dat we de mensen die beroep doen op onze inloopcentra, sociale kruidenier, crisismeldpunt en noodopvang op verantwoorde wijze blijven verder helpen.

Alle medewerkers die niet ziek zijn, helpen. Er is bij hulpverleners een groot engagement om mensen via telefoon, chat of mail verder te helpen. Het management zet volop in op thematische ondersteuning en de ontwikkeling van nieuwe methodieken en tools om dit alles kwaliteitsvol en deontologisch correct te laten verlopen.

Naast een verdiend applaus voor alle gezondheidswerkers dan ook graag een warm applaus voor al die krachtige sociaal werkers in de CAW’s. Zij geven niet op en tekenen niet alleen present in Halle-Vilvoorde maar in heel Vlaanderen en Brussel. Ik ben trots op hen.