‘Ik vind de mentale gezondheid van mijn kinderen heel belangrijk’

Geen taboe

Sherin (50) is een alleenstaande mama met vier thuiswonende kinderen: twee dochters van 18 en 16, en twee zoons van 12 en 7. Door haar eigen ervaringen met mentale gezondheid, weet ze hoe belangrijk het is om daar als ouder open over te praten. Voor haar is het dan ook geen taboe om uit de weg te gaan, maar juist een integraal onderdeel van de opvoeding.

Maar als ouder kan je niet alles zelf. Soms hebben kinderen steun nodig van hulpverleners. Daar wil Sherin andere ouders op wijzen, want ook die steun van buitenaf is vaak nog taboe, terwijl die volgens haar zeer waardevol kan zijn. Twee van haar kinderen volgen coaching bij welzijnsorganisatie Young FENIX in Antwerpen.

“Mijn zoon van twaalf had donkere gedachten, suïcidale gedachten zelfs. Daar schrok ik natuurlijk enorm van, maar aan de andere kant vond ik het wel fijn dat hij me genoeg vertrouwde om het me te vertellen.”

‘Ik vind het fijn dat hij me genoeg vertrouwt om me dat te vertellen.’

“Ik wist niet wat ik moest doen, dus heb ik naar het Crisismeldpunt Minderjarigen van het Centrum Algemeen Welzijnswerk (CAW) gebeld. Zij kwamen bij ons thuis langs en hebben met hem en de rest van ons gezin gesproken. Van daaruit hebben we een plan opgemaakt. De conclusie was dat begeleiding door een psycholoog of psychiater voor mijn zoon niet de oplossing is. Young FENIX werd genoemd als alternatief.”

“Het zit zo: ik ben zelf afkomstig van Aruba en verhuisde van daar naar Nederland en later naar België. De vader van mijn zoon is Marokkaans. Mijn zoon worstelt daardoor met zijn identiteit. Wie is hij? Wat moet hij zeggen als mensen vragen waar hij vandaan komt?”

“Young FENIX gaat zeer goed om met zulke identiteitsvragen. Mijn zoon kreeg er een persoonlijke coach, die zelf uit Brazilië komt en interesse heeft in de islam. Dat was voor mijn zoon heel herkenbaar. En ook dat hij open over geloof kon praten was waardevol. Want ik ben de enige waarmee hij daar verder over kan praten. En als je een twaalfjarige jongen bent, dan is mama soms saai. Praten met een andere jonge man was voor hem fijn.”

Lees ook

Mentaal welzijn van jongeren: ‘Er zijn veel blinde vlekken over identiteit’

“Maar het gaat over meer dan dat. Mijn zoon heeft ook ADHD en ODD, dat is een gedragsstoornis waarbij kinderen zich opstandig en kwaad gedragen. Een lastige combinatie. Hij kan niet zomaar een uur stilzitten om over zijn gevoelens te praten. Bij Young FENIX gaan ze ook met hem naar buiten, doen ze iets actiefs… Dat is een belangrijk verschil met een traject bij een psycholoog.”

“Op dit moment weigert hij naar school te gaan. Met zijn coach bekijkt hij wat de opties zijn, wat er moet gebeuren om hem terug naar school te krijgen. De coaching is dus ook heel praktisch, met duidelijke doelen.”

“Ja, mijn dochter van achttien. Dat is eigenlijk vooral omdat ik haar dat aangeraden heb. Zij heeft geen problematiek, maar is wel een beetje gereserveerd, net als ik. Ze vindt het niet altijd makkelijk om de dingen die ze voelt of vindt uit te spreken. En ze heeft het met haar coach ook over dingen als werk zoeken, een cv opmaken. Dat is allemaal niet zo makkelijk om alleen te doen op die leeftijd.”

“De mentale gezondheid van mijn kinderen is voor mij heel belangrijk. Ik heb zelf een angst- en paniekstoornis. Dus ik weet hoe het is om te worstelen met mentale gezondheid. Het is geen pretje. Ik wil niet dat mijn kinderen hetzelfde moeten ervaren.”

“Ik vind het ook heel belangrijk om te weten hoe ik hen kan helpen. Hoe kan ik mijn steentje bijdragen om te zorgen dat ze zich beter in hun vel voelen? De coaches van Young FENIX geven mij ook advies. Over hoe ik dingen beter wel of juist niet moet aanpakken, bijvoorbeeld. Bots ik tegen dingen, dan maak ik een afspraak om dat te bespreken.”

‘Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze zich beter in hun vel voelen?’

“Bij Young FENIX kijken ze ook verder dan mijn kinderen, ze kijken naar ons gezin en naar mij. Wat ik heel bijzonder vond, was dat een coach laatst aan me vroeg of ik los van de kinderen zelf hulp kon gebruiken. In al die jaren dat ik met verschillende hulpverleners heb gewerkt, had nog nooit iemand me dat gevraagd.”

“Dat komt door mijn jongste zoon. Hij heeft een mentale en fysieke beperking als gevolg van een zeldzame ziekte. Sinds we als gezin weten hoe ingewikkeld het leven kan zijn, zijn we dichter naar elkaar toegegroeid.”

“Het is niet makkelijk als een van je kinderen een beperking heeft. Niet voor mij als moeder, maar ook voor de andere kinderen niet. Omdat de situatie iedereen in het gezin te veel werd, heeft Young FENIX een tijdje terug voor ons een Open-Hart-Cirkel georganiseerd.”

“Een Open-Hart-Cirkel is een moment om open met elkaar te praten over een bepaald onderwerp. Het begint met een warm welkom, in een gezellige kamer. Die sfeer is belangrijk. De begeleiders zorgen dat je eerst tot rust komt, met een ademhalingsoefening.”

Lees ook

Open-Hart-Cirkels doorbreken psychische kwetsbaarheid

“Dan volgen de vragen rond het onderwerp. Iedereen krijgt de beurt om te praten. Niemand mag je onderbreken. Bij ons vroegen ze bijvoorbeeld hoe we keken naar de situatie, wat we erbij voelen en wat we veranderd willen zien.”

“Zo’n gesprek kan erg emotioneel worden. De begeleiders zorgen er voor dat je weer rustig wordt. En als je vertrekt, laat je alles, al je gevoelens, achter in de ruimte waar het gesprek plaatsvond.”

“Het was heel emotioneel, maar ik vond het ook erg mooi. Het was waardevol om van elkaar te horen wat de situatie van de jongste met ons doet en hoe we elkaar beter kunnen ondersteunen. Ik zag dat mijn andere zoon en dochters schrokken van hoe verdrietig ik me erbij voelde. Toen ze me zo emotioneel zagen, sloegen ze wat dicht.”

‘Het was waardevol om van elkaar te horen wat de situatie met ons doet’.

“Daarom wil graag binnenkort nog een Open-Hart-Cirkel organiseren. De volgende keer wil ik het meer over hen hebben en wat zij bij de situatie voelen. Nu ze beter weten wat ze ervan kunnen verwachten, zijn ze daar wel klaar voor.”

“Ik kom uit een oudere generatie en ben door mijn grootouders opgevoed. Zij waren heel streng. Je mocht niet zeggen hoe je je voelde. Ik heb al meer dan dertig jaar last van een angst- en paniekstoornis. Toen dat begon zeiden mijn grootouders dat het tussen mijn oren zat. Er was volgens hen niks mis met mij.”

“Dat wil ik niet voor mijn eigen kinderen. Een eerste stap was accepteren dat ik niet alles alleen kan. Je kan als ouder niet perfect zijn en je kan niet alles oplossen voor je kinderen. Er zijn organisaties die je daarbij kunnen ondersteunen. Ik vind dat je die kans als ouder met beide handen moet grijpen.”

“Ik wilde het graag beter doen voor mijn kinderen, maar in het begin was dat niet makkelijk. Buiten mijn thuiswonende kinderen, heb ik nog een aantal volwassen kinderen die in Nederland wonen. Mijn oma heeft mijn twee oudste kinderen opgevoed. Toen zij overleed moest ik het ineens alleen doen. In Nederland kregen we gezinszorg aan huis. Zij hebben me eigenlijk alles geleerd over opvoeding.”

‘Ik wil het graag beter doen voor mijn kinderen.’

“Dat ging niet alleen om de praktische dingen, ook de leuke dingen zoals naar de speeltuin gaan, samen spelletjes spelen en mijn kinderen knuffelen. Zelfs regelmatig zeggen dat ik hen graag zie. Dat kende ik allemaal niet uit mijn eigen opvoeding.”

“Ja. Vroeger aten we bijvoorbeeld ‘s avonds niet samen, omdat mijn jongste zoon rond etenstijd ging slapen. Nu eten we nadat hij in bed ligt. Het geeft ons een vast moment op de dag om samen te zijn. Om onze dag te bespreken. Om te praten over hoe we ons voelen. We kijken er elke dag naar uit.”

“Mensen schamen zich om over mentaal welzijn te praten omdat het een taboe is, maar ook omdat ze denken dat zij de enige zijn die dit meemaken. Ik wil hen laten weten dat ze niet alleen zijn. Door erover te praten, kunnen we elkaar beter ondersteunen.”