‘De jeugdhulp is mijn redding geweest’

Vrijwilliger

LisaLisa is een schuilnaam. Haar echte naam is bekend bij de redactie.verblijft in De Korf vzw in Kortrijk. Het is haar nieuwe thuis. Een warme thuis bovendien, die haar helpt om de liefde die ze zelf nooit mocht ervaren wel volop aan anderen te geven in het woonzorgcentrum waar ze vrijwilliger is.

“Een begeleidster had een zus die in het woonzorgcentrum werkte. Via haar ging ik er drie jaar geleden een eerste keer helpen. Ik vond het echt tof om te doen en ben blijven teruggaan.”

‘Het is me vooral te doen om het praten met de mensen.’

“Om de twee weken ga ik een avond helpen op de afdeling voor demente personen. Ik help bij het opdienen en afruimen van het avondeten, al is het me vooral om het praten met de mensen te doen.”

“Personen met dementie mogen dan veel niet meer weten, ze weten wel nog hoe ze contact moeten maken. Vaak volstaat het om ‘hallo’ te zeggen om een heel gesprek op gang te brengen. Ik hou ervan om me te laten meeslepen door hun verhalen. Uiteraard herhalen ze veel, maar er komen vaak ook nieuwe dingen naar boven.”

Weinig begrip

“Veel leeftijdsgenoten begrijpen niet waarom ik dit doe. Al zeker niet omdat ik er geen geld voor krijg. Ik vind het gewoon mooi om te zien hoe die mensen zo blij kunnen zijn, enkel en alleen omdat ik daar ben. Daar word ik zelf ook gelukkig van.”

“Veel jongeren denken niet aan anderen, enkel aan zichzelf. Ik vind net dat je eerst aan anderen moet denken vóór je aan jezelf denkt, en dat je moet leren omgaan met iedereen. Ik heb zelf nooit veel liefde gekend. Misschien wil ik de liefde die ik zelf nooit heb gekregen daarom zo graag aan anderen geven. Door iets goeds te doen voor anderen, kan je jezelf helen.”

Extra oma

“Natuurlijk is het soms confronterend. Dementie is geen prettige ziekte. De bewoners kunnen ook agressief uit de hoek komen, zonder dat ze het beseffen. Je moet daar dan zo positief mogelijk mee proberen om te gaan. Het kan ook zeer snel gaan. Soms gebeurt het dat iemand op twee weken tijd fel is achteruitgegaan. Dat is hard, want intussen ben ik wel aan een aantal personen gehecht geraakt.”

‘Je moet zo positief mogelijk met dementie omgaan.’

“Een van de bewoners onthoudt mijn naam en telt af tot de dag dat ik er weer ben. Ze is een soort oma geworden voor mij, ik probeer altijd wat extra tijd te maken voor haar. Ze is zo lief en eerlijk.”

“Mijn eigen oma is trouwens gestorven aan dementie. We hadden een hechte band, maar op den duur herkende ze me niet meer. Helpen in het woonzorgcentrum wakkert mijn verdriet om haar soms weer aan, maar dan moet je gewoon doorgaan. Dat gaat voorbij.”

Iets goeds in mij

“Ik volg momenteel de studierichting Voeding-Verzorging en wil later graag opvoedster worden. Waar ik dan aan de slag wil, weet ik nog niet. Ook werken voor mensen met een beperking spreekt me aan. Of ik zou mijn ervaring kunnen overbrengen naar jongeren. Ik weet hoe de jeugdhulp werkt, kwam er al als baby mee in aanraking.”

‘Niet alle jongeren in een voorziening hebben zich misdragen.’

“Ik weet dat we vaak worden afgeschilderd als probleemjongeren, dat mensen op ons neerkijken. Dan vraag ik me af waarom, want ook wij zijn nog altijd kinderen. We hebben helaas niet kunnen kiezen wie onze ouders zijn, wat onze omgeving was.”

“Niet alle jongeren die in een voorziening wonen, hebben zich misdragen. Pas op: ik zeg niet dat ik perfect ben. Ik ben het niet en zal het ook nooit zijn. Iedereen maakt fouten. Maar ook ik heb iets goeds in mij, net zoals zoveel jongeren.”

Jeugdhulp als redding

“De jeugdhulp is mijn redding geweest. Ik beschouw De Korf als mijn thuis. Ik voel me hier goed. De begeleiders geven me veel knuffels en ik kan altijd bij hen terecht. Ik word ook nog altijd in bed gestopt, ook al ben ik al vijftien. Dat blijft toch een moment waar ik van geniet.”

‘Geplaatst worden heeft voor mij deuren opengezet.’

“Veel mensen denken dat een jeugdhulpvoorziening als een gevangenis is, maar dat klopt niet. Voor mij heeft geplaatst worden net deuren opengezet. Ik voelde dat dat het beste voor mij was. Al had ik wel liever langer kind kunnen blijven.”

“Toen ik hier op mijn twaalfde aankwam, speelde ik nog met barbies. De oudere meisjes in de leefgroep keken zo op me neer dat ik daar maar mee ben gestopt. Ik voelde dat de speeltijd voorbij was, dat ik mijn plek moest opeisen. Dat lijkt hard, maar het is de realiteit.”

 Groot schild

“Door mijn verleden houd ik vaak een groot schild voor. Ik besef dat ik daardoor soms mensen afschrik, vooral jongeren. Maar ik voel me vaak anders dan leeftijdsgenoten. Zij zien het leven nu vooral als feesten en uitgaan. Zo zit ik niet in elkaar. Een keer uitgaan is leuk, maar voor mij hoeft het niet elke week.”

‘Mijn zachte kant zal ik niet vlug tonen.’

“Ik heb ook een zachte en toegankelijke kant, maar die zal ik vlugger tonen aan oudere mensen, aan mensen bij wie ik me veilig voel. Misschien dat ik me daarom zo goed voel in het woonzorgcentrum.”

“Ik vertel daar weleens iets over mijn achtergrond, al loop ik er niet mee te koop. Maar het is voor mij ook geen taboe dat ik in een voorziening woon: het is zo en daar kan ik niets aan veranderen. Mensen mogen daarvan denken wat ze willen, ik ken het echte verhaal.”

Liefde geven en krijgen

“Ik heb me in het woonzorgcentrum nog nooit beoordeeld gevoeld. Integendeel, iedereen is vriendelijk en apprecieert me. Ze hebben me al om mijn cv gevraagd, om er vakantiewerk te doen. Maar ik zie dat niet zitten, net omdat ik dit vrijwilligerswerk met passie doe.”

“Het draait om liefde geven en krijgen, om wederzijds respect. Ik hoop dan ook dat ik dit nog lang zal kunnen doen. Gewoon omdat ik het graag doe, niet om te kunnen zeggen dat ik iets goeds doe. Ik hoef er niet voor te worden geprezen.”