Broederschap op de Belgian Homeless Cup

Broederschap

“Wat zie je, Martha?”Martha is een schuilnaam, net als Ginette, Ali en Mirella.

“Broederschap?”

“Broederschap. Dat is mooi. Dat ga ik zo opschrijven.”

Ginette noteert de beschrijving van haar vriendin op een blok ruitjespapier. Ze zoeken samen woorden voor hoe de spelers van ‘Gantoise Plantrekkers’ en de Brugse ploeg ‘Allemoale Thope’ elkaar feliciteren na hun voetbalmatch. Klopjes op zwetende schouders, halve omhelzingen.

‘Ze zoeken samen woorden.’

Martha en Ginette schrijven voor een nieuwe Gentse straatkrant voor en door dak- en thuislozen.De straatkrant is een project van gasten, ondersteund door Straathoekwerk Gent, Enchanté, OpStap en productiehuis Sonderland.De ervaringsdeskundige reporters trokken in het kielzog van de Gentse ploeg naar Luik voor de Belgian Homeless Cup, het voetbaltoernooi met meer dan dertig daklozenteams uit alle hoeken van ons land.

Uit en thuis

Ginette noteert alles. De tussenscore. De lunch. De teksten op de panelen die de drie voetbalveldjes afbakenen. De architect van het Luikse treinstation waar die velden naast staan opgesteld. Het verschil tussen uit- en thuisploeg, zoals uitgelegd door de materiaalmeester van het Gentse team.

Die materiaalmeester heeft intussen een sociale woning. Maar als het niet regent, slaapt hij meestal toch buiten. Gewoonte. “Gezond ook, slapen in het gras. De goede energie stijgt op uit de grond, recht je lijf in”, suggereert Martha. Ginette twijfelt even, maar schrijft die woorden uiteindelijk toch maar niet op. Zo gezond vindt ze buiten slapen niet.

De Gaintoise Plantrekkers winnen van de Brugse ploeg, maar veel doet dat er niet toe. Ook niet bij de andere matches. Af en toe blijft de eindstand van de vorige match tot in de helft van het volgende spel staan. Soms waait de wind twee punten van het scorebord. Op de Belgian Homeless Cup wordt geen ranking bijgehouden of finale gespeeld. “Voor zover ik weet zijn we het enige land dat het zo aanpakt”, vertelt coach Pascal.

De man van kristal

“Het eerste waar mensen in armoede op besparen is op hun vrije tijd, net dat ene lichtpuntje dat er nog is”, vertelt Pierre, de trainer van de Gentse ploeg. “Je voelt dat het heel krachtig is om van daaruit te vertrekken. We creëren een omgeving waar ze graag naartoe komen.”

“Ze leren hier verschillende vaardigheden. De drempel is ook een pak lager. Als onze spelers met een persoonlijk probleem naar het OCMW stappen, weten ze dat ze daar naartoe gaan om te praten over iets dat niet prettig is. Omdat alles bij ons zo ongedwongen is, vinden ze makkelijker ingang”, vertelt de trainer.

“Man. Van. Kristal. Nog een mooie.” Ginette noteert de woorden van trainer Pierre. Die vertelt dat zijn vrienden hem soms zo noemen, als antwoord op de vraag of hij al vaak blessures opliep. Een kwartier eerder had Martha nog bij Ginette gepolst of dat geen domme vraag was. Helemaal niet, stelde ze gerust.

Martha neemt het interview op met haar smartphone. Ze volgde onlangs computer- en smartphonelessen maar ze slaagde niet voor het examen. Na enkele interviews gaat ze even behendig met de opname-app om als een doorsnee millennial.

Persoonlijke shit

“Veel mensen begrijpen niet waarom we dit doen”, vertelt speler Ali. “‘Voetballen lost je problemen toch niet op?’, zeggen ze. Of ze denken dat we het doen om onze miserie te vergeten. Ik niet. Die miserie wacht je na de training toch gewoon op. Maar je leert hier aan jezelf werken. Je ontdekt je zwakke punten. Dan is het aan jou om te beslissen of je daar werkpunten van maakt.”

‘We zorgen voor elkaar.’

“We zorgen ook voor elkaar. Als een speelster gefrustreerd is door persoonlijke shit in haar leven, dan proberen we dat samen op te vangen.” Ali verwijst naar Mirela, de enige vrouw in het team. Op de trein naar Luik sliep ze nog wat bij, op het veld is ze vinnig en scherp. Soms iets te scherp. Als Mirela na een botsing met een tegenspeler van het veld wordt gehaald, gooit ze verontwaardigd haar armen in de lucht.

“Gewoon een wissel, Mirela”, sust de trainer. “Je hebt echt goed gespeeld.” Tussen de matches door doolt ze onrustig van de ene kant van het terrein naar de andere. De andere spelers zoeken haar regelmatig op om wat te kletsen. “Draag zorg voor elkaar”, herhaalt de trainer voor elke match.

Ook Ginette kletst af en toe bij met Mirela. Ginette trainde ooit enkele keren mee met de Gaintoise Plantrekkers, maar voetbal bleek toch niet helemaal haar ding. Schrijven voor de straatkrant ligt haar meer. Ze heeft thuis enkele gedichten klaarliggen die ze graag op de volgende redactievergadering wil voorleggen.