‘Ik wist niet dat er hulpverlening was die me kon helpen’

Huwelijksaanzoek

De ouders van Bea gingen uit elkaar toen ze één jaar oud was. Samen met haar oudere zus groeide ze op bij haar moeder. De weinige contacten met haar vader roepen nare herinneringen op.

‘De weinige contacten roepen nare herinneringen op.’

“Mijn moeder vertelt me vaak dat ze beter had moeten weten. Al bij het huwelijksaanzoek liep het mis. Tijdens hun eerste diner stond mijn vader plots recht. Hij vroeg de aandacht, alle ogen waren op hem gericht. Mijn moeder schrok enorm: hij vroeg haar ten huwelijk. Mijn moeder reageerde koeltjes dat ze daar nog niet klaar voor was.”

“Mijn vader was enorm boos. Hij verteerde niet dat zijn plannen gedwarsboomd werden. Nadat ze het restaurant verlaten hadden, vielen er rake klappen.”

Lachende gezichten

“Ondanks die slechte aanloop, bleven ze toch samen. Met de geboorte van mijn zus, breidde het gezin snel uit. Twee jaar later werd ik geboren. Maar zoals verwacht, scheidden mijn ouders kort na mijn geboorte. Met een baby en peuter stond mijn moeder er alleen voor.”

“Samen met mijn zus verbleef ik een weekend op twee bij mijn vader. Foto’s tonen vrolijke kindergezichtjes op de talrijke uitstapjes die we samen deden. Het was dus niet allemaal kommer en kwel.”

Badkamer poetsen met bleekwater

“Maar er was wel degelijk heel wat mis. Als tieners probeerden mijn zus en ik vanuit broze en vage herinneringen de puzzelstukjes van onze kindertijd samen te leggen. Die tonen het beeld van een psychisch zieke vader. Dat laat sporen na.”

“Als kleine kinderen waren we bang voor zijn enorme woede-uitbarstingen. Als vandaag iemand tegen mij zijn stem verheft, barst ik meteen in tranen uit. Ik denk dat het mij onbewust terugneemt naar die momenten in het verre verleden.”

“Moesten we ’s nachts naar het toilet, dan moesten we daarvoor eerst toestemming vragen. Die kregen we niet altijd. Begrijp je waarom ik vandaag altijd en overal zoek naar een toilet in de buurt? Die buikpijn van toen vergeet je niet snel.”

‘Als vandaag iemand tegen mij zijn stem verheft, barst ik meteen in tranen uit.’

“Een herinnering kan ik me nog helder voor de geest halen omdat het mijn favoriete kleedje naar de vaantjes hielp. Ik schat dat ik toen vijf jaar oud was. Mijn vader vond dat ik iets fout had gedaan en kreeg weer zo’n enorme uitbarsting. Als klein kind moest ik de badkamer kuisen met bleekwater.”

Geen contact meer

“Toen ik zes jaar was, ontmoette mijn vader een andere vrouw. Hij koos voor haar en knipte alle banden met ons door. Vanaf dat moment had ik geen contact meer met hem.”

“Maar een jong kind kan die knop niet meteen omdraaien. Voor mij bleef hij mijn vader. Zo stuurde ik hem verschillende jaren nadien met vaderdag een kaartje. Helaas volgde er nooit een reactie.”

“Ik bleef me afvragen wat ik fout deed. Ik zat daarover vaak ’s nachts te piekeren, maar vond nooit antwoorden. Dat weegt enorm zwaar op het zelfvertrouwen van een kind.”

De omslag

“Toen ik elf jaar was, stak ik een kaartje en een cadeautje in zijn bus. Ik zag dat hij thuis was, dus belde ik ook aan. Maar de deur bleef dicht. Toen heb ik mijn mama gezegd dat ik mijn vader nooit meer wilde zien.”

‘Vandaag zie ik mijn vader als een spermadonor.’

“Op die dag viel er een last van mijn schouders. Al lukt het natuurlijk niet meteen om die band door te knippen. Nog zo’n herinnering: ik verliet de lagere school met hoge punten en kreeg die dag veel schouderklopjes. Maar niet van mijn vader. Via via kreeg ik te horen dat hij mij een saaie intellectuele seut vond die nooit iets zou bereiken. Ik voelde toen dat die harde woorden nog steeds pijn deden.”

“Vandaag zie ik mijn vader als een spermadonor. Ik heb geen hoop meer dat het ooit nog goedkomt. Ik vraag mij vooral af hoe hij ons zoiets kon aandoen.”

Mijn mama

“Mijn mama is mijn beste vriendin. Ze steunt mij in elke beslissing en is er altijd voor me. Daar ben ik haar heel dankbaar voor. De wonden die mijn vader sloeg, werden en worden door haar geheeld.”

“Met mijn zus deel ik dezelfde ervaringen en herinneringen. Ook dat zou een belangrijke steun kunnen zijn. Helaas loopt het contact met mijn oudere zus moeilijk. In hoe ze reageert herken ik veel van mijn vader. Ze ziet dat ook zelf zo: “Jij en mama zijn succesvol, ik en papa belanden samen in de goot.” Elke keer ik het contact probeer te herstellen, volgen er verwijten. Ze heeft, ook daar gelijkt ze op mijn vader, professionele hulp nodig en ik probeer haar daartoe te motiveren. Het is duidelijk dat zij haar verleden heel anders verwerkt heeft dan mezelf.”

De hulpverlening

“Zelf ben ik nooit gaan aankloppen bij een hulpverlener. De sterke band met mijn moeder heeft me altijd geholpen om alles een plaats te geven. Elk verhaal is anders en iedereen heeft zijn eigen manier om met tegenslagen en trauma’s om te gaan. De ene gaat erover praten met een psycholoog. De andere vindt zijn uitlaatklep in teksten en muziek, net zoals ik.”

‘Ik voelde nooit de nood om mijn verhaal toe te vertrouwen aan een buitenstaander.’

“Al van jongsafaan schrijf ik eigen teksten en gedichten. Zo kon ik mijn gevoelens van me afschrijven. En ook muziek houdt me passioneel bezig. Die verschillende vormen van troost en inspiratie helpen me om open te praten over dit moeilijke verleden. Ik moet toegeven dat dit enkele jaren geleden nog moeilijker lag.”

“Toch voelde ik nooit de nood om mijn verhaal toe te vertrouwen aan een buitenstaander, een leerkracht of hulpverlener bijvoorbeeld. Ik heb er eigenlijk nooit echt bij stilgestaan dat er hulpverlening was die mij kon helpen. Er is ook niemand die me dat ooit verteld heeft. Hoe groot dat gemis is, kan ik niet inschatten.”

Glas half vol

“Op die manier probeer ik er, zoals alle mensen, het beste van te maken. Als kind werd ik gekwetst en dat deed me als jeugdige veel piekeren. Ik moest belangrijke beslissingen nemen om het hoofd boven water te houden.”

‘Ondanks kwetsingen in je jeugd, kan je toch een fijn leven hebben.’

“Soms trekken die ervaringen me nog in een dipje, maar veel meer nog maken ze me sterker. Ik kan makkelijk relativeren en bij mij is het glas vaker half vol dan half leeg. Ik omring me met mensen die het positieve in mijn leven brengen.”

Zoek steun

“Helaas zie ik in mijn omgeving mensen die wel verstrikt zitten in het kluwen van hun verleden. Ze hadden niet het geluk van een beschermende moeder.”

“Vooral voor hen wilde ik mijn verhaal vertellen. Blijf kracht zoeken in het positieve. En geraak je er zelf niet uit, ga dan op zoek naar uitwegen en steun. Laat je helpen door mensen die daarvoor opgeleid zijn. Samen kan je werken aan nieuwe perspectieven. Want ik ervaarde zelf: ondanks kwetsingen in je jeugd, kan je toch een fijn leven hebben.”