‘Het Vertrouwenscentrum leerde me spreken over de moeilijke dingen die ik meemaakte’

Ik wil je iets vertellen

“Not broken, just bent, and we can learn to love again.”

Als de Amerikaanse zangeres Pink dit zingt heeft ze het over een relatie die moeilijk loopt. Daarover wil ik het niet hebben. Medelijden hoef ik niet, maar ik hoop vurig dat mijn brief Vlaams minister Wouter Beke bereikt. Misschien wil hij wel een aantal besparingen heroverwegen?

‘Ik hoop vurig dat mijn brief Vlaams minister Wouter Beke bereikt.’

“Not broken, just bent.” Zo kijk ik naar mezelf na een jeugd waarin ik op veel te jonge leeftijd werd geconfronteerd met onrecht. Ik leerde dat de wereld niet altijd een veilige plaats is. Dat volwassenen niet altijd kunnen doen wat goed is voor een kind.

Soms vertelde of toonde ik wel iets aan een juf, een familielid of een vriendin maar er veranderde niets aan de situatie waarin ik zat. Dat kon ook niet: net zoals nu blijft dit onrecht ook voor vrienden, familie, school, dorp vaak lang verborgen of zelfs onopgemerkt. Of mensen weten niet wat ze ermee aan moeten. Op dat vlak geen uitzonderingen bij ons helaas.

Vertrouwen

Pas veel later, ik moet toen al achttien jaar geweest zijn, kwam ik in contact met het Vertrouwenscentrum Kindermishandeling. In woorden beschrijven wat zij voor mij hebben betekend, is onmogelijk. Wat ik wel weet, is dat ik dankzij hun geduld, aandacht en doorzettingsvermogen de kans kreeg om terug vertrouwen te krijgen in volwassenen.

Ik leerde te spreken over alle moeilijke dingen die ik meegemaakt had. Ik leerde het onrecht te plaatsen. Ik word binnen een paar weken 40 jaar en kan zeggen dat ik, mee dankzij de zorg van het Vertrouwenscentrum nu stevig in mijn schoenen sta.

“And we can learn to love again.”

En dan lees ik, beste minister, dat die Vertrouwenscentra minder geld krijgen. Ze moeten 92.000 euro besparen. Wat dit concreet in hun werking betekent kan ik moeilijk inschatten. Minder tijd? Minder medewerkers? Nog meer werkdruk?

Ik kan alleen maar denken: Schaamt deze Vlaamse regering zich niet om het geld te gaan halen bij centra die strijden tegen kindermishandeling? Er is die kinderen al zoveel onrecht aangedaan. Gaan jullie er echt voor zorgen dat de professionals die deze kinderen opvangen, die strijden tegen dit onrecht financieel moeten besparen? Ik kan het me amper voorstellen en toch gebeurt het.

Dorp

“It takes a village to raise a child”, zeggen ze.

‘Wat betekent dit? Minder tijd? Minder medewerkers? Nog meer werkdruk?’

Een zin waar jij en je collega ministers ook fan van zijn, begrijp ik. Vermaatschappelijking van de zorg en zo. En het klopt ook. Al wil ik je verzekeren dat het dorp alleen het onrecht niet heeft kunnen voorkomen, noch mij nadien kunnen helpen. De professionelen daarentegen, zij wel. Net van hen nemen jullie nu werkingsmiddelen weg.

Schaamteloos.

Het is al vreselijk dat jonge kinderen zoveel onrecht aangedaan wordt, gaan jullie hen dan echt het onrecht aandoen dat een maatschappij hen niet voldoende kan opvangen?