Opinie

Hoe vertel je een zestienjarige in crisis, dat er geen hulp is?

Annelies Eyskens

Als leerlingbegeleider in het buitengewoon onderwijs botst Annelies Eyskens geregeld op hoge drempels en gesloten deuren. Als ze een zestienjarig meisje dat dood wil, moet vertellen dat er geen crisishulp is, is de maat vol: “Ik begrijp dit niet.”

zelfdoding

© Pexels / Pixabay

Een crisissituatie, toch?

Ik heb het hier niet over de coronacrisis, Oekraïnecrisis of energiecrisis. Ik heb het hier over een crisissituatie met een meisje van zestien jaar. Ze wil dood. Ze wil er niet meer zijn. Ze is het leven beu. Ze is op en kan niet meer.

‘Dit meisje is geen ‘prioritair dossier’.’

Een crisissituatie, toch? Toch niet: ondanks meerdere suïcidepogingen, is dit geen crisis. We wachten samen al drie weken op hulp, maar de deur blijft gesloten. Dit meisje is geen ‘prioritair dossier’. We klopten aan bij het crisismeldpunt minderjarigen. Het antwoord: “Dit is niet dringend, want er is al een netwerk voor dit kind. Dit is geen crisis.”

Google als strohalm

Dat netwerk bestaat uit een verontruste psychiater die de afgelopen weken al verschillende keren aan de alarmbel trok, een psycholoog die in haar vrije tijd contact houdt met dit meisje en haar pleegouders, de school en het internaat die bezorgd zijn telkens ze niet verschijnt of gaat lopen. Ook de consulent en pleegzorg zijn aan boord, maar kunnen weinig stappen zetten, want weet je nog: “Het is geen crisis.”

Haar pleegouders zorgen zo goed mogelijk voor haar. Ze zien geen reddingsboei meer en zoeken ten einde raad op Google naar strohalmen. Hun zoekopdracht: “Hoe help je een meisje van zestien jaar dat dood wil?”

Pingpong

We spelen al weken pingpong met dit meisje. Ze vertelt ons vanuit de grootste kwetsbaarheid die je je kan voorstellen: ”Ik wil dood.” Wij geven haar al weken de boodschap: “Je mag ons dit vertellen, wij luisteren, maar er is geen hulp voor jou.”

Voor veel andere crisissen worden er op dit moment budgetten vrijgemaakt. Er zijn energiebonussen en coronapremies. Maar dit meisje help je niet met een premie. Er moet hulp komen en liefst voor het te laat is. We zien haar verder wegglippen en moeten dit als hulpverleners allemaal ondergaan. Iedereen wil hulp vinden maar er is niets. Als de meest dringende hulp niet thuis geeft, zwijg dan alstublieft over preventie of de eerste duizend dagen.

Verstomd

Ik stuur deze brief als leerlingbegeleider in het buitengewoon onderwijs. Ik stuur deze brief omdat ik verstomd ben. Ik begrijp dit niet. Ik vermoed dat ik niet de enige hulpverlener ben die met zulke situaties geconfronteerd word. Ik stuur deze brief om een signaal te geven. Kan er iemand even luisteren?

Reacties [12]

  • Paul Maes

    Annelies, je noodkreet is keihard binnengekomen bij mij. Jullie proberen met velen in de diepst mogelijke crisis overeind te blijven, water te hozen uit een lekke boot. Ik voel jullie wanhoop. Hou het asjeblief vol voor haar.

  • Mattias Bouckaert

    Dankjewel om nog de energie te vinden om je verontwaardiging om te zetten in deze krachtige brief !

  • Guy Janssens

    Als er niemand gevonden zou worden,voor dit meisje in haar vriendenkring
    is er nog altijd de buddywerking

    Home – http://www.buddywerking.behttps://www.buddywerking.be
    Wat is een. Buddywerking? … Buddywerking brengt een vrijwilliger (de buddy) in contact met een persoon met psychische moeilijkheden (de deelnemer). Ze ontmoeten …

  • Guy Janssens

    ik zou aan dit meisje vragen nog voor je hulp professionele zoekt, is er niet één vriend of vriendin iemand
    je kunt tegen zeggen wat nu moeilijk in je leven gaat?
    Snel professionele hulp zoeken geeft alleen maar aan dat haar probleem groot probleem is,bevestigd,
    niemand begrijpt je,zoek in haar de vriendenkring leeftijdsgenoten.

    Als het goed is denk ik,kiest niemand om dood te willen,het is zeker een recht daarvoor te kiezen denk ik.
    Maar je moet vrij kunnen kiezen om je recht te kunnen kiezen,het is meestal een keuze
    omdat je geen uitweg meer ziet!En niet omdat je niet meer verder wil leven, dus geen vrije keuze eerder,en meestal een gedwongen keuze
    Een Zeer begrijpelijk uitweg,waar wel een uitweg voor is,denk ik persoonlijk
    Ik zie zelfdoding als een maatschappelijk probleem,en heb te doen met waar dit meisje op het moment doormaakt

  • Gaby Jennes

    Ik versta niet de link die wordt gelegd naar meer preventie en de eerste 1000 dagen. Het gaat hier niet om preventie maar om dringende hulp? Misschien had vroegtijdige preventie hier kunnen helpen en kon, door een betrokken netwerk, de situatie niet zover zijn gekomen. Ik begrijp wel de zorgen van de leerlingbegeleider en haar roep om hulp. Waar de oorzaak ook ligt, in dit geval is hoogdringende hulp nodig.

  • Jean

    2022! Schrijnend dit nog te moeten lezen, we gaan niet vooruit maar achteruit. Alle beleid faalt en is één grote doolhof geworden. Hoeveel schrijnende toestanden met slechte afloop moeten er zijn vooraleer men wakker schiet? En dan de jeugd met de vinger wijzen dat er geen respect meer is en het verkeerde pad kiezen! Waar gaat al het geld van de subsidie naartoe? Sommige organisaties kunnen meer verwezenlijken met een klein budget, dan andere met een groot? Status, naam en faam kosten geld, ten nadele van zei die het nodig hebben. Personeel te kort, ha ja er is geen geld voor, en toch moeten ze meer taken doen die niets te maken heeft met hulp bieden. Dat er niet één plaats vrij is, of vrijgemaakt kan worden, is een bewijs van slechte wil! Ik weet het er staan nog honderden te wachten, waarmee men kan aantonen en smeken naar meer geld. Teveel organisaties die mee van de taart eten, om enkel door te verwijzen. Grondige doorlichting en herstructurering zou kunnen helpen. Succes

  • Guy Janssens

    Persoonlijk vind ik dit héél raar zeggen dat er geen hulp is!Wat drijft dit meisje?Bracht ze zo ver dat ze dat onnatuurlijk verlangen kreeg om dood te willen!Waarschijnlijk voelt ze zich onbegrepen,verworpen een grote lastpost op deze wereld,er bestaan zelfhulpgroepen waar lotgenoten,leeftijdsgenoten hun verhaal doen.Ik ben altijd beter geholpen door gesprekken te hebben gehad met lotgenoten dan,en dit is geen kritiek,dan psycholoog of psychiater,kom ook uit bet bijzonder onderwijs toen nog BLO genoemd ,heb ook op een flat gestaan met hetzelfde verlangen als dit meisje Waarom?je doet het nooit goed,je bent achterlijk,zegt gewoon men tegen je enz,het is de omgeving die dat verlangen om dood te zijn bewerkt, in mijn geval toen .Zeg alsjeblieft nooit méér dat er geen hulp is!Elk signaal is een verlangen naar hulp,ook willen doodgaan!Zo iets zeggen,er is geen hulp!Is mensen de dood indrijven,zie je wel ik ben het niet waard om hulp te krijgen!

    • Levenssleutel

      Dat je op een gegeven moment 30 jaar zal worden
      Je die hulpverlening die compleet te kort kwam je nog even vers als gisteren zal bijstaan en je dan tot het besef komt dat er in het leven op veel vlakken maar een kans is en anders is ze voor eeuwig verloren en zal je dat niet kunnen vergeten of vergeven

      Dus doe er alles aan om dat gemis niet te moeten hebben 16 jarige

  • Katrien

    Als hulpverlener krijg je dan al gauw de neiging om je hulp gratis aan te bieden en to the rescue te vliegen. Hopende om meer te zijn dan een druppel op een hete plaat…

  • Ann Plas

    Ik begrijp dit ook niet. Vele jonge levens gaan zo verloren. Dit is al jaaaren geen crisis. Vorig jaar werd er fff aandacht aan gegeven met “de warmse week” Nu hebben ze een ander thema. Maar uiteindelijk veranderd er niets

  • riet buvens

    Hier anders, maar toch hetzelfde: 4 hele fijne kinderen in één gezin, waarbij mama het niet meer aankan, om velerlei redenen, en opgenomen wordt in psychiatrie .. de kinderen per 2 in crisisopvang, ver weg van de school… Voor één weekje… We gaan ondertussen de vierde week in… Leeftijden van de kinderen: 4, 6, 15 en 17 jaar. Pleegouders van de oudste huren stande pede een groter huis om de oudste 2 te kunnen opvangen voor langere termijn. Bedden staan klaar, maar consulent van de jeugdrechter heeft meer tijd nodig om het dossier te bekijken… Het zal nog niet voor deze week zijn … Ondertussen heeft ook de oudste zoon van de pleegouders, samen met zijn vrouw, hulp aangeboden voor de jongste 2, zodat het gezin, weliswaar verdeeld over 2 gezinnen, en dus op andere adressen wonen, toch in elkaars buurt kunnen vertoeven en elkaar regelmatig kunnen zien .. staat genoteerd… That’s it… Dupe van het verhaal? 4 kinderen… Wachtend op godot…

    • Gaby Jennes

      Er is hier een aanbod van hulp, waarom wordt er niet vlug op ingespeeld? Waar ligt de reden, in de hulpverlening? Past het niet in het kader van de trajecten in de jeugdzorg? Geen vertrouwen in het andere aanbod? Waarom wordt een dringend dossier niet eerst bekeken: in dit geval zou dit toch een goede oplossing zijn?

We zijn benieuwd naar je mening!
Blijf hoffelijk, constructief en respectvol

 

Elke reactie wordt gemodereerd. Lees hier onze spelregels. Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd.