Van pain in the ass naar seat at the table
Vijftien jaar lang droeg ik bij aan de creatie van een andere toekomst voor mensen met een handicap in Vlaanderen. Samen met Onafhankelijk Leven was ik jarenlang de motor achter persoonsvolgende financiering.
Twee jaar geleden zei ik de organisatie vaarwel. Ik had net als zovelen het gevecht tegen de wachtlijsten in de zorg opgegeven. Maar uit het oog is niet uit het hart.
‘Mijn deelname aan de besluitvorming had een prijs.’
De strijd voor zelfbeschikking en het recht op zorg voor mensen met een beperking begon met de megafoon op de stoep voor het kabinet van de minister van Welzijn. Lange tijd waren we een ‘pain in the ass’. Maar zo rond 2011 kwam daar verandering in. De Vlaamse regering hoorde ons pleidooi voor zelfbeschikking en in een ronkende verklaring kwam er perspectief op een eigen budget voor iedereen met een handicap.
Zelf kreeg ik een ‘seat at the table’. Belangrijker dan dat: informeel kreeg ik toegang tot de hoogste beslissingsniveaus binnen de regering en overheidsadministratie. Mijn invloed was nog nooit zo groot. Dacht ik.
Wachtlijsten bleven taboe
Maar mijn deelname aan het besluitvormingsproces had een prijs.
Eén onderwerp bleef taboe: de wachtlijsten. Ik moest stoppen met actievoeren. Na elk interview dat ik aflegde over de wachtlijsten, kreeg ik een kwade telefoon van de minister. Er werd me duidelijk gemaakt dat zo de deuren opnieuw zouden sluiten.
En ik plooide. Net als zowat elke vertegenwoordiger van mensen en organisaties in de zorgsector legde ik me neer bij de realiteit van budgetneutraliteit. Er was gewoon geen geld om de zorgcrisis en dus de wachtlijsten aan te pakken.
Corona toont dat er wel geld is
Met de coronacrisis in volle gang kijk ik verwonderd naar de maatregelen van onze regeringen. Ze beslissen vandaag om onze economie te redden. En daarvoor maken ze miljarden euro’s vrij. Investeringen voor de toekomst. Allicht de enige juiste beslissing die een regering vandaag kan nemen.
‘Budgetneutraliteit is een politieke keuze.’
Maar nu wordt het duidelijk dat het idee van budgetneutraliteit een politieke keuze is. Dat een overheid wel kan investeren in een crisis. Dat de realiteit van vandaag niet meer die van gisteren is.
Nu de helden. En morgen?
De kans is groot dat onze regeringen, na de coronacrisis, teruggrijpen naar het aloude neoliberale recept van een zwakke staat, lastenverlagingen en begrotingsdiscipline. Mogelijks redt de overheid wel de banken en luchtvaartmaatschappijen en worden hun verliezen genationaliseerd met de inkomsten die wij belastingbetalers hen geven.
Quasi zeker komen er opnieuw besparingen in cultuur, sport, vrije tijd en wie weet zelfs het onderwijs. De tering naar de nering zetten. Snoeien om opnieuw te bloeien.
‘Nieuw besparingen doorvoeren in de zorg? Dat zal geen enkele minister durven.’
Maar volgende jaren nieuwe besparingen doorvoeren in zorg en welzijn? Dat zal geen enkele minister durven. De helden van de zorgsector zijn vandaag en morgen onaantastbaar.
Want het zijn zij die vandaag zorgen voor de kinderen en volwassenen met een handicap, voor de ouderen en voor zij die ziek zijn. Vandaag riskeren mensen in de zorg hun eigen gezondheid voor die van een ander. Ze krijgen applaus. En terecht. Het zijn helden.
Spanje of de Verenigde Staten
“Ik ben ik blij dat ik niet in Spanje of de Verenigde Staten woon”, hoorde ik iemand onlangs zeggen. Vandaag beseft elke Vlaming het belang van onze nog altijd goed uitgebouwde zorgsector. En dat is een kans. Een kans op het einde van de wachtlijsten in de zorgsector.
Daarom pleit ik voor een offensieve strategie: weg met de wachtlijsten, voor een massale investering in de zorg. Nu hebben leiders in de zorgsector nog hun handen vol om de crisis te managen. Morgen wacht hen een unieke kans. Maak zorg en welzijn sterker!
In de war
Die beslissingsmakers in zorg en welzijn zijn waarschijnlijk ook in de war. Want hoe reageer je nu in zo’n maatschappelijke crisis?
Een deel van hen zal reageren in alle bescheidenheid: “De noden in de samenleving zijn nu zo groot dat die van zorg en welzijn onbelangrijk zijn.” Een ander deel zal reageren vanuit angst: “Komen er toch besparingen aan?”
‘Het voordeel van een crisis is dat het de geesten opent.’
Maar de maatschappelijke steun zal gaan naar zij die een offensieve strategie naar buiten brengen. Wie morgen een massale investering in de zorg durft te bepleiten, mag rekenen op actieve steun van de bevolking zoals je ze nog nooit in je leven zag.
Medewerkers van ziekenhuizen, gehandicaptenzorg, wijkgezondheidscentra, jeugdhulp en ouderenzorg kunnen nog een tijdje de vruchten plukken van hun heldenstatus. Neem dat van mij aan.
Het voordeel van een crisis is dat het de geesten opent. Wat gisteren normaal was, is vandaag abnormaal. Wat morgen normaal is, was gisteren absurd. Vandaag beseft elke Vlaming dat een regering wel kan investeren. Waar een wil is, is blijkbaar een weg.
Vandaag, in tegenstelling tot gisteren, beseft elke Vlaming ook hoe belangrijk ons zorgsysteem is. En politici kunnen niet anders dan volgen. En dat zullen ze doen. Een zorgsector met een offensieve politieke strategie wint. Ik beloof het.
Reacties [13]
In de zorgsector zijn ze continu aan het besparen. Zeker bij mensen met een beperking die al jaren op wachtlijst staan, al meer als 10 jaar. Die mensen willen ook hulp en er is toewijzing voor het budget maar iedere keer botsen ze op de toekenning. Jaren wachten. Tot er vele mensen overlijden zeker, dan zijn ze daar vanaf.
Besparen zullen we moeten, en wachten zullen we nog langer moeten. Ik heb pior 1 en cat XII en heb al recht van 6 dec 2017 op PVB . In sept 2019 zaten ze al in maart 2017 en nu zitten ze in april 2017. Ze vertelde mij zolang er geen regering is kan er geen geld vrijgemaakt worden om de wachtlijsten weg te werken. Dus zal het nog lang wachten worden. Onze dochter is nu al thuis van 13 maart en zal zeker nog thuis zijn tot eind juni. De instelling heeft haar geld van PVB en wij hebben niks. Ah ja wij krijgen 8,5% en een hoop papierwerk, terwijl de zelfstandige het bedrag cash in hun handen krijgen moeten wij voor contracten zorgen terwijl er niemand wilt komen helpen,. Hier moeten we zorgen voor zo weinig mogelijk volk voor besmetting tegen te gaan. Dus hoe kom je dan aan contracten. Ze willen ons iets gunnen maar weten dat er weinig mensen zullen gebruik van maken. We zijn de zwakken en zullen steeds braaf moeten wachten, wij zijn moe gestreden en willen energie steken in onze kinderen
Akkoord dat er een einde moet komen aan het besparen in de sociale sector. Maar ook de andere sectoren moeten niet besparen. Onderwijs, cultuur en sport hebben evenzeer met maatschappelijk welzijn te maken en ook daar wordt heldhaftig werk verricht in deze dagen. De maatschappelijke keuze moet duidelijk zijn: een einde aan de privilegies van bepaalde klassen en bedrijven die allerlei middelen aangereikt krijgen om zo weinig mogelijk of zelfs geen belastingen betalen. Als iedereen zijn fair deel betaalt, hebben we geld genoeg om de welvaartstaat in zijn totaliteit terug uit te bouwen én dit te combineren met een vooruitstrevend klimaatbeleid, want ook dat heeft met welzijn te maken!
Ik werk nu zo’n vijf jaar als ervaringswerker in een psychiatrisch centrum. Ik bel dagelijks met een tiental patiënten die normaal overdag naar ons ziekenhuis maar nu helaas door de coronamaatregelen deze periode thuis moeten overbruggen. Al onze hulpverleners zetten zich elke dag opnieuw in om onze mensen zoveel mogelijk te ondersteunen. Maar achter de gevels van vele woningen zijn er naar mijn gedacht heel veel mensen die het nu psychisch moeilijk hebben. Helaas hebben we daar geen zicht. Ik ben zeker dat er een tsunami komt van mensen die het psychisch moeilijk hebben. Ik hoop echt dat de overheid nu eindelijk structureel meer middelen gaat vrijmaken in de GGZ om deze tsunami aan te kunnen.
Nog een voorbeeld dat jammer genoeg niet hoopvol stemt; Toen de coronacrisis al vollop bezig was, kregen de CGG bericht dat de geplande besparing werd doorgevoerd en de subsidies dus dalen met 1,4 miljoen voor alle CGG samen. Dit ondanks de vraag om op zijn minst de besparingen een jaar uit te stellen.
Verfrissende bijdrage. Gedurfd visionair. Laat ons advies ter harte nemen.
De huidige signalen zijn niet hoopgevend. Wedden dat de politieke kaste de weg van (een gereglementeerde) vermarkting zal op gaan? Bereid je maar voor dát scenario; al toont de miserie van de mondmaskers dat de zg. vrije markt niet de oplossing is.
Nu ik mijn burn-out veeleer als kader-allergie ervaar, en na ettelijke keren door de gaten in ons ‘sociaal vangnet’ te zijn gevallen, lees ik eindelijk ergens wat ik al zo lang probeer uit te leggen. Maar naar negatieve ervaringen van een enkeling luistert geen kat, al stapelen ze zich nog zo hoog op. Het zijn dwarsliggers die maken dat treinen kunnen blijven rijden. Deze bijdrage van Koenraad De Pauw plukte ik uit de nieuwsbrief van sociaal.net en bevestigt mijn gedacht, wat een zaligheid mag heten. Maar deze burger is geneigd te denken dat het heil, of toch minstens de politieke druk, vanuit groeiende burgerinitiatieven zal ontstaan…
Dat de realiteit van vandaag niet meer die van gisteren is…
Koen, de realiteit van gisteren was ook niet dé realiteit.
Was een keuze, die men vertaalde als ‘er is geen keuze ‘( “there is no alternative”. (TINA))
Bedankt Koenraad voor deze interessante bijdrage!
Ik steun twee van jouw belangrijke boodschappen :
1. Er is wel geld! (i.c. onbelaste privé winsten)
2. Het is tijd voor een offensieve beweging die resultaten van sociale vooruitgang boekt!
Ongelooflijk hoe Minister van Welzijn Wouter Beke vandaag in de rusthuizen zelfstandig personeel aan lagere werkvoorwaarden inschakelt.
Even onaanvaardbaar is hoe het Gentse stadsbestuur (schepen Bram Van Braeckevelt) bespaart op het vakantiegeld van zorgverleners in de Gentse rusthuizen.
Vandaag zijn onze helden dus niet onaantastbaar!
Een belangrijke vraag is hoe sociaal werkers zich kunnen roeren. Naast de gangbare beleidskanalen is er nood aan zelforganisatie en initiatieven vanuit de vakbonden om die offensieve beweging concreet te maken.
Dus @sociaal werkers: get organized!
correctie: er wordt door stad Gent niet bespaard op lonen zorgpersoneel. Gelieve correcte info te communiceren ipv aan populisme te doen.
Beste Lucie,
ik stel op 30/4 dat het Gentse stadsbestuur bespaart op het vakantiegeld. Meer specifiek gaat het over het volgende: o.a. nacht- en weekenddiensten van zorgpersoneel in WZC’s tellen niet meer mee bij het berekenen van het vakantiegeld. Dit is geen populisme, het gaat om feiten.
Nog een feit: op 2/5 werd de besparing teruggeschroefd. De oproer die de besparing veroorzaakte, heeft effect gehad op het Gentse stadsbestuur. Het toont aan hoe verzet kan lonen. Daarover gaat mijn bovenstaande bericht. Nu op naar verzet om vooruitgang te bekomen!
Ik hoop het maar vrees er een beetje voor, volop in de crisis besparen ze al in OCMW voorzieningen in Gent op het vakantiegeld van het zorgpersoneel… En dat is een beslissing die goedgekeurd is vorige vrijdag?? Dit is lef hebben maar ik vind het ronduit schandalig! Het draait bijna altijd rond het economische en zelden rond het menselijke aspect in de zorg. Onze cliënten, bewoners, jongeren, kids zijn er altijd de dupe van schandalig is dit…wij het personeel trouwens ook en blijven runnen met de middelen die we hebben. Hoe schaars deze ook zijn vaak ten koste van ons zelf. De regering moet inderdaad dringend uit een ander vaatje tappen, beginnen met in hun eigen wereldje eens te besparen ipv bij te steken in hun eigen geldbeugel. Stoppen met postjes bij te creëren, ze zouden beter 1 regering maken met 2/3 minder ministers het, weken meedraaien in onze zorgwereld vooraleer ze beslissingen nemen.Wij staan er altijd met een voltallige of halve bezetting en benen verder op de werkvloer
Zeker lezen
Wat kan de lokale politiek aan armoede doen? ‘Regels strenger maken is niet altijd de oplossing’
Sociaal werk op het platteland: ‘Voor sommige cliënten is schaamte het grootste probleem’
Voedselonzekerheid: in het spoor van kwetsbare bewoners in Antwerpen-Noord
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies