©Eddy Van 3000 @flickr
Klinkt mooi
Meer, meer, meer… Het klinkt mooi, zelfs aanlokkelijk. Maar onze ervaring is dat ‘meer’ onterecht als oplossing naar voren wordt geschoven voor de problemen en levensvragen van de jeugdhulp in Vlaanderen.
Ook al zijn er meer medewerkers bij de jongeren die in voorzieningen in Vlaanderen verblijven, ook al zijn er meer plaatsen en is er meer capaciteit, dan nog zullen er problemen zijn waar we als jeugdhulp onze tanden op stuk bijten. Er zullen altijd problemen zijn waar we geen antwoord op hebben.
Tenzij!
Maar misschien moeten we het anders aanpakken. Wat zou er gebeuren als we jongeren niet meer loslaten uit onmacht? Wat als we de voorwaardelijkheid in begeleidingen een halt toeroepen? Wat als we een streep trekken onder het ‘doorgeven’ van jongeren en problemen omdat we niet meer zien waar oplossingen liggen?
‘Wat als we jongeren niet meer loslaten uit onmacht?’
Wat als we samen met jongeren en hun familie wegen bewandelen? Wat als een andere voorziening de zorg tijdelijk kan overnemen? Wat als we de noemer verblijf heruitvinden? Wat als we vanuit een volgehouden inzet de laatste begeleider willen zijn voor jongeren en hun gezinnen?
Pas dan zal meer ook ‘anders’ zijn. Pas dan zal meer vooral betekenen: met meer effect.
Eén gezin, één plan
Vlaams minister van Welzijn Jo Vandeurzen lanceerde vorig jaar een oproep om in de regio’s, voorbij integrale jeugdhulp, een ‘samen-verhaal’ te schrijven voor een nieuwe jeugdhulp. Een jeugdhulp die eindelijk echt toegankelijk is voor jongeren en gezinnen met hulpnoden. Eén gezin, één plan.
Enkele weken terug erkende de minister op basis van deze oproep twaalf netwerken die ‘hands on’ en over sectoren heen binnen de maand na de hulpvraag aan de slag gaan met de jongere en het gezin. Ze vertrekken niet van een indicatie op hulpaanbod, wel vanuit de vraag van het gezin. Ze zorgen ervoor dat de inbreng van jongeren en hun context een grotere plek krijgt.
Het is in een gezin komen, de vragen en de sterktes beluisteren, het gezin versterken, het professionele netwerk afstemmen en zorgen dat het gezin een aanspreekpunt heeft. Over alle leefdomeinen waar het nodig is, moet men acties ondernemen en bewegen naar oplossingen.
Ontkokeren
Laat ons in de jeugdhulp zorgen voor meer samenwerking. Laten we streven dat zo’n regionale intersectorale netwerken snel over heel Vlaanderen kunnen erkend worden. Daar ligt een groot stuk van de oplossing. Niet in het verder uitbouwen van een jeugdhulpverleningskoker.
Willen we eens stilstaan waarom het samenleven een steeds grotere jeugdhulpverlening lijkt op te roepen? Laten we daarom samenwerken aan een samenleving waar antwoorden liggen in het samenleven zelf? Het kan een verschuiving betekenen van hulpverlenen naar samenleven.
Reacties [2]
Samenleven en hulp , het blijft me verbazen ,
Vanuit ons aanbod brede instap , ondersteuning op vele levensdomeinen, materiële hulp , kinderopvang , ruim aanbod RTH van mobiel tot residentieel vertrekken wij steeds vanuit de vraag van het gezin . Dit lijkt ons de logica zelve .
We zijn verbonden met een open deur in onze ruime omgeving , we werken preventief , waar nodig curatief . In de gezinnen benutten we krachten , waar nodig vragen we externe expertise uit andere sectoren . Maar helaas we lopen vast op de vele wachtlijsten op alle levensdomeinen. Ik geloof in samenwerking en gedeelde expertise . Maar 1 gezin 1 plan kan maar werken als er beschikbaar aanbod is over sectoren heen . Nu zullen we inderdaad na crisishulp opnieuw een voorafname (prior) doen binnen het RTH aanbod , kwestie van reële wachtlijsten te hervormen. Binnen de kortste keer loopt ook dit weer vast. Dus inderdaad meer geld, capaciteit blijft broodnodig , naast de vele inspanningen op maatschappelijk…
Vertrekken vanuit de vraag van het gezin , de evidentie zelve zou men denken. Het heeft maar zin als deze stelling ook hard kan gemaakt. Als men ook effectief kan ingaan op de vraag,tenminste als het een vraag is die de jongere ten goede komt. Want ik heb het vroeger ook meegemaakt ,dat de ouders zelf om een uihuisverblijf van hun kind vroegen, en het aanbod van gezinsbegeleiding afwezen. Het blijft voor mij een en en verhaal.
Zeker lezen
Tom Daems: ‘Hoe we daders straffen, zegt veel over welke samenleving we willen zijn’
‘In de politiek gaan is voor mensen met beperking geen simpele keuze’
‘Discriminatie is een feit. Ook binnen het sociaal werk’
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies