Brief aan afscheidnemend kinderrechtencommissaris Bruno Vanobbergen

Geachte Kinderrechtencommissaris,

Beste Bruno,

Ik schrijf je deze brief omdat ik je ongerustheid deel over het feit dat in ons land de belangen van sommige kinderen boven die van andere geplaatst worden. Ik hoop dat je in je nieuwe job op dezelfde nagel blijft kloppen.

Ik verklaar me nader.

‘Je verhuist omdat het daar rechtvaardiger leven is.’

Bij een bezoek aan het Red Star Line Museum in Antwerpen werd ik getroffen door een foto van een meisje van een jaar of tien. Ze kijkt me strak aan. Donkere ogen en zwart haar. Haar rok vakkundig gedrapeerd rond haar middel.

Naast haar op de bank ligt een zakje met haar spullen. Haar voetjes heeft ze parmantig over elkaar geslagen en in haar handjes houdt ze een bootticket voor de overtocht. Het bijhorend plaatje vermeldt: ‘Landverhuizer, 1905, Halifax’.

Landverhuizer

Dat woord ‘landverhuizer’ raakt me.

Vermoedelijk kwam dit meisje uit een Oost-Europees land. Via Antwerpen ging ze een Canadese toekomst tegemoet. Ze maakt deze overtocht niet voor het plezier, maar voor een betere toekomst. We noemen haar simpelweg landverhuizer, punt uit. Je komt van een land en verhuist naar een ander land omdat het daar rechtvaardiger leven is. Klaar.

Waarom helpen jullie me niet?

Dat brengt me bij jouw vurig pleidooi over onze verantwoordelijkheid voor alle kinderen. Ook kinderen van vluchtelingen. Je blijft herhalen dat ons antwoord op de nood van deze kinderen ronduit armtierig is.

Terecht. We meten in dit land met twee maten en gewichten. Hoe verantwoorden we dat aan die kinderen?

We vinden het niet evident om een kind van uitgeprocedeerde vluchtelingen te helpen. Maar op grond van welke morele argumenten? Stel dat zo’n donkere oogjes van pakweg tien me vandaag vragen: “Waarom helpen jullie me niet?”. Wat heb ik dan in te brengen?

Goed fout

Ik probeer een antwoord bij elkaar te sprokkelen.

Er zijn in dit land gradaties van goed en fout. Ga je heel zwaar in de fout, dan besluiten we in eer en geweten dat we je geen helpende hand moeten reiken.

‘Er zijn in dit land gradaties van goed en fout.’

Wat jij dan misdaan hebt? Wel, je bent kind van je ouders. Die volgen onze spelregels niet en dat vinden we heel fout. Want jouw ouders zijn uitgeprocedeerde vluchtelingen. Ze weten verduiveld goed dat ze hier illegaal zijn. Ze moeten ons land zo snel mogelijk verlaten. Grijpen we niet stevig in, dan worden we binnenkort vertrappeld door mensen die hier eigenlijk niet mogen zijn.

De mevrouw van Open Vld had het pas nog over een “aanzuigend effect”. Ze vervolgde: “De regel is de regel. En die geldt voor iedereen.”

Jeugdhulp

“Of er geen aparte regels bestaan om kinderen te beschermen?”, vraag je me. Je bedoelt waarschijnlijk de jeugdhulp.

Die regels zeggen onder meer dat kinderen recht hebben op hulp. Hun belang is voor ons een topprioriteit. Zijn we verontrust over de thuissituatie of maken we ons zorgen over hun welzijn, dan grijpen we in. Als het nodig is, twijfelen we dus niet om kinderen te beschermen en te beveiligen.

Syriëstrijders

We zorgen dus goed voor onze eigen kinderen. Maar niet voor jou. Want jij bent het kind van illegale vluchtelingen. Die sluiten we op, net als misdadigers. Omdat jouw ouders hier illegaal verblijven, halen we je op van school en brengen we je naar een gesloten asielcentrum. We willen dat jullie verdwijnen.

‘We zorgen dus goed voor onze kinderen. Maar niet voor jou.’

En wees blij dat je geen kind bent van Syriëstrijders. Want dan ben je mogelijk ook nog eens besmet met kwade gedachten. Je zal opgroeien tot jihadist en ons later aanvallen. Zo’n kinderen willen we hier niet. Die maken ons immers bang. Dat begrijp je toch?

Kinderrechten als kompas

Wat zeg je? Je begrijpt het allemaal niet?

Wel ik ook niet. Daarom schreef ik deze brief aan afscheidnemend kinderrechtencommissaris Bruno. Hij wordt medekapitein van het agentschap ‘Opgroeien’, een overheidsdienst zonder agenten. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij in zijn nieuwe job het belang van alle kinderen voorop blijft stellen. Met de kinderrechten als kompas.

Zullen we hem samen alle succes wensen?

Kris Stas