Ik wil alleen het beste

Overleven

Ik kan ze bijna horen, zo luid klinken ze. De stemmetjes die voortdurend aanwezig zijn in haar hoofd. Gebaseerd op het gefluister achter haar rug en het geschreeuw in media en onlinefora.

Ze is dom. Ze profiteert. Ze is marginaal. Ze verdient het niet om kinderen te krijgen.

Ze probeert zich te beschermen tegen die stemmen. De verdedigingsmodus is een constante overlevingsstrategie. Ze wil alleen het beste voor haar kinderen. Daarvoor heeft ze alles over.

Het is niet makkelijk, vier kinderen opvoeden. Vooral omdat ze geen netwerk heeft. Geen grootouders in de buurt die met plezier op het zieke kleinkind passen. Geen schoonouders waar ze af en toe mag eten en die haar zo een dag koken en afwassen besparen. Geen broers of zussen die boodschappen voor haar doen als ze zich minder voelt.

Lieve man

Haar man combineert twee jobs. Het is dus normaal dat zij zich over kinderen en huishouden ontfermt. Het is een lieve, betrokken echtgenoot. Hij belt haar tijdens elke rookpauze om te vragen hoe het gaat.

Het is zo één die zich laat onderdrukken door haar man. Ze kan niks doen zonder dat hij het weet.

Ze wou stoppen, na het derde kind, echt. Maar ze voelde nog een leegte, een onbeschrijfelijke leegte, en dus kwam er in een hormonale opwelling nog een vierde bij. Hij was gewenst en geliefd. Maar op sommige dagen vervloekt ze die beslissing.

Dat blijft maar kinderen maken, zonder ze te kunnen opvoeden. Waarschijnlijk voor het kindergeld.

De beste school

Ze schrijft haar kinderen in op een Nederlandstalige school. Ze heeft van horen zeggen dat die beter zijn. Ze wil liefst eentje waar het niveau heel hoog ligt. En met een strikt opvolgingsregime. Zij zal haar kinderen de beste kansen geven.

Onze plaatsen worden ingepikt. Die niet-Nederlandstalige kinderen halen ook het niveau van de hele klas naar beneden. Voor je het weet lopen onze kinderen schoolachterstand op.

Elke dag gaan de kinderen naar de huiswerkbegeleiding. En op dinsdag naar het voetbal, op woensdag naar de muziekschool, op donderdag naar het creatief atelier, op vrijdag zwemmen en in het weekend match, de moskee en Engelse les. Haar kinderen moeten en zullen slagen in het leven.

Die doet niks anders dan die kinderen van hier naar daar brengen. Tja, die heeft niks beter te doen.

Ze spaart zich, soms letterlijk, het eten uit de mond zodat haar kinderen niets te kort komen. De brooddoos zelf is belangrijker dan wat er in zit. Haar kinderen zullen er bij horen en niet doorgaan voor tweedehandskoters.

Profiteren van een verlaagd sociaal tarief waar het kan. Maar wel genoeg geld voor een iPhone. En wij maar werken en belastingen betalen.

Dom

Ze ligt nachten wakker om uit te rekenen hoe ze deze maand weer door zal komen. Welke rekeningen kan ze uitstellen? Waar kan ze nog besparen? Ze vult dagen met het regelen van afbetalingsplannen en bellen met incassobureaus en deurwaarders.

Ze is dom.

Ze heeft een basiskennis van het Nederlands. Geleerd door samen met de kinderen huiswerk te maken. Maar het is zo moeilijk. Een andere taal met een ander alfabet en zelfs een omgekeerde schrijfwijze. In haar thuisland heeft ze een universitair diploma, maar talen zijn gewoon niet haar ding. Nederlands begrijpen doet ze ondertussen min of meer, spreken durft ze niet.

‘Ik stel vast dat niemand echt luistert.’

Waarschijnlijk haar school niet afgemaakt. Maar zelfs zonder diploma zou je toch een minimum van intellect verwachten.

Omdat ze niet durft spreken, houdt ze zoveel mogelijk afstand van de school. Er mogen geen vooroordelen rond haar kinderen ontstaan omwille van haar eigen onkunde. Ze ontwijkt het oudercontact, neemt niet deel aan de activiteiten van het oudercomité en gaat nooit in op de vraag om te helpen in de klas.

Eerder niet willen dan niet kunnen, zeker? Ze doet gewoon geen enkele moeite. Ze toont geen enkele interesse in haar kinderen.

Oerinstinct

Het is sterker dan haarzelf. Het schelden en roepen terwijl ze het bureau van de directeur uitloopt. Ze kent de woordenschat van discretie en diplomatie niet. Haar oerinstinct neemt het over. De moeder die vecht voor haar jongen. Alweer een schorsing.

Wat wil je dat er van zo’n kind wordt, als ze thuis zo’n taal horen? Zo’n opvoeding kan een school niet rechttrekken. Wij houden onze handen er vanaf.

Wat is er toch gebeurd? Ze doet alles voor haar kinderen, dus daar kan het niet aan liggen. Ze voelt zich geviseerd, niet geapprecieerd of zelf nog maar gehoord.

Luierik. Egoïst. Altijd die rol van slachtoffer. We kunnen niet blijven opdraaien voor dat soort mensen.

Ze is zo moe van dat vechten. Ze heeft geen energie meer om op te komen voor haar gezin. Haar bedoelingen en ideeën worden constant overstemd. Ze doet het niet voor zichzelf.

Ik kan ze bijna horen, die stemmen. Het is zo moeilijk om haar uit het vakje te halen waar iedereen haar keer op keer induwt. Er wordt alleen gehoor gegeven aan het eigen superieure oordeel. Tegelijk zie ik haar breekbaarheid en kracht. En ik stel vast dat niemand naar haar stem luistert. Echt luisteren: naar wat ze zegt, naar wat ze verzwijgt.

Het is nochtans simpel. Ze wil alleen het beste voor haar kinderen.