Huisbezoek
Ik was op huisbezoek bij een koppel met twee aandoenlijk schattige kinderen met pretlichtjes als ogen. In de ogen van de mama scheen echter geen licht. Ze keek dof en zorgelijk voor zich uit. Mijn huisbezoeken zijn dan ook geen plezierbezoekjes. Ik bel bij mensen aan om een groot probleem op tafel te leggen.
‘Mijn huisbezoeken zijn geen plezierbezoekjes.’
In mijn job gaat dat vaak over mensen met een huurachterstal, groter dan drie maanden. De huiseigenaar heeft dus redenen om naar de vrederechter te stappen, de huurovereenkomst te ontbinden en het gezin met de schattige kinderen op straat te zetten. Maar voor er zulke draconische maatregelen volgen, ga ik dus op huisbezoek om te bekijken of de situatie nog om te buigen valt.
Het goede nieuws: vaak zijn er nog oplossingen. OCMW’s laten huurders niet aan hun lot over. Maar plezant zijn die bezoekjes natuurlijk niet. Want of nu het OCMW de huurschuld ten laste neemt en met de huurder een afbetaalplan afspreekt, of er een afbetaalplan komt tussen huurder en verhuurder, er gaat altijd een zeer grondig onderzoek aan vooraf om te zien wat realistisch en haalbaar is.
En zo’n onderzoek is natuurlijk niet leuk voor de huurder. Nogal confronterend ook om je lege portefeuille en moeilijke gezinssituatie open en bloot te tonen aan een vreemde.
Tegenslag
Het gezin waar ik op huisbezoek ben, is nogal transparant over hun situatie. Inderdaad, ze hebben huurachterstal. Wel betaalden ze elke maand zo veel ze konden, maar regelmatig niet de volledige huurprijs. En dan loopt de huurschuld snel op.
‘Een van de schattige dochtertjes kreeg gezondheidsproblemen. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Alles wat je niet wil.’
Wat aan de basis ligt van de tekorten? Bij dit gezin zijn er verschillende redenen, maar ze wijzen allemaal naar een zekerheid: hun budget is ontoereikend om op het einde van de maand een buffer te hebben voor een tegenslag. En een tegenslag is hen zeker overkomen. Een van de schattige dochtertjes kreeg gezondheidsproblemen. Ziekenhuis in, ziekenhuis uit. Alles wat je niet wil.
Om een lang verhaal kort te maken: de ouders kregen hoge facturen en konden die niet betalen. Ze kregen verschillende deurwaarders op hun dak en zaten met de handen in het haar.
Lenen bij de bank
Als een soort van wanhoopspoging, gingen ze naar de bank voor een lening. Met die lening konden ze alle openstaande schulden in een keer betalen, geen bijkomende kosten en geen inbeslagname van goederen. Probleem opgelost, zo dachten ze.
‘Er zijn mensen die maandelijks meer afbetalen voor hun persoonlijke lening dan dat ze huur moeten betalen. Zo ontstaan er vreselijke tragedies.’
Helaas: die oplossing is nefast voor deze mensen. Met een gewone schuldeiser valt te praten over afbetaalplannen of uitstel van betaling. Maar bij een bank is dat een ander paar mouwen: wie niet betaalt, is meteen de pineut.
Wat ik niet begrijp: heel wat mensen die absoluut niet solvabel zijn, kunnen toch persoonlijke leningen afsluiten. De ene om bestaande schulden af te lossen, de andere om nieuwe meubels te kopen of voor een familiebezoek in hun vaderland. Allemaal aan torenhoge rentes en met maandelijkse aflossingen waarvan de bank vooraf weet dat ze die niet terugbetaald krijgen.
Te vermijden tragedies
Ik kom op huisbezoek bij mensen die maandelijks meer afbetalen voor hun persoonlijke lening dan dat ze huur moeten betalen. Zo ontstaan er vreselijke tragedies, zoals bijvoorbeeld brooddozen die ’s morgens leeg naar school gaan.
Banken kunnen heel wat leed vermijden door aan kwetsbare gezinnen een persoonlijke lening doodeenvoudig te weigeren. Of mensen bij een betaalprobleem meteen naar het OCMW door te verwijzen. Niet dat wij alles voor hen kunnen voorschieten, maar we kunnen wel veel oplossingen aanreiken: van tussenkomsten tot haalbare betaalplannen bij de schuldeisers en budgetbegeleiding of -beheer om terug alles op de rails te krijgen.
Het OCMW zou ook een mandaat moeten krijgen om bij bestaande leningen lagere afbetaalplannen te bedingen bij de banken. Dat zou kunnen verhinderen dat sommige mensen snel in grote problemen raken.
Hoe het uiteindelijk afliep met het gezin met de twee schattige kindjes? Met hun budget was het onmogelijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Ze gingen in collectieve schuldenregeling bij een schuldbemiddelaar en wij namen hun huurschuld ten laste. Ze betaalden hun huur voortaan correct. Maar gingen wel een moeilijke periode tegemoet die vermeden hadden kunnen worden.
Reacties [8]
Wanneer grijpt de wetgever in?
Het financiële beleid moet in goed overleg tussen schuldeiser en gezin .opvolging en correcte betaling ,begeleiden en voorkomen ,niet loslaten voor het einde van probleem blijven ondersteunen 👍🏻💪🏻
“Singles betalen liefst 52 procent belastingen op loon, koppels ‘slechts’ 35 procent” stond te lezen in HLN. “Werkexpert heeft advies” waar velen slechts van kunnen dromen. Het welbevinden van danig veel mensen wordt de dieperik ingesleten, letterlijk. In mijn eigen gemeente, 9 personeelsleden vr 30000 burgers, in ‘n stad 13, vr ‘t zelfde aantal. Laten we het dan hebben over de erfbelasting, rijke burger 3%, arme, gewone burger, 26%. Grondwettelijk Hof hiermee akkoord. Onrechtvaardigheid troef in België! Vraag is: moeten wij dergelijke onrechtvaardigheid toestaan? Hebben we niet allen recht op een hoog welbevinden, in ‘n land als België? Hebben wij geen recht op ondersteuning om ons wel evinden op peil te houden, eventueel te verhogen. Het beleid vult de zakken, zet de gewone mens te ka… , Triest. Wie v.h. beleid, neemt het eindelijk op vr de gewone man, niet met woorden, maar met daden?
Met mijn ervaring met de advocate van het OCMW: ik moest alle facturen en betalingen aan haar bezorgen. Zij zou het regelen met die instanties. Bleek dat ze er niets mee gedaan had, en dat een ziekenhuisfactuur van 50 euro er 1 werd van 500 euro met deurwaarders. + alle andere facturen die ik haar gegeven had. Die 50 euro kon ik wel betalen. Maar ze wilde alle facturen samen nemen. Die advocate heeft nooit iets gedaan, maar ik kreeg wel vele weken deurwaarders aan de deur. En ik betaalde in 2010 al 350 euro voor 1 kamer met een bed en een wc? Vernederend!
Verkeerd antwoord op de verkeerde vraag? Gezinnen in armoede hebben gelijke financiële rechten, ook op persoonlijke leningen. Banken moeten geen sociaal onderzoek doen; ze kunnen wel eventueel verplicht worden om klanten te informeren over alternatieven.
Ides, Banken zijn wel degelijk verplicht om de kredietwaardigheid (grondig) te beoordelen: https://economie.fgov.be/sites/default/files/Files/Entreprises/Guidelines-kredietwaardigheid-consumentenkrediet.pdf Vriendelijke groet, Min
Het zijn niet alleen de banken! Ik ken mensen die maandelijks zwaar rood staan, de brievenbus zit dagelijks vol met herinneringen van onbetaalde rekeningen. Nochtans werken ze beiden, hun probleem; ze kunnen hun 2 kinderen niets weigeren! Hebben ze een nieuwe gsm of laptop nodig dan is het meteen de duurste enz… Oudste zoon studeert nu in een buurgemeente, alhoewel de verbinding met het openbaar vervoer prima is (maar enkele haltes) hebben ze een nieuwe wagen gekocht zodat hij met de auto naar school kan; de bank weigerde een lening maar ze vonden een garagist waar ze de wagen op afbetaling konden kopen; vorige garage had geweigerd! Komt er nu deze energiecrisis bij met torenhoge rekeningen en we zijn vertrokken….Er zou veel meer controle moeten zijn op deze praktijken om zulke mensen te beschermen want wie is hiermee gebaat?
De vrederechter kan de terugbetaling bij dergelijke lening herleiden tot de hoofdsom: zie https://www.samvzw.be/nieuws/wat-kijk-je-zeker-na-bij-een-consumentenkrediet
Zeker lezen
Wat kan de lokale politiek aan armoede doen? ‘Regels strenger maken is niet altijd de oplossing’
Sociaal werk op het platteland: ‘Voor sommige cliënten is schaamte het grootste probleem’
Voedselonzekerheid: in het spoor van kwetsbare bewoners in Antwerpen-Noord
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies