Julien
Verweesd staart Julien voor zich uit.Julien is een fictieve naam. Michelle heeft wel verschillende cliënten die in hetzelfde schuitje zitten als Julien.Turend in de verte, in gedachten. In een ooghoek vormt zich een traan. Ik moet ook wegkijken, uit het moment, om niet zelf in wenen uit te barsten.
‘Julien moet binnen drie weken weg uit zijn huis, dat heeft de rechter beslist.’
Ik heb Julien zonet verteld dat ik niks meer voor hem kan doen. Ik heb geen alternatief, niets waar hij zich tijdelijk veilig kan voelen. Niks.
Ik heb assistentiewoningen afgebeld. Er staan er veel vrij maar die zijn allemaal te duur. Voor de anderen zijn de wachtlijsten lang. Net zo lang als de wachtlijst voor een tijdelijke woning. Een betaalbare private huurwoning is helemaal uit den boze. Huisbazen hebben maar uit te kiezen, en kunnen hun oog laten vallen op de huurder met het hoogste inkomen. Hoe zou je misschien zelf zijn?
Drie weken nog
Er is geen oplossing. Julien moet binnen drie weken weg uit zijn huis, dat heeft de rechter beslist. Niet omdat Julien niet goed betaalt, wel omdat de huisbaas een loopje nam met de wet en mensen als Julien laat wonen in schimmelpanden aan een riante huurprijs.
Maar sinds de huisbaas tegen de spreekwoordelijke lamp liep, moet hij de woning in orde brengen en moet Julien er dus weg. Eerst vroeg de eigenaar het op zachte manier via een reguliere opzeg, maar toen Julien geen andere woning vond, kwam er een dwingend vonnis van de vrederechter.
Genadeloos dakloos
Het zijn geen prettige gesprekken, maar helaas gebeuren ze bijna dagelijks in de kantoren van maatschappelijk werkers.
‘Ik wil niet elke nacht zitten piekeren.’
De vragen die we stellen: Kan je tijdelijk ergens terecht bij vrienden of familie? Kan je je kinderen niet tijdelijk op internaat sturen terwijl jullie in de nachtopvang verblijven? Terwijl ik ze vraag, sluit ik mijn gevoel af. Ik wil het niet mee naar huis nemen. Ik wil niet elke nacht zitten piekeren.
Bij mensen als Julien krijg ik het het moeilijkst. Julien is 75 jaar, niet meer al te goed te been en heeft verzorging nodig. En straks is hij dakloos, genadeloos dakloos.
Maar ook bij gezinnen met kleine kinderen heb ik hartzeer. Want welke blijvende impact heeft dakloosheid niet op kinderen? En ik? Ik sta erbij en kijk ernaar. Als ik de kranten mag geloven worden de huurprijzen trouwens zo hoog dat geen van onze cliënten straks nog ooit een woning kan huren. Die machteloosheid hakt erin. Je wil als maatschappelijk werker tools in je handen om mensen te helpen. Je wil geen onrechtvaardigheid, noch onverschilligheid.
Michelle?
Je kan zeggen: dat is toch niet jouw verantwoordelijkheid, Michelle? En dat klopt. Maar probeer het maar eens naast je neer te leggen als je mensen in de wanhopige ogen kijkt?
Het evenwicht vinden en houden tussen kleine successen, zaken waar je impact op hebt en het grotere geheel waar je zelf niet veel aan kan doen behalve het melden, signaleren en tot treurens toe herhalen, is wellicht de grootste oefening voor mij als sociaal werker.
Ik heb een ongelooflijk schoon beroep, maar op het moment dat ik tegen Julien moet zeggen: “Ik kan je niet helpen”, dan is het gewoon een rotjob.
Reacties [13]
Wonen is een dak boven hoofd, is rust en veiligheid, is ook een grondwettelijk recht. Ik ben een gelukkige en fiere sociale huurder. Godverdomme investeer in betaalbare woningen… voor alle rechthebbenden…
kleine successen, zaken waar je impact op hebt en het grotere geheel waar je zelf niet veel aan kan doen behalve het melden, signaleren en tot treurens toe herhalen, is wellicht de grootste oefening voor mij als directeur van Dienst Wonen.
Hier in holland heeft de regering het mogenlijk gemaakt om de huurprijzen te verhogen. Wat ze met al dat geld doen, god mag het weten..
Ben zelf ook dakloos geweest, jaartje in de opvang gezeten, gelukkig had ik punten gespaard voor een sociale woning. Nu hoop ik over een tijdje in een caravan te gaan wonen; als men sommige recreatie parken aan zou wijzen voor permanente bewoning, is men zo van het “probleem” verlost. Er staan ook zoveel huizen te koop en te huur. Er moet kennelijk nog meer bijgebouwd worden. Eigenlijk alleen maar om de hele “economie” kunstmatig aan de praat te houden. Dit is ook niet eerlijk tegenover “armere” landen en mensen. Die haast geen menswaardig bestaan meet kunnen leven. De straten zijn leeg
Heel herkenbaar! Toen ik kandidaat-huurders inschreef bij het svk waar ik vroeger werkte was dat tegen 7 op de 8 kandidaten, allen in dringende, onveilige of financieel erg krappe situaties, zeggen dat we nooit iets zouden kunnen aanbieden. Met sommige van die 1 op 8 die we misschien konden helpen moesten we het dan doen om toch nog succes te ervaren in de job.
Je geeft aan dat deze mijnheer 75 jaar is, zorg nodig heeft. Heb je een aanvraag voor de WLZ VV4 overwogen. Het lijkt mij iemand die kwetsbaar is. Hoe zit het met zijn zelfregie. Zou hij op zijn plek kunnen zijn binnen een woonzorgcentrum? Hoe is de samenwerking binnen het sociale domein? Welke afstemming is er met de woningbouwvereniging?
Alle bewondering voor het signaal dat je geeft. Julien zal het voelen, net als de anderen die je pad kruisen. Dat je er bent, betekent veel voor hen. Chapeau!
DIt lijk op NEDERLAND armoeden uit huis plaatsing, of huis melkers die te hogen huur vragen.
En onrecht mating naar de rechter stappen.
In 20 jaar tijd is Nederland een ontwikkeling land geworden.
Ik hoop niet dat BELGIE dat ook word, kijk niet te veel naar het geld, maar naar het maatschappelijk midden veld.
Huisjesmelkerij tiert hier ook welig hoor, in Antwerpen ken ‘k zo wel enkele straten .. Ook maatschappelijke werkers staan er soms machteloos tegen omdat sommige mensen dan helemaal op straat zouden staan .. Huiveringwekkend vind ik …
Ook hetzelfde gevoel van onmacht bij mij als het over huisdieren gaat die nergens mee mogen in huurhuizen en dan moeten afgestaan worden aan het asiel. Juist het huisdier is hun enige houvast…..
In kader van de steunverlening kan het OCMW in principe erg ver gaan. Zo zou, als is het maar tijdelijk, in afwachting van een definitieve oplossing, wel degelijk de kosten van een assistentiewoning op zich worden genomen. Natuurlijk moet je dat verkocht krijgen aan het Bijzonder Comité Sociale Dienst en jouw leidinggevende. Ongebruikelijke voorstellen doen is erg moeilijk en zal je vaak niet in dank worden aangenomen, maar out of the box denken is zoveel beter dan dakloosheid. Volhouden, al gaande wordt de weg gebaand!
Je kan vragen ‘zijn er vrienden, familie …’. Of je kan zijn netwerk in beeld brengen en aan tafel bij elkaar zetten. Niet met uitgangspunt dat hen gevraagd wordt om te voorzien in opvang, maar met de vraag om mee te helpen denken en zoeken. Op die manier ontstaan vaak mooie ideeën
Buiten de klassieke box zijn er ook ideeën als
– mensen die bereid waren Oekraïners op te vangen, zijn mss ook wel bereid om tijdelijke oplossingen voor Belgen aan te bieden
– caravans, mobile homes die momenteel niet gebruikt worden
– eenzame ouderen, mensen die in een (voor hen) ‘te’ groot huis wonen
…
Wat niet wegneemt dat het van belang is om structurele problemen te blijven aankaarten.
Ik ben het met je eens Rik. Ik het OCMW waar ik tewerkgesteld ben momenteel , zou men daar niet eens over twijfelen. Maar het is niet overal hetzelfde helaas. En je moet lef hebben soms
Zo pijnlijk…zo machteloos…
Zeker lezen
‘De term radicaal wordt vaak gebruikt om iemands mening te ondermijnen’
Dochter over verlies van vader met dementie: ‘Zelfbeschikking is de enige waardige piste’
Dikke Freddy aan Filip, koning der Belgen
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies