Kind zoekt huis

Jongen in de nachtopvang

Hij heeft met zijn mama in de nachtopvang geslapen.

Het is er wel oké, maar hij moet er altijd zijn bed opruimen.
Vroeger, toen hij nog een eigen bed had, moest hij dat niet doen. Maar nu is het dus omgekeerd.

Hij vindt het een gek idee, dat hij zijn lakens elke dag in die ‘waskarren’ moet gooien.In de nachtopvang vindt iedereen een pakketje met een laken en deken op zijn bed. Mensen maken zelf hun bed op. ‘s Ochtends wordt dit allemaal door de slaper van de bedden getrokken en in grote ijzeren karren gegooid die door de wasserij worden opgehaald.

‘Op school weten ze niet waar hij slaapt.’

Voor de rest is het wel oké. Hij krijgt witte boterhammen en witte melk. Nadien zet zijn mama hem af aan de schoolpoort. Op school weten ze niet waar hij slaapt. Maar dat is niet zo raar, hij weet ook niet waar zij slapen.

Hij weet wel waar zij op vakantie geweest zijn. Over zijn vakantie zegt hij niets, want hij kan niet goed liegen. Dat heeft hij nooit geleerd. Dus zwijgt hij. Hoewel hij graag praat. Dat kan hij vooral goed met mama. Mama luistert graag.

Doodmoe

Mama glimlacht maar ziet er doodmoe uit.

Hij zit in het tweede leerjaar. Eigenlijk zou hij in het derde moeten zitten, maar hij heeft ADHD.

School is wel oké. Veel stilzitten. Maar tijdens de speeltijd kan hij zoveel rondlopen dat het zweet soms over zijn rug loopt.

Zou mama de hele dag stilzitten of rondlopen? Soms vraagt hij zich dat wel af, mama zegt dat ze werkt, maar je hebt werk waar je stilzit en werk waar je rondloopt. Of misschien is het wel zoals op school, en doet ze allebei door elkaar.

Mama zoekt een huis

Mama werkt door werk te zoeken. En een huis te zoeken. Dat lijkt hem werk waarbij je veel rondloopt. En veel zweet.

‘Mama werkt door werk te zoeken. En een huis te zoeken.’

Je kan je daar ook douchen, in de nachtopvang. Die meneren geven dan handdoeken en shampoo enzo. Het water is veel te heet en er is niet veel ruimte om te lopen, maar het is wel oké.

Misschien gaat hij later ook wel nachtwerk doen, zoals die mensen die wakker zijn als hij moet slapen. Of die ’s avonds laat nog soep uitdelen. Die soep heeft al bijna alle kleuren gehad van al zijn kleurpotloden. Gelukkig nog geen bruin.

Belangrijke rugzak

Ze hebben ook een locker, die staat zomaar op straat. Net als zij. Maar voor de locker heb je een code nodig.

Mama is wel slim, want de echt belangrijke documenten bewaart ze in haar handtas.

‘Mama staart uit het raam en weent met haar ogen.’

Hij heeft ook belangrijke dingen in zijn rugzak, waar mama niet aan denkt maar die ook van tel zijn.

Een gekleurd touw – voor goocheltrucjes, Labello – voor zijn droge lippen, een stressbal – voor al zijn energie, bouwblokjes van Delhaize, een houten slang – om mensen te doen schrikken en een deurbel.

Zijn deurbel. Hij pakt ze trots vast, die vuilwitte deurbel met grijze knop.

Toont ze aan zijn mama: “Nu gewoon nog een deur he, mam.”

Mama staart uit het raam, doet een poging om te lachen met haar mond. Weent met haar ogen.