Geen plaats voor nieuw leven

Zij / Ik

“Ik wil het kind wel, Kaat. Maar wat kunnen we het bieden?”
Ze wonen in een barak. Geen stromend water, geen elektriciteit, geen verwarming.
Hun twee andere kinderen wonen bij haar mama. Geen plaats voor nieuw leven.
Ze kijkt me aan, zoekt steun met haar ogen, haar handen die wringen, gans haar lijf.
Ik zeg niets, drink hete oploskoffie en voel haar pijn.

Dit is het moment waarop het werk binnenkomt. Waarop blijkt dat levens dezelfde zijn.
Dat we vaak voor dezelfde keuzes komen te staan als onze mensen. Er soms gewoon andere maken.

Zij heeft mijn leeftijd. Of ik de hare.
Ze houdt van taal. Ze kan haar mannetje staan.

‘Ik zeg niets, drink hete oploskoffie en voel haar pijn.’

Ik help haar met een zwangerschapstest.
Die stress, die onzekerheid. Dat plannen en hopen van niet.
De test geeft twee streepjes aan.
Ik bel het centrum voor een afspraak. De volgende dag al kunnen we op gesprek.
De hele weg ernaar toe houdt ze mijn arm vast.

We lachen zenuwachtig als de dokter vraagt voor wie het eendenbekonderzoek is.
We huilen hete tranen wanneer ze de gel van haar buik wrijft, haar blik zo ver mogelijk van het monitorscherm.

We zijn twee vriendinnen die gaan shoppen. Of toch windowshoppen, want geld is de grote afwezige.
Ik blijf staan voor een etalage met kinderkleertjes, beeld me in hoe mijn metekindje ermee zou staan.

Ze trekt aan mijn mouw. “Kom Kaat”, zegt ze met een pijnlijke blik. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Kinderkleertjes bekijken na een bezoek aan het abortuscentrum.
Ik leg mijn arm om haar heen om me te excuseren voor mijn ongevoeligheid.
Ze knijpt erin, om me te laten voelen dat ze ’t begrijpt.

Hij

Hij met zijn handen als kolenschoppen. Hij die een volledige deuropening inpalmt. Hij die met interimcontracten zijn lijf kapot werkt. Hij die dat doet voor vrouw en kinderen, zodat zij dat niet moeten doen. Brood op de plank, man op zijn plaats. Met zijn 1 meter 87, met zijn ruwe huid en stoppelbaard. Met zijn schouders verstopt onder een wollen trui.

Hij ziet er zo kwetsbaar uit. Tranen rollen over zijn wangen.

‘Ik schrik van zijn verdriet.’

Ik kijk naar de bril die vertrapt op de grond ligt, naar de potten confituur van de voedselbedeling, naar het zeil dat loswaait.
Naar alles, behalve naar hem. Ik kan het niet. Ik schrik van zijn verdriet.
Zij zijn naar mij gekomen. Zij wilden de abortus. Zij begrepen dat dit geen plek is voor een kind.
En nu dit.

“Ik verbied het. Je mag niet naar die afspraak.”
Ik slik. Ik ken haar.
“Kom Kaat, we zijn voort”, zegt ze.
Samen gaan we op stap. Om te doen wat hij ons verboden heeft.

Eerst is ze strijdvaardig. Het is haar lichaam. Het kind heeft geen toekomst. Hij moet zelf maar om kunnen met zijn verdriet. Alsof zij er geen heeft.

Aan de deur van het centrum geeft ze toe dat ze de vruchtafdrijvende pillen niet genomen heeft. En of we geen nieuwe afspraak kunnen maken? We hebben toch nog tijd?

Ze is nog niet zó ver.
Hij is nog niet zo ver.

Wij

Wanneer we aan de barak terugkomen, zit hij op de matras te roken.
Zijn blik breekt wanneer hij naar haar opkijkt. “We hebben het niet gedaan”, zegt ze.

Wij.

Ze gaat naast hem op de matras zitten en neemt zijn hand vast.
Haar rode ogen zoeken de zijne, vol liefde.
Hij weent. Ik weet niet of het uit verdriet of blijdschap is.

Ik ween met hen mee. Schokkerig valt er een traan op de neus van mijn schoen.
“Kaat, zet u”, snikt hij.
Ik zet me naast hem. Hij legt zijn arm rond haar en doet hetzelfde bij mij.
Met zijn drieën wenen we, machteloos, kwaad, verbonden door zijn armen in een wollen trui.
Als een navelstreng om ons heen.