‘Een zoon kan zijn moeder verlaten, maar een moeder verlaat nooit haar zoon’

Ze is hem blijven opzoeken

Morgen komt hij vrij.

Elke zaterdag gaat ze bij hem op bezoek. Al negen jaren lang. Ze stort geld voor zijn kantine, stuurt een kaartje op zijn verjaardag.

Toen ze zes jaar geleden te horen kreeg dat ze borstkanker had, vertelde ze het hem vanop de plastic stoeltjes in de bezoekerszaal. Een jaar later en een borst minder, zat ze er nog steeds elke zaterdag. Hij is de enige die overblijft voor haar en zij voor hem.

‘Ik ben van de idee dat heel wat zaken verzacht worden met chocolade.’

Ondanks alles wat hij heeft gedaan en niet heeft gedaan, alle verjaardagen die hij heeft gemist, alle kerstdagen waarop ze alleen zat. Ondanks alle tijd die zij mee heeft geboet voor zijn fouten. Ondanks die negen jaren is ze hem blijven opzoeken.

Ook als ze niets tegen elkaar te zeggen hadden, of zij in haar woede zat, in haar verdriet of in haar eenzaamheid. “Een zoon kan zijn moeder verlaten, maar een moeder verlaat nooit haar zoon”, zucht ze.

Pralines voor de moeder

Ik heb een doos pralines mee voor haar, ben van de idee dat heel wat zaken kunnen verzacht worden met chocolade. Rond de pralinedoos is een geel lint gestrikt. Ze speelt ermee. “Het is de kleur van mijn lint van Kom op tegen kanker”, merkt ze wrang op.

Ze wordt met een mep teruggekatapulteerd naar die rotperiode. De periode tussen diagnose en herstel. Alles daartussen, van chemo tot amputatie. De taxichauffeur als enige contact.

Haar zoon die vastzit, letterlijk. Die haar haar niet achteruit kan houden als ze koude nachten doorbrengt op de badkamervloer, haar hoofd boven de wc-pot. Die haar niet naar boven kan dragen, als ze van pure uitputting in de zetel in slaap valt. Die enkel kan zeggen dat ze een mooi hoofddoekje draagt, zaterdag tijdens het bezoek.

Misselijk, eenzaam, de haren in de haarborstel tellen en dan uitgeteld in bed neerzakken. Alles laten passeren, tot het weer zaterdag is. Je afvragen waarom je nog vecht. En of je dit wel vechten kan noemen.

Waterige ogen

“Ken je het verhaal van de gele linten?” Mijn vraag haalt ons beiden uit haar gemijmer.

Ze schudt het hoofd afwezig.

“Er was een man die vrijkwam na vier jaren gevangenis. Omdat er heel wat was gebeurd, was hij niet zeker of hij welkom was thuis. Hij had een brief gestuurd waarin hij had geschreven: “Als ik nog welkom ben, hang een geel lint rond de eik op het dorpsplein.” Toen hij toekwam, hing de eik vol gele linten.”

‘Ze kijkt me aan met waterige ogen. Ze draagt een constante tristesse in zich.’

Ze kijkt me aan met waterige ogen. Haar ogen staan eigenlijk altijd een beetje waterig, ze draagt een constante tristesse in zich. Ze neemt de pralinedoos mee en stapt de kamer uit.

Ze komt terug met verse koffie en voor elk nog één praline. “De voorlaatste”, knipoogt ze. Even later neem ik afscheid en wens haar een leuke dag, morgen.

Wanneer ik de deur achter me sluit, voel ik het gele lint van de pralines rond de deurknop hangen.