Dé moslim? Weg ermee!

Ik heb er genoeg van! Van moslims die enkel en alleen naar hier komen om te profiteren. Van moslims die halsstarrig weigeren zich aan te passen aan onze Westerse wereld. Van zij die hun geloof opdringen en verwachten dat wij ons aanpassen. Daarenboven hebben die moslims schuld aan (kies maar uit) de crisis, werkloosheid, inbrakenplaag, het feit dat mensen hun buren niet meer kennen en de teloorgang van Tien om te Zien. Jij kent hem toch, die moslim? Hij komt te pas en te onpas opdraven tijdens discussies aan de toog. Je ziet hem veel op televisie, in kranten en tijdschriften. Op het wereldwijde web. In reacties op al die nieuwssites.

Wel, die moslim ken ik niet persoonlijk. Ik ken er anderen.

Wallah sur le coran

De jonge moslim die het normaal vindt dat hij niet in een disco binnen mag omwille van zijn ‘Tête arabe’. Ik ken een tiener die ongelooflijk irritant is, steeds het laatste woord wil hebben en enkel de meest vulgaire Arabische woordenschat kent. Een 19-jarig meisje dat twee straten verder woont maar elke keer ze langs wil komen, wordt afgezet en opgehaald door haar moeder. Ik heb al veel toffe momenten doorgebracht met een moslima die geen muntthee kan zetten en me keer op keer vraagt hoe dat moet.

Ik heb al uren geluisterd naar de sappige anekdotes van de jongen die elk verhaal kracht bijzet door te zweren ‘Wallah sur le Coran!’ Hoewel hij de Koran nog niet heeft gelezen. Ik ken er eentje die als Tim in perfect Nederlands een afspraak maakt om huurappartementen te bezoeken. Als hij ter plekke komt, met zijn kroezelhaar en bruine huid, krijgt hij elke keer opnieuw te horen dat het appartement al verhuurd is.  Een gezin met vijf vrouwen onthaalde me zo hartelijk tijdens het hennafeest voorafgaand aan een huwelijk, dat ik twijfel om er voor mezelf één te organiseren.

 ‘Ik ken enkele moslims. Zij baren me geen zorgen.’

Het bloed werd me al van onder de nagels gehaald door een jongen die kan liegen zonder verpinken. Ik ken er verschillende die zich moslim voelen maar, op de ramadan na, niet praktiserend zijn. Een moslima probeerde me te kalmeren toen ik furieus was omdat ze haar ontslag kreeg omwille van haar hoofddoek. Zij troostte mij. Ik ken er die meer talen beheersen dan ikzelf. En ook eentje die zich enkel in het Arabisch en met gebarentaal kan behelpen. Zij die hier al generaties geboren en getogen zijn. En een andere die helemaal alleen de oversteek maakte, nog niet zo lang geleden.

Kortom, ik ken enkele moslims. Zij baren me echter geen zorgen. Het is ‘dé moslim’ die me de keel uithangt.

Iedereen Charlie

De gruwelbeelden van IS choqueren mensen van over de hele wereld. Plots is iedereen Charlie. We spreken in zware statements over vrije meningsuiting: ‘Want als we al niet meer mogen lachen met de islam?!’ Maar o wee als er eentje een koranvers op zijn Facebook deelt. Dan vinden we dat sommige dingen ons beter niet worden ‘opgedrongen’.

Er is geen bom nodig om een maatschappij te laten ontploffen. Zolang we blijven denken in extremen, blijven we barsten maken. We moeten bang zijn van veralgemening en gebrek aan nuance. Niet van een gesluierde vrouw. Niet van jongeren die hun snack met halal-vlees willen. Niet van mannen met baarden.

Gestoorde gekken vind je overal, ze zijn van alle rangen en standen, en houden er elk hun eigen geloof op na. Laten we dus stoppen om iedereen in vakjes te stoppen. Laten we stoppen om een hele diverse groep die per ongeluk hetzelfde geloof delen met de vinger te verwijzen. Op die manier worden gigantisch veel onschuldige burgers getroffen.

Dus weg met dé moslim, die mediamoslim! Die heeft al te veel slachtoffers gemaakt.