Mantelzorg met kleur

Mantelzorg

Mantelzorg is een gekend begrip in onze samenleving, hoewel een eenduidige definitie moeilijk op te maken is. Want wat is mantelzorg? En hoe wordt het ingevuld? Dat is in elke situatie anders.

“Zorgen voor iemand is normaal.”

Zo ook bij mensen met een migratieachtergrond. Voor hen is het begrip mantelzorg vaak onbekend. Mantelzorg is in bepaalde culturen zo’n vanzelfsprekendheid dat het ‘zorgen voor iemand’ er geen begrip op zich nodig heeft. Het is een gewoonte. Het is normaal.

In het boek ‘Mantelzorg met kleur’ gaat Anne Dedry in op het feit dat mensen met een migratieachtergrond opvallend minder beroep doen op professionele hulp aan huis dan autochtone Belgen. Er is geen duidelijk zicht op hoeveel mantelzorgers er zijn en welke zorgen zij ondersteunen. We weten ook niet of deze mantelzorgers op de hoogte zijn van welke instanties en zorghulp hen kunnen helpen.

Zes getuigenissen

In het boek getuigen zes mantelzorgers. Hun persoonlijke situatie, hoe zij zorg invullen, maar ook hoe dit verbonden is aan hun culturele of religieuze achtergrond krijgt ruime aandacht.

De wereld van zorg en welzijn is complex. Een overzicht maken van het grote zorgaanbod in Vlaanderen en Brussel is haast onbegonnen werk. Geen verrassing dus dat mensen door de bomen het bos niet meer zien en ze geen zicht hebben bij wie ze voor welke zorg terecht kunnen.

Meestal gaat het ook niet alleen om een zorgvraag, maar zijn er ook vragen omtrent huisvesting, werk, financiën… Ook deze thema’s worden besproken.

Witte gezondheidszorg 

De inhoud van het boek is praktisch onderverdeeld in hoofdstukken die heel vlot lezen. De getuigenissen zijn een grote meerwaarde.

Het boek doet je vaak stilstaan bij de concrete vragen van mensen met een migratie-achtergrond. Vraag die opborrelt: Hoe kunnen we werken aan duidelijke info en meer toegankelijkheid zodat we ook de zorgvragen van mensen met een migratie-achtergrond kunnen beantwoorden.

“Eén op drie zorgvragers komt uit gezin met migratieachtergrond.”

Het boek doet me beseffen dat we inderdaad werken in een ‘witte gezondheidszorg’. Een sector die nog onvoldoende is aangepast aan de huidige superdiverse maatschappij. Een sector die nog te weinig rekening houdt met culturele -en migratieachtergronden van patiënten en cliënten.

Dit merk ik ook in de voorziening waar ik werk. Er zijn wel medewerkers met een migratieachtergrond waarbij ik terecht kan met vragen, maar die groep is klein in vergelijking met de groep zorgvragers. Daar komt al minstens één op drie uit een gezin met migratieachtergrond.

Dat maakt dat ik collega’s ga motiveren om dit boek te lezen. We moeten samen bekijken waar onze knelpunten zitten. Waar hebben die zorgvragers met een migratieachtergrond nood aan?