Aan John Crombez, de Marc Wilmots van Spa-rood

Geachte heer Crombez, beste John,Dikke Freddy schrijft op Theater aan Zee in Oostende elke dag een brief. Als vaste plek waar de brieven van Dikke Freddy zes keer per jaar verschijnen, mag Sociaal.Net deze reeks nieuwe brieven publiceren. Een zomerspecial.

Ik heb mij andermaal als vrijwilliger opgegeven bij Theater aan Zee. Vorig jaar was ik zaalvrijwilliger en moest ik altijd reclamaties aanhoren van toeschouwers die vonden dat ze geen goede zitplaats hadden waardoor ze slechts de bovenste helft van de meestal naakte acteurs konden zien. Ik ben dan ook blij dat ik dit jaar niet in een theaterzaal sta maar ingeschakeld word in de ploeg die in café Koer, de cafetaria van Theater aan Zee, lege bekertjes opraapt. Een antwoord sturen op deze brief is dus niet nodig. U kunt mij de resultaten van uw dienstverlening in café Cour mondeling meedelen.

Aangezien mijn begrotingstekort op dat van België lijkt heeft het OCMW van Oostende mij vorig jaar een bevriend advocaat als schuldbemiddelaar toegewezen. Samengevat komt het erop neer dat mijn schulden aan huisbazen, ziekenhuizen, verzekerings-, elektriciteits- en telefoonmaatschappijen na een jaar deskundig bemiddelingswerk vergroot in plaats van verkleind zijn. Daarenboven presenteert meneer de advocaat mij voor zijn bovenmenselijke inspanningen een factuur van 3.236,48 euro waardoor mijn schuldenberg ineens verdubbeld is.

‘Mijn leefloon belandt in handen van meneer de advocaat.’

Blijkbaar mag meneer de advocaat volgens een Koninklijk Besluit 506,64 euro aanrekenen om mijn dossier eenvoudigweg te openen. Blijkbaar mag hij per bijkomende schuldeiser die boven water komt 33,78 euro extra aanrekenen. Daarom blijft hij slapende honden wakker maken. Blijkbaar mag hij per brief die hij verstuurt 11,82 euro aanrekenen, wat hij dan ook voor de minste onnozelheid doet. En om zijn gepeperde factuur te presenteren rekent hij 202,64 euro. Het zijn niet alleen Marc Coucke of Kevin De Bruyne die rijk worden terwijl ze op hun toiletpot zitten.

Mijn leefloon belandt maandelijks rechtstreeks in handen van meneer de advocaat zodat hij mijn schuldenberg op peil kan houden. Vervolgens krijg ik elke maandag 46,65 euro waarmee ik voor een week mijn eten, drinken, sigaretten en wassalon moet betalen. U moet dat zelf eens proberen!

Meestal ben ik op vrijdag volslagen blut. Zo ook vorige vrijdag. Daarom had ik mij in de Kapellestraat op een stuk karton gezet met een wielerpetje van de firma Landbouwkrediet uitnodigend voor mij. Om de voorbijgangers niet in de ogen te moeten kijken zat ik te lezen in het boek Job van Joseph Roth (ik heb dat boek in een boekenruilkastje gevonden en het staat mij geweldig aan).

Enfin, ik had amper vier bladzijden gelezen en in mijn petje was amper 2,85 euro (toch een brood en pot confituur!) beland toen ik werd opgepakt door de politie. ‘Bedelen is in Oostende verboden. Reglement van de burgemeester! En uw geld wordt geconfisqueerd!’ Alstublieft.

‘Kunt u de heer Vande Lanotte tot de orde roepen?’

Wie een computer heeft mag aan crowdfunding doen. Wie een basketbalclub heeft mag sponsors zoeken. Maar wie geen nagel heeft om zijn gat te krabben mag niet op een stuk karton zitten met een wielerpetje voor zich.

Meneer Crombez, kunt u uw ondergeschikte, de heer Vande Lanotte tot de orde roepen? Kunt u de burgemeester van Johannesburg-aan-Zee laten weten dat bedelen al van in de tijd van Jezus Christus een mensenrecht is? Kunt u hem terzelfdertijd eens vragen wat hij met mijn 2,85 euro gaat doen? Worden daar nu gesubsidieerde windmolens mee gebouwd?

Ik kijk uit naar onze ontmoeting in Café Koer van Theater aan Zee en groet u met de meeste Hoogachting,

Dikke Freddy.