‘Mijn moeder woont in de cloud’

Dun koperdraadje voor verbinding

Mijn moeder woont in de cloud. Beeld je dansende mistwolkjes in. Kopjes van reetjes die vrolijk door het natte gras springen. Zwevende buizerds, een zingende vos. Ergens op een helling die uitkijkt op de Ardennen. Het is haar plek. Alleen van haar.

‘Oma wordt geboekt via Google Agenda.’

Wij worden er warm ontvangen en overstelpt met lekkers, rust en warmte. Wanneer 115 kilometers saai asfalt ons scheidt, zorgt een dun koperdraadje voor verbinding.

Al die digi-taal

Zo gaat dat in moderne families. Oma wordt geboekt via Google Agenda. Familiekiekjes worden gedeeld via OneDrive, automatisch gesynchroniseerd over drie generaties. Er wordt naar hartelust geshared, geswiped, geliked. Nieuwjaarscadeaus komen toe via bpost. De favorietjes op Vinted worden druk besproken in WhatsAppgroepen. De interactie is intenser dan wanneer we vlakbij woonden.

Soms loopt al die digi-taal eens mis. Dat ene blote filmpje in de familiefeed was niet bedoeld voor gans de familie. Maar daar gaat het niet over.

Lachend kakje

Mijn moeder kan het niet. Ze weet niet hoe het werkt. Ze spreekt geen digi-taal.

Accounts en zo. Talloze wachtwoorden over elkaar gekribbeld. Want: “Microsoft en Windows en Word: dat is toch hetzelfde?” (oogrol emoticon). “Maar op de tablet heb ik een andere wachtwoord voor mijn mails dan op de computer” (drie oogrol emoticons). En ook: “Op mijn GSM werkt dat wachtwoord niet”(ontplofte hersenen emoticon).  “Sinds de kleine van je zus hier is geweest heb ik een virus: elke keer dat ik Google open, krijg ik eerst twintig pop-ups reclame voor namaakwinkels” (boze emoticon naar de zus – lachend kakje terug).

Wie vermoordde Laura Palmer?

Technologie was nooit de grote liefde van mijn moeder. Ze worstelde al in de jaren ’80 met de play en record knoppen van de videorecorder. Wij weten nog altijd niet wie Laura Palmer heeft vermoord omdat de laatste twee afleveringen van Twin Peaks niet opgenomen raakten (RIP David Linch).

‘Technologie was nooit de grote liefde van mijn moeder.’

In ruil voor al dat lekkers, de rust en de warmte spendeer ik het eerste uur van een bezoek aan mijn moeder aan het verbinden van de wifi, updaten van apps en zoeken naar contactpersonen die plots verdwenen.

Dringend geld nodig

Leeftijd, geslacht en opleidingsniveau pleiten tegen haar. Hoewel de groene en oranje computerschermen al in de jaren tachtig in onze huiskamer stonden, is veertig jaar digitaal aan mijn moeder voorbij gegaan.

Ze voelt zich incompetent en onveilig. Zeker toen ze 1000 euro overschreef op de nieuwe rekening van de kleindochter. Die bleek volgens Whatsapp plots vast te zitten in Nigeria. Dringend geld nodig. Phishing? Nog nooit van gehoord. En dat de kleindochter dat zou doen! Dat had ze nooit verwacht.

‘Hoewel de groene en oranje computerschermen al in de jaren tachtig in onze huiskamer stonden, is veertig jaar digitaal aan mijn moeder voorbij gegaan.’

Ik raak van mijn kant al eens gefrustreerd tijdens een videogesprek waarin ik de hele tijd in haar oor zit te staren. Om van dat dun koperdraadje te zwijgen. Dat oud ijzer kost haar elke maand 70 euro voor een verbinding waarlangs je zelfs ‘De Kampioenen’ niet kan streamen. Afzetters.

Aan een dun draadje

De digitale zelfredzaamheid wordt al eens besproken zonder dat ze er zelf bij is:

Moeilijk.

Heel vervelend.

Duurt een ganse dag voor ze antwoordt.

Wij waren hier dus wel keibang he!

Gaat dat nog wel zo? Het is toch ver? Zou ze niet beter wat dichterbij komen wonen?

Gewoon even binnenspringen en ik regel dat op viif minuten. Fiberverbinding: check! Videosurveillance: ok! Live online tracking: yes!

Niet dus. Beeld je in dat we haar uit haar cloud halen, terug naar de Brusselse betonwoestijn. Dan liever haar leven aan een dun draadje hangen.