Brief aan therapeut: ‘Breek je hoofd niet over afstand en nabijheid, maak vooral contact’

Beste therapeut

Binnenkort verwijs ik een jonge medemens naar jou door. Er zijn een aantal dingen waarbij je best even stilstaat.

‘Achter elk telefoontje dat ik met je pleegde, achter elke mail die ik je stuurde, gaat een voorgeschiedenis schuil.’

Achter elk telefoontje dat ik met je pleegde, achter elke mail die ik je stuurde, gaat een verhaal, een traject, een voorgeschiedenis schuil. Ik wil dat je beseft dat er tot op dit punt heel lang en hard gewerkt werd. Niet in het minst door de jongere zelf.

In het begin ben ik voor hen enkel een luisterend oor. Onbevooroordeeld. Een propere lei. Een blanco dagboek waar naar hartenlust in kan gepend worden.

Verdrietjes en kwaadheidjes. Als kleine stroompjes water die, langs de barsten en spleten in de imposante dam, een weg naar buiten zoeken. Mijn buik zegt me vaak dat er meer op komst is. De dam staat op springen en zal het niet lang meer volhouden.

Echternach

In het begin is onze broze band nog het best te vergelijken met een gammele waggelbrug. Aftasten en polsen. Dat welbekende springen tussen afstand en nabijheid. En dan heb ik het absoluut niet enkel over mezelf. Want, je moet het maar doen. Als jong individu de stap zetten naar een volslagen vreemde om te gaan vertellen wat er op je ferm uitgezette lever ligt. Het is altijd de moeite waard om daar eventjes bij stil te staan.

Drie stappen vooruit. Twee achteruit. Langzaam maar zeker wordt mij een ton vertrouwen geschonken. Tot de dam het begeeft. Adem inhouden, je schrap zetten en de duizelingwekkende impact van de stortvloed incasseren.

Het is eruit. Het is er eindelijk uit. Geheimen, schaamte, woede, tranen, littekens (letterlijk en figuurlijk).

Lijnen en lianen

Mijn collega’s en ik zijn vaak de eerste lijn, de eerste liaan waar jongeren zich (terecht) krampachtig aan vastklampen.

De verhalen die in ons bijzijn uitgekotst worden, zijn zwaar om dragen. Maar dat doen we keer op keer. We hebben die lastpakken zelf getorst, de jongere en ik. Met ons tweetjes. Met ons hele team.

De gammele waggelbrug verandert dan in een stevige constructie, waarop duchtig wat heen en weer verkeer circuleert. Tot het moment komt waarop de weg verder dient gezet te worden. Omdat de pijn, het lijden en hun symptomen zo zwaar zijn geworden dat andere mensen mee moeten helpen met dragen, aanvaarden en genezen.

En daar kom jij in beeld, beste therapeut.

Ik leg in geuren en kleuren uit wat therapie is

Vaker wel dan niet, zit ik met een bang hartje klaar om die boodschap te lanceren. Want ik vraag aan de jongere om die verdomd betrouwbare liaan los te laten. En dat het tijd is een nieuwe nobele onbekende te leren vertrouwen.

‘Gij wilt dat ik dat hele verhaal nu nog eens aan iemand anders ga vertellen? No fucking way.’

Het is een onvermijdelijk afscheid dat ik van ver zie aankomen, maar waar ik telkens weer een hele hoop kroppen moet bij wegslikken.

“Gij wilt dat ik dat hele verhaal nu nog eens aan iemand anders ga vertellen? No fucking way. Ik heb u toch? Dat is toch genoeg? Maar nee jong, nu stuurt gij mij weg. Ik ben écht fucking pissed.”

“Neen, ik ben zeker niet genoeg. Als ge echt beter wilt worden, dan moet ge dit doen. Dan moet ge iets doen. De weg naar herstel is nog lang. En die zal hard zijn. Mensen die revalideren na een zwaar ongeval, moeten ook keihard op hun tanden bijten om terug beter te worden. Alleen, als er breuken in uw ziel zitten, dan is zelfs de meest complexe botbreuk daar niks tegen. Een therapeut kan daar geweldig bij helpen. Please, probeer dit een kans te geven.”

Bovenstaand gesprek wordt duizendmaal gevoerd. Tot vervelens toe. Ik leg in geuren en kleuren uit wat therapie is. Dat een therapeut er niet is om je gek te verklaren. Ik laat filmpjes zien over hoe dit werkt. Hoe krachtig therapie kan zijn voor mensen die hongeren naar herstel. Dat je een therapeut eerlijk mag zeggen wanneer er geen klik is. Dat je zelfs kwaad mag zijn op hem of haar. Dat, als je echt wil, je heel wat kan bereiken, samen met die therapeut.

Wissel

Hier staan we dan. Op dat gevoelige kruispunt waar twee bruggen samenkomen. Tijd voor de overstap.

‘Speel geen rolletje. Jongeren voelen en ruiken wanneer je aan het faken bent.’

Ik geloof hierin. De jongere heeft hierin leren geloven. We zijn een heel eind verder. Ik overdrijf niet als ik zeg dat hier maanden, soms jaren over gaan. De jongeren die heel snel of uit zichzelf deze volgende stap zetten, zijn dun gezaaid.

Als jij je traject met deze jongere start, dan wil ik dat je met al het voorgaande rekening houdt. Maar ook met het volgende:

• Een jongere is geen onderzoeksobject, geen samenraapsel van diagnoses, maar bovenal mens. Zelfs als je deze casus met je collega’s bespreekt, wil ik dat je dit in het achterhoofd houdt.
• Je mag humor gebruiken. Soms zelfs van de gitzwarte soort.
• Gij/Ge is even goed als Jij/Je.
• Praat over leuke dingen. Speel een spel. Ga wandelen. Face to face is soms niet zo’n goed idee, zeker aan het begin van de trip.
• Zit niet continu te schrijven en zeg meer dan “hmm” en “uhu”.
• Breek je hoofd niet over afstand en nabijheid, maar maak vooral contact. Ja, dat houdt in dat je kwetsbaar bent. Maar daar schuilt onwaarschijnlijk veel kracht in.
• Speel geen rolletje. Jongeren voelen en ruiken wanneer je aan het faken bent en dan haken ze af. Wees echt.

Dit wilde ik allemaal even kwijt. Zwart op wit. Nu ben ik echt helemaal klaar om die jongere warm aan jou over te dragen. Ik blijf mee supporteren. Ik blijf mee duimen. Ik blijf mee hopen dat het allemaal goed komt.

Ik wens je veel plezier, succes en een geweldige reis.