‘We nemen afscheid. Ik bleit, zij bleit’

Aan zij die zeggen: “Ze komen alleen naar hier om te profiteren.”
Aan zij die zeggen: “Ze komen hier toe en krijgen meteen alles.”
Aan zij die zeggen: “Ze willen niet werken, het zijn allemaal luieriken.”

Zeg ik: “Ge snapt er niets van. Maar kom, ik leg het je even uit.”

‘Haar eerste module Nederlands afgewerkt. Met glans. Ze is er verdomme vet mee.’

Ze is 28.

Op school kan ze ontsnappen aan de stress van eten zoeken, in een klam bed slapen, geen voordeur hebben om op slot te doen.
Haar trotse blik omdat de leerkracht opmerkt dat zij als enige voorbereid is, een schrift en balpennen in een plastic tas. Die heb ik haar cadeau gedaan. Met uw belastingsgeld, ja.

Haar eerste module Nederlands afgewerkt. Met glans.
Ze is er verdomme vet mee.
Ik herinner me hoe ze me toelachte, datzelfde schrift onder de arm.

“1, 2, 3, 4, 5, 6, euh, 7, 8, 9, 10!
Tot morgen, Kaht. En euh slaapzachkt.”

Dat zegt ze bij wijze van afscheid om vier uur ‘s middags.

We communiceren via Google Translate.
Wanneer ik schrijf: “Ik zal je op de hoogte houden”, vraagt ze me: “Hoe hoog?”
Ik had haar drie meter in de lucht gehouden, had het geholpen.

Ze leerde me dat “Haha” in het Bulgaars “Khakha” is.
En dat je mannen het idee moet geven dat je luistert en dan gewoon lekker je eigen ding doen. Niet dat ik dat nog moest leren, maar het is leuk om jouw overtuiging bevestigd te zien.

En maar lachen.

Nu sta ik aan Brussel-Noord met haar. We nemen afscheid, deze keer is Google Translate niet nodig. Ik bleit, zij bleit. Onze tranen communiceren beter dan we zelf nog kunnen.

Een stijltang, een paraplu, een box, een paar handdoeken, ondergoed, haar schrift Nederlands, een spiegel, tandpasta, een flashy groene pruik, een fotokader zonder foto’s, kleren, nagellak.

‘Een volledig leven in 2×20 en 1×7 kilo gepropt.’

Dat zit er in haar bagage. Een volledig leven in 2×20 en 1×7 kilo gepropt.
Eigenlijk weegt het meer, maar dat zeggen we niet tegen de chauffeur.

Ze wilt niet maar ze moet. Ze is alleen hier in België. Na een jaar, niets. Geen werk, geen huis, geen netwerk. Ze heeft geprobeerd. Echt waar. Wij hebben geprobeerd. Niets.

Ze is even oud als mij. Maar draagt veel meer verleden met zich mee.

En maar wenen.

Ze neemt mijn hand vast en kijkt me in de ogen. “Iek hou joe op die hoogkte, Kaht!”
Ik lach, en zonder los te laten, spring ik zo hoog als ik kan.

Snapt ge?