Mooi en hartverwarmend
Er moet me iets van het hart.
De oorlog in Oekraïne maakt een grote solidariteit in onze samenleving los. Er wordt veel geld ingezameld, opvangplaatsen en nooddorpen schieten uit de grond, veel mensen stellen hun huis open voor de gigantische vluchtelingenstroom.
Terecht vallen we deze vluchtelingen niet lastig met ellenlange procedures. We zorgen ervoor dat ze snel toegang krijgen tot huisvesting, gezondheidszorg, tewerkstelling of onderwijs. Allemaal mooi en hartverwarmend.
‘Alle vluchtelingen delen hetzelfde lot.’
En toch wringt het. Want op hetzelfde moment is er veel minder gulheid, solidariteit en mededogen voor andere vluchtelingen. Zij moeten jarenlange procedures doorlopen om heel misschien kans te maken op een wettelijk verblijf. Chapeau voor de kleine groep vrijwilligers die hen onderdak en opvang aanbiedt.
Verontwaardigd
Kijk je naar de publieke opinie en het gevoerde beleid, dan kan je niet anders dan besluiten dat we deze mensen liever kwijt dan rijk zijn. We dichten de mazen van het net, zetten ontradingscampagnes op of organiseren ‘pushbacks’. Soms ontspoort dat in drama’s: wanhopige mensen sterven op zee, in een vrachtwagen of in het landingsgestel van een vliegtuig.
Ik ben verontwaardigd omdat al deze vluchtelingen mensen zijn die hetzelfde lot delen: ze verlaten hun huis en thuis, als laatste strohalm voor een leven met een toekomst. Sommigen worden bedreigd door bommen, andere door honger of politieke vervolging. Maar niemand laat zijn roots zomaar achter.
Niet de enigen die vechten voor toekomst
Bovendien zijn zij niet de enigen die moeten vechten voor een toekomst. De groep mensen die vecht tegen armoede is groot. Ook ik moet elke maand de eindjes aan elkaar knopen. Ik weet dus waarover ik spreek als ik zeg dat de ondersteuning die de overheid biedt om op lange termijn uit deze situatie te komen, allesbehalve toereikend is en vaak zorgt voor extra werk, druk en stress.
Wat met de slachtoffers van de overstromingen in Wallonië? Hoe lang hebben zij moeten wachten op gecoördineerde hulp vanuit de overheid? Wat met de volwassenen en kinderen die al jaren in oorlog leven binnen de ‘veilige’ muren van hun eigen huis? Wat met mensen die al jaren op de wachtlijst voor een sociale woning staan en intussen verzuipen op de private huurmarkt? Zij zien hun kansen om ooit uit die situatie te geraken enkel verder slinken.
‘Wat met de slachtoffers van de overstromingen in Wallonië?’
Over deze oorlogen wordt niet dagelijks bericht in het nieuws. En toch zijn ze even meedogenloos. Waar moeten deze slachtoffers naartoe? Waar is het budget, waar zijn de middelen om hen op te vangen en de juiste ondersteuning te geven?
Wat in dit hele verhaal wringt, is de selectieve doortastendheid van politici en beleidsvoerders. Plots is er op korte tijd heel veel mogelijk. Het kan dus toch. Waarom dan niet voor iedereen?
Reacties [5]
Dit is hoe ik het ook aanvoel. Tegelijk voelt het als hartverwarmend en ben ik oprecht blij dat deze mensen snel geholpen worden. En tegelijk, werkend in de sector, zien we de ongelijkheid naar anderen toe. En dan breekt mijn hart. want hoe leg je dit uit aan mensen die al zo lang bescherming of ondersteuning zoeken?
Ook ik kan niet anders dan mij volmondig achter deze tekst scharen. Het gevoerde beleid zorgt m.i. voor een 2-spalt in onze samenleving: wat voor de ene onbereikbaar is wordt de andere in de schoot geworpen. Eén van de gevaren van deze werking is dat mensen tegen mekaar worden opgezet, en dat er minder begrip en empathie blijft. Verschieten we dat mensen op deze manier verharden, dat mensen zich hardop afvragen ‘waarom zij wel en wij niet’? Het maakt alleszins het werken binnen onze sector niet gemakkelijker…
Effectief, het lijkt vooral op een selectieve hulp. Iedereen in een erge noodsituatie zou deze hulp moeten krijgen. Zowel vluchtelingen als mensen in armoede en jarenlange wachtenden op een huurderslijst.
Ik werk als begeleider in een opvangcentrum voor “verzoekers om internationale bescherming” (in de volksmond: asielzoekers) en ik sluit me ook volledig aan bij deze opinietekst.
Het is erg frustrerend om te zien wat nu plots mogelijk is voor Oekraïense vluchtelingen terwijl heel wat andere oorlogsvluchtelingen (soms ook echt letterlijk) in de kou blijven staan.
Er wordt heel weinig geld besteedt aan hulpverlening voor vluchtelingen. Wij doen ons best met de middelen die we hebben maar het kan echt wel veel beter. Dat zien we nu ook met de faciliteiten die ter beschikking worden gesteld aan de Oekraïense vluchtelingen.
Daarnaast moet er ook geïnvesteerd worden in een snellere en eerlijkere asielprocedure voor iedereen. Het is echt frappant om te zien hoe lang en onrechtvaardig een asielprocedure kan zijn en dit komt volgens mij door een personeelstekort in het CGVS.
Bij deze een oproep aan de overheid: investeer meer in het vluchtelingenbeleid voor ALLE vluchtelingen.
Voor de volle honderd procent sluit ik me aan bij deze tekst. Ik snap totaal niet hoe sommige / vele politici dat zélf niet schijnen te snappen.
Zeker lezen
Landbouw versus milieu: ‘Het meest duurzame antwoord op conflict is samenwerking’
‘In de politiek gaan is voor mensen met beperking geen simpele keuze’
Tom Daems: ‘Hoe we daders straffen, zegt veel over welke samenleving we willen zijn’
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies