© ID / Hatim Kaghat
Geachte minister van Volksgezondheid,
Geachte mevrouw Maggie De Block,
Ik lijd al tien jaar aan een angststoornis. Die werd veroorzaakt door psychologische mishandeling en verwaarlozing tijdens mijn kindertijd. Bij mijn psychiater volg ik sinds een jaar intensieve gedragstherapie en dat rukt de oude wonden wijd open.
Eind vorig jaar werden mijn paniekaanvallen zo hevig dat ik niet meer verder kon. Ik probeerde ze onder controle te krijgen met antidepressiva. Dat mislukte door de felle bijwerkingen: misselijkheid, buikpijn, geheugenverlies, wazig zicht met blauwe vlekken, gewichtsverlies en zelfs spierafbraak en evenwichtsstoornissen.
‘Ik lijd aan een angststoornis.’
Met het kerstdiner op mijn maag, besloot ik om een nieuwe poging te wagen om met antidepressiva de extreme opstoten van angst onder controle te krijgen. Ik koos om dit te doen in de beschermende context van een ziekenhuis. “I’m on the highway to hell”, dacht ik terwijl ik een armbandje met mijn naam erop veel te strak rond mijn magere pols gebonden kreeg.
Andere planeet
Mijn naam was het enige dat die periode overeind bleef, daar op de psychiatrische afdeling van het algemeen ziekenhuis. Dag en nacht moest ik overgeven. Mijn paniekaanvallen verergerden, waardoor zelfs eten of drinken niet meer lukte. Mijn lichaam was uitgemergeld en wandelen ging moeizaam.
Stilletjes aan en met veel steun van de verpleging, werd het iets beter. De medicatie sloeg aan. Vijf kilo lichter en wetende dat ik voor x-aantal jaar vijf pillen per dag zou moet innemen, vertrok ik terug naar huis. Het was alsof ik vier weken op een andere planeet was geweest.
Amper één week later startte ik te werken in de juridische sector, mijn allereerste job. Het leek erop dat ik eindelijk rustig aan mijn leven kon beginnen, als een vrolijke 22-jarige.
Doorverwezen naar spoed
Gezien de ernst van mijn angststoornis blijf ik in therapie bij mijn psychiater. Vooral de laatste maanden zijn deze sessies steeds heftiger. Ik krijg ze moeilijk verteerd en kamp met acute zelfmoordgedachten.
Mijn huisarts verwees me daarom vorige week door naar de spoeddienst en contacteerde de psychiater van wacht. Die zou in het ziekenhuis samen met mij overleggen of een nieuwe opname nodig was.
‘Een gesprek krijg je hier niet.’
Huilend en trillend van angst wachtte ik op de beloofde psychiater. Maar in tegenstelling tot de psychiater kwam er een spoedarts op me af. Zijn enige vraag was of ik een opname wilde. Hierop legde ik de situatie kort uit en zei ik dat ik die keuze zelf niet kon maken.
“Een gesprek krijg je hier niet. Ofwel ga je in opname, ofwel ga je weg”, zei hij dictatoriaal. “De echte urgentiepatiënten moeten te lang wachten, omdat ik hier bij jou sta.”
Ontredderd
De spoedarts beschouwde mijn zelfmoordgedachten als een futiliteit. Gechoqueerd zei ik hem dat ik het dan zelf wel zou oplossen. Binnen gehoorsafstand bracht hij aan de telefoon live verslag uit tegen zijn collega: “Mevrouw dwingt een consultatie af en gedraagt zich theatraal.”
Totaal ontredderd haastte ik me van de spoedafdeling. Samen met mijn moeder ging ik terug naar de triageverpleegkundige. De spoedarts werd er opnieuw bijgehaald en startte meteen zijn betoog.
‘Mevrouw gedraagt zich theatraal.’
“Het zou niet mijn verantwoordelijkheid zijn als uw dochter zich van het leven berooft”, zei hij tegen mijn moeder. “De mijne ook niet”, waste de verpleegkundige ook snel haar handen in onschuld.
De spoedarts vertelde dat hij jaren in de psychiatrie had gewerkt. Hij beweerde dat hij kon zien dat er met mij niets scheelde. Wanneer mijn moeder zei dat ze een klacht tegen hem zou indienen, riep hij door de gang dat de security ons moesten komen buitenzetten. Zonder ook maar op een enkele manier gehoord te zijn, verliet ik het ziekenhuis.
Traumatische ervaring
Dit was voor mij een zeer traumatische ervaring, bovenop alle trauma’s die ik al jaren met me meedraag. Je leest veel dat mensen met zelfmoordgedachten zich best naar een spoeddienst begeven. Waarom, vraag ik me nu af. Om bedreigd en beschuldigd te worden? Om compleet niet gehoord te worden?
‘Waar kan ik nu nog terecht?’
Moet ik me zo zwaar lichamelijk verwonden opdat iemand naar me kijkt? Opdat ik verzorgd word? Ik sta met mijn rug tegen de muur, want waar kan ik nu nog terecht als het ondraaglijk wordt?
Spoedartsen zijn geen psychiaters, maar dit kan toch gewoon niet door de beugel? Het gedrag van de spoedarts is voor mij zelfs crimineel. Hij breekt zijn eed om mensen in nood te helpen. Schuldig verzuim, noem ik het.
Betere richtlijnen over zelfdoding
Mevrouw de minister, ik vertel u mijn verhaal niet om mijn eigen lijden te etaleren. Ik hoop wel dat mijn verhaal u wakker schudt.
‘Ik hoop dat mijn negatieve ervaring uniek is.’
Misschien is mijn negatieve ervaring uniek en loopt het op alle andere spoeddiensten wel goed. Ik hoop het van harte. Dan nog moeten er voor spoedartsen betere richtlijnen komen over psychisch lijden en zelfdoding. Zodat al mijn lotgenoten in de toekomst wel geholpen worden.
Hopend dat deze brief niet op de stapel ‘ongewenst’ belandt, zoals dat met mij gebeurde op spoed, dank ik u bij voorbaat.
Met vriendelijke groeten.
Reacties [13]
Me dochter van 20 ook weg gestuurd spoedarts zei t gaat wel weer over je wilt zeker geen pilletje van 50 euro ? Thuis zei me dochter zie je mam de dokters kunnen me ook niet helpen 2 dagen later was t te laat 🥹
beste,
dit heb ik ook meegemaakt. psychisch onstabiel, verwijsbrief van huisarts voor spoed. Daar aangekomen 4 uren wachten en komen ze zeggen alles is volzet. ga naar huis en wacht op een telefoontje, nog altijd geen telefoon gehad. Ben ik dat moer hoor, altijd tegen een muur te botsen. Kan ik best begrijpendat mensen raar dinges doen. Ik betaal toch ook ziektezorg enz.. frustraties!!!
Dank je om jouw verhaal zo openbaar te delen en aan de alarmbel te trekken. Mijn vader heeft 3 maand geleden eenzelfde soort reactie meegemaakt. Hij had voor de eerste keer in zijn leven een paniekaanval en dacht dat hij zou sterven. Niemand heeft die nacht op spoed de moeite gedaan om hem tot rust te brengen, te zeggen dat zijn hart niet op instorten stond. Bij de briefing van ambulancier aan verpleging ving mijn moeder het woord ‘psychose’ op, waardoor het ook voor haar een helse nacht was. Een traumatische ervaring voor beide. ‘s Ochtends kon hij niet opgenomen worden omdat er een ‘erger geval’ was en maar 1 vrije plaats. 2 maand later kreeg mijn moeder een burn-out van de zorg voor hem, waarna ze beiden opnieuw op spoed belandden. Nu is hij eindelijk in opname, wat al 2 maand eerder had moeten gebeuren, dat zou veel leed hebben voorkomen… Elke spoeddienst, zeker ‘s nachts, zou ten minste een psychiatrisch verpleegkundige moeten hebben.
Ik hoop dat de moedige meid nu goede opvang heeft! Goed dat ze dit heeft opengetrokken. Dank je om dit te delen ‘Luna’, toi toi!
Ik hem het ook mee gemaakt in cards in op wijding stuurde mij ook naar huis kunnen hier niets doen voor je zij ze daar stond ik daar ben gelukkig geholpen geweest in een ander ziekenhuis
Mijn ex is met mij ook ooit zo naar spoed gereden. Als mijn ex niet keek, wilde ik van het vierde verdiep telkens opnieuw uit het raam springen. Bel maandag de psychiater maar, was de reactie en terug naar huis. Het was zaterdag, mijn ex durfde geen oog dicht doen… Ik weet zelf niet veel meer van dat weekend. Die maandag heeft de psychiater van de PAAZ met wel zondere enige twijfel opgenomen… Dat is alleen al meer dan 10 jaar geleden, men zou hopen dat men slimmer is ondertussen.
Ik ken ook zo een massa verhalen. Ook over mensen die uit wanhoop een overdosis pillen hebben ingenomen en dan in coma op een spoeddienst belanden. Op het moment dat ze dan “wakker” worden staat daar meestal geen bekommerde hulpverlener, maar dikwijls het complete tegendeel: iemand die hen keihard veroordeelt omdat men het geprobeerd heeft zijn leven te beëindigen. En zo hun meer werk bezorgde waarvan men ” de tijd wel beter kan gebruiken”. Op zo’n moment is dat als mens in psychische nood het allerlaatste wat men zou mogen horen. In de praktijk is het dikwijls het eerste.
Je bent alleen nog een nummer. En het moet vooruit gaan en opbrengen. En daar is alles mee gezegd.
Als ervaringsdeskundige ggz ken ik jammer genoeg tientallen gelijkaardige verhalen.
Mensen die wanhopig en in crisis zijn, worden nog te vaak afgeschilderd als aandachtzoekers die er alleen op uit zijn het leven van de hulpverleners moeilijk te maken.
Het grote lijden en het trauma, maar ook vaak de onkunde om op een andere manier uiting te geven aan wat men voelt, worden daarmee genadeloos van tafel geveegd.
U wil hulp? We hebben vandaag alleen vooroordelen, oordelen en veroordelen in de aanbieding.
Er moet dringend iets veranderen in de houding van veel hulpverleners, niet alleen op spoeddiensten. Ook in ggz en welzijnsdiensten worden vooral mensen met een persoonlijkheidsprobleem penog te vaak (gelukkig niet altijd) bekeken als dader ipv slachtoffer.
Eerste taak: ervaringsverhalen laten brengen in opleidingen en op de werkplek. Verhalen als deze die laten horen wie de persoon achter de hulpvraag is, en vooral dat hun drijfveer niet is hulpverleners pesten, maar…
blijf nog steeds van mening ondanks de actie (rode neuzen dag) dat er nog een zwaar taboe blijft kleven als een een contactlijm omstreeks psychische problemen : jke wordt nillens -willens in een hokje gestopt waarvan zij (de hulpverleners )vinden dat Jij daar in past .HALLOO we zijn ook bovenal MENSEN en géén PROEFKONIJNEN waar dan tegen de sterren op wordt geecperimenteerd en wie zegt dat ik overdrijf .Weet verdorie verdomd goed na ongeveer 8 jaar residentieel en dan nog 2;6 maanden ambulant en nu begeleid wonen door een jonge vrouw die één van de weinigen is ondanks haar jonge leeftijd die voeling heeft en ook kennis van zaken ;Dus er zijn er ook goeden tussen!!!!!!!
heb ongeveer hetzelfde meegemaakrt in Stuyvenbergh ,met een doorverwijs brief van een psychologe van Free-clinic waar ik een vaste patiente ben .Moest in één spreekkamer komen met 2 nog héél jonge naar mijn ervaring (niet bekwaam om een oordeel te vellen)en kwam op hetzelfde neer als bij dat meisje .Moest instemmen met een opname waarvan me niets over werd meegedeeld bvb :hoelang,gesloten of open afdeling ;heb toen feestelijk bedankt en zelfs daarna als die psychomoge vast benoemd was in het betreffende ziekenhuis stond ik op een soort van zwarte lijst .heb gelukkig ondertussen wel de juiste hulp gezocht en gekregen maar NEEn vanaf je een psychisch probleem word je als een paria beschouwd Anna Goris.
Deze getuigenis raakt mij echt! In wat voor een wereld zijn we beland als zelfs mensen, die een eed hebben afgelegd waarin ze zweren iedereen te helpen die het nodig heeft, weigeren om mensen hulp te bieden? En zeggen dat het niet ‘uw’ verantwoordelijkheid is als de persoon in kwestie een einde maakt aan zijn/haar leven of zich zelf verwond, is naar mijn mening een absurde opmerking. Want volgens mij is het juist ergens wel voor een deel uw verantwoordelijkheid, want iedere burger in ons land heeft de plicht om mensen in nood te helpen. En de persoon komt juist naar u om hulp te vragen, dus het feit dat geweigerd wordt te helpen, daar stel ik mij toch vragen bij… In de wet wordt dit zelfs aangegeven als schuldig verzuim en dat is nog altijd strafbaar voor zo ver ik weet. Dus wat is de eed die u aflegde en laat staan het diploma dat u behaalde dan nog waard? Volgens mij is een mensenleven nog steeds veel meer waard dan dat alles.
Zelf ben ik ooit tweemaal op spoed terecht gekomen met een niet gediagnosticeerde paniekstoornis. Spoedartsen bleven de eersre keer pushen dat ik zwanger moest zijn en bij de tweede keer merkte ik dat hij vond dat ik overdreef en dat er helemaal niets aan de hand was aangezien de bloedresultaten niets opleverde. Een gesprek met een psychhiater of iemand met een betere kennis over psychiatrische stoornissen had mij veel sneller vooruit kunnen helpen. Het is niet omdat de klachten opgewekt worden door je hersenen dat je daarom niet echt pijn lijd. Wat dit meisje is overkomen en vele anderen kan gewoon niet. De ernst van psychologische klachten moet erkend word startende in de opleiding en doorheen het werkveld.
Zeker lezen
‘De invloed van Europa op ons sociaal beleid is enorm’
‘Klimaatactivisten en sociaal werkers kunnen elkaar versterken’
Een job in de sociale economie haalt je niet automatisch uit armoede
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies