Tuur
Tuur, vijf maanden oud, kijkt verwonderd maar ook een beetje angstig om zich heen. Zijn ogen schieten van het kleurrijke speelgoed naar de verzorgsters en de andere kinderen. Die laatsten kruipen, krijsen en rollen over de speelmat en elkaar.
‘Jullie hebben hem meer dan 24 maanden gedragen, getroost, in slaap gewiegd, uitgedaagd en gevoed.’
Hij aanschouwt het tafereel met grote verbazing vanuit zijn ‘wippertje’, veilig gepositioneerd in een hoek van de kamer. Eén van de kinderen sluipt naar hem toe en knijpt in zijn mollig voetje. Hij duwt tegen de wipper en laat Tuur zachtjes wiegen op het ritme van zijn onbekende agenda. Dan trekt hij een kous uit en steekt die in zijn mond. Mijn zoons onderlip gaat een beetje pruilen, het begin van een huilbui?
Welkom in de jungle, jongen
Als vader observeer ik alles vanop drie meter afstand. Tijdens zo’n klassiek wenmoment voel je je als een vlieg op de muur. Binnen enkele dagen zouden we hem definitief overdragen aan ‘de moekes’. De gedachte beangstigt me een beetje: Is hij hier klaar voor? Zijn wij er wel klaar voor? Blijven we niet nog ietsje langer samen thuis in onze veilige cocon?
Als hij vijf minuten later zijn voorgekauwde kous herovert denk ik trots: welkom in de jungle, Tuur.
Dat was ruim twee jaar geleden. Intussen groeide Tuur op tot een flinke peuter, die klaar is voor een nieuwe stap. Deze week start hij op de kleuterschool. Boekentas op de rug, boterhammendoos gevuld. Op trillende benen, misschien. Samen met twee verse juffen zullen enkele oude bekenden hem daar verwelkomen. Jongens en meisjes die al enige tijd voor hem de grote oversteek maakten van crèche naar instapklas.
Je eigen kwetsbare bloed
Die mijlpaal vraagt om een terugblik. En een woord van dank aan zijn moekes.
Zij hebben hem meer dan 24 maanden gedragen, getroost, in slaap gewiegd, uitgedaagd en gevoed. Je eigen, kwetsbare bloed toevertrouwen aan enkele volslagen onbekenden vergt moed. Twee jaar geleden kon Tuur niet spreken of kruipen. Hij kon amper zelfstandig eten of voor zichzelf opkomen. Voor bijna alles hing hij af van anderen.
‘Tuur voelde zich veilig bij jullie.’
Eigenlijk is het een waanzinnig idee. Je weerloze kind dagelijks afstaan en telkens opnieuw geloven dat het wel goedkomt. Dat hij die kleine jungle ook die dag zal trotseren.
Vandaag klinkt het als de logica zelve. We leerden zijn moekes kennen als warme, zorgzame vrouwen met een getraind oog voor de meest subtiele noden en ongemakken. Al snel bleek hij op de crèche dezelfde jongen te zijn als thuis. Even rusteloos tijdens eetmomenten, onredelijk bang dat hij met honger van tafel zou moeten. Even gefocust op het spel en speelgoed, even eigenzinnig en attent op zijn onnavolgbaar ontwapenende wijze.
Diepe vertrouwensband
Dat de moekes hem op dezelfde manier kennen, schept een diepe vertrouwensband. Het wil zeggen dat hij zich bij jullie veilig voelde, een belangrijk fundament voor groei en welzijn.
‘Wat een zaligheid om op zo’n toegewijd team te kunnen rekenen.’
Ook wij hebben twee jaar lang op jullie zorgen vertrouwd. Eerst aarzelend maar al snel blindelings. Aanvankelijk vonden we jullie zelfgekozen roepnaam ‘de moekes’, een beetje bizar. Tuur had toch maar één moeke (en vake)? Maar dat ebde snel weg. ‘De moekes’ liepen als een rode draad door onze gesprekken met en over Tuur.
Naast onszelf en de grootouders werden ze zijn eerste ijkpunten, zijn eerste echte rolmodellen. Wat zijn we blij dat we Tuur uit handen konden geven aan de zorgzame moekes. Met een lach, een traan of iets ertussenin. Maar altijd met een groot vertrouwen in hun kunnen en betrokkenheid.
Weelde
Wat een zaligheid om op zo’n toegewijd team te kunnen rekenen. Wat een weelde om Tuur zonder zorgen meerdere hechtingsfiguren te kunnen schenken. Mama en papa zijn uiteraard belangrijk. Maar hoe meer mensen je koesteren, je onvoorwaardelijk vasthouden en graag zien, hoe meer mensen je later zelf graag kan zien. Onze moekes hebben Tuur mee begeleid bij zijn eerste stapjes in het leven. De warme manier waarop ze dat deden, zal hij meedragen in alle volgende etappes van zijn traject.
Bedankt Moekes! En tot in november voor nummer twee!
Reacties [5]
Zo warm geschreven, zo zalig om die waardering te delen! Oprechte dank! (en ik ben niet één van de ‘moekes’, maar gewoon mama van 4… nog meer, zoals de moekes elke dag doen… zou mij niet gelukt zijn… ;) Wat moeten we doen om meer van dat als nieuwsitem om 19u ertussen te krijgen? Zou zo veel meer energie geven in vergelijking met de huidige nieuwsitems…
heel mooi verwoord met hoeveel de lieve moekes, en soms ook een lieve vake, de kinderen verzorgen, knuffelen, eten geven, met hen knutselen, en troosten bij een traan of een val, en nog zoveel meer. Met dankbaarheid denk ik aan hen terug. Ook al is het van onze laatste 2 bijna 10 jaar geleden, en bij de oudste al 13 jaar, we blijven met een glimlach terugdenken aan de fijne tijd bij de’ dagmoeders’ Christelle en Christine, Lesley, Sandra, Tessa en ‘vake’ Geert.
Wat een mooie reactie ! Als voorzitter van een onthaaldienst met 50 “moekes” van allerlei slag, leeftijd en afkomst kan ik alleen maar beamen dat er veel zorgzame en lieve moekes zijn.
Ik ga hen zeker deze brief bezorgen via hun coach als extra steuntje in deze toch wel bizarre (kinderopvang)tijden. Want ze doen het toch maar weer, elke dag opnieuw voor uw en onze (klein)kinderen zorgen. Chapeau voor elk van hen !
Prachtig verwoord. Fijn dat zulk positief nieuws ook gebracht wordt. Wij denken ook met veel warmte en dankbaarheid terug aan onze ‘mama Inge’.
Dank u voor dit mooie verhaal. Ook al was Tuur geen kindje in ons kinderdagverblijf, deze papa beschrijft prachtig de essentie van kwaliteitsvolle kinderopvang. Wanneer onze peuters naar school vertrekken, dan hebben we er meestal geen zicht meer op hoe ze verder opgroeien en ontwikkelen. We geloven er wel steevast in dat de stevige basis waar wij tijdens de eerste levensjaren aan meewerken via warme hechtingsrelaties en een prikkelend aanbod, hen sterken voor de rest van hun leven.
Het doet ons deugd dat deze papa dat ook zo heeft mogen ervaren!
Zeker lezen
‘Sociaal werk zal meer politiek worden’
Impact van migratie op mentaal welzijn: ‘Kinderen dragen littekens van hun ouders’
Jongeren over gezond leven: ‘Ook wat ongezond is, kan gelukkig maken’
Functionele cookies Always active
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies