Papa bedankt kinderopvang van zijn zoon

Tuur

Tuur, vijf maanden oud, kijkt verwonderd maar ook een beetje angstig om zich heen. Zijn ogen schieten van het kleurrijke speelgoed naar de verzorgsters en de andere kinderen. Die laatsten kruipen, krijsen en rollen over de speelmat en elkaar.

‘Jullie hebben hem meer dan 24 maanden gedragen, getroost, in slaap gewiegd, uitgedaagd en gevoed.’

Hij aanschouwt het tafereel met grote verbazing vanuit zijn ‘wippertje’, veilig gepositioneerd in een hoek van de kamer. Eén van de kinderen sluipt naar hem toe en knijpt in zijn mollig voetje. Hij duwt tegen de wipper en laat Tuur zachtjes wiegen op het ritme van zijn onbekende agenda. Dan trekt hij een kous uit en steekt die in zijn mond. Mijn zoons onderlip gaat een beetje pruilen, het begin van een huilbui?

Welkom in de jungle, jongen

Als vader observeer ik alles vanop drie meter afstand. Tijdens zo’n klassiek wenmoment voel je je als een vlieg op de muur. Binnen enkele dagen zouden we hem definitief overdragen aan ‘de moekes’. De gedachte beangstigt me een beetje: Is hij hier klaar voor? Zijn wij er wel klaar voor? Blijven we niet nog ietsje langer samen thuis in onze veilige cocon?

Als hij vijf minuten later zijn voorgekauwde kous herovert denk ik trots: welkom in de jungle, Tuur.

Dat was ruim twee jaar geleden. Intussen groeide Tuur op tot een flinke peuter, die klaar is voor een nieuwe stap. Deze week start hij op de kleuterschool. Boekentas op de rug, boterhammendoos gevuld. Op trillende benen, misschien. Samen met twee verse juffen zullen enkele oude bekenden hem daar verwelkomen. Jongens en meisjes die al enige tijd voor hem de grote oversteek maakten van crèche naar instapklas.

Je eigen kwetsbare bloed

Die mijlpaal vraagt om een terugblik. En een woord van dank aan zijn moekes.

Zij hebben hem meer dan 24 maanden gedragen, getroost, in slaap gewiegd, uitgedaagd en gevoed. Je eigen, kwetsbare bloed toevertrouwen aan enkele volslagen onbekenden vergt moed. Twee jaar geleden kon Tuur niet spreken of kruipen. Hij kon amper zelfstandig eten of voor zichzelf opkomen. Voor bijna alles hing hij af van anderen.

‘Tuur voelde zich veilig bij jullie.’

Eigenlijk is het een waanzinnig idee. Je weerloze kind dagelijks afstaan en telkens opnieuw geloven dat het wel goedkomt. Dat hij die kleine jungle ook die dag zal trotseren.

Vandaag klinkt het als de logica zelve. We leerden zijn moekes kennen als warme, zorgzame vrouwen met een getraind oog voor de meest subtiele noden en ongemakken. Al snel bleek hij op de crèche dezelfde jongen te zijn als thuis. Even rusteloos tijdens eetmomenten, onredelijk bang dat hij met honger van tafel zou moeten. Even gefocust op het spel en speelgoed, even eigenzinnig en attent op zijn onnavolgbaar ontwapenende wijze.

Diepe vertrouwensband

Dat de moekes hem op dezelfde manier kennen, schept een diepe vertrouwensband. Het wil zeggen dat hij zich bij jullie veilig voelde, een belangrijk fundament voor groei en welzijn.

‘Wat een zaligheid om op zo’n toegewijd team te kunnen rekenen.’

Ook wij hebben twee jaar lang op jullie zorgen vertrouwd. Eerst aarzelend maar al snel blindelings. Aanvankelijk vonden we jullie zelfgekozen roepnaam ‘de moekes’, een beetje bizar. Tuur had toch maar één moeke (en vake)? Maar dat ebde snel weg. ‘De moekes’ liepen als een rode draad door onze gesprekken met en over Tuur.

Naast onszelf en de grootouders werden ze zijn eerste ijkpunten, zijn eerste echte rolmodellen. Wat zijn we blij dat we Tuur uit handen konden geven aan de zorgzame moekes. Met een lach, een traan of iets ertussenin. Maar altijd met een groot vertrouwen in hun kunnen en betrokkenheid.

Weelde

Wat een zaligheid om op zo’n toegewijd team te kunnen rekenen. Wat een weelde om Tuur zonder zorgen meerdere hechtingsfiguren te kunnen schenken. Mama en papa zijn uiteraard belangrijk. Maar hoe meer mensen je koesteren, je onvoorwaardelijk vasthouden en graag zien, hoe meer mensen je later zelf graag kan zien. Onze moekes hebben Tuur mee begeleid bij zijn eerste stapjes in het leven. De warme manier waarop ze dat deden, zal hij meedragen in alle volgende etappes van zijn traject.

Bedankt Moekes! En tot in november voor nummer twee!