Discriminatie: ‘Het kan zo niet verder’

Het valt niet mee

De Black Lives Matter-beweging zou iets Amerikaans zijn. In Vlaanderen zou het met racisme allemaal nogal meevallen. Hier duwen geen politiemensen acht minuten lang hun knie in de nek van iemand met de ‘foute’ huidskleur.

‘Hij gaat voor het eerst een studio bezoeken.’

Vanuit mijn ervaring als jeugdhulpverlener zie ik dat anders. Ik ondersteun jongeren die autonoom willen gaan wonen. Jongeren die vanuit hun kwetsbare situatie niet steeds de kansen krijgen die ze verdienen.  Ik schets jullie een gesprek dat ik deze week had met een jongere.

Goed voorbereid

We zitten in de auto, op weg naar wat voor mij intussen een routine is. Voor hem is het een eerste kans op een mooie toekomst. Hij gaat namelijk voor het eerst een studio bezoeken die hij graag wil huren.

Hij kijkt hier al een paar weken naar uit: “Mijn buik kriebelt van de zenuwen.” Hij ziet er netjes uit. Zelfs zijn beginnend baardje, waar hij best trots op was, schoor hij af. In een schriftje had hij enkele vragen, tips en reminders genoteerd. Weinig jongeren zijn zo goed voorbereid.

Hij is geboren en getogen in Gent. Zijn vader kwam van een heel eind verder.

Meisje uit de Vlaamse middenklasse

“Denk je dat ik een goede kans maak?”, vraagt hij me onderweg.

Ik leg uit dat de meeste mensen wel een paar bezoeken inplannen voor ze een geschikt appartement vinden.

“Hoe lang duurde het bij de vorige jongere?”

Ik vertel over het geluk dat ze had: al bij haar tweede bezoek trof ze een huisbaas die wou verhuren aan een jongedame met een uitkering. Wat haar troeven waren? Ze kon zich goed presenteren. Maar de ervaring leert mij dat dit voor een meisje uit ‘de Vlaamse middenklasse’ meestal minder moeilijk is.

Ik slik

“En wanneer was het dan het moeilijkst?”

‘Elf maanden lang kreeg hij het deksel op de neus.’

Ik slik en vertel hem over een vruchteloze zoektocht van elf maanden. Ook deze jongen had nochtans veel troeven: intelligent, vriendelijk, empathisch, rustig en verzorgd. Toch kreeg hij elf maanden lang het deksel op de neus: “Net te laat.” “Kan jij dat wel betalen?” Vaak kreeg hij zelfs geen reactie of stopte het gesprek abrupt.

Het grootste verschil? Als vluchteling had hij een ongebruikelijke naam.

En na die elf maanden? Die jongen gooide de handdoek in de ring. Waar hij uiteindelijk terechtkwam, weet ik niet.

Treffend

Dit gesprek moet ik te vaak voeren met de jongeren die ik begeleid.

Ik vrees de vragen die ze me vroeg of laat zullen stellen. Want mijn eerlijke antwoorden slaan hun dromen aan diggelen. Dat staat haaks op wie ik voor hen wil zijn en wat ik voor hen wil betekenen.

Natuurlijk besef ik dat het succesvol vinden van een leuke woning niet alleen afhangt van je naam, afkomst of huidskleur. Gelukkig is het ingewikkelder dan dat. Toch blijft het verschil treffend. Naast dit voorbeeld, staan er vele andere.

Ook in mijn straat

Deze discriminatie toont zich niet alleen in Amerika, maar ook in mijn stad, mijn straat, bij mijn familie en kennissen. Meer dan ik denk en zelf wil, nestelt het zich ook in mijn gedachten en gedrag.

‘Iedereen heeft recht op hoop en dromen.’

Als de protesten en luide noodkreten van de laatste weken me iets geleerd hebben, is het dat ik door te zwijgen ongelijkheid mee ondersteun. Ik kan en moet meer doen om discriminatie zichtbaar en bespreekbaar te maken. Voor die vele jongeren in mijn auto of elders, maakt dat een wereld van verschil. Want iedereen heeft recht op hoop en dromen.

Nu die stemmen steeds luider klinken, kijk ik hoopvol naar de toekomst. Ik kan niet de enige zijn die meer dan ooit beseft dat het zo niet verder kan.