‘Hoe kunnen we van leerlingen verwachten dat ze schooltaken inleveren als ze honger lijden?’

Jongeren met zorgen mogen ook dromen

“Jongeren met dromen, toekomst in techniek.” Dat is de slogan van onze nijverheidstechnische school in het centrum van Gent.

‘Een leerling kwam pas na zes weken lockdown opnieuw buiten.’

Net zoals alle andere scholen, sloten we de deuren om de verdere verspreiding van het coronavirus in te dijken. Net zoals alle andere scholen, kijken we ernaar uit om met mondjesmaat opnieuw leerlingen toe te laten op de schoolbanken.

En net zoals alle andere scholen, zet ook onze school sinds een paar weken massaal in op afstandsonderwijs.

Kwetsbare leerlingen

En toch is het op onze school ook anders.

Onze leerlingen wonen vaak in wijken die laag scoren op de welzijnsindex en hoog op het aantal gezinnen die ondersteuning nodig hebben. Sommige leerlingen kampen sowieso al met zorgen die voor velen onder ons onbekend zijn. Onveilige woonomstandigheden, armoede en complexe thuissituaties zijn hen niet vreemd.

De coronastorm die vandaag over het land raast, dreigt de kwetsbare leerlingen nog kwetsbaarder te maken. Zo stelde onze directeur tijdens een afhaalmoment voor laptops vast dat een leerling pas na zes weken lockdown voor het eerst opnieuw buiten kwam. Een andere leerling had om drie uur ‘s middags nog niets kunnen eten. Hij had ook al weken geen warme maaltijd meer gegeten. Een leraar die schooltaken bij leerlingen thuis rondbracht, stelde dan weer vast dat een leerling in een gebouw woonde dat onbewoonbaar werd verklaard.

Verloren generatie?

De voorbije weken waren we als samenleving voornamelijk bezorgd over de cognitieve impact van de coronacrisis op leerlingen. We voerden discussies over gemiste leerkansen, de noodzaak aan echte examens en over het inkorten van de zomervakantie. Deze generatie jongeren werd door sommigen zelfs al een verloren generatie genoemd.

‘Onbezorgdheid is een randvoorwaarde om te kunnen leren. Die voorwaarde is bij te veel leerlingen niet vervuld.’

Ook onze school maakt zich hierover zorgen en zal daarom blijvende aandacht schenken aan de verdere ontplooiing van onze leerlingen, niet in het minst op vlak van competenties en kennis.

Alleen merken we dat leerlingen steeds vaker in situaties leven waarin een sterke cognitieve ontwikkeling allesbehalve evident is. Onbezorgdheid is een randvoorwaarde om te kunnen leren. Die voorwaarde is bij te veel leerlingen niet vervuld.

Wij zetten dan ook alles op alles om deze leerlingen en hun gezin te voorzien in fundamentele basisbehoeften. We leiden leerlingen toe naar voedselpakketten, schakelen de moskee in, geven kledij mee naar huis en doen massaal stoepbezoeken. Daar blijft het niet bij. Intussen worden leerlingen ook intellectueel uitgedaagd en krijgen ze wekelijks nieuwe schoolopdrachten in de bus.

Maar vertel ons eens: Hoe kunnen we van leerlingen verwachten dat ze op maandag hun schooltaken inleveren als ze honger lijden? Als ze geen laptop hebben of die moeten delen met het hele gezin? Als er geen veilige woonomgeving is? Of als ze voltijds mee ingeschakeld worden in de zorg voor het gezin?

Lees ook

‘Meest kwetsbare leerlingen moeten als eersten opnieuw naar school’

Wij wisten het al langer, maar vandaag is het duidelijker dan ooit. We trotseren dan wel allemaal dezelfde storm, maar niet iedereen zit in dezelfde kajuit. Sommige boten worden niet louter bemand door jongeren met dromen, maar ook door jongeren met zorgen.

Het besef dat er in onze samenleving, in ons onderwijs jongeren zijn die bijzondere ondersteuning nodig hebben omwille van hun thuissituatie is urgenter dan ooit. Laten we dat nu, maar ook na deze coronacrisis vooral niet uit het oog verliezen.