Help ! Ik ben gelukkig

Straffe uitspraken

Het eerste deel van het boek neemt ons mee naar de jeugdjaren van de auteur. Van zijn eerste reisjes met zijn ouders, de wereldtentoonstelling expo ‘58, mei ‘68 tot zijn huwelijk en de geboorte van zijn kinderen.

In vogelvlucht zie je hoe de wereld in die jaren en vooral de levensomstandigheden en ideeën rondom hem veranderen. Als al wat oudere lezer, overvalt je een gevoel van melancholie naar vroegere tijden, een gevoel ook van herkenning.

‘Straffe uitspraken die je doen stilstaan.’

Het boek staat bol van citaten. Die bonte afwisseling komt de leesbaarheid van het boek niet altijd ten goede. Mark Van de Voorde doet soms straffe uitspraken die je de wenkbrauwen doen fronsen. Maar ook uitspraken die je doen stilstaan bij je eigen zijn of bij de huidige samenleving.

Graag geloven

Zijn analyse van de samenleving is helder. Hij reikt elementen aan om concrete gebeurtenissen uit te diepen. Zo gaat hij op zoek naar verklaringen voor de hype rond het huwelijk van Prins William en Prinses Kate in Engeland.

In het laatste hoofdstuk heeft hij het over het geloof in de samenleving. Godsgemis is groter dan godsverlies: de samenleving zou zo graag geloven maar ze kan het niet. Ze schuwt religie maar ze mist haar.

Een citaat: “Er is een groot verlangen naar een oningevulde ruimte waarin God Gans Anders gelaten wordt. Alleen die Gans Andere kan voor de hedendaagse mens de God zijn die hem de vrijheid geeft om zijn veeleer emotioneel dan rationeel gestuurde verlangen naar transcendentie te beleven.”

Eenvoudig samengevat: God is niet iemand zoals wij. Alleen een God die niet gelijk is aan ons kan ons redden. De auteur haalt hierbij bijbelfragmenten aan die dit theologisch uitgangspunt ondersteunen.

Help, ik ben gelukkig!

Tot slotte stelt Van de Voorde dat het snakken naar ‘gelukkig zijn’ ons ongelukkig maakt. Vandaar de uitdagende titel ‘Help, ik ben gelukkig!’ Daaraan wordt meteen een advies toegevoegd: we hoeven niet perfect te zijn. We moeten ermee stoppen om de perfectie na te streven. Wij moeten vooral onszelf aanvaarden zoals wij zijn.

In een persoonlijke mijmering neemt hij afscheid van de lezer: misschien is dat aanvaarden wel de kern van gelukkig zijn. Ik wens het iedereen toe!