Onmacht bij de bevalling
Een gevoel dat vaak terugkeert bij de vrouw die bevalt: onmacht.
“Anderhalf jaar geleden ben ik bevallen van mijn dochter. Jammer genoeg was het niet het mooiste moment van mijn leven, zoals ze zeggen. Het voelde heel geforceerd, onpersoonlijk, routineus. Ik had het gevoel dat alles heel snel en heel efficient moest gaan. Dus mijn weeën werden opgedreven, mijn vliezen werden gebroken, de epidurale werd geprikt. Medicatie is op zich niet slecht natuurlijk, als dat is wat je wil, als het noodzakelijk is. Maar niet als het je wordt opgedrongen.”
‘Ik had het gevoel dat het heel snel moest gaan.’
Het citaat komt uit de documentaire ‘The Road to Motherhood’ (2017) van regisseur en journaliste Sofie Peeters. Ze getuigde hierin samen met andere moeders over de staat van de geboortezorg in ons land.
Genoeg gezwegen
Die documentaire kwam niet uit de lucht gevallen. Een jaar voor de documentaire lanceerde de Nederlandse Stichting Geboortebeweging #genoeggezwegen. Op korte tijd werden honderden fotoreacties gedeeld van Nederlandse moeders met een traumatische bevallingservaring.
De hashtag doet denken aan de recentere variant tegen seksueel geweld: #MeToo. Maar voorganger #genoeggezwegen plaatste mishandeling van vrouwen rond de periode van hun bevalling in the picture. In expertentaal heet dat: obstetrisch geweld.Het betreft ook de mishandeling van transmannen die zwanger worden. Ze krijgen vaak te maken met stigma en discriminatie. In deze bijdrage spreken we over moeders en vrouwen wegens onze tekortschietende Nederlandse taal, maar ook wegens het specifiek karakter van geweld op vrouwen.
Ze zag het probleem niet
Ook ik botste op deze confronterende ervaring tijdens mijn stage verloskunde.
Mijn mentor was een heel vriendelijke en grappige vroedvrouw. Op een bepaald moment voerde ze een vaginaal onderzoek uit. Dat was namelijk het protocol. De moeder in kwestie plakte tegen het plafond van de pijn toen de vroedvrouw haar vingers binnenbracht. Ze riep herhaaldelijk “nee” en “stop”. Toch ging de vroedvrouw door. De vrouw bleef roepen. Nadien legde de vroedvrouw heel lief uit dat ze niet anders kon, dat ze moest weten hoeveel ontsluiting mevrouw had zodat ze dit kon doorgeven aan de gynaecoloog.
Toen we de kamer uitgingen, sprak ik de vroedvrouw hierover voorzichtig aan. Ze zag het probleem niet. Ik bleef achter met een wrang gevoel: ik was getuige geweest van seksueel geweld maar leek de enige die dat problematiseerde. De vroedvrouw gaf geen enkel gewicht aan de wens van de vrouw. De opdracht van de gynaecoloog werd blind uitgevoerd.
‘De opdracht van de gynaecoloog werd blind uitgevoerd.’
De vrouw zei er nadien ook niets meer van. Wellicht aanvaardde ze het als een vervelend maar onmisbaar onderdeel van haar bevalling. Ze wist niet dat ze het recht had om nee te zeggen. Ze wist niet dat haar fysieke integriteit geschonden was.
Ik was nog verschillende keren getuige van gelijkaardige situaties. Als zorgverlener in spe bleef ik telkens achter met een gevoel van onmacht.
Wat is obstetrisch geweld?
Obstetrisch geweld is de koepelterm voor verschillende vormen van geweld binnen de verloskundige setting. Het vertrekt vanuit de zorgverlener die ongepast handelt. Het slachtoffer is in de eerste plaats de kersverse moeder. Maar ook andere betrokkenen kunnen slachtoffer zijn: het kind, de partner, familie of vrienden.
Het geweld vindt plaats binnen een context: het gezondheidssysteem en de organisatiecultuur waarin de zorgverlener werkt.
Veel vormen van geweld
Er zijn verschillende vormen van obstetrisch geweld.Bohren, M.A. et al. (2015), ‘The mistreatment of women during childbirth in health facilities globally: a mixed-methods systematic review’, PLOS Medicine, 12, 6.
Bij fysiek obstetrisch geweld gaat het over het letterlijk slaan van een vrouw of het beperken van haar fysieke mobiliteit door bijvoorbeeld fixatie aan het bed. Vallen ook onder deze noemer: het onnodig plaatsen van een vaginale knip of het heel hard duwen op de buik.
‘Het is de zorgverlener die ongepast handelt.’
Een bevalling is een zeer intieme ervaring. Obstetrisch geweld kan daarom aanvoelen als een aanranding, bijvoorbeeld wanneer er ongewenst vaginale onderzoeken worden uitgevoerd. In het Engels wordt de term ‘birth rape’ gebruikt. Het kan ook herinneringen aan seksueel misbruik naar boven brengen.
Er is ook verbaal misbruik: aanstaande moeders worden onrespectvol aangesproken, met harde of grove taal. Het kan ook gaan over het uiten van vooroordelen, bedreigingen en het aanpraten van schuldgevoelens.Een meer uitgebreide bespreking van de verschillende vormen van obstetrisch geweld is opgenomen in de bachelorproef.
Zonder overleg of toestemming
Als zorgverlener moet je elke behandeling bespreken en de keuze bij de vrouw laten. Die ‘informed consent’ geldt ook voor routineuze handelingen. Daar gaat het vaak mis.
‘Als zorgverlener moet je elke behandeling bespreken en de keuze bij de vrouw laten.’
Dit gaat niet alleen over vrouwen die zonder toestemming geknipt worden of een keizersnede krijgen. Het gaat ook over het ongewenst toedienen van medicatie. Ook het opdringen van pijnmedicatie is dus een vorm van obstetrisch geweld.
Ernstige gevolgen voor kersverse moeder
Een zorgverlener bevindt zich in een machtspositie. Bij misbruik van die macht, verliest de de bevallende persoon de autonomie. Internationaal onderzoek besluit dat een derde van de vrouwen hun bevalling als traumatisch ervaart. Bij een grote groep heeft dat te maken met hoe ze de interactie met de zorgverlener ervaren.
Zo’n ervaringen kunnen ernstige gevolgen hebben voor de kersverse moeder.
Traumatische bevallingservaringen monden vaak uit in psychische gezondheidsproblemen. Sommige vrouwen krijgen te kampen met een posttraumatisch stressstoornis, anderen ontwikkelen een intense angst om te bevallen. Sommige besluiten dat ze nooit meer zwanger willen worden.
Vrouwen die eerder obstetrisch geweld meemaakten, gaan bij volgende zwangerschappen minder gebruik maken van de gezondheidszorg. Zo proberen ze een herhaling van vernederingen te vermijden.
Partner deelt in klappen
Het meemaken van een traumatische bevalling kan ook een zware impact hebben op de partner. Die staat vaak hulpeloos toe te kijken hoe zijn vrouw lijdt, zonder precies te weten wat er allemaal gaande is.
‘Postpartum depressies vallen ook voor bij partners.’
Onderzoek toont aan dat postpartum depressies ook voorvallen bij partners. Zo blijkt dat partners een grotere kans hebben om ook depressief te worden wanneer hun vrouw een postpartum depressie heeft. Eén maand na de bevalling bleek dat bij 20 procent van de ondervraagden beide ouders depressieve symptomen vertoonden.
En ook de Nederlandse Stichting Bevallingstrauma stelde vast dat bijna de helft van haar websitebezoekers mannen zijn. Wellicht zoeken ze niet alleen hulp voor hun vrouw, maar ook voor zichzelf.
Gevolgen voor zorgverleners
Zorgverleners in de geboortezorg maken heel wat mee. Bijna elke verloskundige was ooit aanwezig bij een traumatische bevalling. Ook zij botsen op de gevolgen van die ervaring.
Een onderzoek vroeg naar de ervaringen van die vroedvrouwen. Verloskundigen getuigen over emotionele stress. Na het meemaken van een traumatische bevalling blijven ze vaak achter met een schuldgevoel. Ze willen zichzelf niet als pleger zien en voelen zich machteloos tegenover de medische instelling.
Strafbaar feit?
Al is obstetrisch geweld een wereldwijd probleem, toch gaat er niet overal evenveel aandacht naartoe.
‘In België werd obstetrisch geweld nog niet onderzocht.’
Enkele Latijns-Amerikaanse landen namen obstetrisch geweld op in hun wetgeving. In Europa wordt obstetrisch geweld nergens omschreven als een strafbaar feit. Al erkent de Europese Commissie het onderliggende probleem van bevallingen waarbij zonder instemming van de moeder medische interventies worden uitgevoerd.
In België werd obstetrisch geweld nog niet onderzocht. Kennis hierover is dus uiterst beperkt. Dat heeft veel te maken met het feit dat heel wat handelingen amper geproblematiseerd worden omdat ‘de dokter weet wat hij doet’. Een jonge moeder moet al uitzonderlijk assertief zijn om zich te verzetten.
Niet normaal
Toch kunnen we uit een aantal cijfers afleiden dat ook in ons land heel wat bevallingen niet ‘normaal’ verlopen.
‘Heel wat handelingen worden amper geproblematiseerd omdat ‘de dokter weet wat hij doet’.’
Zo zijn onnodige interventies een belangrijk aspect van obstetrisch geweld. Uit de jaarlijkse rapporten van het Studiecentrum voor Perinatale Epidemiologie blijkt dat in België het aantal keizersneden blijft stijgen. Volgens de meest recente cijfers hebben we al dubbel zoveel keizersneden als wat de Wereldgezondheidsorganisatie als veilig beschouwt.
Ook het gebruik van epidurale verdoving levert interessante cijfers op. In het ene ziekenhuis bevalt slecht 17 procent met een epidurale ten opzichte van 85 procent in het ziekenhuis waar deze verdoving het populairst is. Dat ligt dus eerder aan het beleid van het ziekenhuis dan aan de individuele keuze van de bevallende vrouw.
Een laatste cijfer: in Vlaanderen bevalt minder dan 1 procent van de vrouwen thuis. Toch wordt thuisbevallen als veilig beschouwd voor vrouwen met een ongecompliceerde zwangerschap. Overdreven hospitalisatie zorgt ervoor dat het risico op onnodige interventies stijgt.
Het kan anders
Obstetrisch geweld wordt nog te weinig herkend en erkend. Daarom moet ingezet worden op bewustmaking. Als informed consent een belangrijk principe is in de gezondheidszorg, waarom zouden we het dan tijdens het bevallingstraject tussen haakjes plaatsen?
De autonomie van de vrouw of het koppel moet overeind blijven. Zij voeren de regie en beschikken over patiëntenrechten om dat af te dwingen. Na eerst geïnformeerd te zijn, moeten ze kiezen welke tussenkomsten ze al dan niet wensen.
Vaardige zorgverleners
Dat vergt heel wat vaardigheden aan de kant van de zorgverleners.
Ze moeten de tijd nemen om de voor- en nadelen van bepaalde handelingen uit te leggen. Vaak is dat balanceren tussen wetenschappelijke inzichten en de bezorgdheden en wensen van de persoon die voor hen zit.
Tijdens interventies legt de zorgverlener telkens uit wat hij gaat doen en toetst of daarvoor toestemming is. Keuzes worden gerespecteerd.
Ook nazorg verdient alle aandacht. Een moeder die al een traumatische ervaring had naar aanleiding van obstetrisch geweld, moet daarover in gesprek kunnen gaan. Dat vermindert het risico op depressie en stress.
Gezonde dosis assertiviteit
Vrouwen of koppels moeten ook voor zichzelf opkomen. Ze moeten hun verwachtingen en bezorgdheden tegenover artsen en verloskundigen ondubbelzinnig uitdrukken. En worden keuzes niet gerespecteerd, dan is er niks mis mee om zorgverleners daar vanuit een gezonde dosis assertiviteit mee te confronteren.
‘Goede zorgverleners kijken vanuit de persoon die ze voor zich hebben.’
Goede zorgverleners kijken vanuit de persoon die ze voor zich hebben. Ze moeten opkomen voor zijn rechten. Ze moeten ook assertief zijn ten aanzien van elkaar. Als ze zien dat een collega onrespectvol handelt, moeten ze daarover in communicatie gaan. Dat vraagt een organisatiecultuur waarin ook zorgverleners zich kwetsbaar kunnen opstellen. Ze moeten zich veilig voelen om te praten over hun twijfels en ervaringen waar ze het zelf moeilijk mee hadden.
Reacties [24]
Inmiddels is het 8 jaar geleden dat ik beviel van ons eerste kindje. Ik moest medisch bevallen en heb ruim een week in het ziekenhuis gelegen. Zóveel vaginale onderzoeken gehad. Meerdere keren per dag, dagenang een onderzoek of ik al ontsluiting had. Het bleken allemaal gynaecologen of verloskundigen te zijn in opleiding. Vreselijk pijnlijk soms en totaal overbodig i.v.m. afwezigheid van weeën. Toen de bevalling begon was het enorm druk op de afdeling. Ik had al heel lang 10cm ontsluiting maar geen persdrang dus 2 andere barenden gingen voor tot er uit het niets een heel team naar binnen rende en er geroepen werd dat de baby ‘nu’ geboren moest worden. De week ervoor had de gynaecoloog verteld dat er een reële kans was op overlijden van de baby tijdens de geboorte i.v.m. ernstige groeiachterstand. Dus ik voelde me heel bang worden. Ik lag daar rustig te wachten en opeens stormen ze de kamer binnen.. het werd uiteindelijk een bevalling met vacuüm pomp en knip waarbij allerlei instrumente
Dit is zo goed dat de pijn die ik en vele moeders hebben ervaren nu eindelijk een naam krijgt een erkenning voor onze pijn. Maar ook dat we weten dat wij rechten hebben en niet hoeven te tolereren dat wij respectloos behandeld worden.
Omdat ik klein ben en jonger uitzie, werd ik vaak behandeld als een te jonge moeder. Hierdoor denk ik dat tiener ouders nog veel meer geweld te verduren krijgen als andere moeders.
Bij mijn eerste zwangerschap ging het in het begin niet zo goed. Er werd een echo gemaakt om te zien of ik een buiten baarmoederlijke zwangerschap had.
Wij zaten vol spanning in de wachtkamer, eindelijk was het onze beurt.
Worden we geholpen door iemand die puur vanwege mijn uiterlijk ervan uit ging dat ik een tiener moeder was en het een ongelukje was.
Het is 16 jaar geleden gebeurd en ik weet het nog precies hoe ze deed tegen mij een wat ze zei. Ik heb dergelijke behandeling vaker meegemaakt. Puur vanwege mijn leeftijd en jong uiterlijk.
Ik heb na de vaginale bevalling van mijn tweede kind een erg traumatische ervaring meegemaakt in een ziekenhuis in Roeselare.
Ik werd onnodig ingeleid ,en ingeknipt .Door de knip heb ik daar een vulvahematoom op ontwikkeld ,wat enorm pijnlijk is en toen ik dat meldde aan de verpleegsters vonden zij dat ik overdreef ,want ze dachten dat er niks aan de hand was… pas uren later kwam mijn gynaecoloog kijken en werd beslist dat ik naar de ok moest om het hematoom open te doen en opnieuw te hechten.Door de dagen erna slecht verzorgd geweest te zijn aan de wonde ,”ze vonden dat ik dat maar zelf moest doen “had ik een ontsteking op de wonde en moest dit weeral opnieuw genaaid zijn.Resultaat :op 2 weken 3 maal genaaid geweest.Vagina beschadigd omdat ze zonodig moesten knippen…terwijl dit onnodig is,systematisch inknippen moet stoppen!Het doet enkel nog meer schade!En verpleegsters moeten leren luisteren naar de moeders .Ik heb heel erg afgezien en jaren later nog steeds boos voor
Bij de bevalling van mijn zoon ons 2de kindje was mijn vrouw vaginaal ingescheurd. De dokter heeft dit gehecht maar niet zoals het hoort met als gevolg dat wij na de bevalling bijna geen betrekking meer konden hebben op de normale manier. Na herhaalde klachten aan het adres van de dokter besloot deze om dit te repareren en kuising van de baarmoeder uit te voeren om de rug klachten van mijn vrouw te verhelpen. Na de operatie ontwaakt mijn vrouw en vraagt aan mij controle te doen wat er nu juist is uitgevoerd. Bij de controle komen wij tot de constatatie dat er niet 1 schaamlip is gehecht maar beide. Bij een volgende controle en het verwijderen van de hechtingen vragen wij hierom uitleg. De verklaring van de dokter was dat hij bij de ene schaamlip die voor reparatie was zodanig had moeten snijden dat deze veel kleiner werd dan de ander. Zodoende heeft de andere ook maar bij gewerkt na overleg met de verpleegster te hebben gepleegd. Aan mij of aan mijn vrouw is niets gevraagd.
Ons eerste kindje is thuis snel en veilig geboren. De verloskundige liet mij zoveel mogelijk met rust, zodat ik mij zoveel mogelijk kon ontspannen en concentreren op het geboorte proces. Een hele bijzondere mooie ervaring.
Mijn tweede bevalling ging ook prima en vlot, tot de verloskundige mijn kindje in gevaar bracht door een plotselinge levensgevaarlijke actie. Aan het einde van een perswee werd het hoofdje geboren. Ik wachtte op de volgende perswee, maar de verloskundige heeft mij, zonder overleg of veiligheidsmaatregelen, onverwachts met dwang uit bad getrokken. Achteraf zegt ze dat er sprake was van schouderdystocie, Al zegt de commissie dat dit niet aannemelijk was, omdat er twee minuten tussen beide weeën zat. Tijdens deze transfer kreeg ik een laatste perswee en is ons kindje met zijn hoofdje op de grond gegooid. Hier heeft ons kindje zwaar letsel; schedelfractuur met subduraal hematoom, aan over gehouden. Een traumatische ervaring voor ons hele gezin.
Op dit moment ben ik bezig met mijn eigen bachelorproef rond integriteit. Mijn bedoeling is om een ‘instrument’ te maken voor in de praktijk om de zwangere (koppels) te informeren rond hun integriteit in de zin van een risicoanalyse of een luik in een prenatale sessie of iets dergelijks. Zijn er artikels of dergelijke dat je mij kan aanraden of heb je eventuele tips of bedenkingen die je met mij kan/wil delen?
Alvast bedankt
Bultynck Joceline
Student vroedkunde Vives Brugge
Dag Joceline
Klinkt super boeiend! Je kan contact met mij opnemen via sophievancauwelaert@gmail.com
Zeer interessante bachelor proef. Goed dat hierover wordt geschreven en dat het onderwerp door jonge professionals wordt aangekaart.
Ondertussen komt er in België toch wel wat op gang rond dit thema. https://www.facebook.com/samenvoorrespectvollegeboorte
Dag Laurence, fijn dat je Samen voor Respectvolle Geboorte aanhaalt. Samen voor Respectvolle Geboorte is namelijk ontstaan naar aanleiding van dit artikel. Toen Ruth Sneyers het las nam ze contact op met mij en begonnen we samen met het initiatief. Het is zalig om te zien hoe de community op korte tijd al zo gegroeid is. Het is duidelijk een thema dat mensen nauw aan het hart ligt.
Merci om deze bachelorproef op te pikken. Merci aan de promotor en merci aan de studente. Aan deze laatste wil ik vragen: maak hier ajb je levenswerk van. Anekdote: toen mijn dochter en ik drie jaar geleden voor een eerste zwagerschapscontrole in een gerenommerd ziekenhuis waren stelde mijn dochter een vraag naar de noodzaak van de hele onderzoeksbatterij.bij het verbolgen en plompe antwoord’ we gaan toch niet terug naar de middeleeuwen’ is zij onmiddellijk opgestapt: een negatieve ervaring rijker en 50 euro armer
Bij mijn bevalling zijn er maar liefs 12 (!) verschillende mensen mijn opening komen voelen op 22u tijd, er waren ook stagiairs bij, sommigen deden me echt pijn, ik vond dat echt verschrikkelijk. Het is niet omdat het vrouwen waren dat je zoveel verschillende vingers in je opening moet krijgen.
Na de epidurale zei de dokter dat ik me een tijd niet mocht verplaatsen van houding, de volgende verpleegster die binnenkwam zei dat ik dat wel moest doen, toen ik aanhaalde wat de dokter had gezegd snauwde ze me toe dat ik geen vragen moest stellen en gewoon moest doen wat ze zei … heel vreemde ervaring …
Op de kamer lag ik ook met een dame wiens kindje op intensieve lag … dat vond ik ook uitermate vreemd, dat ze een kersverse mama met baby in dezelfde kamer leggen met een mama die haar kersverse baby’tje niet bij zich kan hebben, dat moet heel moeilijk zijn geweest voor haar …
34 jaar geleden wilde ik thuis bevallen, dat was niet makkelijk toen maar ik vond toch een vroedvrouw die de bevalling wou begeleiden. 3 weken na de uitgerekende datum werd de bevalling ‘in gang gezet’. Bepaling van geboortedatum was toen veel onnauwkeuriger, ik had daarin geen keuze en er werd ons ook schrik aangejaagd als we toch nog zouden wachten (achteraf doodleuk: de baby zou binnen enkele dagen vanzelf wel gekomen zijn). Een lange, pijnlijke bevalling dus. Totaal onverwacht werd een klysma toegediend, niemand had hier vooraf over gesproken. Het gebeurde gewoon, standaardprocedure. Tijdens de bevalling zelf stonden er ineens verschillende stagiaires bij. Uiteraard moeten zij de kans krijgen te oefenen en te leren, maar na 24u ‘arbeid’ had ik geen zin in extra pottenkijkers. Ongevraagd geknipt, zuignap werkte niet. Achteraf vertelt de gyneacoloog mijn partner dat ik wrs frigide ben omwille van mijn ‘overreageren’ en geprikkeldheid . euh???
Proficiat met deze eindverhandeling! Moedig dat je dit onderwerp op de agenda hebt gezet. Elke mens mag het recht over het eigen lichaam behouden, of het binnen of buiten de kliniek is. Respect is belangrijk. natuurlijk moet het in de kliniek dikwijls allemaal vlug gaan. Vroedvrouwen moeten allicht verschillende bevallingen tegelijk opvolgen en dit geeft tijdsdruk. Zelf ben ik thuisbevallen, deels met die wetenschap in het achterhoofd.
Ik heb zelf dergelijke situaties meegemaakt, maar ik heb deze niet als traumatisch ervaren omdat de handelingen wel telkens inkjet belang van het kind gesteld werden (flauwgevallen bij harde buikduw, pijn bij vaststellen ontsluiting en gynaecoloog die zei dat ik me niet moest aanstellen toen ik aan bevallen was zonder epidurale omdat het te snel ging). Waar ik wel vragen aan heb overgehouden, was het uitspuiten (doorspuiten) van mijn eileiders door een andere gynaecoloog. Ongevraagd kwamen er 6 stagiairs meekijken, terwijl de arts 2x vloeistof toediende onder hoge druk. Zowel mijn echtgenoot als ik voelden ons hier heel vreemd onder. We zijn niet meer teruggegaan naar die gynaecoloog.
Wat een moedige vrouw die dit eindwerk maakte… Ik Ben zelf na mijn eerste bevalling richting een thuisbevalling gegaan… ik zocht rust en respect en vond het. mooi artikel, bedankt
Ik heb dit zelf ook meegemaakt bij de geboorte van mijn eerste dochter.
Vol vertrouwen en met 6 cm ontsluiting (geconstateerd door de verloskundige die thuis was geweest) kwamen wij aan in het ziekenhuis. Daar troffen we een vroedvrouw die zowel mijzelf als mijn verloskundige (“zeker zo’n hele jonge, zonder veel ervaring?!”) belachelijk maakte, vervolgens zeer onzacht mijn ontsluiting controleerde, in mijn baarmoederhals kneep (waarna ik me na protest en geroep uit haar greep heb losgemaakt, want ze loste niet) en me vervolgens doodleuk naar huis stuurde met de mededeling dat “we er nog lang niet waren”. De bevalling stagneerde volledig.
Achteraf heb ik hier met mijn eigen vroedvrouw over gepraat, en zij bevestigde dat vervelende situaties tijdens de bevalling kunnen leiden tot een stagnering, omdat de omstandigheden niet veilig zijn voor een geboorte. Kun je nagaan?! Van de tweede ben ik dan ook mét mijn eigen vroedvrouw aan mijn zijde in een ander ziekenhuis bevallen.
Dit artikel maakt wat los bij mij. Eindelijk krijgt wat ik meemaakte een naam. De arts die een erfelijkheidsonderzoek moest uitvoeren vlak voor mijn zwangerschapsonderbreking heeft mij pijn gedaan. Onnodig veel pijn en zonder begrip voor mijn situatie. Ik had enkele dagen ervoor gehoord dat het kindje waar ik al anderhalf jaar naar uitkeek en waarvan ik 12 weken zwanger was een ernstige fysieke beperking had. Mijn partner en ik hadden net de beslissing genomen om de zwangerschap te onderbreken aangezien het kindje weinig overlevingskansen had. Een moeilijke keuze. Dat erfelijkheidsonderzoek werd aangeraden, dus deed ik het. Maar achteraf gezien had ik het liever niet gedaan. Het deed pijn, volgens de arts omdat ik me niet voldoende ontspande. Ik verkrampte nog meer. Ik schrok van het bloed dat ik verloren bleek te hebben door het onvoorzichtige handelen van de arts. Achteraf bleek dat ik tijdens die ingreep ook een baarmoederontsteking had opgelopen.
Mijn vierde bevalling was bij de gyneacoloog van dienst ipv bij mijn vertrouwde arts van de 3 eerste bevallingen.Hij heeft me weeen opwekkers opgedrongen ,in 3u tijd van 0 naar 10 opening en bevallen,ondanks mijn veto.3 keer bevallen zonder medische tussenkomst , was laatste bevalling eerste geweest weet niet of ik 4 kinderen had gehad Zelfs mijn man had er tranen van in zijn ogen …
Achteraf bleek dat hij de bevalling rond wou tegen zes uur ,want wou op tijd naar huis
Belangrijke informatie! Knap werk van de student om hier een eindwerk over te schrijven! Mooi dat er niet uit 1 ervaring wordt veralgemeend, maar dat er wel degelijk cijfers worden aangehaald over de problematiek die aantonen dat het niet “te ver wordt gezocht”.
Volgens mij worden hier zaken aangehaald die gewoon gebeuren voor de veiligheid van de moeder en het kind.
Bij mij werd steeds gemeld wat er ging gebeuren, bij mijn bevallingen, niet gevraagd. Hetgeen een goede zaak was want in arbeid ervaar je al zoveel pijn dat als ze je zouden vragen of ze iets mogen doen wat je nog meer pijn zou bezorgen, zoals de opening checken, de meeste vrouwen sowieso zouden weigeren.
Ondanks dat dit gewoon gemeld werd heb ik zeker geen inspraak gemist en er heen enkel trauma aan over gehouden omdat ik weet dat hetgeen wat er gebeurde noodzakelijk was. Op geen enkel moment heb ik iets seksueels gezien in de onderzoeken tijdens de bevalling. Misschien zoekt de huidige generatie het allemaal een beetje te ver 🤔
Niet echt nee… ik ben zelf arts, en toch kreeg ik bij mijn eerste bevalling ongevraagd een knip, uit routine. Ik kan u verzekeren, dit heb ik als zeer traumatisch ervaren. Bij mijn tweede bevalling heb ik dit duidelijk geweigerd, op voorhand, tenzij echt noodzakelijk. Ik kreeg een dikkere baby, en toch bleek die knip absoluut niet nodig. Ik kan u verzekeren, de gevolgen van een knip zijn niet te onderschatten. Bij derde bevalling, een keizersnede. Gelukkig ben ik assertief of ze hadden mij vastgebonden, weeral omdat dit de routine is. Ik heb een hekel aan routines waar men zich geen vragen bij stelt. Ik heb dan nog het geluk dat ik als arts niet teveel word tegengesproken, maar hoe zit het met andere vrouwen? De mensen in de verloskamer zijn geen slechte mensen, maar het systeem zit scheef. Ik heb hier voor mezelf gesproken maar als student geneeskunde toch ook stage gedaan op de verloskamer. Daar heb ik meermaals traumatische bevallingen gezien…
1 Positieve ervaring is geen geldige steekproef. Het is niet omdat jij hier geen problemen mee had dat dit voor andere vrouwen niet traumatisch kan zijn. En dat die handelingen voor de veiligheid zijn durf ik toch ook ten zeerste te betwijfelen. Mijn vrouw is thuis bevallen met een vroedvrouw die 0,0 onderzoeken heeft gedaan, en mijn dochter is toch vlot en gezond geboren. In een normale bevalling zijn die onderzoeken totaal niet nodig, die worden enkel uitgevoerd voor het ziekenhuispersoneel, niet voor moeder en kind. Zo’n onderzoeken en extra ingrepen zouden enkel moeten uitgevoerd worden bij complicaties.
Nu heb ik geen ervaring met bevallingen in een ziekenhuis, maar als ik zie dat ons back-up ziekenhuis vraagt om bij het binnenkomen op de materniteit een ondertekend formulier mee te brengen waar de vrouw verklaart akkoord te gaan met de voorgestelde behandeling, zonder te weten wat er voorgesteld gaat worden, stel ik mij toch wel serieus vragen…
Heeft idd niks met “de huidige generatie” te maken, maar wel met de manier waarop er met je als bevallende vrouw wordt omgegaan: als een mens of als een nummer! De hoofdverpleegkundige op de materniteit zei mij zelfs: “Ik heb vaak het gevoel dat de vrouwen die hier komen bevallen, op een lopende band worden gezet en het kind eruit wordt geplukt.” Hoewel dat niet is wat er toen letterlijk met mij gebeurd was (dat was veel erger), was dit beeld wel heel herkenbaar wat betreft het gevoel dat ik had gehad op de verloskamer; en het feit dat het een hoofdverpleegkundige was die dit zei, was voor mij wel een belangrijke erkenning, die zeker heeft meegeholpen bij de verwerking van alles wat er gebeurd was. Ik spreek hier van ruim 30 jaar geleden; en ik heb altijd gedacht dat ik de enige was, omdat je er nooit iets over leest. Door dit artikel weet ik nu dat dit in deze beschaafde Westerse wereld veel vaker voorkomt dan ik dacht/hoopte. Dat er een woord voor blijkt te bestaan is daarom dubbel!
Instrumenten op de grond vielen. Wat een paniek. Ik wist totaal niet wat er gebeurde. De bevalling was net achter de rug toen er wisseling van de dienst was. Een heel chagerijnige verpleegkundige die geen tijd nam voor borstvoeding maar het mij alleen liet doen. Later werd ons kindje gewassen en in bedje gelegd met de woorden: niet de hele tijd met je handen in de wieg, want dat zou jij ook niet leuk vinden als je net geboren was. Dit is een fractie van wat er allemaal gebeurde.. het was 1 en al onderzoeken, gebeurtenissen zonder uitleg of communicatie. Ik wist niet wat me overkwam… ik kan het ook niet uitleggen. Na 3 jaar kon ik pas zonder tranen naar de babyfoto’s kijken. Het 1e jaar was zo heftig met krampen. Iedere voeding was vreselijk pijnlijk. De consultatiebureauarts vroeg hoe het voeden ging en toen begon ik voor het eerst te huilen. O zei ze: dat zij je hormonen. Daar geloofde ik heilig in en ben dus nooit naar de huisarts gegaan of kinderarts wat mocht bij problemen…
Zeker lezen
Tom Daems: ‘Hoe we daders straffen, zegt veel over welke samenleving we willen zijn’
‘In de politiek gaan is voor mensen met beperking geen simpele keuze’
‘Discriminatie is een feit. Ook binnen het sociaal werk’
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies