Mensen bang maken is misdadig

Angst

Ik heb het in deze catacomben al meer gezegd: angst is de brandstof van de hedendaagse samenleving. We moeten van alles bang zijn. Want wie bang is, zoekt zijn heil bij onverschrokken ridders, liefst in het bezit van een uitgebreid wapenarsenaal.

Met ware doodsverachting verdedigen deze helden de muren van ons fort, bezweren zij de vijand, hakken hem zo nodig in mootjes. Zij waken over ons zodat wij zorgeloos op twee oren kunnen slapen in een warm bedje.

Zuiver geweten

Mochten we geen angst hebben, de ridders zouden geen reden van bestaan hebben. Zij zouden nog amper, ik zeg maar iets, burgemeester van Lubbeek kunnen zijn. Of van Brasschaat. Of van Antwerpen. Of van Hasselt.

‘Het is belangrijk dat we bang zijn.’

Het is dus belangrijk dat we bang zijn. Zodat de verdedigers van onze Natie een logische en aanvaardbare verklaring hebben voor het aanschaffen van nutteloos, maar extreem gewelddadig en duur wapentuig, en het invoeren van privacyschendende maatregelen als camera’s met gezichtsherkenning en vingerafdrukken op een identiteitskaart.

Zodat zij met een gerust gemoed technologie kunnen uitvoeren naar bevriende naties die er hypermoderne wapens van maken en die verkopen aan een land dat, ik zeg maar iets, ambras heeft met een buurland, dat zodanig in de tang neemt, waardoor er niet minder dan een genocide plaatsvindt, waarbij op zijn minst 85.000 kinderen sterven van de honger, zonder dat zij wapens hebben verkocht aan een schurkenstaat. Het geweten is zuiver.

Rechten

Maar wat blijkt nu? Onze koene ridders pissen zelf in hun broek van schrik. Niet voor een meute bloeddorstige barbaren, niet voor een leger gewelddadige, met kromzwaarden bewapende Saracenen, maar voor een paar vellen papier. Vierendertig om precies te zijn.

Een document dat hen aanspreekt op hun menselijkheid, hun mens-zijn. En op het feit dat er buiten de eigen clan nog andere mensen zijn die, volgens internationale wetgeving (holy shit!), rechten hebben.

Dat doet pijn

Daar slaan onze stoere vrienden geelzwart van uit, meer nog, dat doet pijn. Het steekt harder dan een lans die onder de ribbenkas schuin naar boven, richting hart, naar binnen wordt geduwd.

‘Onze koene ridders pissen in hun broek.’

Het haalt hun wereldbeeld onderuit, want het zegt eigenlijk dat we niet zo bang moeten zijn, en dat we best wat positiever mogen staan ten opzichte van mensen die niet tot de clan behoren. Dat die zelfs een waardevolle bijdrage kunnen leveren aan de gemeenschap.

Stel u voor.

Koor

Gelukkig hebben de potige kruisvaarders veel medestanders die heel luid kunnen roepen. Samen vormen zij een koor dat zo luid roept dat als ons land die vierendertig blaadjes durft te ondertekenen, we met zijn allen ten onder zullen gaan. De Apocalyps is hier niets tegen.

Onze moedige fortbewakers zullen machteloos moeten toezien hoe miljoenen have- en goedloze, door vreselijke ziektes geïnfecteerde sukkelaars met schurft, die nauwelijks nog op hun benen kunnen staan door koude en ontbering, volkomen berooid door gewetenloze kakkerlakken, ons land zullen innemen, hun enggeestige geloof zullen opdringen, ons, voorvechters van de Verlichte Beschaving, zullen onderwerpen, en onze vrouwen zullen verkrachten terwijl ze hen in een boerka hijsen.

Een beetje als vergelding voor wat die Verlichte Beschaving al honderden jaren bij hen thuis aan het doen is.

Moreel kompas

De aandachtige lezer heeft natuurlijk gemerkt dat ik het over de Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration heb, een pact waaraan binnen de Verenigde Naties door regeringsleiders en -vertegenwoordigers twee jaar lang gewerkt is, en dat op 10 en 11 december bezegeld wordt in Marrakesh.

‘Migratie is niet te stoppen.’

Het is geen (juridisch) bindend verdrag, eerder een moreel kompas, een handleiding hoe de wereld op een menselijke manier, en met respect voor de mensenrechten, met migratie zou moeten omgaan. Omdat migratie niet te stoppen is.

Bombarderen

Zeker niet als de roemruchte kruisvaarders uit hebzucht de thuishavens van die migranten in brand blijven steken, plat blijven bombarderen, grondstoffen blijven roven, en geld blijven pompen in industrieën die het klimaat dermate beïnvloeden dat driekwart van de wereld binnen afzienbare tijd zal verzuipen. In het jargon: the root causes of migration.

‘Ridders hebben een broertje dood aan moraliteit.’

Ridders hebben een broertje dood aan moraliteit. Ze zijn er bang voor. Omdat het hen verantwoordelijkheid geeft, hen ter verantwoording roept voor onmenselijkheid. Omdat ze erop aangesproken kunnen worden.

Ideologie

Het koor roept in zeven talen dat het document ideologisch geïnspireerd is. Geen onderscheid maken tussen legale en illegale migranten (wat betekent dat de ene een papiertje krijgt als zij of hij leert hoe ‘schild en vriend’ correct uit te spreken, terwijl de andere mag creperen in de vrieskou), is ideologie.

Het uitvoeren van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (die overigens op 10 december zijn zeventigste verjaardag viert) is ideologie. Het praten met mensen, hen duidelijk maken dat ze, om wat voor redenen dan ook, hier niet kunnen blijven, maar hen ondertussen wel onderdak, voedsel en medische zorgen aanbieden, en uitzoeken hoe het nu verder moet, is ideologie.

‘Alles is volgens hen ideologie.’

Hen wijzen op rechten en plichten (wederkerigheid), maar hen tegelijk een status aanbieden zodat ze niet ondergronds in handen vallen van huisjesmelkers, malafide werkgevers, of mensensmokkelaars, is ideologie.

Gezinshereniging is ideologie. Migranten arbeidsvoorwaarden aanbieden die gelijk zijn aan dewelke gelden voor iedereen, is ideologie. Welaan dan.

Nochtans zijn ridders gepokt en gemazeld in ideologie. Alleen, als het hier al gaat om ideologie, in plaats van, ik zeg maar iets, respect voor elk individu, is dit niet hun ideologie. Hun ideologie is die van de angst. En daar worden ze nu zelf mee geconfronteerd.

Hypocriete huichelarij

Dit pact zal niet alle migratieproblemen oplossen, het zal er hopelijk wel toe bijdragen. Dit pact is ook geen ideale tekst. Daarvoor zit er te veel compromis in. En eigenlijk maakt het niet eens zoveel uit of België het nu ondertekent of niet, het komt er toch.

‘Mensen iets wijsmaken is geen goed bestuur.’

Maar het politieke gekissebis, het dreigen met een regeringscrisis vlak voor het bezegelen van het pact, wijst op een hypocriete huichelarij zonder weerga. Twee jaar lang voor de camera stoer met de spierballen rollen, maar niet spreken wanneer het aangeboden wordt, om dan de stekker eruit te trekken, is niet meer dan dat. Mensen iets wijsmaken, is geen goed bestuur. Dat is liegen.

Waarde

Iemand vroeg me laatst wat mijn waarden zijn. Ik ben een goddeloze, ik rook sigaretten als een ketter en ik drink alcohol, ik eet vlees, ik behoor niet tot een politieke familie, ik heb seks buiten het huwelijk, ik hou van luide gitaren, ik loop graag in mijn blote flikker door mijn huis, en ik heb in mijn leven behoorlijk wat illegale drugs in mijn lijf gestoken.

‘Ik ben een goddeloze.’

Maar ik heb ook drie dochters waarvan ik de opvoeding in al mijn verwardheid en met mijn afschuw voor autoriteit heel ernstig neem. Dat zorgt overigens niet zelden voor een innerlijk conflict, maar dit geheel ter zijde.

Respect

De vrouw die me de vraag stelde, keek verrast toen ik daar spontaan op antwoordde: respect. Voor eenieder. Hoe anders iemand ook mag zijn, ondanks de mesthoop van vooroordelen, altijd proberen de ander te leren kennen, te luisteren en respect te tonen voor wie of wat zij of hij is.

‘Respect voor eenieder, dat is mijn waarde.’

Niet toegeven aan wantrouwen, hoe lang iemands baard ook is. Dat is mijn waarde. Dat is mijn ideologie waaraan ik me probeer te houden. Wat niet altijd lukt, maar dat is niet erg. Een mens maakt fouten.

Doelbewust de bevolking bang maken met leugens en onwaarheden, migranten ontmenselijken en van basisrechten onthouden, is geen waarde of ideologie, laat staan een menselijke fout. Dat is een misdaad.