“Het is belangrijk om je stem te laten horen”

Stel jezelf eens voor. 

Ik ben een persoon met een hart voor mensen. Ik kan echt niet tegen onrecht. Dat is al van kinds af aan zo. Alles wat ik doe is in functie daarvan. Daarom ben ik sociaal werk gaan studeren. Ik wil gewoon niet zomaar toekijken op onrechtvaardige dingen. Die verontwaardiging sijpelt door in alles wat ik doe. Je kan me militant noemen, maar ik ben wel empathisch en niet zo radicaal. Ik zal altijd opkomen voor mijn standpunten, maar met begrip voor mensen met een andere mening.

‘Ik kan echt niet tegen onrecht.’

Je gaat als werkstudent voor een master sociaal werk. Wat is je beroep?

Tot voor kort werkte ik als sociaal werker in een zorgproject om ouderen zo lang mogelijk thuis te laten wonen. Nu werk ik in een sociale dienst van een ziekenhuis. Daar begeleid ik patiënten voor en na opname of operatie. Het gaat vooral over de ontslagregeling: Hoe geraken ze thuis? Is er thuis omkadering? Soms is het heel complex, zoals wanneer een patiënt dement is of er sprake is van mishandeling. Ik zal een ‘oplossing’ nooit opdringen. Het is belangrijk dat de patiënt altijd zelf de beslissingen kan maken over zijn eigen leven, ook in een kwetsbare situatie. Dit doe je door vraaggestuurd overleg en goede kennis van de sociale kaart. Dat vergt veel flexibiliteit als professional, want het sociale landschap verandert snel. Je werk is nooit gedaan.

Waarom zet je de stap naar politiek?

Ik had het gevoel dat ik als sociaal werker in een systeem zat waar ik niets aan kon veranderen. Ik voelde me uitvoerder van een beleid waar ik het op veel vlakken niet mee eens ben. De manier waarop er nu aan zorg wordt gedaan, is onverantwoord. De ziekenhuizen moeten bijvoorbeeld mensen zo snel mogelijk naar huis sturen. Maar dat gaat niet zomaar als mensen thuis geen zorg kunnen betalen. Dus wat gebeurt er? De mantelzorgers raken zwaar overbelast. Wie geen netwerk heeft, vereenzaamt. Ook zorgpersoneel kreunt onder de besparingen. Er zijn veel verliezers in het huidige beleid.

Jij ziet de politiek als een antwoord?

Ja. Ik wil gewoon alles doen wat ik kan. Ook al zijn sommige thema’s geen lokale bevoegdheid, het is belangrijk om je stem te laten horen. Veel mensen zijn ontgoocheld in de politiek. Ze denken dat in de politiek gaan geen zin heeft. Dat is een misvatting. Als iedereen dat zegt, gaan veel mensen die uit zijn op macht in de politiek. Het is dus belangrijk dat professionals en ervaringsdeskundigen opstaan. En dat ze niet alleen dweilen met de kraan open. Ik sta ook op de lijst omdat ik een voorbeeld wil zijn voor andere vrouwen, moeders en mensen van diverse achterban. Een grote groep denkt dat het geen zin heeft om in de politiek te gaan omdat er toch niet geluisterd wordt. Ik wil tonen dat het wel kan. Natuurlijk vergt het een groot engagement. Het is ondankbaar om in de politiek te zitten. Je wordt snel door het slijk gehaald. Mensen begrijpen niet altijd hoe het werkt. Of hoe lang besluitvorming kan aanslepen.

Wat zijn de grootste uitdagingen in Gent?

We moeten de armoede aanpakken en er is een groot probleem op vlak van wonen. Deze twee knelpunten komen hand in hand. Er zijn te weinig betaalbare en kwaliteitsvolle woningen. Er staan 11.000 mensen op de wachtlijst voor een sociale woning. Daar komen elke dag mensen bij. Het probleem is dat gemeenten als Gent de wooncrisis niet alleen kunnen aanpakken. Er moet meer hulp komen vanuit de Vlaamse regering. Maar zelfs na zoveel signalen dringt de realiteit niet door.

‘Er zijn te weinig betaalbare woningen.’

Zijn er uitdagingen die wel lokaal kunnen aangepakt worden? 

Ja natuurlijk. Bijvoorbeeld de toegankelijkheid van de stad voor rolstoelgebruikers en oudere mensen. Ook groen in de stad vind ik heel belangrijk. Ik ben opgegroeid in Ledeberg. Het is daar de laatste jaren heel mooi geworden met meer groen, geveltuinen en speeltuinen. Het zou mooi zijn als dit in heel Gent gebeurt.

Je zegt dat armoede een probleem is in Gent. Wat kan de stad doen?

Gemeenteraadslid Astrid Debruycker heeft onlangs een heel mooi voorstel gedaan om elke kind een gratis en gezonde maaltijd aan te bieden op school. Ik sta daar echt achter. Er zijn kinderen die zonder eten naar school gaan. Ook aan de UiTPAS voor meer cultuur- en vrijetijdsparticipatie kunnen we nog sleutelen. Het is een mooi initiatief, maar het kan nog laagdrempeliger. Bijvoorbeeld door het automatisch toe te wijzen via de identiteitskaart.

‘De UiTPAS kan nog laagdrempeliger.’

Waarom kies je voor sp.a en niet voor een andere partij?

Ik vind dat sp.a het goed doet in Gent. Ik zie mooie dingen rondom mij gebeuren, zowel op vlak van de jongerenwerking, diversiteit en groen in de stad. Daniël Termont is een fantastische burgemeester. Toen ik nog studeerde had ik hem uitgenodigd om op de campus te komen spreken en hij is daarop ingegaan. Hij kwam toen gewoon met de fiets, niet in kostuum. Heel nederig. Hij is opgegroeid in een woonwagen. Ik kom ook uit een kwetsbaar gezin. Het doet me deugd om te zien dat hij selfmade is. Hij weet ook hoe het is om bijna niets te hebben. Als persoon is hij heel inspirerend.

Termont is echter geen kandidaat meer.

Dat klopt. De nieuwe burgemeesterskandidaat is Rudy Coddens. Daar ben ik blij mee. Hij is verpleegkundige, dus iemand die weet hoe het gaat in de zorg en dat voel je ook. Sp.a is een sociale partij. Er zitten veel sociaal werkers. En ook veel mensen van diverse achtergronden. Je voelt dat. Er zijn mensen die zich afvragen wat ik bij een traditionele partij doe, maar ik vind sp.a niet traditioneel.

‘Ik vind sp.a niet traditioneel.’

Vertel je collega’s dat je politiek actief bent?

Buiten één collega hebben ze me er nog niet op aangesproken, maar ze weten het wel. Er wordt niet veel over politiek gesproken. Ik scheid dat ook. Op je werk ben je er voor cliënten. Ik ga bijna nooit over mijn politiek engagement spreken op mijn werk. Na mijn werk, als collega’s interesse tonen wel. Maar ik ga er niet zelf over beginnen.

Weten cliënten dat je op de lijst staat?

Van mij zullen ze het niet horen. Het gebeurt wel dat mensen me zeggen: ‘Sta jij niet op de lijst? Ik heb je foldertje in mijn bus gekregen.’ Maar ik ga daar niet dieper op in. Ik maak niet graag reclame voor mezelf. Wie me op Facebook wil volgen, kan dat. Daar zal ik mijn standpunten toelichten en ook het gesprek aangaan, discussiëren. En natuurlijk ook gewoon als we elkaar tegenkomen of als ik op belronde ben. Het onrecht dat ik zie op mijn werk en in de maatschappij blijven me altijd bij. Ik schrijf vaak mijn frustraties neer. Mijn job inspireert me voor mijn politiek engagement. Het is een drijfveer. Dat zorgt er ook voor dat ik meer voldoening haal uit mijn werk. Als ik enkel sociaal werker zou zijn, zou ik me een slaaf van het beleid voelen. En zo iemand wil en ga ik nooit zijn.