Inneminnemutte? Kop of munt?

Ken je dat, gedwongen beslissingen moeten nemen? Moeten kiezen tussen twee opties, allebei waardevol maar eveneens allebei ondermaats, zeker als dat betekent dat één van beide opties moet vallen. Ik maak ze hier elke dag, die kleine, grote en onmogelijke keuzes.

Tijd maken voor een individueel gesprek met een jongere die het slechte pad op gaat, of naar de vergadering met buurtpartners om de belangen van onze jongeren te verdedigen? Een luisterend oor bieden aan een mama die het noorden kwijt is, of een werkbespreking met een collega die het niet meer ziet zitten? Na de werkuren een glas drinken met vrienden, of maken dat ik onze projectaanvraag nog voor middernacht kan insturen? Elke dag kies ik. Bewust of onbewust. Want een werkweek telt in principe maar 38 uur.

Time is money

Dat is een financiële kwestie: time is money! En we hebben jammer genoeg altijd te weinig. Met een klein team voor een grote groep kinderen/jongeren/ouders/partners kunnen wij ons al lang geen buitensporigheden veroorloven. We zitten op het niveau van knutselen met recupmateriaal – en dat geldt ook voor het opbouwen van relaties. De euro wordt veelvuldig gekeerd. Maar wel altijd met het af te leggen traject in het achterhoofd. En mijn team, klein maar dapper, gaat die uitdaging elke dag opnieuw aan. Dat is net de reden waarom wij het verschil maken. We volgen de kinderen op de voet. We kennen hun sterktes, zwaktes en vooral hun groeimogelijkheden. We komen bij hen thuis en kennen hun schoolsituatie. Toch moeten we elke dag opnieuw kiezen. Want voor de 100 kinderen die wij begeleiden, laten we er minstens 200 op de stoep staan. En personeel kost geld!

‘Ik ken de gezichten die verschuild zitten achter kortzichtige quotes.’

Kiezen is een emotionele kwestie. Ik ken de gezichten die verschuild zitten achter lege krantenkoppen en kortzichtige quotes. Ik heb al uren doorgebracht met het luisteren naar asielzoekers. Hoe ze alles en iedereen achterlieten en in soms gruwelijke omstandigheden de reis naar België maakten. En ik weet, die mensen zijn op zoek naar rust en geluk. Niet naar het OCMW. Ik ken de gezichten van de zogenaamd overpamperde jongeren die steun krijgen en toch een smartphone hebben. Ik heb genoeg naar hen geluisterd om te weten wat hun dromen ooit waren. Dat hun gsm een poging is om toch maar niet in het vakje ‘hulpbehoevend’ te worden geplaatst en hun zelfrespect helemaal te verliezen. Ik ken de bezorgde frons op het gezicht van de moeder die verscheurd wordt tussen de keuze voor een job, omdat dat zo hoort, of om thuis te blijven zodat ze tijd kan doorbrengen met haar kinderen. En kan besparen op de kost van buitenschoolse opvang en crèche.

Noodgedwongen

Elke dag opnieuw maak ik noodgedwongen keuzes. Elke dag opnieuw word ik verdomd hard geconfronteerd met de gevolgen. Een kind dat van school moet veranderen omdat de conflicten te groot werden (hadden we nu toch maar intensiever op huisbezoek gegaan en meer energie gestoken in overleg met de school), een tiener bij wie de stoppen zijn doorgeslagen na de zoveelste identiteitscontrole (hadden we nu toch maar dat project rond beeldvorming van onze jongeren opgezet en in de tienergroep meer ingezet op zelfbeheersing), een collega die de handdoek in de ring werpt (hadden we nu maar meer aandacht gehad voor het onder controle krijgen van die buitensporige uurroosters).

‘Ik vraag hulp, liefste politici, om een einde te maken aan mijn besluiteloosheid.’

Ik zie tegenwoordig het bos niet meer door de bomen. Zeker nu politieke keuzes in de vorm van snoeischaren of zelfs bulldozers op de loer liggen. Dus ik vraag hulp, liefste politici, ervaringsdeskundigen der beslissingen, om een einde te maken aan mijn besluiteloosheid. Kan u naar ons centrum komen om samen knopen door te hakken?

We kunnen samen criteria opstellen voor welke jongeren we wel of niet meer gaan helpen. Kiezen voor diegene die het het moeilijkst hebben, zij met het meest potentieel om uit de put te kruipen of zij die het minst tegenpruttelen? We kunnen samen een plan bedenken zodat ouders als laatste wanhoopspoging niet langer de weg vinden naar mijn bureau. We moeten wel zorgen dat hun kinderen blijven deelnemen aan onze activiteiten, denk aan onze ‘outputcijfers’. We kunnen samen berekenen hoeveel tijd per kind we hebben, wetende dat we met een team van drie voor een groep van meer dan 100 moeten zorgen. We kunnen daarbij variabelen en verdeelsleutels uitdokteren.

Boterhammentaks

Ja, ik denk dat ik kan leren van jullie expertise inzake het maken van keuzes. Hebben jullie lang getwijfeld tussen budget voor de catering van vergaderingen of budget voor scholen zodat zij geen ‘boterhammenbijdrage’ aan de ouders moeten vragen? Vonden jullie het moeilijk om te besparen op openbaar vervoer maar niet op jullie privéchauffeurs? Liggen jullie’s nachts ook wakker van het idee dat jullie keuze, vele andere mensen voor hartverscheurende dilemma’s stelt?  Misschien kunnen jullie mij tips geven over hoe ik daarmee om moet gaan. Over hoe ik mijn oogkleppen zo kan dragen dat ik de groeiende ellende niet meer zie.

Inneminnemutte? Kop of munt? Zucht!