Zorgboerderij LouTieJu: ‘Geen therapeuten en toch de beste therapie ooit’

Enkele jaren geleden ontmoette ik op een studiedag Esther Geboers. Als econome deed ze onderzoek naar de schuldenproblematiek. Maar daarover ging ons gesprek niet. Esther had pas haar zoontje Ties verloren, na een hersentumor.

Zijn korte maar moedige strijd zette haar op weg van een gedurfd plan: het opstarten van een zorgboerderij voor kinderen met een levensbedreigende ziekte.

‘Esther had pas haar zoontje Ties verloren, na een hersentumor.’

Maar de weg van een pakkend idee naar knuffelpaarden in de wei is lang. Onderweg heb je supporters nodig. Ook al is Sociaal.Net geen reclamebureau voor sociale projecten, ik beloofde de energierijke Esther om haar te interviewen, eens de zorgboerderij op snelheid raakte. Drie zomers later was het zo ver: ik belandde nieuwsgierig op het platteland in Balen.

“Dank je wel. Je hebt een gezonde portie naïviteit nodig om zo’n idee te realiseren. Het runnen van een zorgboerderij hebben we helemaal zelf moeten uitvinden, met vallen en opstaan. Ook financieel is het een grote investering. Je moet erop vertrouwen dat je onderweg de nodige mensen en middelen zal vinden.”

“Als het alsnog ontspoort, moeten we in het slechtste geval dit pand verkopen. Als gezin hebben we intussen genoeg veerkracht om ons aan te passen. Het ergste wat ons kon overkomen is al gebeurd: ons zoontje Ties overleed vijf jaar geleden aan de gevolgen van een hersentumor. Hij was toen drieënhalf jaar.”

“De zorgboerderij is mijn manier om dat verlies te aanvaarden en te verwerken. Ik stelde vast hoe snel na zijn overlijden mijn omgeving opnieuw schakelde naar business as usual. Ik zat nog volop in mijn verdriet en vond dat heel confronterend. Zowel geestelijk als lichamelijk zat ik in een stevige dip.”

‘Ik besliste op dat ene moment om een zorgboerderij op te starten.’

“We hadden in de tuin van onze gezinswoning al heel wat dieren rondlopen. Ik herinner me nog goed dat ik in het voorjaar van 2018, enkele maanden na het overlijden van Ties, het hok van de geitjes proper maakte. Voor het eerst voelde ik opnieuw rust. Het hielp me mee uit de put.”

“Ik dacht: als dat voor mij zo veel betekent, dan ook voor andere mensen die in een gelijkaardige situatie zitten. Op dat ene eurekamoment besliste ik om een zorgboerderij op te starten. ’s Avonds ging ik met mijn man Robin rond de tafel zitten. De trein was vertrokken.”

“Ik heb het niet meer losgelaten. In juni 2018 gingen we op zoek naar een geschikte locatie. We vonden vrij snel dit pand in Balen. Voorjaar 2019 tekenden we de akte en legden we de statuten van de vzw neer bij de Rechtbank van Koophandel. Dat was op de dag dat Ties vijf jaar zou worden.”

“De zorgboerderij blijft een manier om met mijn verdriet om te gaan. Dankzij dit project kan ik nog altijd over Ties praten. Hij blijft hier heel aanwezig, ook al is hij bijna vijf jaar dood. In de vele presentaties die ik doe om het project voor te stellen, neem ik hem altijd mee.”

“Je ziet het ook aan de naam die we kozen. Zorgboerderij ‘LouTieJu’ is genoemd naar onze drie kinderen Louise, Ties en Juliette. We willen hier samen tonen dat ondanks tegenslag en verdriet er toch nog heel mooie dingen kunnen gebeuren.”

“Voor mij was vanaf het begin duidelijk voor wie deze zorgboerderij bedoeld is: gezinnen met een jong kind dat een levensbedreigende ziekte heeft. Hier kunnen ze hun zorgen even aan de kant zetten, plezier maken en hun leed delen met lotgenoten.”

“Als je voelt dat je betekenisvol bent voor mensen, zijn de uren minder van tel.”

“Vijftien gezinnen stappen hier wekelijks binnen in de wereld van dieren en natuur. De kinderen verzorgen de konijnen of geiten, staan verbaasd te kijken naar de alpaca’s en de varkens, knuffelen de paarden of wagen zich onder mijn begeleiding aan een rit op hun rug.”

“Ik maak ook altijd tijd en ruimte voor de ouders. Het gebeurt wel eens dat hier tot laat in de avond mensen blijven zitten om hun zorgen, hoop en angsten te delen. Als je voelt dat je betekenisvol bent voor mensen, zijn de uren minder van tel.”

“Absoluut. Kort na het overlijden van Ties vond ik geen uitweg voor mijn verdriet. Tijdens een wandeling met een lotgenote vertrouwde ik haar toe dat we als gezin beter allemaal waren omgekomen in een auto-ongeval. Mijn wandelgenoot stopte bruusk en keek me verbolgen aan: ‘Esther, Ties heeft geen jaar gevochten opdat jij het nu zou opgeven’.”

“Die confronterende reactie had ik nooit aanvaard van iemand die geen gelijkaardige ervaring had. Nu liet ze een diepe indruk achter.”

“Want inderdaad: ondanks onheilspellende berichten van artsen, bleef Ties vechten en verbazen. Hij heeft ervoor gezorgd dat hij zijn kleine zus nog leerde kennen, dat we foto’s hebben van ons vijven. Bovendien moeten we onze twee dochters laten zien dat er altijd kansen blijven om van het leven iets moois te maken, zelfs na zo’n ingrijpende gebeurtenis.”

“Die positieve drive zit in het DNA van deze zorgboerderij: gezinnen die in een moeilijke situatie zitten, kunnen hier toch een fijne tijd beleven. Hier staat niet de ziekte of de beperking centraal, wel het genieten en geluk.”

‘Niet de ziekte of de beperking staat centraal, wel het genieten en geluk.’

“Gezinnen lopen hier rond met een hele rugzak, maar die zien we niet. Als kinderen hier hun verjaardag vieren of een paardenritje komen maken, ben ik niet geïnteresseerd in hun diagnose. Ik moet enkel weten wat zeker moet en wat zeker niet mag.”

“Er komt hier een meisje met autisme. Zij was vanaf dag één vaste klant. In een prikkelrijke speeltuin geraakt ze helemaal in de knoop, hier is ze dolgelukkig. Omdat je zo’n zorgboerderij niet op elke hoek van de straat vindt, beslisten we al snel om onze poort ook open te zetten voor kinderen met een beperking.”

“We tonen kinderen dat ze vooral nog heel veel kunnen. Omdat we werken vanuit dat vertrouwen, ervaren ze succes. Hier komen kinderen die aan een paard geen eten durven geven. Een dag later zijn ze datzelfde dier aan het knuffelen.”

“Dat gebeurt allemaal op maat en tempo van het kind. We begeleiden individueel of in kleine groepjes. Sinds vorige zomer organiseren we ook zomerkampen.”

“Wij geven geen therapie. Toch stuurde een mama ons pas een bedankkaartje: ‘Best therapy ever’. Hier ontdekken gezinnen de kracht van het gewone. Ik voel me geen hulpverlener, meer een vriendin waar kinderen en ouders terecht kunnen.”

‘Een zorgboerderij kan de wereld niet veranderen.’

“Zolang kinderen hier plezier beleven, zit het voor ons goed. Hier kijkt niemand op van een jongen met autisme die ongecontroleerd om zich heen slaat of een meisje dat zichtbare sporen draagt van een zware chemotherapie. Dat geeft kinderen en hun ouders een veilig gevoel.”

“Een zorgboerderij kan de wereld niet veranderen. We proberen gezinnen een positieve ervaring mee te geven en hopen dat ze daardoor ook sterker staan in het dagelijkse leven.”

‘Hier kijkt niemand op van een kind dat zichtbare sporen draagt van een zware chemotherapie.’

“Helaas is de samenleving niet altijd een meewerkende partner. Er is veel onbegrip. Op de kermis worden ouders van een kind met autisme, respectloos aangesproken over zijn wild gedrag op een attractie: ‘Met zo’n kinderen blijf je thuis’.”

“In onze hokjessamenleving komen kinderen te weinig in contact met leeftijdsgenoten met een beperking of ernstige ziekte. Ze leren wegkijken van wie afwijkt van ‘het normale’. Als klein familiebedrijf worden onze twee dochters soms mee ingeschakeld bij de activiteiten. Vaak vertellen ouders ons hoe ondersteunend ze het vinden dat onze dochters zo gewoon omgaan met hun kinderen. Dat is veelzeggend.”

“Een zorgboerderij laten draaien kost veel geld. Dieren eten geen lucht en een dierenarts werkt niet gratis. Met de inzet van onze eigen spaarcenten komen we er niet. Ik trek zowat heel Vlaanderen rond en span bij benefietacties Jan en Alleman voor mijn kar.”

“Sinds 2020 krijgen we belangrijke steun van ‘Kom op tegen Kanker’ om onze werking beter bekend te maken en een werkbare financiële basis te geven. Door deze steun kan ik mezelf sinds anderhalf jaar deeltijds een loon uitbetalen. Naast dit geld, stelden ze ook een coach ter beschikking. Die heeft me geholpen om mijn ideeën verder uit te werken en fondsen te werven.”

“En dankzij de Koning Boudewijnstichting kon ik enkele maanden geleden mijn supervrijwilliger Marijke halftijds in dienst nemen. Zij neemt heel wat gewicht van mijn schouders.”

“De zorgboerderij is gratis voor gezinnen met een kind met kanker. Voor hen krijg ik geld van Kom op tegen Kanker en ik wil niet met dubbel krijt schrijven. Andere gezinnen betalen wel. Deze prijs houden we zo laag mogelijk zodat wie het financieel moeilijker heeft ook hier terecht kan.”

“Zonder een enthousiast team van vrijwilligers zou deze zorgboerderij niet overeind blijven. Zij stralen een enorm engagement uit en dat geeft LouTieJu een sterke basis. In dat team zitten ook lotgenoten: ouders wiens kind overleed na een ziekte.”

‘Zonder een enthousiast team van vrijwilligers zou deze zorgboerderij niet overeind blijven.’

“En niet vergeten: ik schakel ’s avonds, tijdens de weekends en in vakanties ook mijn voltijds werkende echtgenoot in om een handje toe te steken. Dit is geen gewone job maar een intensief levenswerk dat veel energie vraagt en geeft.”

“Zij ervaren dat we hier met iets bijzonders bezig zijn. Hier wordt veel gelachen, maar hier vloeien ook veel traantjes. Sommige kinderen die hier komen en waarmee onze dochters een band creëren, zijn levensbedreigend ziek en kunnen sterven. Dat is niet gemakkelijk.”

Lees ook

Jeugdhulp met in de hoofdrol twee honden en een lammetje met een hoek af

“LouTieJu is geen alledaags opvoedingsmilieu. Toch is het voor onze dochters een gezonde context om in op te groeien. Ze ontwikkelen een gezonde kijk op wie of wat normaal is. En krijgen veel kansen om plezier te bleven, maar ook om hun verdriet te tonen en te delen.”

“Maar het is natuurlijk belangrijk in te schatten hoe zij dat zelf ervaren. Daarom checken we ook geregeld of ze nog mee zijn in dit verhaal. En ze vinden het nog steeds fantas-Ties!”