Ervaringswerk in tijden van corona
Ik ben zo’n vier jaar aan de slag als ervaringswerker in dit psychiatrisch ziekenhuis. Normaal werk ik binnen de ‘dienst Herstel’, overkoepelend voor het hele ziekenhuis. We hebben een inloophuis waar we patiënten laagdrempelig ontvangen en aan lotgenotencontact doen. Daarnaast ga ik wekelijks op bezoek bij de gesloten afdelingen.
Omdat ons centrum strikte maatregelen neemt vanwege het coronavirus is onze dienst gesloten. Ik werk nu op een afdeling in ons forensisch psychiatrisch verzorginstehuis. Eerder dan een actieve behandeling, staat hier een kwaliteitsvol langdurig verblijf centraal.
‘Hoe zou ik willen dat men mij in deze situatie zou behandelen?’
Toen ik de visie van de afdeling erop na keek, was ik blij te lezen dat de afdeling werkt volgens de principes van herstelondersteunende zorg. In praktijk doen ze interventies vanuit het ‘Good Lives Model’. Dit model biedt de mogelijkheid om de bewoner te ondersteunen bij zijn persoonlijke doelen.
De focus ligt op een individuele benadering van de bewoner. Dit betekent dat hulpverlener en bewoner met elkaar in dialoog gaan. Wat wil je? Wat heb je al geprobeerd? Wat was haalbaar? Wat niet? Welke zorg had in het verleden een meerwaarde? Welke juist niet?
Een belangrijke toetssteen is de vraag: “Hoe zou ik willen dat men mij of iemand van mijn naaste omgeving in deze situatie zou behandelen?” Dit klinkt mij als ervaringswerker als muziek in de oren.
Een dag op de afdeling in coronatijd
De patiënten mogen alleen onder begeleiding de afdeling verlaten. Ook bezoek mogen ze niet meer ontvangen. Sommige patiënten die niets begrijpen van het coronavirus, en al helemaal niet waarom er nu zulke strikte maatregelen zijn, hebben het vaak moeilijk om hiermee om te gaan.
Om 8u00 kom ik aan. Sven zit al klaar om ‘Vier op een rij’ met me te spelen. We spelen het elke dag makkelijk tien keer. Sven is er heel goed in. In het begin verloor ik altijd. Ik ben nu dus al heel blij als ik eens kan winnen.
Als protest tegen het feit dat hij de afdeling niet mag verlaten, besloot hij om zijn baard niet meer te scheren. We hebben afgesproken dat als ik win, hij zich toch gaat scheren. Hopelijk lukt het me om hem te verslaan.
Sven heeft weinig tijdsbesef. Hij vraagt vaak welke dag het nu is. Gisteren was hij zijn portefeuille verloren. Samen zijn we overal gaan zoeken. Uiteindelijk lag hij boven op zijn kast.
Briefing
Om 8u30 is er een briefing van een half uurtje. Alle patiënten worden kort besproken: Hoe is de vorige avond verlopen? Hebben ze hun medicatie willen nemen? Zijn er bijzonderheden te melden?
We overlopen kort de dag. Ik stel voor dat ik zal gaan wandelen en fietsen en dat ik pannenkoeken zal bakken. Petanque of Kubb, zorgt voor wat afleiding. Ik zal het één keer in de voormiddag en één keer in de namiddag spelen met wie daar zin in heeft.
Mooi groot domein
Ik hoor rond wie er zin heeft om een wandeling te maken. We hebben het geluk dat we een mooi en groot domein met veel groen hebben. “Zullen we een korte of lange wandeling maken?” We gaan voor een lange wandeling.
We passeren langs de boerderij en stoppen even bij de schapen en hun lammetjes. Wat verderop staan de twee ezeltjes, Leo en Lea. De gebruikelijke mopjes komen naar boven: “Ik wist niet dat je familie ook op het domein woonde.”
‘Ik heb al veel meer adem.’
We lopen voorbij het activiteitencentrum waar ze normaal kunnen kleien, tekenen of werken in het fiets- of houtatelier. De anders zo bruisende plek, ligt er nu stil bij. We draaien af en gaan bergop. Bovengekomen zetten we ons op een bankje. Het uitzicht over de velden is heel mooi.
We roken een sigaretje. Louis vertelt dat hij nu al twintig dagen gestopt is met roken. Ik vraag hem hoe hij dat voor elkaar gekregen heeft. Ik spreek mijn bewondering uit voor het feit dat hij zelfs in deze moeilijke omstandigheden niet terug is beginnen roken. “Ik heb al veel meer adem”, zegt hij. Hij zou graag terug zijn conditie opbouwen. We spreken af dat we regelmatig zullen gaan wandelen. Telkens een grotere afstand.
Boodschappenlijstje
Teruggekomen op de afdeling vraagt een medewerker alle patiënten wat ze willen van de winkel. Dagelijks gaat iemand boodschappen doen. Onze patiënten geven hun boodschappenlijstje mee.
Fred bestelt koffiepads, maar wel enkel van Douwe Egberts. Jan wil vier flessen cola. Stijn vraagt twee pakjes Lucky Strike Red. “Wat een verwennerij”, zullen sommige mensen nu denken, maar als wij gaan winkelen kopen we toch ook artikelen die we graag hebben?
‘Het valt me op dat er heel veel cola wordt gedronken.’
Het valt me wel op dat er heel veel cola wordt gedronken. Jan drinkt wel drie liter per dag. Echt gezond kan dat niet zijn. Ik vertel hem dat ik maar één blikje per dag drink, omdat het echte suikerbommen zijn. Ik deel het gewoon mee en ga niet proberen om hem te overtuigen om minder cola te drinken.
Hectische afdeling
Om 12u00 eten de patiënten samen hun middagmaaltijd. Ik ga in de cafetaria een broodje halen en zet me in het teamlokaal. Even rust. Het is toch een hectische afdeling omdat veel patiënten psychosegevoelig zijn. Ze vragen veel aandacht en vaak is het brandjes blussen.
Na het eten wil Patrick alleen met mij gaan wandelen. Onderweg zegt hij regelmatig dat we twee macho’s zijn. Ik vraag hem wie van ons twee de grootste macho is. “Dat ben ik”, zegt hij zonder enige twijfel.
‘Onze patiënten vragen veel aandacht en vaak is het brandjes blussen.’
Terug op de afdeling vraag ik wie er zin heeft in een spelletje petanque. Drie mensen reageren enthousiast. Gelukkig is er in de tuin een grindpadje, ideaal!
Sven houdt de score bij en legt vooral de nadruk op het feit dat ik na een tijd nog steeds nul punten heb. Ze verslaan me met de glimlach. Andere bewoners komen kijken en supporteren. Dat is leuk. We lachen wat af.
Pannenkoeken
Ik vraag aan Bart of hij me wil helpen met pannenkoeken bakken. “Ik kan dit niet allemaal alleen”, zeg ik hem. Het geeft hem een goed gevoel dat hij iets kan doen voor de anderen.
We praten over wat we lekker vinden en dromen van een bolletje ijs bij de pannenkoeken. Om 15u00 zijn de pannenkoeken klaar en is het koffiepauze. Hier kijkt iedereen naar uit. De koffie gaat er hier vlot in. Frank drinkt zijn koffie uit een soepkom.
Jan, Bart en Kevin fietsen normaal vaak naar het dorp. Ze missen het erg. We maken een fietstochtje op het domein. Bergaf halen we een snelheid van 23 kilometer per uur. Dat doet deugd!
Het is 17u00 en mijn werkdag zit er op. Op de fiets naar huis kan ik lekker uitwaaien. Ik denk al aan morgen. Om klokslag 8u00 zal Sven weer klaarzitten met ‘Vier op een rij’. Er zijn gelukkig nog zekerheden in deze coronatijden.
Reacties [34]
Dag Tom,
Ik kreeg een glimlach op mijn gezicht van dit authentieke verhaal. Dit is inderdaad ware presentie, doet me ook denken aan het concept van ‘verdunde ernst’. Mooi hoe je op zo’n manier de dag van de bewoners beter maakt en dat er binnen organisaties steeds meer ruimte komt voor medewerkers zoals jij :).
dag Veerle, ik kende het begrip ‘verdunde ernst” niet en ik ben het gaan opzoeken. Ik herken daar veel in. Zelf ben ik ooit in opname geweest en de gesprekken waren vaak in een donkere kleine bureau met aan de andere kant de hulpverlener. Ik ga nooit zo in gesprek met onze mensen. Door samen een kleine wandeling te doen en dan op een bankje te gaan zitten vertellen mensen me veel meer over zichzelf dan in een bureau denk ik. ik noem dat altijd: “Een bankse doen”. Ik zeg soms tegen onze mensen: “kom we gaan een bankse doen” En ze beginnen het al te kennen want soms vragen ze er nu zelf al naar.
Heel mooi dat je je zo inzet voor de patiënten. Ik draag je een warm hart toe.
Ik ben student verpleegkunde en ik loop nu stage op ouderenzorg in de psychiatrie.
Zelf ervaar ik deze stage als vreemd.
Weinig tot geen therapieën, ik zie passieve patiënten nog passiever worden in dit corona tijdperk.
Ik als student probeer hier nu ook de patiënten te stimuleren om actiever bezig te zijn wat niet altijd simpel is maar we wel regelmatig lukt.
Ook een luisterend oor is zeer belangrijk omdat wij als personeel momenteel ook de enige zijn die ze mogen en kunnen zien.
Ik wist al langer dat mijn hart in de zorg lag en nu des te meer.
Dag Inge, bedankt voor je mooie woorden. We moeten nu even uit de rol stappen van wat normaal onze functie is op een afdeling. Zelf is het voor mij een grote meerwaarde om anders te werken met onze mensen. Je leert elkaar wel goed kennen, nu alleen op een andere manier. Het lijkt me een hele uitdaging om te werken in ouderenzorg in de psychiatrie. Je hebt dan twee domeinen die de hele tijd door elkaar lopen. Bij ons in Zorggroep Kamillus zijn er ook altijd veel stagiairs aan de slag en we zijn blij dat hun stage kan verder lopen. Ik vind het altijd zalig als ik van stagiairs hoor dat hun hart in de zorg ligt want die mensen hebben we nodig. We hebben veel te weinig verpleegkundigen en er zijn vaak vacatures. Wie weet kunnen we nog samenwerken in de zorg voor onze kwetsbare mensen in de samenleving en worden we collega’s. Dat lijkt me nu al een fijn idee ! Groeten, Tom
Dag Tom,
Proficiat met je verslag, er spreekt een heel warme houding uit: je brengt het broodnodige stukje hoop. Er klinkt af en toe een dissonante stem van iemand die de situatie niet volledig kent, laat dit jou niet kisten.
Groeten,
Jan
Dag Jan, bedankt voor je feedback. Als ervaringswerker kan je eigenlijk doen wat je zelf wilt. Ik werk normaal overkoepelend over het hele ziekenhuis en heb altijd de vrijheid gekregen om zelf, maar wel in overleg, te bepalen hoe ik werk en wat ik aanbied aan onze patiënten en dat is een grote luxe. Ik ben van persoon positief ingesteld en zal eerder kijken naar wat goed loopt. Op het werk ben ik ook helemaal mezelf dus werk ik ook vanuit die houding en onze hulpverleners spreken daar hun waardering over uit. Ik zit niet vast in een kader van taken en rollen. De bedenking van Agnes Briers zou al mijn vrijheid wegnemen omdat ik dan alleen nog maar duidelijk afgelijnde taken zou mogen doen. Ik fiets al vijf jaar al fluitend naar het werk en we gaan dat zo houden! Groeten, tom
Ik ben vooral blij dat Tom er is om voor onze bewoners er te zijn❤️
Dag Marleen, fijne collega van mij. Jij werkt bij ons als activiteitenbegeleidster en je bent ook de organisator van ons tweejaarlijks muziekfestival waar de laatst keer 700 mensen zijn komen opdagen. We werken soms samen en ik kan je zeggen dat je me al veel geleerd hebt, niet vanuit een boekje maar gewoon hoe jij van mens tot mens omgaat met onze mensen. Bij het organiseren van het festival zijn er elke keer 80 van onze mannen die als vrijwilliger dagen in de weer zijn om alles in orde te krijgen. Podiumbouw, tenten zetten, security, drank en eten verkopen, een dj-set geven, … Je zet onze mannen in hun kracht en dat is mooi om te zien.
Je collega,
Tom
Ben An , studeerde theater aan conservatorium in Gent, wel lang geleden. Ben bipolair sinds mn28jaar. Word zaterdag 60 jaar. Heb heel veel tips ontdekt om gelukkig te zijn en medicatie te slikken en vooral niet dik te worden! Ik kan bijvoorbeeld n quiz uitschrijven en kan u op voorhand zeggen wie die gaat winnen. Leuk toch en ook zeer leerrijk. Heb nog andere tips maar wacht op uw reactie. In ruil vraag ik een fb verzoek, vriendelijke groeten
Dag An,
in de eerste plaats wens ik je heel gelukkige verjaardag toe. Ik denk dat ik nog veel van je kan leren dus ben je ook zeer welkom op mijn facebookpagina. Je kan me makkelijk vinden onder mijn naam: Tom Van den Abeele.
Vele groeten,
Tom
Mooi Tom, presentie en menselijke warmte onbetaalbaar zeker in deze tijden.
Ik vind de taken die je beschrijft eerder passen bij een vrijetijdsbegeleider dan bij een ervaringswerker. Voor mij is een ED veel meer bezig met inhoudelijk werken rond de herstelvisie door bijvoorbeeld herstelmodules aan te bieden aan patiënten of individuele of groepsgesprekken met hen te voeren. Ik mis ook hoe je in het team functioneert en of je daar een kritisch, constructieve bijdrage levert aan de werking. Jammer dat je zo een povere invulling van het takenpakket van een ervaringswerker schetst. Dit geeft een vertekend beeld. Natuurlijk is een goede vrijetijdsinvulling voor patiënten ook belangrijk in het artikel lijkt het alsof je enkel daarmee bezig bent en dat doet tekort aan de functie van een ED.
Beste Agnes, ik werk nu al vier jaar als betaalde ervaringswerker binnen de dienst herstel. We hebben een laagdrempelig Inloophuis waar we onze patiënten dagelijks ontvangen, geven sessies herstel, … Maar wegens de coronamaatregelen is onze dienst herstel nu gesloten. Mijn taak is nu om present te zijn. De presentietheorie in de praktijk. Als ik ga wandelen met onze mensen kunnen ze hun hart luchten, ik ben de hele dag aanspreekbaar over alles waar ze nu mee worstelen. Ik voer inderdaad nu de taken uit van een vrijetijdsbegeleider uit maar met de inzet van mijn ervaringsdeskundigheid. In dit artikel dat eerder hier verscheen kan je lezen wat ik doe als ervaringswerker in ons psychiatrisch ziekenhuis: https://sociaal.net/verhaal/ervaringswerk-psychiatrisch-ziekenhuis-herstel/
Groeten, tom
Dag Tom, ik heb jouw andere artikel gelezen. Ook ik sta momenteel op een afdeling in ons psychiatrisch ziekenhuis. Toch blijft mijn insteek het herstelgericht werken met de patiënten en het team. Ik geef herstelsessies aan de patiënten op de afdeling, heb individuele gesprekken en blijf binnen het team de aandacht vestigen op herstelbelemmerende of -ondersteunende interventies. Present aanwezig zijn op de afdeling en luisteren naar de bekommernissen van patiënten hoort daar natuurlijk ook bij en kan ook zonder te vervallen in vrijetijdsinvulling. Sorry maar ik zie het dus anders. Daarbij vind ik ook dat in dit artikel een vrij betuttelende houding naar de patiënten toe weerklinkt. Agree to disagree zullen we maar zeggen. Groeten, Agnes.
Dag Agnes, ik werk op een PVT (langverblijfsafdeling) voor mannen met een interneringsstatuut die psychosegevoelig zijn. Hun problematiek wordt nu alleen maar groter. Van de dertig patiënten zijn er misschien drie die ooi zelfstandig gaan kunnen wonen mits een goede omkadering. De meeste patiënten zijn 24 uur op 24 uur in een psychose. Probeer daar maar eens een herstelsessie te geven. Het is nu niet de moment om die precies aan de ervaringswerkers opgelegde kritische houding aan te nemen. Normaal werk ik op alle afdelingen met mensen met verschillende diagnoses; borderline, depressie, psychosegevoeligheid, bipolair, … Het is telkens anders werken ik pas mezelf zoveel mogelijk aan aan wat ze nodig hebben. Ik zou je graag van harte eens uitnodigen om nu een dag op mijn afdeling te komen werken. Groeten, tom
Ps: ik denk niet dat dit een discussie is die we hier moeten voeren
Agnes, ik zou toch graag hierover met u in gesprek gaan want dit is niet het podium om deze discussie te voeren. Je kan me bereiken via tomvdat858@gmail.com. groeten, tom
Beste Agnès,
Wat jij omschrijft is één van de verschillende mogelijke invullingen van de functie van ervaringswerker, wat Tom beschrijft is een andere.
In deze tijden, op die afdeling is wat Tom doet wat de patiënten nodig hebben en wat hem gevraagd wordt.
Ik vind het erg jammer als ervaringsdeskundigen elkaar beginnen beoordelen op afstand op wat de andere doet. Net zoals het geen wij-zij verhaal tussen patiënten en hulpverleners of tussen ervaringsdeskundigen en hulpverleners mag zijn. We hebben allemaal onze waarde, onze talenten, onze kennis, het ene is niet meer waard dan het andere.
De functie van ervaringswerker kan heel breed ingevuld worden. Iemand die als ervaringsdeskundige onthaalmedewerker zijn ervaringen inzet om patiënten warm te onthalen, of arbeidsmatige activiteiten ondersteunt, of gesprekken in een inloophuis doet, is mijn inziens even waardevol als de kritische ED in een teamvergadering. Anders, maar even waardevol.
Dag Agnes, het is sterker dan mezelf mag ik toch nog een reactie plaatsen. Je bedenkingen hadden me echt geraakt omdat ik me nu in tijden van corona elke dag 8 uur volledig smijt in mijn werk. Omdat het weekend soms te lang duurt had ik aan mijn verantwoordelijke gevraagd of ik zaterdag mocht komen werken. De mannen waren echt blij van me te zien. gehaald. Omdat ik het even niet meer wist heb ik naar enkele collega ervaringswerkers gebeld. De conclusie van ons allemaal is dat wij als ervaringswerkers elkaar moeten steunen. elke ervaringswerker doet in de praktijk ander werk. Sommige werken graag op beleidsniveau en anderen werken liever met patiënten. Wij, als ervaringswerkers kunnen werk doen dat ons ligt en dat is een grote luxe. Ik besef heel goed dat ik ook niet perfect ben en dat alles voor verbetering vatbaar is maar als ervaringswerkers is het belangrijk om aan hetzelfde zeel te trekken en dat miste ik toch in je reacties; Groeten, tom
Bedankt voor je verhaal.
Het stelt me gerust dat er nog zoveel bijzondere zorg is in het ziekenhuis waar mijn zoon verblijft.
Het is moeilijk voor ons allebei dat ik niet op bezoek kan komen, maar zo krijg ik toch een beetje een beeld van hoe het daar nu draait.
Dag Ann, ik kan je laten dat alle hulpverleners proberen om het verblijf van onze mensen zo aangenaam mogelijk te maken. Als je dat wilt kan je me altijd bereiken op het werk op 016/452637. Ik begrijp dat het heel moeilijk moet zijn dat jullie niet op bezoek kunnen komen. Hopelijk gaat het allemaal niet te lang meer duren. Groeten, tom
dank je wel.
ik heb zondag voor het eerst kunnen skypen met mijn zoon en dat deed me veel plezier. we houden vol!
Mooi beschreven! Dank je, dank je, dank je, fijn dat er mensen zijn zoals jij. Ook onze dochter heeft het geluk gehad om zo een fantastische begeleiders te hebben in de jeugdpsychiatrie en ook daar werd Kubb gespeeld en ze vond dat fantastisch!
Dag Alessandra, het zit hem vaak in kleine dingen. Het gewone dagelijkse leven hoeft niet helemaal te stoppen als mensen in opname zijn in de psychiatrie. Onlangs werd er een boek geschreven over de psychiatrie met als titel: “Gewone mensen in een bijzondere wereld” Dat is een heel mooie omschrijving.
Groeten, tom
Tof zeg Tom! Iedereen probeert nu zijn dagen zo plezant mogelijk te vullen he. Je kan er wel de sfeer inhouden precies!
Dag Geert, we doen ons best om onze mensen zoveel mogelijk te animeren en pannenkoeken bevorderen sowieso de sfeer.
Groeten Tom
Merci, Tom.
Mooi verslag van een dag betekenisvol zijn in moeilijke tijden.
respect,
Stef.
Dag Joos, bedankt voor de mooie woorden.
Groet,
Tom
Dag Tom en iedereen die meeleest,
Weet dat ik alle zorg die altijd al, en nu in deze bijzondere tijd, gegeven wordt door hulpverleners én ervaringsdeskundigen wordt, erg apprecieer. Ieder van hen heeft het beste voor met zijn/haar bewoner, patiënt,…Tom vertelt in dit artikel, en ook in het vorige waar hij naar verwijst, heel gedreven over de herstelvisie. Terecht, want dit is de meest respectvolle manier om naar hulpverlening te kijken, en met de meeste kans op slagen. Als ouder van een jongvolwassene die ondertussen al bijna drie jaar overwegend in opname is, én als vrijwilliger bij Similes én lid van het Familieplatform, vind ik het wel echt jammer, héél jammer dat in geen van beide artikels de naaste omgeving (familie, of wie dat op dat moment ook is) vernoemd wordt. Nochtans lijken zij mij een essentiële schakel in herstelgericht werk. En toch, toch is er in geen van beide artikels plaats voor hen, of waren ze niet in uw gedachten toen je ze schreef. Jammer….
Dag Kathleen, ik had in het artikel gewoon een dag op de afdeling weergegeven. Het is niet omdat je het hier niet lees dat het niet gebeurt. Onze hulpverleners zetten nu heel hard in om het contact tussen onze patiënten en hun naasten te stimuleren. Zo staat er nu in elke living op elke afdeling een computer waar ze mee kunnen Skypen. Op elke afdeling is er een vast moment in de week waarbij onze hulpverleners onze patiënten stimuleren om de contacten te onderhouden. We maken samen originele kaartjes, helpen hen om te mailen, sturen brieven, skypen, Whatsappen en bellen dan met hun naasten. We beseffen heel goed dat het nu ook voor naasten geen makkelijke tijden zijn maar meer kunnen we echt niet doen in deze tijden. In het beleidsplan 2020 staat het werken aan een familiebeleid hoog op de agenda. Hebben jullie zin om hierrond eens samen te komen? Je kan me contacteren via: tom.vandenabeele@kamillus.broedersvanliefde.be
Dag Tom,
Het had gewoon fijn geweest in je verslag van één dag te lezen dat je tijd gemaakt hebt om het contact met de familie zo goed mogelijk te blijven realiseren. (ook al heb je dat dan misschien toevallig net dié ene dag niet echt gedaan) Je wou wel een beeld geven van de psychiatrie ten tijde van Corona. En in het beeld dat jij schetste was er geen plaats voor familie….
Dank je voor het aanbod om mee rond de tafel te zitten, maar ik engageer me al op meerdere plekken om te ijveren voor meer plaats voor de naasten (de triade, nietwaar…). Denk er in elk geval aan om van bij het begin van jullie denkproces de families zelf, en organisaties zoals Similes en het Familieplatform mee aan de tafel uit te nodigen. Zij hebben een schaar aan informatie, getuigenissen, good practices, noden van naasten,…
Veel succes, en blij alvast dat het in het beleidsplan opgenomen is.
Mvg,
Katleen
Kathleen, ik betreur je reactie. Je geeft kritische bedenkingen die niet stroken met de realiteit. Ik bied je de kans om op directieniveau mee ons familibeleid uit te werken. Eerlijk gezegd is het makkelijk om te staan roepen aan de zijlijn. Het doet me een beetje denken aan ouders die bij de voetbalmatch van mijn neefje staan te roepen zonder zelf te willen voetballen. Ik heb je een open goal gegeven maar je wilt niet op de bal trappen. Een gemiste kans denk ik dan
Tom,
Zoals je ook je gesprek met Agnes Briers afsluit, lijkt me ook dit gesprek niet eentje om via dit forum heen en weer te blijven voeren.
We hebben elk onze ervaringen, en het lijkt me niet nodig zo in de verdediging te gaan, en de bal , waar ik volgens u niet wil op trappen, in mijn kamp te leggen.
Ik woon in de buurt van St-Kamillus, en ik wil u uitnodigen om me te contacteren voor een social-distanced-proved wandeling op jullie domein.
Dan kunnen we verder op een constructieve manier ideeën hierover uitwisselen. Graag verder via katleenvandiest@telenet.be.
Ook dit is een open goal…hopelijk zie je het zitten om op de bal te trappen :), om jouw beeldspraak verder te gebruiken..
Zoals ik al schreef, ik blijf ervan uit gaan dat we allemaal, hulpverleners, ED, én ook familie het beste voorhebben.
Mvg,
Katleen
Dag Kathleen, ik heb je net een mailtje gestuurd. Helaas mogen vanwege de coronamaatregelen geen externen op het domein maar het park aan Berkenhof is ook een fijne plaats om een wandeling te maken. Ik ben heel blij met je reactie omdat het een heel sterk plan is om Similes en het Familieplatform te betrekken bij het uitwerken van een familiebeleid. Ik weet dat er ook familie ervaringswerkers zijn en misschien kunnen we zo iemand als vrijwilliger binnen ons ziekenhuis laten werken. Ons warm team zou zo iemand graag van harte welkom heten. Tot wandels :-) Groeten,
Tom
Goedemiddag bezig chapo voor je werk👍👌
Zeker lezen
Evi Hanssen: ‘Palliatieve zorgverleners zijn de vroedvrouwen van de dood’
‘AI biedt enorme kansen voor sociaal werk’
Monsterbrouwsel Fentanyl: ‘Ik wil het niet zien, maar kan niet stoppen met kijken’
Functionele cookies Altijd actief
Voorkeuren
Statistische cookies
Socialemediacookies