Elke uithuisplaatsing schudt leefwerelden door elkaar

Hilde

Ik heb twee schatten van kinderen. Ze houden ervan om met hun fiets of speelgoedtractor op het pleintje te racen. Ik hou steeds een oogje in het zeil maar ze kunnen het niet laten om tegen elkaar te knallen en de meest gekke trucjes uit te halen. Mijn kinderen zijn echte speelvogels. Hun armen en benen staan aan het einde van een wilde speeldag vol met blauwe plekken en schaafwonden. Mijn kleine deugnieten zijn échte jongens. Ze zijn ook allebei hoogbegaafd. Als ik bij hen ben dan voelt alles juist.

‘Ik heb twee schatten van kinderen.’

Toch kijk ik als moeder niet zorgeloos naar het spel van mijn zonen. Alles wat ik met hen doe, schrijf ik op. Van iedere blauwe plek noteer ik de oorzaak. Ik beschrijf waar we geweest zijn, wanneer dat precies was en hoe we daar zijn geraakt. Ik vermeld wat goed verliep en wat moeilijker. Ik laat niets aan het toeval over.

Waarom ik dat doe? Mijn jongste zoon verblijft momenteel bij mijn moeder, de oudste bij mijn ex-partner. Ik wil dat mijn zoontjes zo snel mogelijk weer meer bij mij mogen komen en dat kan alleen maar als ik kan bewijzen dat ik een goede moeder ben. Van zodra het gerecht meekijkt, wordt er van een moeder extreem veel verwacht. Ik heb mijn kinderen echter gezworen dat ik voor hen zou vechten en dat doe ik dan ook. Ik heb er alles voor over om aan te tonen dat ik meer bezoek van hen verdien.

Bezoekrecht

Alles lijkt de goede kant op te gaan, al gebeurt het opbouwen van meer bezoekrecht tergend traag. Mijn handelingen worden telkens opnieuw in detail geanalyseerd en bij de minste twijfel over mijn engagement als moeder vang ik bot.

De beslissingen van de rechter en de consulent zijn soms onbegrijpelijk. Ik kan alleen maar hopen dat ze met het juiste been uit bed gestapt zijn en dat het mijn lucky dayis. Ik heb één keer per maand begeleid bezoek toegewezen gekregen en ben daar niet gelukkig mee. Ik zou mijn kinderen graag vaker zien en ook de aanwezige begeleiding is me er soms te veel aan.

Gezien mijn achtergrond is het nog te vroeg om een andere regeling te treffen. Ik moet nog meer bewijzen dat ik een geschikte moeder ben, pas dan krijg ik meer rechten.

Vechten

Ik blijf vechten voor mijn kinderen. Deze maand heb ik vijf extra uitstappen zonder begeleiding aangevraagd en ik heb ze ook gekregen. Als moeder groei ik daar enorm van. Ik merk dat ik door de hogere bezoekfrequentie veel minder emotioneel ben als mijn kinderen vertrekken. Het sterkt me te weten dat ik ze snel terug zal zien.

Mijn kinderen vaker bij mij hebben, maakt het leven een heel pak dragelijker. Want ook al zijn we door onze bloedband onlosmakelijk met elkaar verbonden, het apart wonen heeft die band zeker veranderd.

‘De problemen zijn begonnen toen ik ziek werd.’

De problemen zijn begonnen toen ik ziek werd. Ik heb CVS en daar bovenop nog een spierziekte. Ik viel soms in slaap waar de kinderen bij zaten, zonder dat ik er iets aan kon doen. Ik vond dat heel erg. Als de kinderen bij mij waren, wou ik bruisen van energie en altijd leuke dingen doen maar mijn ziekte liet dat vaak niet toe. Ik voelde mij onnoemelijk schuldig en ben daardoor in de fout gegaan.

Rilatine

Mijn zoontje Rune nam rilatine en soms, als ik me echt vooruit moest slepen van vermoeidheid, nam ik een pilletje van zijn medicatie. In het begin gebeurde dit slechts sporadisch maar na verloop van tijd deed ik het meer en meer.

Plots leek ik niet meer ziek te zijn. Ik stond ’s ochtends zo fris als een hoentje op en kon gemakkelijk tot elf uur ’s avonds opblijven. Het was heerlijk om me niet meer ziek te voelen. Ik was de mama die ik altijd al wou zijn. Ik was actief met de kinderen bezig en ik had geen pijn. Ik heb een hele tijd extra voorschriften kunnen vragen aan de apotheker en de psychiater maar uiteindelijk werd mijn gebruik zo problematisch dat het opviel.

‘Ik was de mama die ik altijd al wou zijn.’

De apotheker heeft de psychiater ingelicht, die op zijn beurt het Ondersteuningscentrum Jeugdzorg op de hoogte bracht. Niet alleen mijn verslaving kwam aan het licht, maar ook de vechtscheiding waarin ik verwik- keld was. De slechte relatie tussen mijn ex-partner en mij zou een negatieve invloed hebben op de ontwikkeling van onze kinderen. Voor het eerst werd ons gezegd dat een doorverwijzing naar de jeugdrechtbank onvermijdelijk was. Het was begin 2017.

Zetel

Nu ik geen rilatine meer kon nemen, had ik het zeer moeilijk. Mijn toenmalige vriend raadde mij aan om speed in de plaats te nemen. Ik heb er maanden weigerachtig tegenover gestaan, drugs zou ik nooit nemen. Het was te gevaarlijk en ik wou dit niet voor mijn kinderen. Maar mijn gezondheidstoestand verslechterde opnieuw. Ik had heel veel spierpijn en was doodop.

‘Het is begonnen met één lijntje speed.’

Nadat ik twee dagen op de zetel had doorgebracht, heb ik mij toch laten verleiden. Dit wou ik niet meer, het leven was toch meer dan alleen maar in de zetel liggen? Hiervoor was ik te jong. Mijn kinderen verdienden beter.

Het is begonnen met één lijntje speed. Wat daarop volgde, was een helse periode. Ik sliep soms tot vijf nachten aan een stuk niet, ik draaide op volle toeren. Ik kwam mijn huis niet meer uit en alleen drugsleveranciers kwamen over de vloer. Ik werd paranoïde, had achtervolgingswaanzin en ben met Rune vijf dagen lang alleen naar Frankrijk getrokken. De situatie was niet meer veilig voor mijn kinderen. Ik was niet meer veilig voor mijn kinderen. Er moest iets veranderen.

De drugs hebben er uiteindelijk voor gezorgd dat ik in een psychose ben beland. Ik had foetussen over mijn hele lichaam, er zaten mensen in mijn huis, ik werd gevolgd door helikopters en van buitenaf beschoten met laserstralen. Alles leek levensecht. Ik leefde voortdurend in angst en voelde een brandende pijn van de ingebeelde schotwonden. Het is mijn geluk geweest dat ik zelf naar de politie ben gestapt. Zij hadden meteen door dat er iets ernstigs met me aan de hand was. Ik werd gecolloqueerd en mijn weg naar genezing begon.

Knop omdraaien

In het ziekenhuis zag ik patiënten die levenslang met waanbeelden te kampen hadden. Ze zaten voor altijd opgesloten in hun denkbeeldige wereld. Toen ik dat zag, heb ik de knop voor mezelf omgedraaid. Ik wou nooit nog een psychose meemaken. Ik wou niet meer vechten tegen mannen met lasers of denkbeeldige inbrekers.

‘Ik ben volledig afgekickt.’

Het enige waar ik vandaag nog voor vecht zijn mijn kinderen. Als je kiest voor je kinderen, dan kies je voor een leven zonder drugs. Ik ben volledig afgekickt en een nieuwe Hilde werd geboren. Ik functioneer nu al zeven maanden normaal.
Achteraf bekeken, ben ik zeer blij dat mijn kinderen van me zijn afgenomen toen ik speed gebruikte. Want ook al heeft mijn donkere periode maar een jaar geduurd, de wereld waarin ik verbleef, was geen wereld voor kinderen.

Vertrouwen

Ik zal blijven vechten om meer bezoek te krijgen en het tij zo snel mogelijk te doen keren maar ik heb grote fouten gemaakt en ik weet dat het tijd zal vragen om iedereens vertrouwen terug te winnen. Over een viertal maanden zitten we opnieuw samen met alle partijen om de gang van zaken te bespreken. Het is nog steeds mijn doel om terug co-ouderschap te krijgen. Zonder mijn kinderen zou ik kapot gaan van binnen.

‘Ik kan alleen maar dromen van een leven met mijn kinderen.’

Mijn zoontjes zijn ondertussen vijf en negen jaar oud. We kunnen nog een mooie toekomst opbouwen samen. Ik vrees dat ik de rest van mijn leven zal moeten bewijzen dat ik mijn kinderen waard ben. Ik moet de gevolgen dragen van mijn eigen gedrag. Nu kan ik alleen maar dromen, dromen van een leven mét mijn kinderen. Ik heb mijn zonen moeten afgeven toen ze nog kinderen waren en hoop ze ook als kinderen snel weer terug te krijgen.

Uithuisplaatsing

Het verhaal van Hilde is in het boek één van de vijftien getuigenissen van papa’s en mama’s wiens kinderen uit huis werden geplaatst, en al dan niet bij een bekend pleeggezin een plek vonden.

Het voorwoord in dit boek is van de hand van Bruno Vanobbergen, de Vlaamse Kinderrechtencommissaris. Hij schrijft: “Elke uithuisplaatsing schudt leefwerelden door elkaar. Het is belangrijk om ons daarvan bewust te zijn. Een uithuisplaatsing heeft in de eerste plaats impact op de kinderen. Het is een ingrijpende gebeurtenis. Maar ook voor de ouders betekent de uithuisplaatsing van hun kind of kinderen vaak een breuklijn in hun leven.”

‘Van de getuigenissen word je stil.’

Ongeveer 60% van de pleegzorgplaatsingen gebeurt in Vlaanderen vrijwillig, met instemming van de ouders. Daarnaast worden er ook heel wat plaatsingen opgelegd door de jeugdrechter. “Ouders hebben het daar vaak ontzettend moeilijk mee. De plaatsing van het kind in een pleeggezin kan bij de ouders gevoelens van weerstand, frustratie of woede veroorzaken. Daarnaast hebben ouders ook vragen bij wat van hen verwacht wordt om hun kinderen terug te krijgen. Zij ervaren vaak grote onduidelijkheden en hebben het gevoel dat eenmaal hun kind geplaatst is, het heel moeilijk is om je kind ‘terug’ te krijgen.”

“Ouders met kinderen in pleegzorg worden als groep te vaak vergeten of soms zelfs gemarginaliseerd. Alleen daarom al is dit boek van grote waarde”, aldus nog Vanobbergen. “Van de getuigenissen word je stil. Niet alleen omdat de verhalen aangrijpend zijn, maar zeker ook omdat er zoveel kwetsbaarheid op tafel komt te liggen. De ouders verschijnen als zoekende mensen, als mensen die te vaak zijn gevallen en weer hebben moeten opstaan. De pleegplaatsing van hun kinderen houdt hen een grote spiegel voor. Dat zorgt voor heel sterke reflecties over hun eigen ouderschap.”