‘Coronacrisis stuurt me terug naar de zijlijn’

Ik ben er helemaal klaar mee

Ik heb hier geen zin in. Voilà, ik heb het gezegd.

Plots slaat de crisis toe. We worden on hold gezet, scholen sturen ons naar huis, “Blijf in uw kot!” Ik ben vast niet de enige die met de situatie worstelt. Maar rondom mij lijkt alles en iedereen gewoon voort te ploegen.

‘Rondom mij lijkt alles en iedereen gewoon voort te ploegen.’

Duizend-en-één solidariteitsinitiatieven ontpoppen zich, schoolwerk komt met een rotvaart op me af, mijn smartphone houdt me op de hoogte van elke corona-update en WhatsAppgroepen puilen uit van de grappige filmpjes.

Ik ben er helemaal klaar mee. Laat me nu toch gewoon met rust!

Overweldigd

Ik raak overweldigd door de schooltaken die in mijn mailbox zitten. Elke dag een nieuwe opdracht, een bijkomende reflectie. Waar blijft die ondersteuning? “Ik begrijp je wel, laat het even los.”

Ik ervaar dat ik naar beneden val. Ik blokkeer, eerder dan dat ik gemotiveerd raak om onze afstandslessen en opdrachten te kunnen afwerken of er zelfs nog maar aan te beginnen.

Ik heb niet meer het gevoel dat ik tijd en ruimte krijg om een persoonlijk gesprek te voeren. Vragen stellen wanneer ik vastzit, de kracht te hebben om mee te gaan in deze coronastrijd. Te zijn wie ik wil en mag zijn.

Want zo voelt het voor mijn nieuwe ik: een hogesnelheidstrein die met een rotvaart optrekt om toch de modules te halen, de nodige vaardigheden te verwerven. En tegelijk onwetend, blijvende vragen in mijn achterhoofd. Kan en mag ik dit jaar afstuderen? Hoe lang laat men mij nog in het ongewisse?

Het gaat niet goed met mij

Mensen vragen me om sterk te zijn. Mensen denken dat ik sterk ben, maar dat is niet zo. Ik ben al enkele keren tegen de vlakte gegaan. Is het zwakte, teleurstelling, opgeven? Dit ben ik niet?

‘Bij deze een oproep om te matigen.’

Nu mis ik die reikende hand. Iemand die me steeds weer optrekt om verder te kunnen gaan, die me motiveert om niet te blijven stilstaan.

Ik heb zo hard gewerkt. Streven naar het ultieme doel, mijn enige behoefte: eindelijk mijn diploma halen. Nu lijkt dat te falen, vlakbij de eindstreep, door de coronacrisis.

Op alle domeinen in mijn persoonlijk leven moet ik nu mijn gevoelens wegsteken: de angst, verlatenheid, volledige isolatie van mijn omgeving, frustratie, kwaadheid, opgekropte woede, verdriet.

Kierewiet

Ik had gedacht dat deze crisistijd ons even zou doen vertragen, maar niets minder waar. Ik word eerder kierewiet van al die tips op Facebook dan dat ze mij inspireren.

Het voelt alsof ik nu driedubbel zoveel dingen moet opnemen. Je moet structuur bieden thuis, je moet je kinderen entertainen, je moet ze dan ook nog eens onderwijzen, je moet ook blijven bewegen, je moet je werk van thuis uit verder zetten…

‘Meer dan ooit is er nu nood aan mildheid en menselijkheid.’

We gaan ervan uit dat iedereen maar mee kan hollen tegen 150 kilometer per uur. We moeten hier nog weken door. Dus bij deze een oproep om te matigen. Want wie heeft in godsnaam bedacht dat we gewoon even met z’n allen zonder enig probleem die knop gemakkelijk kunnen omdraaien?

Wat is er gebeurd met: “Hé, het is oké als je je even moet aanpassen?” Meer dan ooit is er nu nood aan mildheid en menselijkheid. Mogen wij die boodschap eens de wereld insturen, naast al die goedbedoelde tips en initiatieven?

We moeten anders gaan leven

Elke dag opnieuw, zie ik in het nieuws dat mensen ziek worden en eenzaam en alleen sterven. Is het hun eigen schuld? Of die van de maatschappij die economie boven menselijkheid plaatst? Moeder natuur wreekt zich reeds lang tegen onze levensstandaard.

Hebben we dan nog steeds niet geleerd dat we fundamenteel anders moeten kijken naar onze maatschappij? Anders moeten gaan leven?

‘Ik wil eindelijk anders, evenwaardig bekeken worden.’

Ik voel mij plots heel nietig, tegen die ene procent. Zij zeggen wat ik moet doen, hoe ik moet leven, anders tel ik helaas niet mee. Ik voel me klein. Ik wil eindelijk anders, evenwaardig bekeken worden als mens, mee mogen doen.

Gemis

De weinige middelen die ik bezit, gebruik ik om mijn gezin te beschermen. Blijft er aan het einde van de maand nog een cent over, dan gaat die naar ‘solidariteit’. Ik lig nachten wakker, ik pieker constant over hoe het verder moet. Met mij, mijn gezin, mijn familie en alle anderen.

Dan spreek ik nog niet over het gemis. Ik mis mijn vrienden, collega’s, familie en mijn partner, die ook zo druk bezig is. Ik mis de gezelligheid en warmte en vooral dat ‘veilig’ gevoel. Het kunnen vooruitkijken en plannen maken, gewoon leuke dingen doen.

‘Ik mis de gezelligheid en warmte en vooral dat ‘veilig’ gevoel.’

Er is alleen maar angst, die grote onwetendheid die nu boven mijn hoofd hangt. Neen, ik ben niet depressief, enkel gelaten, bezorgd. Ik voel me verlaten, verlies soms alle hoop. Er overvalt mij een immens gevoel van weer aan de zijlijn te staan en niets te kunnen doen.

Strijdbijl

Maar toch geef ik het niet op en neem ik de strijdbijl op. Niet alleen voor mezelf maar voor iedereen rond mij.

Dit doe ik door niet over mijn grens te gaan. Ik zorg voor mezelf, ik zoek de rust op, neem afstand van de stroom aan berichten over het coronavirus. Ik ga naar buiten en wandel met mijn hond en geniet van de pure opflakkeringen van de natuur, die nu openbloeit in al haar glorie.

Ik hou contact met mijn dierbaren en probeer mijn hoofd te zuiveren en nieuwe energie te halen uit dingen die ik kan doen voor mezelf en mensen rond mij. Op zoek gaan naar innerlijke rust in deze mallemolen is niet evident, maar ik probeer elke dag opnieuw!