Dikke Freddy aan Filip, koning der Belgen

Sire,

Waarschijnlijk zit u zuchtend de toespraak te schrijven die u zondag, op onze Nationale feestdag, moet geven. Wetend dat er in uw land veel gebeurt waarvan u niet op de hoogte bent en dankbaar voor de vriendelijke antwoorden die ik op eerdere brieven mocht ontvangen, bezorg ik u graag enige inspiratie voor uw opstel.

Ik ga ervan uit dat het u om veiligheidsredenen niet is toegestaan om een vakantiedag in bijvoorbeeld Walibi door te brengen. U kent dan ook de immense wachtrijen niet die in zo’n pretpark de vreugde vergallen om vastgesnoerd in een zeteltje ondersteboven door het zwerk te vliegen. Ook mij is deze toestand vreemd, want mij zouden ze veel geld moeten geven vooraleer ik zo’n attractie zou betreden.

Maar mijn onderbuurvrouw, Debby Claes, heeft drie kinderen die haar de oren van de kop hebben gezaagd om eens in Walibi te komen. Omdat Debby de middelen en de vrije dagen niet heeft voor een meerdaagse reis en omdat ze haar kinderen tijdens de vakantie toch iets wilde gunnen, is ze met haar spaargeld op zak op de verjaardag van de kleinste dan toch maar naar Walibi getrokken.

‘Toen Debby al meer dan een half uur in de rij voor een railway stond, ontdekten haar kinderen dat andere kinderen via een apart poortje zonder wachten in het treintje konden stappen.’

De prijzen voor een toegangsticket vielen tegen, maar de wachtrijen voor de attracties vielen nog harder tegen. Nochtans is Debby Claes inzake wachtrijen wel wat gewoon want ze staat al vijf jaar in de Diependaelerij om een sociale woning te bemachtigen.

Toen Debby met haar kinderen al meer dan een half uur in de rij voor een railway stond, ontdekten haar kinderen dat andere kinderen via een apart poortje zonder wachten in het treintje konden stappen, vervolgens konden genieten van een halsbrekende rit, om daarna weer direct via het speciale poortje aan een volgende rit te beginnen. Geen wonder dat Debby en haar gezin in hun rij geen meter opschoten.

Bij navraag bleken de kinderen die het speciale poortje passeerden een voorkruippas te hebben. Speedy heet het ding en het kost 100 euro. Voor wie zo’n Speedy heeft zijn er bij elke attractie speciale poortjes… Debby is er niet in geslaagd om haar wenende kinderen uit te leggen waarom in Walibi sommige kinderen meer mogen dan andere. Ze is depressief en platzak thuisgekomen.

‘Ik heb nachtmerries waarin ik een Speedy nodig heb om bij een tandarts of een huisdokter terecht te kunnen.’

Sinds ze mij haar verhaal vertelde heb ik nachtmerries waarin ik een Speedy nodig heb om bij een tandarts of een huisdokter terecht te kunnen en waarin ik mensen ontmoet die een voorkruipcode hebben om naar hun bank, naar hun bevolkingsdienst of naar Proximus te bellen. Badend in het zweet moest ik, omdat ik geen Speedy had, mijn zitplaats op een overvolle tram afstaan aan een jonge kerel in kostuum.

Is het niet mogelijk om zondag in uw toespraak alle burgers, en de heren De Wever, Diependaele en Bouchez in het bijzonder, erop te wijzen dat in België – zolang het nog bestaat – alle burgers gelijk voor de wet zijn? Het zou een geruststelling zijn voor velen.

Met de meeste Hoogachting,

Frederik De Meester, ten paleize gekend als Dikke Freddy.