Aan Nico Waeyaert, directeur-generaal van Statbel, het Belgische Statistiekbureau

Geacht heer directeur-generaal,

Omdat het op 17 oktober Werelddag van het verzet tegen armoede is, hebt u -uitgekookt- op die dag in de dagbladen de onverwachte resultaten van een van uw onderzoeken gepubliceerd.

Uw onderzoekers zijn immers na diepgaand wetenschappelijk onderzoek tot de uitermate verbazende conclusie gekomen dat mensen die geen nagel hebben om hun gat te krabben (u noemt dat ‘mensen die een monetair armoederisico lopen’) gemiddeld ontevredener over hun leven zijn dan mensen die wel over voldoende nagels beschikken. Alstublieft, dank u wel, en als verrassing kan dat tellen!

Toch bleven uw dappere onderzoekers met een onbeantwoorde vraag zitten. Wellicht bent u daar niet ongelukkig om want anders zouden uw diensten op de lange duur nog zonder werk vallen.

‘Ik bied mij aan als proefkonijn.’

Het grote probleem waar uw onderzoekers op stuiten is namelijk dat ze voorlopig geen keihard bewijs hebben dat de gevoelens van onbehagen van arme mensen zouden afnemen als de respondenten meer geld zouden hebben.

Het is in dat verband dat ik u kom aan te schrijven. Ik behoor zelf tot de categorie van mensen die een monetair armoederisico lopen en ik zou mij graag vrijwillig aanbieden om als proefkonijn deel te nemen aan uw nieuwe onderzoek.

Indien gewenst kan ik er ook voor zorgen dat meerdere collega’s met een monetair armoederisico zich ook vrijwillig aanbieden zodat u voldoende kandidaten hebt om uw studie wetenschappelijk te noemen.

U kan ons dan allen bijvoorbeeld gedurende een jaar 1000 euro per maand bovenop ons leefloon uitbetalen en wij zullen u dan in alle eerlijkheid laten weten hoe onze gevoelens van onbehagen in de loop van dat jaar evolueren.

Hopend op een vruchtbare samenwerking, groet ik u met de meeste Hoogachting,

Dikke Freddy