Aan Filip van Saksen-Coburg, koning van België en Baarle-Hertog

Sire,

Ik vernam dat u volgens de wet wel zou moeten stemmen, maar dat het protocol het u verbiedt. En vermits in België het protocol boven de wet staat, kan u dus niet gaan stemmen. Troost u, net zoals u ben ik niet in de mogelijkheid om zondag mijn burgerplicht te vervullen. U kan niet gaan kiezen omdat het protocol vindt dat u onpartijdig moet zijn wanneer u een nieuwe liberaal tot premier aanstelt, ik kan niet gaan kiezen omdat ik voorlopig even geen adres heb waardoor ik geen kiesbrief ontving.

Bovendien zou men mij op het kiesbureau buitengooien omdat ik geen geldige identiteitskaart kan voorleggen. Mijn eenzelvigheidsbewijs is namelijk vervallen en met de schaarse middelen die mijn budgetbeheerder me toeschuift is het niet mogelijk om een pasfoto te laten maken, laat staan dat ik het geld op tafel zou kunnen leggen dat nodig is om een nieuwe identiteitskaart af te halen.

‘Ik weet niet op wie te stemmen. De keuze is te groot’

Indien ik toch kon gaan stemmen, zou ik stemmen op de minister die mijn armoede heeft gehalveerd. Of op de minister die voor mijn gemak van mijn elektriciteitsfactuur een belastingbrief heeft gemaakt. Of op de minister die mijn leefloon heeft opgetrokken tot op de hoogte van een bestaansminimum. Of op de minister die ervoor heeft gezorgd dat ik op kosten van de ziekenkas ter bestrijding van mijn tandpijn naar de sauna kan gaan. Of op de minister die het heeft klaar gekregen dat het straatbeeld amper nog door schooiers, gootliggers of kartonslapers verstoord wordt.

Kortom, ik zou niet weten op wie te stemmen. De keuze is te groot. Ik zou wakker liggen door kiesstress. Eigenlijk is het een geluk dat ik, net als u, niet kan gaan kiezen. Het komt in weinig beschaafde landen voor dat het staatshoofd en de kleine man hetzelfde geluk eendrachtig kunnen delen.

Ik groet u met hoogachting,

Dikke Freddy